All Chapters of โชคชะตาวิญญาณนำพารัก: Chapter 1 - Chapter 10

“อืม” เสียงครางแหบแห้งในลำคอ พร้อมกับเปลือกตาที่เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนแวววาว“ที่ไหนเนี่ย” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหันมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่กลางทุ่งหญ้ารกชัฏที่ไหนสักแห่ง“นังหนู” จู่ๆ ก็มีร่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ“เห้ย!” พะพายตกใจจนสติสตังหายหมด เมื่อมีบางอย่างโผล่มาตรงหน้า“นังหนูใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” ร่างโปร่งแสงเอ่ยกับหญิงสาว“เย็นก็บ้าแล้ว” พูดจบพะพายก็ดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับออกวิ่งทันที“อ่าวเห้ย นังหนูรอข้าก่อน” ร่างนั้นล่องลอยตามพะพายมาติดๆ“รอก็โง่นะสิ เป็นผีก็อยู่ส่วนผีสิ จะมาตามหลอกหลอนกันทำไมเล่า” เมื่อรู้แล้วว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่คน พะพายก็ยิ่งสับขาวิ่งเร็วขึ้นไปอีก“ข้าก็ไม่ได้อยากตามหลอกเจ้านะ แต่ข้าไม่รู้จะไปไหน พอโผล่ออกมาเจ้าก็มองเห็นข้า ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ต้องเหงาแล้ว เพราะสามารถสื่อสารกับเจ้าได้ ก็เลยตามเจ้ามา”“ท่านรู้ได้ไงว่าหนูมองเห็นท่าน” พะพายถามกลับไป ทั้งที่ยังวิ่งไม่หยุด“ก็เจ้าตกใจตอนที่ข้าโผล่ไปตรงหน้าเจ้าไม่ใช่หรือ นั้นก็แสดงว่าเจ้ามองเห็นข้า” ว่าแล้ววิญญาณตนนั้นก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าขอ

“ห๊ะ!!” หวงหลี่อิงถึงกับตาโตนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ“ตอนนั้นที่ข้าพึ่งตายอยู่ ๆ ข้าก็โผล่มาที่นี่ ทั้งที่ไม่เคยมาและไม่รู้จักด้วยซ้ำ ว่าที่นี่คือที่ไหน ข้าเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังช่วยกันขนหีบเหล่านี้เข้ามาในถ้ำและพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนข้าได้รู้ว่าขบวนพ่อค้าที่พวกมันไปปล้นมาเป็นญาติห่าง ๆ ของข้าเอง ตอนนั้นข้าโกรธมาก จนไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรลงไปและไม่รู้ว่าทำได้ยังไงด้วย แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที พวกโจรเหล่านั้นก็ตายกันไปจนหมดแล้ว” ร่างบางมองหน้าหวังหรูอี้อย่างนิ่งงันหลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด“นี้...ท่านเป็นคนฆ่าโจรพวกนั้น…เหรอ” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจนัก พร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดระแวงออกมาอย่างเห็นได้ชัด“เจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอกนะ ตอนนั้นข้าไม่รู้ตัวจริงๆ อาจจะเป็นเพราะข้าพึ่งตาย และยังต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้อีก ไหนจะเป็นห่วงบุตรชายที่ข้าพึ่งจากเขามา ก็เลยอาจจะเกิดแรงอาฆาตขึ้นมา…กะมัง” หวังหรูอี้พยายามอธิบายอย่างลนลานเสียงอ่อน เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะมองนางไม่ดีและหวาดกลัวนาง“เฮ้อ เอาเถอะ ไหน ๆ เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ไม่ว่าเรื่องจะเป็นมายังไง ท่านก็เป็นที่พึ่งเดียวที่ข้ามีและรู้จัก ยังไง

หลังจากเข้าเมืองมาได้แล้วหลี่อิงก็ให้คนขับรถม้าที่จ้างมาไปยังที่ว่าการเมืองต้าถงทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าหวังหรูอี้มารออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแล้ว “เป็นอย่างไรบ้าง” หลี่อิงเอ่ยถามหวังหรูอี้ในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังพาหญิงสาวไปที่ห้องติดต่อซื้อขายที่ดินของเมือง“ท่านผู้ดูแลขอรับ แม่นางท่านนี้มาติดต่อขอซื้อที่ดินกับจวนขอรับ”เจ้าหน้าที่คนนั้นเอ่ยแจ้งกับบุรุษวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในห้อง ซึ่งคาดว่าหน้าจะเป็นคนดูแลจัดการที่ดินของเมืองแล้วจากไปปล่อยให้นางยืนอยู่กลางห้องคนเดียว“เจ้าต้องการจวนแบบไหนละ” เจ้าหน้าที่คนนั้นเอ่ยถามเสียงเรียบ“เอ่อ...”“อ่อ เสียมารยาทแล้ว เชิญเจ้านั่งก่อน” เขาเอ่ยเชิญหลี่อิงให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเขาเอง“ข้าน้อยมีนามว่าหลี่อิงเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่าน...” หลี่อิงไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน เลยเลือกที่จะแนะนำตัว“ข้าแซ่โจว ชื่อตัวเดียวว่าหมิง” เขาตอบเสียงเรียบ“เจ้าค่ะ เจ้าหน้าที่โจว คือว่าข้าต้องการจวนพร้อมกับที่ดินจำนวนหนึ่ง พอจะมีที่ไหนแนะนำหรือไม่เจ้าค่ะ” หลี่อิงแจ้งความต้องการออกไปทันที“มีราคาตั้งไว้หรือไม่” โจวหมิงถามพร้อมกับมองสำรวจหลี่อิงไปด้วย“ไม่

“ใครจะจ้างคนมาเป็นทาสเล่า ข้าต้องการพ่อครัวมาดูแลเรื่องอาหารภายในจวน เจ้าเข้าใจหรือไม่” หลี่อิงบอกพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ให้กับความคิดของลี่มี่ หลี่ซินเองก็ได้แต่ก้มหน้าอมยิ้ม“อ่อ ข้าขออภัยเจ้าค่ะ แหะ” ลี่มี่ถึงกับอายม้วนให้กับความเข้าใจผิดของตนเอง“เจ้าลองไปสอบถามดูก่อน หากตกลงก็ให้เข้ามาพักที่จวนและเริ่มงานได้เลย ส่วนค่าจ้าง ปกติแล้วพ่อเจ้าได้ค่าจ้างเท่าไรจากเหลาอาหารหรือ”“เดือนละสิบตำลึงเงินเจ้าค่ะ” ลี่มี่บอก“ทำไมน้อยจังละ”“ไม่น้อยนะเจ้าค่ะ สิบตำลึงเงินต่อเดือนถือว่ามากว่าแรงงานทั่วไปที่หาได้เยอะเลยเจ้าค่ะ” ลี่มี่ว่า เมื่อเทียบกับคนที่ทำงานรับจ้างทั่วไปที่ได้วันละยี่สิบถึงสามสิบอีแปะต่อวันถือว่ามากทีเดียว“เช่นนั้นหรือ” หลี่อิงหันไปขอความเห็นจากหลี่ซิน“เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ แรงงานรับจ้างทั่วไปได้ค่าแรงมากสุดก็ไม่เกินสามสิบอีแปะต่อวันเจ้าค่ะแต่นั่นก็ถือว่าดีมากแล้ว” หลี่ซินอธิบาย“ข้าถึงบอกเจ้าอย่างไรเล่า ว่าอย่าซื้อที่ดินนั้นเพราะมันแพงเกินไป” หวังหรูอี้ที่เงียบอยู่นานก็โผล่พูดขึ้นมาก หลี่อิงได้แต่ยิ้มแห้งให้กับเจ้าตัว“เช่นนั้นเจ้าลองไปถามพวกเขาดู ข้าให้ค่าแรงเดือนละยี่สิบตำลึงเง

“นั้นมัน คุณชายใหญ่ตระกูลหวัง หวังชิงเฟิง ใช่หรือไม่” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นจากกลุ่มคนด้านล่าง หลี่อิงจึงมองผ่านรอยแยกของผ้าม่านที่ลี่มี่แย้มเอาไว้เพียงเสี้ยวหน้าที่ได้เห็น ก็รู้ว่าคงรูปงามไม่แพ้ในซีรีส์ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่ แต่กับให้ความรู้สึกเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง“คุณชายใหญ่ตระกูลหวัง หวังชิงเฟิง บุตรชายคนโตที่เกิดจากภรรยาเอกคนก่อนของหวังกงเทียนอี้เสนาบดีกรมขุนนางเจ้าค่ะ” หลี่ซินที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบาพอให้ผู้เป็นนายได้ยินเพียงเท่านั้น“เจ้ารู้จัก” หลี่อิงที่ยังไม่ละสายตาจากห้องชั้นสามเอ่ยถามขึ้น“ต้องบอกว่า มีใครบ้างไม่รู้จักคุณชายใหญ่ตระกูลหวังถึงจะถูกเจ้าค่ะ” หลี่ซินเอ่ยตามความเป็นจริง“ก็จริงอย่างที่เจ้าว่า” หลี่อิงเห็นด้วยกับคำกล่าวนี้ของหลี่ซิน“มีใครจะร่วมประมูลอีกหรือไม่เจ้าค่ะ หากไม่มีแล้ว ข้าจะเริ่มนับแล้วนะเจ้าค่ะ สามหมื่นตำลึงทองครั้งที่หนึ่ง สามหมื่นตำลึงทองครั้งที่สอง และสามหมื่นตำลึงทองครั้งที่สาม เห็ดหลินจือดอกนี้ เป็นของคุณชายหวังชิงเฟิง ยินดีด้วยเจ้าค่ะ”“ขอบคุณท่านหมอหลวงจ้าวที่ออมมือขอรับ” เสียงราบเรียบติดเย็นชาเอ่ยขึ้น“เอาล