บททั้งหมดของ Marrying the Frigid Incognito Magnate: บทที่ 11 - บทที่ 20

“Kasi…” May biglang humatak mula sa aking baywang para lumayo kay Odin. Mas lalo pang hinigitan ang paghawak niya na parang isa akong bagay na hindi pwedeng hiramin. A familiar scent bombarded my nostrils but this time, his touch was so intense that it electrocuted me. As a result, my knees weakened. “Why are you with my little brother, huh?” he rasped, caressing my chin. Halos magkalapit ang aming mukha dahil nakayuko siya at ako naman ay nakatingala sa kanya. Odin chuckled. “Oh, Kuya, I’m just touring her to the second floor lobby. Ginagawa mo ng preso si sissy-in-law,” he responded with a laced sarcasm. Fenrir’s teeth gritted with anger while he squinted his sight to his brother. “Prisoner? Who told you that, Odin? Her family understood—once she’s bound to me, freedom is no longer hers to claim.” Pakiramdam ko ay sumalampak ako sa isang lugar na may apat na sulok saka may bumagsak na rehas na bakal sa aking harapan. Pagak na tumawa si Odin saka humakbang papalapait sa ‘ki

Muling nagkulong sa kwarto ang mahal na prinsipe. Ayaw magpaistorbo. Matapos akong ihatid sa Art Room ay naglagi na siya doon.Bakit niya nasabi na ayaw niyang makita akong umiiyak sa ibang tao?Saka bakit niya nasabi na ayaw na niyang hanapin ang taong nang-iwan sa kanya?Gusto kong sabunutan ang sarili habang nagkakawag sa sofa. Nakabalik na ko sa bahay ni Fenrir pero hindi niya ko pinayagang makalabas ulit. Bakit naman iniwan niya kong mag-isa dito?Tumayo ako sa pagkakahiga nang may narinig akong beep mula sa kusina. May pintuan din doon na nagkokonekta sa hagdanan ng third floor. Niluwa ng pintuan ang isang babae na may suot ng royal blue na scrub suit. Ito ang uniporme ng mga katulong sa mansyon. “Morning, Ma’am Geraldine,” masayang bati niya sa ‘kin. Isang tango lang ang sagot ko habang sinasandal ang likuran ko sa arm rest ng sofa. “Hindi ka po ba naiinip dito?”Umiling ako. Buhat nang bumalik ako sa bahay, pinayagan ako ni Fenrir na gamitin ang desktop computer malapit sa b

Isa na lang ang kidney ni Fenrir at si Ate Gem ang donor? Wala naman akong nakitang peklat sa may tagiliran si Ate Gem noon. Saka…palagi siyang nasa bahay bago siya umalis. “Gem didn’t donate her kidney,” ani Fenrir na kinaginhawa ng aking dibdib. “But let’s not dwell about it.” Sumandal ito sa backrest saka dinekwatro ang binti. Pinagsalikop pa niya ang dalawang kamay sa ibabaw ng tuhod niya. “Let’s cut the chase, is there something wrong with my kidney?”May kinuha siya sa bag niya sa gilid. Isang papel na medyo lukot. “Hmmmm…base sa blood chem at urinalysis mo…wala. Impeksyon lang sa urinary track.” Tumayo si Doctor Santos saka hinampas ang papel sa ulo mo. “Ano bang pinagkakakain mo, bata ka?” singhal nito.Natatawa lang si Fenrir sa kanya.“Sabi mo sa nurse na kumausap sa ‘yo, puro noodles ang kinakain mo. Pinagsabihan na kita tungkol do’n!”Tinakpan ko ng hintuturo ang tainga ko dahil walang humpay na sermon ang pinagsasabi ni Doctor Santos. Nangingibabaw pa ang boses sa buong

Tatamae – isa itong Japanese trait na kung saan, iba ang ugali mo in public at mas lalong iba ang ugali kapag mag-isa ka na lang. Kumbaga, araw-araw ay may suot kang maskara pagdating sa pakikisalamuha sa tao. All of us have our own facade. It may be pleasant or rude to others. It attenuates that you have something to protect, or you’re hiding something on your sleeves. Normal sa tao na hindi maging bukas na libro. Minsan, kinakailangan mo ng trusted one para ibahagi ang katago-tago mong sikreto. Hindi mo alam pero maaari din na ang kaibigan na kasama mo ay isa palang matinding kaaway. Hindi ko alam pero naging magaan ang loob ko kay Fenrir. Siya ang may sakit pero siya ang todo asikaso sa ‘kin. Paglulutuan ko sana siya ng arroz caldo pero dahil naalala ko si Yaya Emily ay bigla akong napunta sa outer space. Muli ko naman siyang napilit na lumabas sa kanyang bahay. Igting ang panga at kamao habang nakatuon ang mata sa daan. “Pwede ka namang tumanggi.” sabi ko pero inismiran lang

Back to reality. Buhat ng dumalaw kami sa sementeryo ay muling nagkulong ang aking asawang hilaw sa kwarto. Sabi niya, may importante siyang gagawin kaya ako na namang mag-isa… ulit. “Siguro na-realize niya na anak ng demonyo ang asawa niya…” himig ko sa aking sarili. Sumalampak ang kalahati ng katawan ko sa dining. Nakakailang pelikula na ko. Ilang beses ko ng nabasa ang magasin na nasa center table na lukot-lukot na. Nakakakain pa ba siya nang maayos? Binawalan nga siya ng doktor na kumain ng kahit anong processed food — lalo na ang instant noodles. Palagi ko na siya pinaglulutuan ng pagkain sa kusina niya. Aanhin ba ang kusina kung hindi naman gagamitin?“Fenrir,” ani ko habang nakatatlong katok na ko.Nagsalubong ang aking kilay nang hindi siya sumagot sa katok ko. Pinabago nga lang naman niya ang doorknob at susi kaya hindi na ko nakapuslit.Iniba ko ang tono ng pagkakatok gaya sa military clap. “Kapag hindi mo binuksan, akin na ‘to, gago!” pakanta kong sabi ngunit wala rin