Semua Bab ย้อนเวลามาสะสางหนี้แค้นในยุค80: Bab 11 - Bab 20

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อวี้จินก็แยกย้ายกับเพื่อนทั้งสองคนกลับบ้าน เธอนึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้มีนัดกับอาฟานเรื่องที่จะพาเขาไปพบกับหลานชายของลุงต่งเรื่องรับเหมางานก่อสร้าง เมื่อคิดได้อย่างนั้นอวี้จินจึงรีบปั่นจักรยานมาที่ร้านโจ๊กของอาฟานทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าเขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่"พี่ ฉันขอโทษด้วย ฉันมาช้าไปหน่อย พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ"กู้อวิ๋นฟานละสายตาจากหนังสือตรงหน้า ก่อนจะมองมาที่อวี้จิน ตอนนี้ร้านของเขาไม่มีลูกค้าแล้ว ลุงหม่าก็กำลังเก็บร้าน เขาลุกเดินมาหาอวี้จิน เมื่อเห็นว่าเนื้อตัวของเธอมอมแมม บนใบหน้ายังทิ้งร่องรอยของบาดแผลเอาไว้ ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว"เธอเป็นอะไร ใครแกล้งเธอ บอกฉันมา!"อวี้จินนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงสัมผัสได้ถึงความโกรธเคืองและเย็นชาในน้ำเสียงของเขายามที่ถามเรื่องนี้กับเธอ"มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แต่ฉันจัดการคนที่มาหาเรื่องไปแล้ว มีเรื่องชกตีกันมันธรรมดา พวกมันไม่กล้ามาหาเรื่องฉันแล้ว เร็วเข้า ไปหาลุงต่งกัน ฉันจะพาพี่ไปเอง"กู้อวิ๋นฟานยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่เขารู้จักอวี้จินมาชาติหนึ่ง เธอไม่เคยมีเรื่องกับใคร มีแต่คนมารังแกเธอ แต่ครั้

อวี้จินที่ได้ยินอย่างนั้นก็มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่วูบไหว ในใจของเธอบังเกิดความสงสัยมากมายนานัปการอาฟานรู้ได้อย่างไรกันว่าเถ้าแก่เฉินเป็นคนไม่ดี และเขารู้ได้อย่างไรว่าหากเธอตกลงปลงใจกับเถ้าแก่เฉินแล้วจะต้องเจ็บปวดและอาจจะไม่ได้พบกับจุดจบที่ดีอยู่ๆ ใจของอวี้จินก็เต้นรัวแรงอย่างบ้าคลั่ง เธอจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสับสนกู้อวิ๋นฟานยังคงยิ้มให้อวี้จินอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยกับเธออย่างเป็นห่วงเป็นใย"ฉันเป็นผู้ชายเหมือนกับเขา ย่อมมองออกว่าเขาไม่จริงใจ อีกอย่างเธอยังเด็ก อนาคตอาจจะได้พบเจอกับผู้ชายที่ดีสักคน และฉันหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นฉัน"เมื่อได้ยินเขาเอ่ยออกมาแบบนี้ ความสงสัยที่มีในใจก่อนหน้าก็ค่อยๆ เบาบางลง บางทีอาจเพราะเธอคิดมากไป อาฟานอาจจะไม่ได้ย้อนเวลากลับมา หากเขากลับมาจริงเหตุใดต้องทำเป็นจำเรื่องราวในอดีตระหว่างเขาและเธอไม่ได้ด้วยเมื่อคิดได้อย่างนั้นอวี้จินจึงยิ้มตอบเขา"พี่ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไร และฉันจะไม่ยอมเสียเปรียบใครอีกแล้ว พี่วางใจเถอะ""ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน หากสิ่งไหนที่ทำแล้วไม่ราบรื่น เธอแค่บอกฉันมาคำเดียว ต่อให้ต้องพบเจออะไ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นสร้างความอับอายขายหน้าให้กับบ้านตระกูลอวี้เป็นอย่างมาก อวี้ตงถึงกับปวดหัวไม่น้อย เดิมทีหากเรื่องนี้ไม่ได้แพร่งพรายออกไป เขาอาจจะหาทางออกให้สองแม่ลูกได้ เจียงลี่นั้นเขาอาจจะหย่าขาดจากหล่อน แต่ว่าอวี้หลิงนั้นอย่างไรก็เป็นลูกสาวของเขา เขาไม่อาจทนมองหล่อนแต่งงานให้กับชายแก่คราวพ่อได้ อย่างไรย่อมต้องหาทางออกให้ลูกสาว เดิมทีคิดจะส่งอวี้หลิงไปอยู่บ้านญาติที่ต่างเมืองสักพัก และเจรจากับเถ้าแก่เฉินให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ แต่ในเมื่อสถานการณ์ทุกอย่างพลิกผันจนถึงขั้นวิกฤต แน่นอนว่าเขาคงไม่อาจหาทางออกใดได้อีกแม่เฒ่าอวี้ที่กลับมาบ้านและได้ทราบเรื่องก็ถึงกับมองลูกสะใภ้ด้วยสายตาที่คาดโทษ อวี้ตงเองก็ไม่อาจแก้ต่างอะไรให้ภรรยาได้ตอนนี้เจียงลี่และอวี้หลิงยังคงเก็บตัวอยู่ในบ้าน สองแม่ลูกไม่มีหน้าออกไปพบใคร ทำได้เพียงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นแววตาที่เจียงลี่มองอวี้จินมีแต่ความหวาดกลัว ไม่หลงเหลือความถือดีอยู่เลยแม้แต่น้อยเช้าวันต่อมา ในขณะที่กำลังกินมื้อเช้ากันอยู่นั้น แม่เฒ่าอวี้ก็เอ่ยขึ้นมา“หย่าขาดจากเมียแกเสีย และส่งหล่อนกลับบ้านเดิมไปซะ ส่วนอวี้หลิง ก็ให้แ

อวี้จินนอนสลบไม่ได้สติอยู่นาน จวบจนผ่านมาหลายวันเธอก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงกลางดึก เมื่อหันไปมองข้างเตียงก็พบว่าตอนนี้กู้อวิ๋นฟานกำลังนอนหลับฟุบหน้าอยู่อวี้จินยิ้มออกมาเล็กน้อยเธออยากจะยื่นมือไปลูบใบหน้าของเขาแต่เพราะยังคงรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวจึงค่อนข้างขยับตัวได้ลำบากรอบลำคอยังคงรู้สึกปวดระบมไม่น้อยก่อนหน้านี้ตอนที่เกิดเรื่องเดิมทีอวี้จินคิดว่าเธอคงจะไม่รอดแล้ว แต่ในช่วงเวลาสุดท้ายหญิงสาวกลับได้ยินเสียงของกู้อวิ๋นฟาน แรกเริ่มคงคิดว่าเพราะใกล้ตายจึงหูแว่วไป แต่ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่า เธอไม่ได้หูฝาดแต่เป็นเขาที่มาช่วยเธอเอาไว้จริงๆหลายต่อหลายครั้งที่กู้อวิ๋นฟานยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอ มันทำให้ภายในใจของอวี้จินอบอุ่นเป็นอย่างมาก จนเกิดความรู้สึกสายหนึ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีต่อเขาได้เธอชอบกู้อวิ๋นฟานแม้จะรู้สึกดีมากแค่ไหน แต่ปมที่ติดค้างในใจของอวี้จินก็ยังคงมีหลงเหลืออยู่นั่นก็คือเรื่องที่เธอสงสัยว่าเขากลับมาเหมือนกับเธอยังไม่ทันที่อวี้จินจะได้คิดสิ่งใดต่อ กู้อวิ๋นฟานก็รู้สึกตัวตื่นเสียก่อน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เมื่อได้สบเข้ากับดวงตากระจ่างใสของอวี้จิน เขาก็ยิ้มออกมาด้วยความ

ก่อนหน้านี้อวี้จินเคยไปบ้านหยางเมี่ยวครั้งหนึ่งจึงพอจะจำทางได้เมื่อได้ยินว่าเกิดเรื่องกับเพื่อนรัก เธอก็รีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตมุ่งหน้าไปที่บ้านของหยางเมี่ยวในทันที กู้อวิ๋นฟานที่เห็นเช่นนั้นก็รีบตามคนรักไปในทันทีเมื่อมาถึงภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำเอาอวี้จินรู้สึกสลดใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้หยางเมี่ยวกำลังถูกพ่อแท้ๆ ของตนเองกึ่งลากกึ่งเดินไปหาอันธพาลกลุ่มหนึ่ง คาดว่าคงจะเป็นพวกที่มาเก็บเงินกู้ ที่นี่ยังคงมีพวกชอบขูดรีดชาวบ้านหลงเหลืออยู่เพราะเป็นเมืองชนบทและพวกมันบางส่วนยังถูกจัดการไปไม่หมด"พ่อ ฮือ หนูไม่ไปนะ""แกหุบปากเลยนะ หากแกไม่ไปฉันก็ตายน่ะสิ ฉันเอาเงินพวกมันมาหลายร้อยหยวนเลย หากไม่เอาแกไปขัดดอกก่อน ฉันต้องแย่แน่ รีบลุกขึ้นตามพวกมันไป ส่วนแม่แกจะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้เลย ปล่อยให้มันตายไปเถอะ!""พ่อ ฮือ"อวี้จินกำมือแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้ง เธอเข้าใจดีว่า การที่เราถูกคนอื่นทำร้ายยังไม่เจ็บใจเท่ากับถูกคนในครอบครัวด้วยกันทำร้าย"พ่อ ฮือ ปล่อยหนูนะ""ก็บอกให้ไป เดี๋ยวก็ถีบเข้าให้"หยางเมี่ยวร้องไห้อย่างน่าสงสาร พ่อของเธอใจร้ายเกินไป ยิ่งได้มองเห็นพวกอันธพาลท