All Chapters of ย้อนเวลามาสะสางหนี้แค้นในยุค80: Chapter 1 - Chapter 10

มณฑล ซานซู 1985"แม่คะ หนูไม่แต่งงานได้ไหมคะ""ไม่ได้ หากลูกไม่แต่ง อวี้หลิงก็จะต้องลำบากไม่มีเงินเรียน เงินเก็บที่เรามีอยู่ก็น้อยนิดลงไปทุกวัน ไม่พอใช้จ่ายหรอก นี่ก็เพิ่งจัดงานศพคุณย่าของลูกไป เราใช้เงินกับตรงนั้นไปหมดแล้ว จินจิน ลูกถือซะว่าทำเพื่อครอบครัวนะ เถ้าแก่เฉินน่ะ ถึงเขาจะอายุมากไปสักหน่อย แต่เขาก็เป็นคนมีเงิน ดูร้านขายเนื้อของเขาสิทำเงินได้เดือนๆ หนึ่งตั้งกี่หยวน เอาน่า ลูกแต่งกับเขาไม่เสียหายหรอก"เมื่อได้ยินอย่างนั้นเด็กสาวตรงหน้าก็หมดคำจะกล่าว เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างยิ้มแย้ม ทั้งที่ภายในใจขมขื่นเกินจะทนที่นี่คือหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในมณฑลซานซู ห่างจากเมืองหลวงไม่ไกลเท่าไรนัก มณฑลซานซูตอนนี้กำลังเข้าสู่เขตการพัฒนาให้เจริญมากยิ่งขึ้น รอบๆ เมืองที่ตอนแรกยังเป็นป่าและสวนมันสำปะหลัง สวนดอกไม้ สวนการเกษตร ตอนนี้เริ่มมีโรงงานอุตสาหกรรมและการก่อสร้างมากขึ้นอวี้จินปีนี้มีอายุยี่สิบปีแล้ว หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลายของรัฐ เธอก็ไม่ได้เรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอีก เพราะทางบ้านเริ่มมีเงินไม่มากพอ ทุกคนจึงตกลงกันว่า เงินเก็บที่เหลือจะใช้ส่งเสียให้อวี้หลิง น้องสาวคนเล็กได้เข้

"คุณชาย อยู่ที่เมืองหลวงก็ดีอยู่แล้ว จะมาลำบากที่นี่ทำไมกันครับ หากว่าต้องการมาดูการก่อสร้างโรงงานและห้างสรรพสินค้าของนายท่าน แค่ส่งคนมาก็ได้ ไม่เห็นจะต้องมาลำบากด้วยตัวเองเลยนี่ครับ"เสียงของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างอ่อนใจหลายวันก่อนคุณชายกู้ ลูกชายคนเล็กของท่านนายพลกู้และคุณนายเฝิงเกิดล้มป่วยขึ้นมากะทันหัน หลังจากที่หายป่วยและได้สติกลับคืนมาเขาก็มีนิสัยแปลกประหลาดมากกว่าเดิม เอาแต่บอกว่าเบื่อนั่นเบื่อนี่ ไม่อยากอยู่เมืองหลวง อยากมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ในเมื่อโรงงานของคุณนายเฝิงกำลังจะมาเปิดที่เมืองซานซู เขาก็รีบเสนอหน้าบอกว่าจะมาดูแลให้แทน ทั้งที่ผ่านมาทำงานไม่ได้ความอะไรเลยแม้แต่น้อยตระกูลกู้มีกิจการที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษมากมาย อีกทั้งทายาทรุ่นที่เก้ายังได้เป็นถึงนายพล นับว่าเป็นทายาทคนที่สองที่เข้าร่วมกองทัพและมียศตำแหน่งเป็นที่นับหน้าถือตาตระกูลกู้เป็นตระกูลที่มีอำนาจและอิทธิพลเป็นที่เคารพนับถือของคนในเมืองหลวงอย่างมากตระกูลกู้รุ่นที่เก้าในปัจจุบันมีทายาทสองคน คนโตเป็นลูกสาว นามว่ากู้หลานปีนี้อายุยี่สิบสองปี ส่วนลูกชายคนเล็กมีนามว่ากู้อวิ๋นฟานปีนี้อายุยี่สิบปีเดิมทีนายพ

อวี้จินเดินออกมาจากสวน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มข้างซ้ายของตนเองที่ถูกตบ แรงมือของพ่อไม่เบาเลย มันทำให้เธอเจ็บเป็นอย่างมาก และเรื่องนี้อวี้จินก็ไม่ได้คิดจะปิดบังย่าของเธอเหมือนเช่นชาติก่อนอีกต่อไป ใครทำอะไรเธอ เธอจะให้พวกเขาไม่มีความสุขเช่นเดียวกันตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว อวี้จินรู้สึกหิวเป็นอย่างมาก เมื่อเช้าตอนออกจากบ้านเธอกินโจ๊กมาเพียงไม่กี่คำกับขนมปังหนึ่งชิ้นเพียงเท่านั้นและรีบออกมาตรวจดูงาน ตอนนี้จึงรู้สึกหิวขึ้นมาเสียแล้วอวี้จินเดินมาตามทางเรื่อยๆ ระหว่างทางมีคนเอ่ยทักทายเธอหลายคน อวี้จินมองไปโดยรอบ ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ที่ร้านขายโจ๊กร้านหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าเพิ่งจะมาเปิดใหม่ เพราะก่อนหน้านี้ที่ตรงนั้นเป็นบ้านเก่าที่เจ้าของปล่อยทิ้งร้างเอาไว้ความทรงจำในชาติก่อนย้อนกลับมาอีกครั้ง อวี้จินมองดูชายวัยกลางคนที่กำลังต้มโจ๊ก เธอจำได้ เขาคือลุงหม่าลุงหม่ามีหลานชายอยู่คนหนึ่งชื่อว่าอาฟาน หลานชายของเขาคนนั้นไม่ค่อยเอาการเอางาน วันๆนอกจากจะไล่แซวผู้หญิงไปทั่วแล้ว ก็ไม่ทำอะไรอีก ในชาติก่อนอาฟานเคยตามจีบเธอ ทั้งที่เขาอายุมากกว่าเธอตั้งหลายปีแต่กลับทำนิสัยเหมือนเด็ก อวี้จินใน

วันต่อมาอวี้จินตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ หลังจากทำอาหารเช้าไว้ให้คุณย่าเรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกจากบ้านมุ่งหน้าไปที่สวนผักเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อเย็นวานนี้ลุงต่ง คนสวนที่ทำงานอยู่บ้านตระกูลอวี้มานานได้นำเงินจากการขายดอกไม้และผักมามอบให้เธอลุงต่งเป็นคนซื่อสัตย์และจิตใจดี ครอบครัวของเธอไว้ใจลุงต่งมาก น่าเสียดายชาติที่แล้วเธอไม่เชื่อฟังคำเตือนของลุงต่ง หลังจากที่ย่าตายจากไป อวี้จินก็เชื่อฟังคำแม่เลี้ยงทุกอย่าง สมบัติทุกชิ้นในบ้านหากว่าแม่เลี้ยงอยากจะเอามันไปใช้ทำอะไรอวี้จินล้วนสนับสนุนและไม่เอ่ยปากห้ามมีวันหนึ่งลุงต่งมาเตือนเธอด้วยความหวังดีแต่กลับถูกเธอต่อว่า ลุงต่งน้อยใจจึงขอลาออกจากนั้นเธอก็ไม่ได้พบเจอกับลุงต่งอีกเลยคนงานที่ซื่อสัตย์ขนาดนี้ เธอยังปล่อยให้หลุดมือไปได้ ชาติที่แล้วต้องโง่งมถึงเพียงไหนกันอวี้จินถอนหายใจออกมาเล็กน้อย หลังจากที่จัดการใส่ปุ๋ยและรดน้ำผักกับดอกไม้เรียบร้อยแล้ว เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าจะต้องนำผักไปมอบให้อาฟานที่ร้านขายโจ๊ก เพราะก่อนหน้านี้เธอบอกกับเขาว่าจะนำผักไปให้แลกกับโจ๊กสองถ้วยนั้น เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ อวี้จินจึงจัดการเก็บผักหลายอย่างใส่ตะกร้าหวายตั้งใจ

เมื่อตั้งสติได้อวี้จินจึงรีบผละออกจากชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะซัดหมัดเข้าไปที่หน้าท้องของเขาอย่างแรงจนคนถูกต่อยถึงกับหน้าเขียวหน้าแดง แต่เขากับไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะเพราะกลัวว่าจะทำให้อวี้จินเดือดร้อนหญิงสาวตรงหน้าตอนนี้มีใบหน้าแดงระเรื่อ ท่าทีของเธอทั้งประหม่าทั้งวางตัวไม่ถูกอวี้จินลนลานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อยู่ดีๆเธอก็ล้มลงไปจูบเขาเสียได้ "โอย มือเธอหนักชะมัดเลย ฉันเจ็บแล้วนะ""ใครใช้ให้พี่ไม่ดูตาม้าตาเรือเล่า"อวี้จินเอ่ยโดยที่ไม่มองหน้าของกู้อวิ๋นฟาน ให้ตายเถอะ เธอไม่อาจทำใจมองเขาตอนนี้ได้ เขาไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงกันว่าใบหน้าของเขาตอนนี้มันหล่อเหลามากมายขนาดไหนอวี้จินเคยนึกสงสัยในตัวของกู้อวิ๋นฟานอยู่หลายครั้ง ทั้งที่เขาบอกว่าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา แต่ความรู้สึกส่วนลึกบอกกับเธอว่าเขาอาจไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา ผิวพรรณของเขาขาวสะอาด ท่าทางสำอางเหมือนคุณชายที่ใช้ชีวิตในเมืองหลวงจนเคยชิน ไม่เหมือนกับหนุ่มบ้านนอกยากจนที่ต้องมาหากินเลี้ยงชีพต่างหมู่บ้านเลยแม้แต่น้อยแต่เขาจะเป็นใครก็ช่างเถอะ หากไม่สร้างปัญหาให้เธอ เธอก็ยินดีคบหาเป็นเพื่อนกับเขากู้อวิ๋นฟานมองออกว่าอวี้จินเขินอายแต่