All Chapters of His Runaway Obssesion: Chapter 21 - Chapter 30

Mainit ang hininga ni Xavier sa batok ni Aurelia nang magising siya kinaumagahan. Mahigpit pa rin ang pagkakayakap nito, para bang takot na takot itong mawala siya kahit sa loob lamang ng isang panaginip. Pinikit niya ang kanyang mga mata, pilit pinapakalma ang sarili habang dahan-dahang binubuo sa isipan ang isa na namang plano ng pagtakas.Ngunit sa bawat paghinga ni Xavier, sa bawat bigat ng bisig nitong nakapulupot sa kanya, lalo niyang nararamdaman ang bigat ng rehas na hindi gawa sa bakal—kundi gawa sa pagkahumaling ng lalaking ito.“I’ll make coffee,” sabi ni Xavier habang nakatingin sa kanya, ngiti sa labi na tila ba walang nangyaring kagabi.Napilitan siyang tumango. “Okay.”Pagkalabas nito ng silid, marahan siyang bumangon. Tumayo siya sa tapat ng bintana, nakatingin sa malawak na kalangitan. Doon niya binitiwan ang malalim na buntong-hininga na pilit niyang itinatago.Aurelia, huwag kang bibigay. Kung nagawa mong mabuhay nang wala siya noon, magagawa mong lumaya mula sa kan

Tahimik ang paligid. Tanging hilik ni Xavier ang umaalingawngaw sa silid. Mabigat, malalim, amoy alak. Ang kanyang mga bisig ay nakayakap pa rin kay Aurelia, parang mga tanikala na kahit sa pagtulog ay ayaw siyang bitawan. Ngunit ngayong gabi, buo na ang pasya ni Aurelia: kailangan na niyang lumaya. Dahan-dahan niyang inusog ang kamay ni Xavier. Bawat galaw, bawat pagbuntong-hininga, ay parang tunog ng lindol sa kanyang dibdib. Nagbabantay ang kanyang takot—baka magising ito sa pinakamaliit na kaluskos. Mabigat ang bakal ng posas na nakakabit pa rin sa kanyang pulso. Ngunit ilang araw na niyang pinag-aaralan kung paano ito bumibitaw. Kanina pa niya tinago ang isang maliit na hairpin sa ilalim ng unan, kinuha mula sa barrette na hindi napansin ni Xavier. Ngayon ang oras. Maingat niyang hinugot ang pin at sinubukang ipasok sa maliit na butas ng posas. Nanginginig ang kamay niya, at halos mabitawan ang pin nang biglang umubo si Xavier. Napasinghap siya at natigilan, nakatitig sa mu

Natapos ang araw na iyon na puno ng galak sa loob ni Aurelia, pakiramdam nya ay tuluyan na syang laya. Kahit papaano ay naramdaman nyang hindi sya nakakulong sa kahit na anong masalimuot na banta ng sariling asawa. Maagang nagising si Aurelia kinabukasan. Ang malamig na hangin mula sa bintana ng maliit na silid na kanyang tinutulugan ay nagdala ng kakaibang sigla sa kanyang dibdib. Bihira niyang maramdaman ang ganitong kapanatagan, at sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahong puno ng pangamba, muling nagising ang pag-asa.Sa ibaba, narinig niya ang kaluskos ng paghahanda ni Aling Rosa at Liza. Humahalo sa amoy ng bagong gising na lupa ang singaw ng mainit na kape at pritong itlog. Bumaba siya, at gaya ng inaasahan, nakangiti ang mag-ina.“Gising ka na pala, Aurelia,” bati ni Liza. “Handa ka na ba? Ngayon, sasama ka na sa amin sa palengke.”Ngumiti si Aurelia, medyo kinakabahan ngunit buo ang loob. “Oo, gusto ko pong makatulong.”Pagsapit ng alas-sais ng umaga, inihanda na n

Mabilis ang tibok ng dibdib ni Aurelia habang binabagtas niya ang makipot na daan palabas ng baryo. Sa kanyang maliit na bag ay nakatago ang tiket at perang galing kay Lita—mga bagay na kumakatawan sa kanyang kalayaan. Bawat hakbang ay may kasamang dasal. *Sana, sana makarating ako sa bus terminal nang walang aberya.*Pinilit niyang huwag lumingon. Ngunit sa likod ng kanyang isipan, may malamig na presensyang nakabuntot. Para bang bawat yapak niya ay may kasunod. Para bang bawat ihip ng hangin ay may kasamang bulong ng isang tinig na matagal na niyang gustong iwanan.Si Xavier.Hindi niya nakikita, ngunit dama niya. Ang aninong iyon na matagal nang sumisingit sa bawat pangarap niya, sumisira sa bawat pangako ng kinabukasan.Pagdating niya sa terminal ng jeep na magdadala sa bayan, may ilang pasaherong naghihintay. Tumabi siya sa isang matandang babae na may bitbit na bayong ng prutas. Pinilit niyang ngumiti, para lamang hindi mahalata ang kaba.“Magandang umaga, iha,” bati ng matanda.

Si Lita. Tahimik ang umagang iyon sa kanilang inuupahang bahay. Nakaupo si Aurelia sa balkonahe, hawak ang isang tasa ng tsaa habang pinagmamasdan si Anchali na naglalaro ng maliit na manika. Si Lita naman ay nag-aayos ng kanyang bag para sa trabaho. Ngunit sa loob-loob niya, mabigat ang kanyang dibdib.Sa ilalim ng kanyang aparador nakatago ang sobre na natagpuan niya kahapon—ang sulat na nagsasabing hindi kailanman makakatakas si Aurelia. Alam niyang dapat niya itong ipakita kaagad, ngunit natatakot siyang masira ang payapang mundong pilit nilang binubuo. Ayaw niyang makita ang mukha ng kaibigan na muling mababalot ng pangamba.“Lita, are you going now?” tanong ni Anchali habang kumakaway, hawak pa ang manika.“Yes, little one. Be good to Mama while I’m away, okay?” ngumiti siya, sabay kindat.“Don’t worry, Auntie! I will protect Mama,” sagot ng bata sa wikang Ingles, buong tapang, na parang sundalong bata.Napatigil si Lita, at kahit paano ay napangiti. Ngunit habang lumalakad pap