Lahat ng Kabanata ng Mafia Obsession พิษรักมาเฟีย: Kabanata 21 - Kabanata 30

โกดังร้างย่านชานเมืองถูกห้อมล้อมด้วยความเงียบและกลิ่นสนิมเก่าแสงไฟจากหลอดนีออนกระพริบพร่าอยู่เหนือหัว ชายหนุ่มร่างสูงสง่าในสูทดำยืนพิงรถยนต์คันหรู ร่างนิ่งงัน ราวกับหลอมรวมเข้ากับความมืดรอบตัวคีรินทร์ กัลย์พิทักษ์เจ้าของบ่อนคาสิโนในลาสเวกัส และหัวหน้าตระกูลมาเฟียเอเชีย ผู้ไม่เคยยอมรอสิ่งใดแต่วันนี้ เขากลับยืนนิ่งอยู่นานนับชั่วโมงโดยไม่ปริปากพูดแม้แต่คำเดียวสายตาคมใต้คิ้วเข้มจ้องไปยังประตูโกดังเก่า... จุดนัดหมายที่ ภาคิน มันควรจะมาส่งตัว น้องน๊อตแต่นานแค่ไหนแล้ว?สองชั่วโมง?สามชั่วโมง?‘มึงจะเล่นอะไรกับกูอีก ภาคิน...’มือหนากำโทรศัพท์แน่นจนข้อขาว สัญญาณอันตรายเริ่มสั่นในอกเขา...“ติ๊ง!”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉับพลันกลางความเงียบMELIN กำลังโทรเข้า...“ว่าไงเมลิน” เสียงเขาเย็น ราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยรังสีอันตรายเสียงจากปลายสายดังสะอื้นระลัก“คี...คีรินทร์...ฮึก... น้องน๊อตกลับมาที่บ้านแล้ว...”เขาชะงักทันที ใจเต้นแร

เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ในห้องพักผู้ป่วยกลับเงียบสงบเกินกว่าจะสะท้อนความตื่นเต้นที่ปะทุอยู่ในอกของชายผู้ยืนแนบข้างเตียง“เม...”เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อเธอแผ่วเบา แฝงด้วยแรงสั่นสะเทือนที่แม้แต่เขาเองก็ไม่อาจควบคุมได้เปลือกตาบางของหญิงสาวขยับ ก่อนดวงตาคู่สวยจะค่อย ๆ ลืมขึ้น เธอกะพริบตาสองสามครั้งเพราะแสงไฟอ่อน ๆ ภายในห้อง“คี...รินทร์...” เสียงแผ่วแหบของเธอดังออกมาอย่างลำบาก แต่ก็เพียงพอจะทำให้คนฟังเหมือนถูกปลดพันธนาการจากฝันร้ายเขายื่นมือคว้ามือเธอมากุมไว้แน่นแนบอก “ฉันอยู่นี่ เม ฉันไม่ไปไหนอีกแล้ว…”ไม่นานนัก หมออคินก็เข้ามาตรวจเช็คร่างกายเมลินอย่างละเอียด ใบหน้าที่มักจะเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มจางที่สุดเท่าที่ใครจะเคยเห็นจากเขา“อาการดีขึ้นมากแล้ว แผลผ่าตัดสมานได้ดี ไม่มีภาวะแทรกซ้อน แต่ควรพักฟื้นต่อให้เต็มที่”คีรินทร์พยักหน้าช้า ๆ ดวงตาคมแดงก่ำจากการอดนอนหลายวัน แต่ไม่ละไปจากใบหน้าหญิงสาวแม้แต่วินาทีเดียวเขาก้มลงจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา

เสียงลมหอบหนักในห้องประชุมชั้นใต้ดินของคฤหาสน์เก่าที่เมืองไทยไม่ใช่เพราะเครื่องปรับอากาศขัดข้อง หากแต่เป็นเพราะอารมณ์ในห้องที่อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก คีรินทร์ยืนเงียบอยู่หน้าจอโปรเจกเตอร์ ดวงตานิ่งสนิทเย็นชา ปราศจากแววของความเมตตา"เปิดเสียง"คำสั่งสั้นๆ ถูกส่งออกไปในน้ำเสียงเรียบเย็น เหมือนไม่ได้ตั้งใจฆ่าใคร...แต่พร้อมจะทำลายทั้งเผ่าพันธุ์ไฟในห้องหรี่ลง เสียงสนทนาในคลิปถูกฉายผ่านลำโพงอย่างชัดเจน"ถ้าเราปรับโครงสร้างตอนนี้ คนของคีรินทร์จะเริ่มลังเล ส่วนของฉันฝังไว้หมดแล้ว ไม่นานก็เปลี่ยนขั้วได้""มายด์ก็อยู่ใกล้เขามากพอจะรู้ทุกอย่าง...แค่เขาไม่ตายตอนนั้นก็โชคดีไป""เมลินเหรอ? โยนให้เธอไปสิ ตำแหน่งแพะมันเหมาะกับผู้หญิงไม่มีตัวตนแบบนั้นอยู่แล้ว"เสียงหัวเราะเหยียดหยามจากคลิปกรีดแทงลึกลงในหัวใจคนฟังทุกคน เสียงของภาคินและมายด์ชัดเจนราวกับพวกเขากำลังยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆคีรินทร์ก้าวเดินอย่างช้าๆ ไปยืนหน้าห้อง ดวงตาคมกริบเหลือบมองชายชราในชุดสูทสีเข้ม ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มเก่าแก่ขององค์กรที่เคยจงรักภักดีกับเขามาโดยตลอด"นี่คือหลั

แสงแดดยามเย็นอาบไล้ผืนทรายทองบนเกาะส่วนตัวเงียบสงบในอ่าวไทย เสียงคลื่นซัดเบา ๆ กับเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กชายตัวน้อยกำลังวิ่งไล่ปูกับแม่ของเขา สายลมอุ่นพัดกลิ่นเค็มของทะเลแทรกผ่านกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยออกมาจากโต๊ะไม้ใต้ศาลาริมชายหาด—อาหารทั้งหมดถูกจัดเตรียมโดยฝีมือของคีรินทร์เองเขาไม่ใช่มาเฟียอีกแล้วไม่มีแววโหด ไม่มีกลิ่นเลือด ไม่มีร่างกายที่เปื้อนบาปจากการฆ่ามีเพียงชายคนหนึ่ง…ที่เคยผ่านนรกมาเพื่อปกป้องคนที่เขารักคีรินทร์ยืนพิงเสาไม้ ยกแก้วน้ำมะพร้าวขึ้นจิบ ดวงตาคมทอดมองภาพสองแม่ลูกอย่างเงียบงัน เมลินหัวเราะ เสียงนั้นไม่ใช่เพียงเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง…แต่มันคือเสียงของ "บ้าน"เขาไม่เคยมีบ้าน จนได้ยินเสียงนั้น"คุณพ่อ ทำไมวันนี้ทำกับข้าวเองล่ะครับ!" น็อตวิ่งเข้ามาเกาะขาเขาแล้วเงยหน้าถามอย่างไร้เดียงสาคีรินทร์ย่อตัวลง ลูบผมลูกชายเบา ๆ"ก็พ่ออยากทำให้คนสำคัญกินไงครับ"น็อตหันไปมองเมลินแล้วหัวเราะ"คุณแม่เป็นคนสำคัญใช่ไหมครับ!"เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่หัวใจกลับเต้นแรงในอกหลังอาหารมื้

กรุงเทพฯ ยามเช้าดูวุ่นวายกว่าทุกวันเสียงแตรรถยนต์ที่ไม่เคยเงียบลงสักวินาที สะท้อนผ่านกระจกห้องนอนชั้นบนสุดของคฤหาสน์หรูใจกลางสุขุมวิท เมลินยืนพิงระเบียง เฝ้ามองวิวเมืองในความเงียบงัน ปลายนิ้วยังกำถ้วยกาแฟอุ่นไว้แน่นแค่กาแฟหนึ่งแก้ว…ก็ยังไม่มีแรงจะยกดื่มเธอฝืนยิ้มให้กับความจริงที่ตนเองไม่ยอมรับมาเนิ่นนานคฤหาสน์หรู ห้องนอนใหญ่ เตียงนุ่ม และคนรักที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอแต่มันไม่สามารถลบภาพในหัวของเธอออกไปได้เลย—เสียงระเบิด เสียงน็อตร้องไห้ หรือแม้แต่สัมผัสจากรถที่พุ่งเข้าหาเธอในวันนั้นเธอ…ยังคงฝันถึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า"เมื่อคืนฝันร้ายอีกใช่ไหม?"เสียงทุ้มต่ำของคีรินทร์ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาก้าวเข้ามาช้าๆ สวมเสื้อเชิ้ตสีดำแบบลำลอง ร่างสูงใหญ่มากพอจะบดบังแสงเช้าไว้จนหมดมือเย็นแต่นุ่มของเขาแตะที่ไหล่เธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมากอดจากด้านหลัง"ฉันไม่เป็นไร" เธอตอบอัตโนมัติ…แต่ไม่มองตาเขาคีรินทร์ไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงกอดเธอแน่นขึ้นเล็กน้อยเขารู้…เธอไม่โอเครู้&h