★ Denver’s POV ★I could still hear the echo of the door closing. Parang may naiwan na bigat sa dibdib ko, na hindi ko maipaliwanag. The image of that woman outside—her trembling voice, her teary eyes—kept flashing in my mind. Hindi ko siya kilala… at least that’s what my memory insists. Pero bakit ganoon? Bakit parang ako ang nagkasala sa kaniya?Humigpit ang hawak ko sa bedsheet. Why do I feel guilty? Why does it hurt?Sa gilid ko, naroon si Lisha. Nakaupo siya sa chair, peeling an apple with slow, precise movements. Parang walang nangyari, parang wala siyang pakialam sa lahat ng emosyon na sumabog kanina sa dito sa loob ng kwarto.“Eat some fruit, Denver,” she said calmly, placing a slice on a plate beside my bed.I glanced at her, then back at the window.“Thank you.”Tahimik. Tanging tunog lang ng monitor at mahihinang galaw ng kutsilyo ang maririnig. Pero sa loob ko, nangangalit ang tanong. Hindi ako mapakali. Hindi sapat ang katahimikan.Finally, I asked, “Lisha… they told me w
Last Updated : 2025-08-31 Read more