All Chapters of Love Beyond Contract: Chapter 41 - Chapter 50

★ Denver’s POV ★"Is everything okay with the task I assigned?" I asked the fashion designer over the phone as I stepped out of the conference room, the glass door quietly shutting behind me."Yes, sir Denver. It will be finished within a day. I'll just send it over once it's done.""Good. I want both sets delivered tomorrow morning. No delays," I replied curtly, before ending the call.I exhaled through my nose, tightening the knot of my tie slightly as I walked toward the elevators. The hallway was silent, save for the distant hum of office chatter behind closed doors.Another meeting done. Another set of numbers reviewed. Another day half-gone.Pero kahit tapos na ang business, hindi pa rin matahimik ang isip ko.Si Sienna... nasa condo lang mag-isa.The thought landed quietly but heavily in my chest.Dalawang araw pa lang kami sa Korea pero hindi nakakausap nang maayos. At hindi ko pa siya naiilibot dito sa Seoul.Anong kaya ang ginagawa niya ngayon? Nakatulala sa bintana? Natutul

★Sienna's POV★Naka-ilang episode na ako ng K-drama pero wala akong naintindihan ni isa. Nakatulala lang ako sa screen habang paulit-ulit kong sinisiksik sa bibig ang chips na kahit lasang karton na ay sige pa rin ako sa subo.Magdadalawang araw na kaming nandito sa Korea pero para bang hindi ko man lang naramdaman. Hindi ako inalok. Hindi man lang ako tinanong kung gusto kong sumama. Secretary nga ako, oo. Pero hindi ba asawa rin?Bigla kong kinuha ang phone sa tabi ko. May message na naman. Denver :Have you eaten yet? How's your day going? Sorry about today.“Wow, ngayon ka lang nag text,” bulong ko.“Eh ‘di wow. Bahala ka diyan.”Pinatong ko ulit ang phone sa sofa, sabay baling ng paningin sa pinapanood koMaya-maya lang, bumukas ang pinto.Click.Hindi ako lumingon. Kahit ramdam ko na siya ‘yon. I know those footsteps anywhere.“Hey…” mahina ang boses ni Denver. Maingat ang hakbang.Narinig ko ang pinto na dahan-dahang niyang isinara, tapos may tunog ng plastic

★ Denver’s POV ★Pagkarating namin sa venue, I carefully maneuvered the car into the private parking area beneath the rooftop restaurant. Isa ‘to sa mga exclusive places sa Gangnam—minimalist architecture, lots of glass, warm lighting, and it offered a perfect view of Seoul’s skyline. Ideal setting for Hana’s wedding dinner.As soon as I parked, I stepped out and walked around to the passenger side to open the door for Sienna. I didn’t say anything—iniabot ko lang ang kamay ko sa kanya. She looked at me for a moment before taking it. Mahigpit ang hawak niya, pero ramdam ko ang kaba.I couldn’t blame her. She looked absolutely breathtaking tonight, pero halatang hindi siya sanay sa ganitong atmosphere. And I knew this was way out of her comfort zone.Paglapit namin sa entrance leading to the rooftop access, sinalubong kami agad ng isang staff—halatang head concierge o security. He was dressed in a black suit and had an earpiece, scanning us briefly before speaking.“Annyeonghaseyo. Cho

★ Sienna’s POV ★ Tahimik lang akong kumakain habang si Denver ay may kausap na naman—mga business partner niya sa kabilang table pero ay nasatabi ko pa rin siya, hindi nga lang nakaharap sa akin. Naririnig ko ang mahihinang usapan nila, mga terms na hindi ko na sinubukang intindihin. Sanay na ako sa ganito, pero ewan ko ba, ngayong gabi… parang ang tahimik masyado akala ko naman kasi may exciting na mangyayari. Pinagtuunan ko na lang ng pansin ‘yung pagkain ko. In fairness, masarap naman. Medyo buttery ‘yung salmon, tapos ‘yung asparagus crisp pa rin kahit kanina pa niluto. Pero kahit gano’n kasarap, parang wala akong gana. Umiling ako nang bahagya. “Hindi ka clingy, Sienna para ikaw ang kumausap sa kaniya,” bulong ko sa sarili. “Ginusto mong sumama, kaya tiisin mo ‘yung ganito,” dagdag ko pa at sumubo ulit. Habang hinihiwa ko ‘yung salmon, sumulyap ako sa gilid. Kausap pa rin niya ang mga business partner niya, nakatagilid, masyadong tutok sa kausap niya. May ngiti siya sa labi—‘y

★ Sienna’s POV ★Tahimik lang akong nakaupo sa passenger seat, habang umaandar ang sasakyan sa maayos at malamig na kalsada ng Seoul. Nakatitig lang ako sa tanawin sa labas—snow sa gilid ng daan, mga tao na balot na balot, at mga Christmas lights na nakasabit sa bawat poste. Ang ganda talaga dito. Pero ang mas hindi ko maintindihan… yung nararamdaman ko ngayon. Kaba. Kilig. Halo-halo.“You okay?” tanong ni Denver, sabay lingon sandali sa ‘kin bago bumalik ang mata sa daan.“O-oo. Ayos lang,” sagot ko agad, hindi tumingin. Hindi ko alam kung saan niya akong balak dalhin – pero masaya ako dahil sinusubukan niyang bumawi.“We’ll go to Starfield COEX first. It’s one of the biggest malls here,” dagdag niya. “I want to show you around. Maybe get you something warm.”“Hindi mo naman kailangang gumastos,” sagot ko agad, naka-kunot ang noo.“I want to. Besides, I want to make up for something to you, I want to dedicate all my time while I'm with you." Napabuntong-hininga ako. “Okay, medyo k