All Chapters of Just Friends สถานะแค่เพื่อน(นอน): Chapter 21 - Chapter 30

Rrrr “ว่าไง” (มึงอยู่ไหนครับเพื่อนน ปล่อยให้สาวรอได้ไงไอ้เวร!) “เออกำลังไป” กันต์ธีตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะกดตัดสายเพื่อนสนิทอย่างซิมพร้อมกับตรงไปผับที่นัดกันไว้ พอมาถึงก็นั่งกินเหล้าพร้อมสาวสวยข้างกาย “นี่มึงไปคลุกอยู่กับคุณหนูไอลดาอีกแล้วเหรอ?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามเจที่พูดขึ้น “มึงรู้ได้ไง” “โหยย~กลิ่นยัยคุณหนูอบอวลไปทั่วตัวมึงเลยค้าบ ไม่รู้สิแปลก” เจตอบกลับอย่างนึกหมั่นไส้ กันต์ธีก้มลงดมเสื้อของตัวเองที่เปลี่ยนกลับมาใส่ชุดเดิมไม่ใช่ชุดที่ไอลดาให้เขาใส่ก็ยอมรับว่ายังคงมีกลิ่นของเธออ่อนๆ “กลิ่นหอมขนาดนี้กูนี่อยากเอาหน้าซุกเข้าไปสูดดมให้ชื่นปอดจริงๆ” “ว่าแต่เมื่อไหร่ครับเพื่อน เมื่อไหร่ที่พวกกูจะได้ชิมบ้าง” ซิมพูดขึ้นอย่างรอคอย นี่ก็นับว่านานมากแล้วที่กันต์ธียังควงไอลดาอยู่และไม่เห็นท่าทีที่จะเบื่อเลยสักนิด “กูไปห้องน้ำแป๊บ” กันต์ธีไม่ตอบแต่เลือกที่จะลุกขึ้นหนีจากตรงนั้น ร่างสูงเดินออกมาสูบบุหรี่มือหนาเสยผมอย่างดับอารมณ์หงุดหงิดภายในใจที่เพื่อนๆ ของเขายังไม่คงลดละที่จะเชยชิมไอลดาให้ได้ “ไอพวกเวร” กันต์ธีสบถออกมา สุดท้ายก็ไม่มีอารมณ์จะกลับเข้าไปใหม่และกลับโร

มื้ออาหารผ่านไปอย่างเรียบง่าย กันต์ธีเอ่ยชมสเต๊กที่ไอลดาทำว่าอร่อยดีส่วนคนโดนชมก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจเพราะเธอฝึกทำอยู่นานเลยว่าได้แบบนี้ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันไปอาบน้ำด้วยกัน ในระหว่างที่กันต์ธีถูตัวให้ไอลดาเขาก็ได้สังเกตเห็นรอยแดงที่แขนของเธอหลายจุดจนต้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ทำไมแขนเป็นงี้?” ไอลดามองแขนตัวเองที่เมื่อก่อนมันเคยขาวเรียบเนียนแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นจุดสีแดงทั่วแขนไปหมด “อ๋อน้ำมันกระเด็นใส่น่ะ ไม่เป็นไรหรอก” “ฉันก็ไม่คิดว่าการทำอาหารมันจะยากขนาดนี้ แต่ก็สนุกนะ และชอบมากด้วยตอนที่มีคนกินฝีมือฉันแล้วบอกว่าอร่อยน่ะ^^” ไอลดาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ตอนแรกที่โดนก็เจ็บเจียนตายแต่พอโดนบ่อยๆ ร่างกายมันก็ชินไปแล้ว กันต์ธียิ้มให้กับความพยายามของเธอ หลังจากอาบน้ำเสร็จก็พาไอลดามานั่งทายาแก้แผลผุผองให้แม้ไอลดาจะบอกว่าเธอไม่เป็นไรและมันก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นก็ตามแต่กันต์ธีก็ไม่ยอมเขาบีบยาใส่นิ้วของตัวเองก่อนจะไล้ทาลงบนแขนของไอลดาอย่างแผ่วเบา ในขณะที่ทายากันต์ธีก็คิดในหัวว่าเขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าไอลดาจะยอมสละแขนสวยๆ ของเธอเพื่อทำอาหารให้เขาทาน แม้จะรู้สึกดีแต่ก็รู้สึกหนักใจด้วยเช่นกั

“ถ้างั้นแกก็ลองรุกอย่างสุดกำลังดูดีไหม เฮือกสุดท้ายอะ ลองทำทุกอย่างดู แสดงออกไปว่าหึงว่าหวงจะได้รู้ผลลัพธ์ไปเลยว่าสรุปแล้วจะได้คบหรือไม่ได้คบ” พิ้งค์ลองเสนอไอเดียขึ้นมาแต่ก็โดนมินะแย้งขึ้นทันที “อย่าเลยยัยไอ ฉันไม่อยากให้แกรู้สึกผิดเหมือนกับวันนั้น วันที่แกโยนเงินใส่ผู้หญิงคนนั้นน่ะ แกไม่ใช่คนนิสัยแย่นะยัยไอ” ไอลดาได้แต่เงียบและรับฟังเพื่อนๆ ทั้งสองคน “เออใช่ อย่าทำแบบที่ฉันพูดเลย เลิกยุ่งกันไปตอนนี้เลยดีกว่าเดี๋ยวฉันกับยัยมินะจะหาผู้ชายใหม่ให้แกเอง!” พิ้งค์พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันว่าแกกลับไปพักผ่อนก่อนดีไหม กลับไปคิดเยอะๆ กว่าจะเอาไงต่อไปดี แต่ฉันไม่อยากให้แกมานั่งเสียใจเลยนะ” มินะพูดปลอบ ไอลดาพยักหน้ารับเงียบๆ ทั้งสองคนจึงพากันเดินไปส่งไอลดาขึ้นรถแท็กซี่และหวังว่าไอลดาจะคิดได้ว่าการถอยออกมานั่นแหละ คือวิธีที่ดีที่สุดแล้ว วันต่อมา ไอลดายังคงมาเรียนปกติ เมื่อวานกันต์ธีก็ไม่ได้มาหาหรือส่งข้อความมาหาเธอแต่อย่างใด วันนี้เธอจึงมาดักรอเขาที่คณะวิศวะเพื่อพูดคุยกัน แต่ทว่าสายตาของเธอดันไปเห็นกันต์ธีที่เดินยิ้มมาแต่ไกล และมันจะไม่อะไรเลยถ้าข้างๆ ของเขาไม่ใช่หญิงสาวคนที่เข้ามาขอเบอ

“ไอลดา!” กันต์ธีเอ่ยเรียกร่างบางเสียงดังทันทีเมื่อได้เปิดประตูเข้าไปในห้องแต่เขาก็ต้องชะงักให้กับสภาพห้องที่เละเทะ เศษแก้วแตกเกลื่อนพื้นชวนให้ใจหวิว “ไอลดา! ไอลดาเธออยู่ไหน!” ร่างสูงตะโกนลั่นไล่เปิดประตูทุกห้องเพื่อหาไอลดาแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา ตอนนี้ภายในหัวนั้นตื้อไปหมดอยากจะรู้เหลือเกินว่าไอลดาอยู่ที่ไหนและเป็นอย่างไรบ้าง กันต์ธีตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นลองกดโทรหาไอลดาอีกครั้งก่อนจะได้ยินเสียงเรียกเข้าภายในห้องของเธอ กันต์ธีตามหาต้นตอของเสียงจนไปเจอมือถือของเธอตกอยู่ข้างเตียงเขาหยิบมันขึ้นมา มองรายชื่อที่ไอลดาเมมชื่อเขาพร้อมอิโมจิหัวใจสีแดงและยังไม่พอเท่านั้นรูปภาพพื้นหลังเบอร์โทรก็เป็นรูปของเธอกับเขาที่เคยถ่ายเล่นด้วยกัน กันต์ธีกดตัดสาย หน้าจอโชว์ให้เห็นถึงภาพของเขาที่ถูกตั้งเป็นพื้นหลังหน้าจอ มันเป็นรูปคล้ายแอบถ่ายตอนเขายืนสูบบุหรี่อยู่และมีแจ้งเตือนมากมายบนมือถือของเธอ หัวใจของเขาสั่นระรัว ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นคนสำคัญของไอลดามากถึงเพียงนี้ “เธอไปอยู่ไหนกันแน่ไอลดา..” กันต์ธีพึมพำออกมาใจวูบโหวงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แถมยังรู้สึกเป็นห่วงเธอจับใจยิ่งเห็นสภาพห้องเละเทะแบบนี

ไอลดาทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลทันที คุณหมอก็แย้งว่าอยากให้เธอแอดมิดดูอาการต่ออีกหน่อยแต่ไอลดาก็ปฏิเสธเธอนำเงินที่พึ่งได้รับมาไปจ่ายค่ายาจนตอนนี้เหลือเพียงเศษเงินเท่านั้น ไอลดามองเศษเหรียญที่อยู่ในมือ เธอเคยใช้เงินแบบไม่เคยสนตัวเลขของสิ่งของแต่ตอนนี้ชีวิตของเธอไม่อาจจะกลับไปเป็นแบบนั้นได้อีกต่อไปแล้ว “ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าแถวนี้มีรถเมล์ผ่านทางคอนโดxxบ้างไหมคะ?” ไอลดาเอ่ยถามกับผู้คนที่นั่งรอรถอยู่ในป้ายรถเมล์ เธอได้รับการช่วยเหลืออย่างเต็มที่จนได้ข้อมูลของสายรถเมล์ที่ต้องการขึ้น ไอลดาสัมผัสเข้ากับชีวิตธรรมดาเป็นครั้งแรก รถเมล์ร้อนในราคาไม่ถึง10บาทมันช่างแสนถูกแต่ก็ต้องแลกมาด้วยความแออัดของผู้คนที่พากันเบียดเสียดไม่หยุด กว่าจะถึงป้ายที่ต้องการลงไอลดาแทบหมดแรง ประตูห้องถูกเปิดออก ไอลดามองสภาพห้องที่เละเทะเหมือนสนามรบก็ไม่ปาน ห้องของเธอนั้นอยู่ในสภาพนี้มานานแล้วก่อนที่จะเกิดเรื่องของพ่อเธอเสียอีก และสาเหตุของมันก็เกิดจากความหึงหวงของเธอที่มีต่อกันต์ธีจนทำให้เธอขาดสติทำลายข้าวของอย่างไม่สนใจอะไร เธอเข้ามาในห้องครั้งล่าสุดก็ตอนที่ทะเลาะกับกันต์ธีที่ผับและพ่อของเธอก็โทรมาพอดี พ่อของเธอพูดด้