My Crazy Rich Ninong のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 29

Julian’s Point of ViewPagkatapos ng buong araw na puro meetings, proposals, at puro pirma ng contracts na halos magsugat na ang daliri ko, ang tanging gusto ko lang ay makauwi ng tahimik. Gusto ko ng katahimikan, gusto ko ng routine, ng control—lahat ng bagay na hindi ko na halos nararamdaman simula nang dumating si Alexia sa buhay ko.Pero ngayong gabi, iba ang pakiramdam ko pagdating ko sa mansion. Tahimik, oo, pero may kung anong kulang. Walang sumalubong na boses na bumabanat agad. Walang tumatawa sa kusina. Walang sumisigaw ng, “Ninong, may problema ang air fryer!”Masyado yatang naging tahimik. Nakakabingi.Binuksan ko ang pinto at napansin kong madilim ang sala. Basa ang sahig malapit sa front door. Umuulan pala. Napabuntong hininga ako habang tinanggal ang blazer ko. Ilang hakbang pa at sumilip ako sa bintana ng hallway papunta sa back garden.Doon ko siya nakita.Naka-white oversized shirt lang si Alexia, basa ang buhok, nakatirik ang mga kamay sa ere habang umiikot-ikot sa

ALEXIA POINT OF VIEWGrabe, ‘yung feeling na parang lahat ng tao sa barangay ay biglang naging mga abogado at social media warriors ko, sobrang nakakatuwa pero nakakakaba din. Nagsimula kasi ‘yung araw na ‘yun ng isang simpleng post sa Facebook ng kapitbahay namin tungkol sa nangyayari kay Mayor Rico at kay Ninong Julian na gustong kunin ang custody ko. Sabi niya, “Hindi pwedeng agawin si Alexia sa kanyang ninong na tunay na nagmamahal sa kanya.” Hindi ko inakala na mabilis na kumalat ‘yun at mag-viral.Habang nagpapahinga ako sa sala ng mansion, nakikita ko sa phone ko ‘yung mga video ng mga kapitbahay namin na nagtutulungan para ipaglaban ako. Merong mga nanay na humaharap sa mga naninirang puri sa akin, mga bata na nag-rally sa harap ng barangay hall, pati na rin si Mang Tomas, yung tindero namin sa palengke, na nagsalita sa isang live video na sabi, “Si Alexia ay bata pa, pero may puso siyang malaki. Hindi dapat siya iwan sa ere.” Na-touch ako sobra sa mga salitang ‘yun.Si Julian

ALEXIA POINT OF VIEW First day pa lang ng counseling, pero para na akong giniling sa hiya. From the moment na pumasok kami ni Julian sa ultra-sosyal na clinic sa BGC—may mood lighting, imported essential oils sa air diffuser, at background music na parang pang-spa sa Santorini—alam ko nang hindi ‘to yung typical na family counseling na ini-imagine ko. Parang couple’s retreat na hindi nila inamin. “Alexia Sarmiento and Julian Alarcon?” tawag ng receptionist na parang Miss Universe ang postura. Nagkatinginan kami ni Julian. Ako, halos magsisigaw na ng ‘Ayoko na, uwian na!’ Pero siya, parang CEO ng feelings, kalmado, matikas ang tindig, at may hawak pa ring Starbucks cup. Habang papasok kami sa room ng therapist, siniko ko siya. “Bakit parang ikaw pa ‘tong excited? Counseling ‘to, hindi board meeting.” Nag-smirk siya. “I always prepare for war.” Nag-roll ako ng eyes pero hindi ko maiwasang kiligin. Ang gago. Kahit serious na moments, may dating pa rin. Sa loob ng glass-walled, we

Alexia’s Point of View Grabe talaga si Alvin. Hindi ko maintindihan kung paano siya palaging may drama kahit simpleng usapan lang ang nangyayari. Pero sa isang gabi, sa gitna ng ingay ng mga bote at baso ng inuman sa likod ng mansion, naisip kong bigyan siya ng chance na magbukas ng puso. Alvin, ang nakababatang kapatid ni Julian, ay kilala sa pagiging drama king. Siya yung tipo ng tao na laging gusto ang attention, parang siya ang bida kahit sa buhay ng iba. Palagi siyang nakikisawsaw sa mga usapan namin ni Ninong, lalo na kapag andito si Lola Glo, na parang tinalo pa niya ang apo niya pag nagpapabida si Alvin. “Alam mo, Alexia,” sabi niya habang hawak-hawak ang baso ng beer, “parang palaging ako yung sidekick lang sa buhay ni Julian. Si Ninong ang star, ako yung background music na walang beat.” Tumingin ako sa kanya, medyo napahiya sa sincerity niya. Hindi ko alam na ganito pala siya kabigat sa loob. “Bakit mo naman nararamdaman ‘yun?” tanong ko habang inaabot ang isa pang

Alexia's Point of ViewNapansin ko na may mali simula pa lang ng lunes. Normally, kahit mukhang wala sa mood si Julian sa office, he still finds a way to nod at me or at least glance—na parang sinasabi niyang, you’re doing well, Alexia. Pero ngayon? Ni isang sulyap wala. Parang invisible ako.“Good morning,” bati ko habang bitbit ang daily report sa desk niya.Walang sagot.Nilapag ko ‘yong folder, at huminga nang malalim. “Here’s your meeting agenda, Julian. You have a board call at ten—”“I know,” sabat niya.Napakurap ako. Cold. Icy. Parang hindi niya ako kilala.Tumalikod na ako para umalis pero hindi ako nakatiis. Pagbalik ko ng desk ko, binuksan ko agad ang group chat namin ni Sabrina at Alvin.ALEXIA:BFF. Si Mr. CEO mo? Nagiging Mr. Cold Brew.SABRINA:Ugh, anong ginawa mo? Binati mo ba ng “Ninong”?ALEXIA:Nope. Behaved ako. Even wore pants!ALVIN:Wait. Nandito ako. Anong pants? Bakit may pants update?Napangiwi ako. Hindi ko na binasa 'yong replies nila after that. Focus mu