My Crazy Rich Ninong

ALEXIA POINT OF VIEW

Bad mood ako ngayon. As in super bad. Yung tipong kahit Chickenjoy, hindi kayang gamutin. Nakatunganga ako sa Jollibee, staring at my spaghetti habang nag-iinarte ang mascara ko dahil sa iyak. Ang drama ko, oo na, pero may karapatan akong maging emo sinabihan kasi ako ni manager na late na naman daw ako, at kung hindi raw ako magbabago, tanggal na ako sa trabaho. Hello? Hindi ba niya alam na mahirap gumising pag puyat ka kakapanood ng teleserye?

Humigop ako ng coke. Malamig. Masarap. Pero hindi sapat. Sabi nga ng kasabihan kapag ang puso mo ay sugatan, kahit unlimited gravy, kulang.

“Miss Alexia Sarmiento?”

Napalingon ako. Sa harap ko, may isang lalaki na mukhang galing sa meeting ng mga mayayamang demonyo. Nakasuot ng three-piece suit sa Jollibee, ha? Sino ba ang nagsusuot ng ganyang outfit sa lugar kung saan ang mascot ay isang sumasayaw na bubuyog?

“Uh… bakit? Wala akong utang ha,” sagot ko agad. Defensive, syempre. Marami akong kaaway sa barangay. Baka naman may pinadala silang taga-kolekta.

He cleared his throat, very conyo. “I’m Julian Alarcon. Your legal guardian. I believe you’ve been informed?”

Tumigil ang mundo ko ng five seconds. Legal guardian? Wait lang, parang narinig ko na 'tong pangalan na 'to. Julian. Alarcon. As in… CEO? Billionaryo? Pogi? NINONG KO?

“Excuse me po, Ninong?” Tumaas ang kilay ko habang sinasandok ang spaghetti. “Eh bakit ngayon lang kayo nagpakita? Birthday ko last week, ni card wala akong natanggap.”

“I wasn’t aware until recently. Your grandmother submitted the necessary documents confirming your identity and my obligation. Effective today, I am officially your guardian.”

“Guardian talaga? Eh 23 na ako no. Legal age. Hindi ako bata.”

“You’re still under provisional guardianship due to unresolved inheritance matters. Until then, you are legally under my protection.”

Nag-react ang utak ko sa dalawang salita: inheritance at protection. Teka, may mana? At protektado ako ng isang Julian Alarcon?

Pero bago pa ako makareact ng bongga, napansin ko yung maliit na bata sa kabilang table na umiiyak. Nadapa yata. Naawa ako kaya napatingin ako saglit big mistake.

Kasi pagbalik ng tingin ko sa spaghetti ko, nadulas ang plastic fork, at… BAM! Tumalsik ang spaghetti. Diretsong tumama sa mamahaling suit ni Kuya CEO.

Oh. My. Gosh.

Red. Tomato red. Andiyan lahat ng sos, noodles, cheese kumbaga, full performance.

“Naku po!” Tayo agad ako, hawak ang tissue, nagpa-panic. “Sorry po! Hindi ko sinasadya! Baka pwede pa pong ma-wipe huwag po kayong magalit! Mahal po ba 'yan? Prada po ba 'yan? Armani?”

He just stared at me. As in wala siyang sinabing kahit ano. Yung tingin niya parang… pinag-iisipan niyang ipa-deport ako.

“I—uh—wait lang ha, may dala akong wet wipes…” Binuksan ko agad ang bag ko. Lip balm, candy, pulbo, resibo, pero walang wet wipes. Diyos ko, ngayon pa talaga ako nawalan?

“I think it’s best if you sit down.”

“Yes po. Yes, sir. Ninong. Julian. Bossing.” Napaupo ako ulit, parang batang pinagalitan ng principal.

Naupo siya sa tapat ko, kahit may spaghetti pa yung dibdib niya. Ang weird. Akala ko aalis na siya out of disgust. Pero hindi. Cool lang siya. Malamig. Parang aircon sa MRT.

“I assume this is unexpected,” sabi niya.

“Unexpected? ‘Di lang po unexpected parang teleserye twist ito! Wala man lang intro, no build-up. Bigla na lang boom! May ninong pala ako, tapos CEO pa, tapos ang pogi niyo pa ay, sorry po.”

Napangiwi ako. Minsan talaga hindi ko nakokontrol ang bibig ko.

He sighed, pinunasan ng panyo ang spaghetti sa damit niya, tapos naglabas ng folder. “These are the legal documents. Your lola signed everything already. You’ll be moving in with me starting today.”

“Moving in?! Sa mansion mo?”

“Yes.”

“Puwede bang wag? Kasi yung mga gamit ko nasa boarding house. Tapos may utang pa akong renta. Tapos yung plants ko, baka malungkot kung iwan ko sila.”

“You’ll be compensated. Everything will be transferred. Your grandmother insisted this is for your future.”

“Ang future ko po ay maging successful barista with my own coffee shop. Not… not some sosyal na Barbie na tumitira sa mansyon.”

“I’m not asking for you to change,” sabi niya. “But the court requires you to stay under my custody for now.”

Tumingin ako sa spaghetti ko, na ngayon ay mukhang crime scene. Tapos tumingin ako sa kanya, na parang walang spaghetti incident. Ang composed. Ang gwapo. Nakakainis.

“So… ano po ang catch dito, Ninong?” tanong ko. “Kasi sa lahat ng napanood kong palabas, walang libre. Lalo na pag mayaman ang involved.”

“Catch?” Umangat ang kilay niya. “There’s no catch. I made a promise to your mother. And I intend to keep it.”

Napatahimik ako. Mention of my mother? Hindi ako handa doon. Wala akong maalala sa kanya, eh. Palagi lang ang kwento ni Lola, pero ngayon, ibang level to.

“Ikaw po ba ang nagligtas sa akin nung baby pa ako?” tanong ko, kunwari chill, pero curious na curious na talaga ako.

“No. But I was asked to be your guardian. I didn’t think it would happen. But here we are.”

“Okay… pero kung guardian kita, may allowance ba ‘yon?” ngumiti ako.

He didn’t smile. Not even a twitch. “Everything you need will be provided.”

“Hindi ko kailangan ng lahat, Ninong. Gusto ko lang ng freedom, kape, at signal sa kwarto.”

“May signal ang buong mansion.”

“Wow. Sosyal.”

Tumayo siya. “Finish your food. The car is waiting.”

“May sasakyan?”

“Limousine.”

Oh. My. Gulay. Limousine? Ilang beses ko lang ‘yon nakita sa kasal ng artista, at sa parade ng mga kandidata ng Miss Gay.

Kinuha ko ang bag ko at tumayo. Pero bago umalis, tiningnan ko ulit ang spaghetti na biktima ng kapalaran. Tumitig ako sa kanya, parang last goodbye.

“Sorry, hindi ko naubos. Pero panghabambuhay kang magiging parte ng origin story ko.”

Sinundan ko si Julian palabas ng Jollibee. Lahat ng tao nakatingin. Feeling ko artista ako, o baka iniisip lang nila na may sugar daddy ako. Hindi ko alam kung matatawa ako o mahihiya.

Paglabas namin, bumungad ang black limousine na mukhang hindi bagay sa kalsadang may butas-butas. Binuksan ng driver ang pinto para sa amin.

At doon ko na-realize this is real. Hindi prank. Hindi ‘to scripted ng barangay. Totoong mayaman ang Ninong ko.

At simula ngayon… buhay ko na ang magiging crazy rich.

Pero bago ako sumakay, bumaling ako sa kanya. “Ninong, isang tanong lang.”

“Yes?”

“Bawal ba magdala ng friends sa mansion? Yung tipong pageant viewing party?”

He blinked. “We’ll discuss boundaries when we get there.”

“Copy, bossing.”

Sumakay ako. Huminga ng malalim. At saka lang nag-sink in sa utak ko:

Oh no. Mayaman nga siya. Gwapo pa. At titira kami sa iisang bubong.

Heaven, help my Ninong.