All Chapters of Obsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา: Chapter 51 - Chapter 59

“ป๊าา ฮึกก… ผมจะไม่เสียวิไปใช่มั้ย“ เซบาสเตียนเดินโซซัดโซเซเข้ามาด้วยสภาพที่เปียกชุ่มเต็มนํ้าฝนทรุดลงบนพื้นกลางบ้านต่อหน้าผู้เป็นบิดาที่ได้รับรู้ข่าวคราวทั้งหมดก่อนหน้าจากปากลูกน้องคนสนิทแล้ว พูดได้เลยว่าตอนนี้สภาพลูกชายไม่ต่างจากหมาเลยสักนิด ”เฮ้อ… รู้ว่ามันผิดก็รีบแก้ไขซะ ฉันก็ไม่รู้จะต้องช่วยแกยังไงแล้ว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าแกจะเอาชนะใจหนูวิได้อีกรึเปล่า“ ชายวัยกลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ สุดท้ายเรื่องที่เขาคอยเฝ้าระวังไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจนได้ แล้วมันก็เกิดขึ้นไวกว่าที่ตนเองได้คาดคิดเอาไว้เสียอีก “ฮึกก ผมรักวิเวียน.. ผมเสียเธอไปไม่ได้ป๊า ฮึกกก” นํ้าตาลูกผู้ชายหลั่งไหลออกมาแข่งกับสายฝนที่ตกกระหนำชุดใหญ่ด้านนอก ตอนนี้ไม่รู้ว่าวิเวียนไปอยู่ที่ไหน เธอคงจะไม่คิดจะหายไปจากชีวิตเขาทั้งแบบนี้เลยใช่มั้ย “ว้ายย ตายแล้ว นายหญิง!“ ทันได้นั้นเองเสียงจากป้าแม่บ้านดังสนั่นหน้าบ้านเมื่อเห็นผู้เป็นนายหญิงของบ้านก้าวเท้าเข้ามาด้วยสภาพที่ไม่ต่างอะไรจากคุณชายเลย แถมยังดูหนักกว่าเป็นเท่าตัว สีหน้าที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้มันเศร้าหมอง แววตาที่เคยสดใสก็หม่นหมองจนแทบมองดูไร้แ

แสงแรกของวันใหม่ ซึ่งไม่ได้แตกต่างจากเมื่อวาน เมื่อความหนักอึ้งยังคงปักอยู่กลางหัวใจดวงน้อย เธอนอนไม่หลับเลยทั้งคืน พอเวลาย่างมาถึงยามเช้า วิเวียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ประหนึ่งว่าเธอได้ตัดสินใจอะไรอย่างเด็ดขาดแล้ว จึงเลือกที่จะเปิดประตูออกมา หัวใจดวงน้อยสั่นไหวทันที เมื่อเห็นชายที่ตราตรึงอยู่ในใจเธอทั้งคืนจนทำให้นอนไม่หลับ ตอนนี้เขานอนขดอยู่หน้าประตูด้วยสภาพดวงตาเปียกชื้นเต็มไปด้วยคราบนํ้าตา วิเวียนทนมองสภาพเขาได้ไม่นานก็รีบหันหน้าหนี ก่อนที่หัวใจเธอมันจะอ่อนไหวมากไปกว่านี้เธอรีบก้าวฝีเท้าจากออกไปทันที “หนูวิคิดดีแล้วใช่มั้ยลูก” ชายวัยกลางเอ่ยถามลูกสะใภ้ผู้ประหนึ่งลูกสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะเป็นสุขนัก เมื่อสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิด ตอนนี้มันได้บังเกิดจนทุกอย่างจะพังทลายหมดแล้วจริงๆ “วินอนคิดมาทั้งคืนแล้วค่ะ วิตัดสินใจดีแล้วว่ายังไงวิก็จะหย่า…” เสียงเธอเบาแผ่วดั่งว่าไม่อยากจะกล่าวคำนั้นออกมาเลยสักนิด แต่เธอก็ทนเจอเขาอีกต่อไปไม่ได้แล้วเหมือนกัน เมื่อมองเข้าไปในสายตานั้นทีไร ภาพบาดตาที่เธอเคยเห็นซึ่งๆหน้าถึงสองครั้งสองคลาวนั้นก็ฉายเข้ามาในหัวเธอซํ้าๆจนทำเธอแทบบ้าตายอยู่แล้ว “ป๊าเข

“ที่รัก…ฮึกก.. ผม——“ ”ไม่ต้องพูดแล้ว ฮึกก.. ไปโรงพยาบาล“ คนตัวเล็กโน้มตัวลงพยุงเขาลุกขึ้นจากพื้นทั้งนํ้าตา เสียงสะอื้นเบาๆสองคนประสานกันราวกับบทเพลงแห่งความเจ็บปวดที่ไม่มีใครได้ยิน “มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันล่ะโยม“ ส่วนหลวงตาที่ยืนมองอยู่เงียบๆก็พอจะเข้าใจถึงสถานการณ์บ้างแล้วจึงกล่าวตักเตือนไปในทางที่ดีแล้วก้าวจากไป “ฮึกก..ที่รักหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย” แววตาเขาที่มองเธอเต็มไปด้วยความหวัง เสียงที่ถามก็สั่นเครือเฝ้ารอคำตอบจากเธอ “บอกว่าอย่าเพิ่งพูดไง” “ครับ.. ฮึกก ผมจะฟังที่รัก” หญิงสาวเม้มปากแน่น เวลานี้เขาเหมือนเด็กที่กลัวแม่จะจากไปจึงยอมเชื่อฟังทุกคำพูด ภายในอกเกิดรู้สึกผิดที่แอบตำหนิเขาไปนิดๆ . . . . . “รบกวนคนไข้นอนลงก่อนนะครับ หมอต้องทำการฆ่าเชื้อให้ก่อน ดูแล้วน่าจะติดเชื้อแรงเลยล่ะครับ มีทั้งหินทั้งทรายเต็มไปหมด” เซบาสเตียนยอมนอนราบลงกับเตียงคนไข้ พื้นที่ที่เขาไม่ชอบที่สุด เงยหน้ามองวิเวียนที่ยืนดูอยู่ข้างเตียงตาแป๋วจนอีกคนต้องหลุบตาหนี “ที่รัก…” แต่แล้วเขาก็ยื่นมือไปจับชายเชื้อเธอเบาๆด้วยเสียงเรียกที่แผ่วเบาดั่งว่าเด็กน้อยที่กำลังอยากร้องขออะไรสักอ

“ทำไมยังไม่กลับ…” คนรอก็ลุกรอนั่งรอยืนรอเดินรอวนอยู่แบบนั้นทั้งวันจนฟ้าเริ่มมืดก็ยิ่งใจคอไม่ดีเมื่อภรรยายังไม่ยอมกลับมาสักที หากจะไปตามก็กลัวเธอจะโกรธยิ่งกว่าเก่า แกร๊ก… เสียงประตูเปิดเหมือนหัวใจที่กระวนกระวายเมื่อครู่เลือนหายทันทีที่เห็นหน้าวิเวียน เซบาสเตียนรีบอมยิ้มแป้นเดินแจ้นเข้าไปรับคนที่เดินเข้ามา “ที่รัก“ ”เอ่อ… ที่รักเหนื่อยมั้ยครับ มานั่งก่อน“ รอยยิ้มดีใจกลายเป็นยิ้มเจื่อนทันทีเมื่อเห็นสายตานิ่งเรียบที่มองมาไม่เปลี่ยนสักที ”เดี๋ยวผมไปเอานํ้ามาให้นะ ที่รักนั่งรอก่อนนะครับ“ พูดแล้วรีบเดินแจ้นเข้าไปเอานํ้าในครัวดั่งว่ารีบร้อนกลัวเมียคอแห้งยังไงอย่างนั้น ส่วนวิเวียนนั้นได้แต่มองตามเงียบๆ เธอหนักใจอยู่ใช่เล่นกับสิ่งที่ตัดสินใจกำลังจะทำ ไม่ใช่เพื่อแก้แค้นหรือยังโกรธ แต่เพียงเพราะอยากจะมั่นใจเท่านั้น… “นํ้าครับ” แก้วนํ้าใสถูกยื่นให้กับคนบนโซฟา หญิงสาวรับมันมาอย่างว่าง่ายทว่าแทนที่เธอจะดื่มสักหน่อย กลับวางมันลงบนโต๊ะ คนมองก็เกิดน้อยใจก้มหน้างุดพร้อมรอยยิ้มที่หายไป “ฉันยังไม่หิวน่ะ” แต่พอได้ยินเสียงหวานของเธอเท่านั้นแหละ รีบเงยหน้ากลับมามองภรรยาตัวน้อยพร้อ

กรี๊ดดดดด!! “ที่รัก..ฮึกก อดทนอีกนิดนะครับทูลหัว” “เบ่งอีกนิดเดียวนะคะคุณแม่” “ฮึกกก อร๊ายยย!” ภายในห้องคลอดที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความวุ่นวายและเสียงกรี๊ดร้องของคนบนเตียง ผู้เป็นสามีเองมองดูภรรยาแล้วเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน หากเป็นไปได้เขาอยากจะเป็นคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นด้วยซํ้า มือหนาคอยเช็ดเหงื่อจับมือและคอยลูบหัวทุยให้กำลังใจเธออยู่ไกล้ๆไม่ยอมห่าง เพียงเห็นความทรมานของเธอเขาไม่คิดอยากจะมีลูกอีกเลยด้วยซํ้า กรี๊ดดดด! อุแว้ อุแว้! เสียงกรี๊ดเฮือกสุดท้ายดังขึ้นก่อนจะดับลงและมีเสียงเด็กน้อยดังก้องขึ้นเรียกรอยยิ้มของคนทั้งห้องรวมถึงคนที่คอยรอลุ้นอยู่หน้าห้องก็ตาม “เก่งมากเลยที่รัก… เก่งมากครับ…“ มือหนายังคงคอยลูบหัวทุยเบาๆไม่หยุด ก้มหน้าจุ๊บเหม่งเธอเบาๆก่อนผู้เป็นแม่จะหมดสติไปทั้งรอยยิ้มและคราบนํ้าตาที่เปียกชุ่มสองพวงแก้ม . . . . . ”หลานรักของปู่~” “เจ้าจิ๋วของลุงงง” “เจ้าจิ๋วของหนูต่างหาก!” เสียงเกรี้ยวกราดถกเถียงกันดังแว่วเข้ามาในหูคนที่หลับไหลอยู่บนเตียง ก่อนเปลือกตาที่หนักอื้อจะค่อยๆลืมขึ้นมองภาพตรงหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มของทั้งป๊า ซาร่าและโอท