Obsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา

ฟุ่ว~

หน้าร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง ซึ่งสภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยความเงียบสงบชวนหลงไหล ในซอยหนึ่งของใจกลางเมือง ชายร่างสูงสมส่วนรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาดั่งคนฝั่งยุโรป ยืนมือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งสูบบุหรี่พรางกวาดสายตามองรอบๆ ควันบุหรี่กระจัดกระจายไปทั่วบนอากาศ เขาอยู่ในท่านั้นสักระยะหนึ่งได้ ก่อนเสียงเรียกจะดังขึ้นมาจากหญิงสาวหน้าตาสลวยงดงามที่ก้าวออกมาจากในร้านดอกไม้

“คุณคะ คุณไม่สามารถสูบบุหรี่ที่นี่ได้ค่ะ "

สิ้นสุดประโยค เสียงฝีเท้าเล็กที่ก้าวเข้ามาก็ได้หยุดลงเบื้องหน้าเขา เซบาสเตียน ชายลูกครึ่งยุโรปอ้าปากกำลังจะสวนกลับด้วยความหงุดหงิด ทว่าเมื่อหันมองหญิงตรงหน้า เขาถึงกับปากค้าง คำพูดที่กำลังจะเอ่ยเลือนหายไปในพริบตา เมื่อความสง่างามของหญิงตรงหน้านั้นเกินกว่าจะเรียกว่าคน เธอมันนางฟ้านางสวรรค์ชัดๆ

"ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ทันได้อ่านป้าย "

ถ้อยเสียงแสนอ่อนโยนเปล่งออกมาทันที พรางยิ้มหวานให้กับเธอตรงหน้าที่ยืนมองเขาตาแป๋ว เซบาสเตียนไม่รอช้า รีบขว้างบุหรี่ในมือทิ้งไป ความหงุดหงิดที่ผุดขึ้นมาในใจเมื่อครู่ผลัดหายไปในพริบตา

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนเราย่อมผิดพลาดกันได้”

หญิงสาวกล่าวตอบนํ้าเสียงนุ่มนวลช่างน่าหลงไหล ทำเอาชายตรงหน้าใจละลายจนไม่เป็นชิ้น ไม่เพียงแต่หน้าตาที่สระสวย จิตใจเองก็ดียิ่งกว่าเทพธิดา จะว่าเป็นรักแรกพบยังได้ เซบาสเตียนมองตาค้างไม่ตอบโต้ เมื่อความงามของเธอนั้นมันทำให้หัวใจเขาสั่นไหว จนหญิงตรงหน้าต้องเอ่ยตอบเองเป็นครั้งสอง

" เอ่อ..งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ "

สิ้นสุดคำพูด คนสวยก็รีบหันหลังก้าวเข้าร้านไป เมื่อเห็นเธอเดินออกไป สติที่ลอยไปแต่ไกลก็กลับเข้ามาในหัว เซบาสเตียนรีบเดินตามหลังหญิงสาวเข้าไปในร้านโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง พอถึงด้านใน เขายังคงตามหลังเธอไม่หยุด จนคนโดนตามต้องหันมาถาม

" หื้อ คุณเดินตามฉันทำไมคะ มีอะไรรึเปล่า "

" อ..อ๋อ คือว่าผม..มาซื้อดอกไม้ครับ "      

 

   คนถูกถามรีบตีเนียนมองรอบๆ แสร้งทำเป็นมองหาดอกไม้ที่ชอบรอบๆร้าน

“แบบนี้นี่เอง งั้นคุณเชิญเลือกตามสบายเลยนะคะ”

“คุณเป็นเจ้าของร้านหรอครับ”

“ใช่ค่ะ นี่ร้านฉันเอง”      

      ได้ยินเช่นนั้น คนฟังยิ่งลุ่มหลงเข้าไปใหญ่ ดั่งกับว่าเขาได้พบกับแม่ของลูก และมันจะต้องเป็นเช่นนั้น..

“คุณเลือกเลยนะคะ”        

   เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไปอีกครา หญิงสาวตัดสินใจพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังตั้งท่าจะก้าวออกไป

“เดี๋ยวก่อนครับ”        

 เซบาสเตียนรีบเรียกตามหลัง ไม่อยากให้โอกาสหลุดมือไป เขาจะต้องรั้งเธอไว้..

คนสวยหันกลับมาตามเสียงเรียก มองใบหน้าหล่อพรางคิ้วขมวดเล็กน้อย

“คือว่า…คุณช่วยเลือกให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่ค่อยถนัดกับการเลือกดอกไม้สักเท่าไหร่”        เซบาสเตียนรีบหาข้ออ้าง

“ได้สิคะ ว่าแต่คุณจะเอาไปให้แฟนหรือเปล่าคะ ฉันจะได้เลือกถูก”

“ผมไม่มีแฟนหรอกครับ จะเอาไปถวายพระน่ะครับ”

เซบาสเตียนรีบกล่าวปฏิเสธ เป็นกังวลว่าอีกคนจะเข้าใจผิด หน้าตาผ่องใสเพียงนี้คงเป็นหญิงจิตใจงดงาม หากบอกไปว่าเอาดอกไม้ไปทำทานคงจะได้ใจเธอมาไม่น้อย แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อได้ยินดังนั้น คนสวยได้เผยยิ้มหวานออกมาทันที

“งั้นดีเลยค่ะ เดี๋ยววิเลือกให้นะคะ”

รอยยิ้มเธอจะสดใสไปถึงไหนกัน เขาพึ่งจะรู้ถึงความหมายของคำว่ายิ้มทีโลกละลาย มันคือหญิงตรงหน้าชัดๆ ดั่งกับเธอมีมนต์วิเศษที่สามารถทำเขาหวั่นไหวหัวใจเต้นแรงได้ เพียงเธอขยับใบหน้ายิ้มเล็กน้อย

“คุณชื่อวิหรอครับ "

เขาได้ยินไม่ผิดถึงคำแทนตัวเองของเธอเมื่อครู่ โอกาสมาถึงก็ต้องรีบทำความรู้จัก

"ใช่ค่ะ ฉันชื่อวิเวียน "

คนสวยยิ้มไปพรางตั้งใจเลือกดอกไม้ คนอะไรอยู่ท่าไหนก็สวยไปเสียหมด เขาลุ่มหลงเธอได้ถึงเพียงนี้เลยหรอ พึ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เพียงแค่รู้ชื่อก็ชื่นไปถึงอกด้านใน คนอะไรสวยยันชื่อ เธอคนนี้ต้องเป็นแม่ของลูกเขาเท่านั้น

“ขอบคุณนะครับ ผมชอบดอกไม้ที่คุณเลือกให้มาก”

หลังจากนั้นไม่นาน วิเวียนได้เลือกดอกไม้หลายชนิดที่เหมาะสมจะเอาไปทำทานให้กับเซบาสเตียน เขายืนขอบคุณเธออยู่นานพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ

“ยินดีค่ะ”

คนสวยยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร เซบาสเตียนหันมองด้านนอกก็เห็นชายร่างสูงขายาวที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องตนผู้ยืนรออยู่นอกร้านผ่านกระจกใส ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยลานางฟ้าของเขา

“ผมคงต้องขอตัวก่อน ไว้ผมจะมาหาบ่อยๆ นะครับ”

“คะ..?”

วิเวียนถึงกับคิ้วขมวดกับคำวาจาของเขา เมื่อฟังดูแปลกหูสำหรับคนที่พึ่งรู้จักกันไม่เกินชั่วโมง..อีกคนเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบแก้คำพูด

“อ้อ ผมหมายถึง..ไว้ผมจะมาให้คุณเลือกดอกไม้ให้บ่อยๆนะครับ พอดีผมชอบมากเลย "

“ได้เสมอค่ะ”

“งั้นผมไปนะครับ”

สิ้นสุดการกล่าวลา เซบาสเตียนเดินอารมณ์ดียิ้มหน้าบานออกมาจากร้านพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ

“บอส!!”

คนอารมณ์ร่าเริ่งเงยมองตามเสียงเรียกจากตอนแรกที่เอาแต่ก้มมองดอกไม้ในมือ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับชายลูกน้องแววตางุนงงจับจ้องอยู่บนหน้าเขา 

“นั่น…บอสไม่ชอบดอกไม้ไม่ใช่หรอครับ”

รอย ลูกน้องคนสนิทเซบาสเตียน มองหน้าผู้เป็นเจ้านายสลับกับช่อดอกไม้ ตั้งแต่อยู่รับใช้เขามา เซบาสเตียนไม่เคยแม้แต่จะหยิบจับดอกไม้ ทว่าวันนี้กลับตรงกันข้าม

“ต่อไปนี้ฉันชอบ”

“ครับ?”

รอยยืนทำหน้างง อะไรที่ทำให้เจ้านายตนเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา เพียงแค่ไม่เจอกันไม่ถึงชั่วโมง แต่คนที่ตนเคยรู้จักเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้เชียวเหรอ