Semua Bab ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Bab 161 - Bab 170

ฟู่เฉินนวดหว่างคิ้วอย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อย อาการเมาค้างบวกกับความอ่อนเพลีย สภาพของเขาตอนนี้ไม่ค่อยดีเลยจริง ๆ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณอย่าคิดฟุ้งซ่านไปเลย”สวีจือหรูเห็นดังนั้น ก็รีบเข้าไปประชิดในทันที นิ้วมือเรียวบาง นวดที่ขมับของฟู่เฉินอย่างแผ่วเบา “อาเฉิน คุณเหนื่อยเกินไปหรือเปล่าคะ แบบนี้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยไหม?”“สภาพของคุณเป็นแบบนี้ อย่าไปทำงานเลยดีกว่าค่ะ ตอนนี้บริษัทก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่โตอะไร คุณพักผ่อนที่บ้านให้เต็มที่สักหน่อยเถอะ ฉันจะไปต้มซุปให้คุณ ดีไหมคะ?”สวีจือหรูราวกับไม่มีกระดูก พูดไปพลาง อิงแอบแผงอกของฟู่เฉินไปพลาง ราวกับแมวที่อ่อนโยนว่าง่ายอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ผู้อื่นไม่อาจปฏิเสธความหดหู่ทั้งหมดที่อยู่ในใจของฟู่เฉิน หายไปราวกับเมฆหมอกเพราะคำไม่กี่คำนี้ เขาโอบไหล่ของสวีจือหรูอย่างเป็นธรรมชาติ พลางยิ้มแล้วกล่าวว่า “หรูเอ๋อร์ ก็มีแต่คุณเท่านั้นที่เป็นห่วงผมขนาดนี้ แล้วก็มีแต่คุณเท่านั้นที่สามารถทำให้ผมสบายใจได้”ต่อให้ฟู่เฉินไม่พูดคำพูดนี้ ในใจของสวีจือหรูเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจหากเธอไม่มีแม้แต่ความสามารถเช่นนี้ละก็ เช่นนั้นก็คงไม่สามารถอยู่ข้างกายของฟู

เจียงเหยียนเชินยิ้มให้กับหนิงหนานเสว่อย่างอ่อนโยน เขาเพิ่งจะเห็นท่าทางของหนิงหนานเสว่ที่ปกป้องตัวเองอย่างกับนักรบหญิงตามมาตรฐานด้วยตาของตัวเอง!เมื่อมองเห็นท่าทางของเจียงเหยียนเชินจริงจังแบบนี้ หนิงหนานเสว่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเอ่ยปากอย่างลังเล “แต่รุ่นพี่ไม่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงปากร้ายเหรอคะ?” “ฉันจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงปากร้ายได้ยังกัน? ถูกคนมายั่วยุทำให้อับอายถึงที่จะให้ไม่พูดอะไรสักคำเลยงั้นเหรอ? นั่นไม่ใช่ความอ่อนโยน นั่นคือไร้ความสามารถ!”เจียงเหยียนเชินพูดอย่างตรงจุดความสง่างามกับการสั่งสอนไร้สาระอะไรนั่น เมื่อเผชิญหน้ากับความหน้าหนาหน้าไม่อายของสวีจือหรู พลังในการต่อสู้คือวิถีของราชาเมื่อได้ยินเจียงเหยียนเชินประเมินตนเองเช่นนี้ จมูกของหนิงหนานเสว่ก็รู้สึกแสบเล็กน้อยอย่างน่าประหลาดก่อนหน้านี้แค่เธอพูดเสียงดังเล็กน้อย ก็จะถูกฟู่เฉินตำหนิไม่จบไม่สิ้น บอกว่าเธอไม่มีมาดของคนตระกูลฟู่เลย หลายปีขนาดนี้แล้ว อันที่จริงหนิงหนานเสว่ก็ไม่เข้าใจมาตลอดว่า คนตระกูลฟู่ที่ฟู่เฉินพูดถึงมันเป็นยังไง?แต่ว่าตอนนี้ หนิงหนานเสว่ไม่ใส่ใจแล้ว เพราะว่าคนตระกูลฟู่เป็นยังไง ก็ไม่เกี่ยวกับเธอแม

สิ่งที่สนับสนุนให้หนิงหนานเสว่ยืนหยัดมาถึงตอนนี้ได้ เดิมทีไม่ใช่ความรักบ้าบออะไรนั่น แต่เป็นความเกลียดชัง ความไม่ยินยอม เป็นอารมณ์เชิงลบนับครั้งไม่ถ้วน! เธอไม่มีทางยอมรับหากคนที่ทำร้ายลูกสาวของตนเองยังมีชีวิตที่สุขบายดี และยิ่งไม่มีทางมองดูพวกเขารักใคร่สนิทสนมมีชีวิตที่งดงามสดใสไม่มีที่สิ้นสุดได้!ถ้าพวกเขาไม่ได้ต้องการชดใช้อยู่แล้ว งั้นสุยสุยเป็นอะไร? แล้วเธอล่ะเป็นอะไรหนิงหนานเสว่มองไปไปยังเจียงเหยียนเชินอย่างเด็ดเดี่ยวและดื้อรั้น “รุ่นพี่ รุ่นพี่จะช่วยฉัน ใช่ไหมคะ?”ตอนนี้คนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ก็มีแต่เจียงเหยียนเชินคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้ในใจของหนิงหนานเสว่จะรู้ดีว่าตัวเองไม่ควรพึ่งพาคน ๆ นี้ แต่เมื่ออยู่คนเดียว มันยากลำบากมากจริง ๆ “ฉันจะช่วยเธอ แต่ฉันหวังมากกว่าว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี”เจียงเหยียนเชินจับมือของเธอ ปลอบใจอย่างอ่อนโยนเขาย่อมยินดีช่วยเหลือหนิงหนานเสว่อยู่แล้ว แต่ยิ่งกังวลและกลัวมากกว่าว่าหนิงหนานเสว่จะทำให้ตัวเองหมกหมุ่นเพราะเรื่องที่ยุ่งเหยิงพวกนี้ เมื่อถึงเวลา ไม่สามารถถอนตัวออกมาได้ ถูกความแค้นและความไม่ยินยอมเหล่านี้บดบังสายตา“ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะ”

เมื่อป้าจางได้ยินหนิงหนานเสว่เอ่ยถึงสุยสุย ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก หายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “คุณคะ สุยสุยไม่อยู่แล้ว คุณอย่าคิดไม่ตกเลยนะคะ”“ฉันเคยรับปากสุยสุยว่าฉันจะมีชีวิตที่ดี ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หนิงหนานเสว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เงยหน้าเหลือบมองดูรูปถ่ายของสุยสุยที่อยู่บนกำแพง “ฉันไม่กลับคำหรอกค่ะ ฉันจะมีชีวิตที่ดี”ยิ่งเธอมีท่าทางแบบนี้ ป้าจางก็ยิ่งเป็นกังวล แต่กลับจะพูดมากเกินไปก็ไม่ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงพยักหน้าตามเท่านั้น “งั้นก็ดีค่ะ คุณหนิง ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุขจริง ๆ นะคะ”พูดยังไม่ทันจบ อยู่ ๆ ฟู่เฉินก็เปิดประตูเข้ามา พอเข้ามาก็มองเห็นกลุ่มก้อนเล็ก ๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนของหนิงหานเสว่ รังเกียจไปชั่วขณะ “สกปรกจะตาย”หนิงหนานเสว่กอดเตี๋ยนเตี่ยนแน่นโดยไม่รู้ตัว มองฟู่เฉินพลางขมวดคิ้ว ระยะนี้เกิดอะไรขึ้นกับคน ๆ นี้กันแน่ เมื่อก่อนขนาดขอร้องเขาก็ยังไม่ยอมกลับบ้านเลยสักครั้ง ทำไมตอนนี้ถึงหน้าด้านมาที่นี่ตลอดเลยล่ะ?ทั้ง ๆ ที่เธอย้ายไปแล้ว ทำไมคน ๆ นี้ถึงได้ไม่ยอมลดละขนาดนี้? เหมือนพวกที่ตามมาไล่ฆ่าจริง ๆ เลย!“ฟู่เฉิน ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีกแล้ว?”หนิงหนานเสว่กอดเตี๋ยนเตี่ย

“ไม่ค้าง ให้เธอทบทวนตัวเองให้ดี”ฟู่เฉินลุกขึ้นยืน ผูกเนกไทของตนเองอีกครั้งให้ดี แค่นเสียงเย็นชาออกมาอย่างเย่อหยิ่งคนที่ไม่รู้คงยังคิดว่าเขาต้องการทอดทิ้งหนิงหนานเสว่จริง ๆ เสียอีก แต่ในความเป็นจริงแล้ว ตอนนี้หนิงหนานเสว่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขาด้วยซ้ำป้าจางเปิดประตูอย่างเงียบ ๆ “คุณผู้ชายกลับดี ๆ ค่ะ”ไล่อย่างชัดเจนขนาดนี้เชียว ฟู่เฉินจะดูไม่ออกได้ยังไง?เขามองดูท่าทางก้มศีรษะสายตาที่อ่อนน้อมของป้าจาง อยู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา หนิงหนานเสว่นี่มีความสามารถจริง ๆ ไม่เพียงแต่ตนเองเหมือนถูกผีเข้าสิง ก็แม้แต่คนข้างกายที่พามาด้วยก็ยังเปลี่ยนไปจนหมดแล้ว ช่างมีความสามารถมากมายเสียจริง!ฟู่เฉินแค่นเสียงออกมา สาวเท้าจากไปทันที เดิมทีเขาคิดว่าความโกรธของตนเองจะสามารถแลกเปลี่ยนกับความหวาดกลัวของป้าจางได้ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า สิ่งที่แลกมาไม่ใช่ความหวาดกลัวของป้าจาง แต่เป็นเสียงปิดประตูดังสนั่น“อวดดี! ต่อต้านแล้ว!”ฟู่เฉินยืนอยู่ที่หน้าประตู กระทืบเท้าด้วยความโมโห แต่ทว่ากลับไม่มีใครใส่ใจความโกรธของเขา และยิ่งไม่มีใครดูการแสดงของเขาหนิงหนานเสว่ยืนอยู่ริมหน้าต่างพลางอุ้มเตี๋ยนเตี่ยนในมือ แ