All Chapters of The CEO's Accidental Bride: From Ex-wife to Heiress: Chapter 11 - Chapter 19

Pagkatapos ng tawag kay Cecilia, hindi na muling bumalik si Dorothy sa kama.Masyado nang gising ang isip niya, pilit inaalala ang bawat dokumentong nakita niya noon sa opisina ng kanyang tiyahin. Mga pangalan. Mga transaksyon. Mga pulitikong palaging nakakasingit sa mga headline pero walang nakakakulong. Noon ay nakikita lang niya ito bilang bahagi ng masalimuot na mundo ni Agatha. Ngayon, isa na siya sa sentro ng lahat.Habang nakaupo sa sofa, muling binuksan ni Dorothy ang lumang tablet na naiwan ni Agatha. Kahit luma na ang device, naka-enable pa rin ang security system nito. Pinagmasdan niya ang simpleng interface, hindi enggrande, walang apps na pambighani, pero sa likod nito, naroon ang mga notes at file folders na tila walang katapusan.“May kailangan ka?” tanong ni Theodore mula sa dining table, hindi tumitingin pero halatang alam kung nasaan siya sa bawat sandali.“Wala. Sinusubukan ko lang balikan ‘yung files ni Tita.”Tumango lang ito, saka muling binalingan ang hawak na p

Bumalik silang magkasama sa unit, dala ang USB at bigat ng mga pangalan.Pagkarating nila sa loob, dumiretso si Theodore sa study area habang si Dorothy ay nanatili sa tapat ng pinto. Hinubad niya ang coat at ibinitin ito sa likod ng upuan, saka tumigil saglit para huminga. Pakiramdam niya, simula nang pumanaw si Agatha, ito na ang pinaka-seryosong hakbang na ginawa niya. Hindi na siya simpleng testigo. Isa na siyang tinig.Sa study, mabilis na kinonekta ni Theodore ang USB sa isang secured laptop. Ang liwanag mula sa screen ay bumalot sa mukha nito, at sa katahimikan ng silid, tanging tunog ng pagtitipa ng keyboard ang maririnig. Nakatayo lang si Dorothy sa gilid, pinagmamasdan ang bawat window na bumubukas sa desktop, bawat file na binubuksan at ini-scan.“May PDF folder dito,” wika ni Theodore, hindi inaalis ang tingin sa screen. “Mga internal memo, screenshots ng email threads, draft ng article. Lahat may timestamp. Maganda ang pagkakaayos.”“May pangalan ko?” tanong niya, lumapit

Ang langit ay kulay-abo nang magising si Dorothy. Tahimik ang silid, at ang malamig na liwanag mula sa labas ng bintana ay dahan-dahang sumisiksik sa pagitan ng blinds. Hindi pa siya sanay sa bagong apartment masyado itong malinis, masyadong moderno, parang hindi pa rin totoo. Wala pa rin ang amoy ng lumang kahoy, o ang mga ingay na pamilyar sa dating bahay nila ni Agatha.Ngunit ito ang pinili nilang pansamantalang tirhan isang ligtas na lugar, malayo sa mga mata ng publiko at sa aninong sumusubaybay sa kanila.Dahan-dahan siyang bumangon. Sa kabilang sulok ng kwarto, naroon si Theodore, nakaupo sa armchair, tahimik na binabasa ang tablet. Hindi ito natulog sa kama kagabi, pero hindi rin lumabas ng silid. Gaya ng dati, hindi niya kailangang magsalita para malaman mong nandiyan lang siya.Naglakad si Dorothy sa sala, huminto sandali sa may estante kung saan naroon ang ilang kahong dala nila mula sa lumang bahay, iilang pinili lang niyang isama mula sa mga gamit ni Agatha. Hindi niya ak

Tahimik ang apartment nang umalis si Mr. Ilustre.Hindi agad nagsalita si Dorothy. Sa loob ng ilang minuto, hawak pa rin niya ang envelope, parang takot siyang buksan ito nang hindi sapat ang kanyang lakas ng loob. Mabigat iyon sa kamay, ngunit mas mabigat ang ideya kung anong laman nito. Hindi niya alam kung anong mas mahirap, ang manatiling walang alam, o ang malaman ang buong katotohanan at mawalan ng kakayahang umiwas.Si Theodore ay naroon pa rin, tahimik sa gilid ng sala, pinapanood siya ngunit hindi nanghihimasok. Ang kilos nito ay walang bahid ng pag-aalinlangan. Hindi siya nagtatanong kung kailan bubuksan. Hindi rin ito naghihintay ng pahintulot. Nandoon lang siya, gaya ng nakasanayan, isang presensyang hindi man palagi nagsasalita ngunit laging naroroon.“Gusto mo ba munang magpahinga?” tanong nito, mahinahon.Umiling si Dorothy. “Hindi ko na kayang ipagpaliban 'to. Lahat ng ito, pakiramdam ko parang may pader sa harap ko. At alam ko, ito ang susi na bubuwag sa pader na iyon

Umaga pa lang, alam na ni Dorothy na magiging mahirap ang araw. Hindi dahil may paparating na bagong banta, kundi dahil naramdaman niyang masyado nang tahimik ang paligid. Isang uri ng katahimikan na parang hinihintay ng mundo na may mangyari.Nakatayo siya sa kitchen island, hawak ang tasa ng kape, nakatingin sa wall clock na tila hindi gumagalaw. Suot niya ang isang loose cotton shirt at pajama pants, wala siyang plano lumabas, walang plano maging formal. Hindi pa man siya nag-aalmusal, at hindi niya rin alam kung gusto ba talaga niya.Sa kabilang sulok ng unit, naroon si Theodore, pinipindot ang mga control buttons ng built-in surveillance system. Halos hindi siya gumagalaw sa posisyon nito, nakayuko lang, tahimik. Gaya ng dati.“Are you ever not calm?” tanong ni Dorothy, mahina ngunit may halong biro.Nag-angat ng tingin si Theodore. “Do you want me to panic?”“Hindi naman,” sagot niya, umiikot ang tasa sa kamay. “Just curious.”Wala itong binigay na sagot. Pero may bahagyang pag-