All Chapters of บ่าวหญิงของศิษย์รัก: Chapter 41 - Chapter 50

ในขณะที่เฉินอี้กำลังปะทะดุเดือดกลางลานนอกอาคารโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น ไอหมอกพิษยังคละคลุ้งจากการต่อสู้ก่อนหน้า เมิ่งซุยยอดขุนพลพรรคมารผู้เชี่ยวชาญวิชาพิษ ยืนเยื้องตัวอยู่ฝั่งหนึ่ง ขวดน้ำเต้าข้างเอวสั่นไหวเบา ๆ ขณะที่เขาเคลื่อนไหวฝ่ามือช้า ๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อเผชิญหน้ากับอู๋เป่ย ผู้ชำนาณการใช้ฝ่ามือคลื่นสวรรค์ระยะไกลควบคู่กับกระบี่“อย่าเข้ามาใกล้เลย... แต่ถ้ายังอยากเข้ามานัก ข้าจะให้เจ้าลิ้มรสความจริงแห่งลมปราณพิษ”เสียงพร่าหวานอย่างน่าสะอิดสะเอียนดังขึ้น ก่อนเมิ่งซุยจะพ่นหมอกพิษสีม่วงอมเขียวออกจากปาก ลอยลามไปในอากาศทว่าในชั่วขณะเดียวกันนั้นเอง แสงสีฟ้าครามที่ระเบิดออกจากฝ่ามือของของอู๋เป่ย คลื่นพลังลมปราณพุ่งออกไปข้างหน้า รุนแรงดั่งพายุซัด ฝ่าหมอกพิษให้กระจายตัวอย่างรวดเร็ว กลืนหายไปกับลมในพริบตา “เขาควบคุมลมปราณได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ?” เมิ่งซุยเอ่ยพลางเบิกตากว้าง เมื่อพิษของตนเองโดนสลายไปในพริบตา พร้อมกับร่างของอู๋เป่ยที่พุ่งเข้ามาพร้อมกระบี่ในมือ!ทันใดนั้น โซ่เหล็กเส้นหนึ่งพุ่งเข้ามาพันรอบเอวเมิ่งซุย ดึงเขาขึ้นฟ้าในเสี้ยววินาที! เหวี่ยงเขาขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ ขณะที่ร่างหนึ่งกระโ

แสงอรุณอ่อน ๆ ของรุ่งเช้าเล็ดลอดผ่านม่านของโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น กลิ่นน้ำชาจาง ๆ ลอยอ้อยอิ่ง ผสมกับกลิ่นเลือดจาง ๆ ที่ยังไม่จางหายจากเมื่อคืน ภายในห้องโถงที่ตอนนี้ใช้เป็นที่พักรักษาและรวมพล จ้าวหยางยืนอยู่เบื้องหน้าแผนผังโรงเตี๊ยมที่วาดด้วยหมึก เขากล่าวสรุปเสียงขรึมให้ทุกคนที่มาชุมนุมกันรับทราบ “เมื่อคืน มีผู้ได้รับบาดเจ็บฝั่งเรารวมสิบแปดคน เป็นคนของสำนักเทียนเฟิงสิบเจ็ดคน คนของโรงเตี๊ยมหนึ่งคน ไม่มีใครตาย แต่บาดเจ็บหนักไม่ได้สติเจ็ดคน รวมไปถึงหัวหน้าหน่วยอู๋เป่ยด้วย” เขาบอกพลางหันไปทางอีกมุมซึ่งพวกศัตรูที่ยังไม่ได้สติที่ถูกมัดตรึงไว้ “เราจับพรรคมารได้สามคน เท่าที่ตรวจสอบจากตราประจำตัว พวกมันชื่อ ไป่ลี่เหิน เมิ่งซุย และเย่หรง ส่วนอีกสามหนีไปได้ พวกมันน่าจะกลับไปรายงานกับผู้บัญชาการใหญ่ของพรรคมารในอีกไม่ช้า พวกเราอาจต้องรับศึกหนักขึ้น” อวี้ไป๋เฉินพยักหน้าเบา ๆ นั่งนิ่งราวครุ่นคิดบางอย่างในใจเฉกเช่นทุกครั้ง สถานการณ์การปะทะเมื่อคืนจบลงแต่ความสงบยังไม่คืนมาเต็มที่ เขาหันไปสบตาเฉินอี้ที่แม้จะพันแผลทั่วแขน ยังพยายามนั่งตรงและฟังรายงานอยู่เช่นเคย จนกระทั่งรายงานจบลงไป แล้วทุกคนแยกย้ายกัน “

เปลวเพลิงที่ลามเลียผนังโรงเตี๊ยมค่อย ๆ ถูกควบคุมลงจนดับไปในที่สุด ผู้คนของสำนักคุ้มภัยเทียนเฟิงต่างหอบเหนื่อย หลังระดมสาดน้ำดับไฟจนสำเร็จ เหลือเพียงกลุ่มควันลอยเอื่อย ๆ และกลิ่นไหม้ที่ตลบอบอวลในอากาศ และเมื่อควบคุมเปลวเพลิงได้สำเร็จ พวกเขาจึงได้มีโอกาสหันไปมอง การปะทะกันที่ดุเดือดซึ่งเกิดขึ้นที่ลานกว้าง ห่างจากตัวอาคารออกไปไกลพอสมควรอวี้เซี่ยหงยืนนิ่งแผ่นหลังของนางมีแขนพลังปราณสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ยักษ์สี่เส้นงอกออกมา ราวกับแขนปีศาจแหวกมิติออกมาจากโลกปีศาต แขนเทียมสองในสี่กำลัง รวบคออวี้ไป๋เฉินและจ้าวหยางที่ไม่ได้สติเอาไว้แน่น ทั้งคู่สิ้นสติไปแล้ว จึง ไม่อาจขัดขืนได้อีก และกำลังจะกลายเป็นเหยื่อของนางโดยสมบูรณ์ตรงนั้นเอง เฉินอี้ยืนหอบหายใจอยู่ไม่ไกล เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เลือดไหลอาบข้างแก้ม ใจเขาเต้นแรงจนเจ็บหน้าอกจากการพยายามฝืนร่างกายก่อนหน้านี้เขาพยายามทุกทางแล้วที่จะหยุดนาง เมื่อครู่ตอนนางสะบัดแขนยักษ์ยาวแปดวามาโจมตี เขาก็ใช้กระบวนท่าฝ่ามือเคลื่อนปทุม ปัดเบี่ยงแรง หลบ และผลักใส่แขนเทียมยักษ์ข้างนั้นอย่างแม่นยำ แต่การผลักของเขาก็ทำให้แขนขยับไปเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ส่งผลต่อร่างต้นแต่อ

กลุ่มควันสีเทาเริ่มจางลงหลังการต่อสู้ที่รุนแรงสิ้นสุดลง เฉินอี้ยืนอยู่กลางลาน ไอพลังสีขาวรอบกายยังคงแผ่ซ่าน ดวงตาของเขายังคงจับจ้องร่างอวี้เซี่ยหงที่ลุกขึ้นมายืนขึ้นอีกครั้งพร้อมบอกว่านี่เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดมนุษย์ทว่ามันไม่เหมือนท่ายืนของคนปกติ แขนห้อยข้างลำตัวอย่างไร้พลัง สายตาเลื่อนลอย สีหน้าไร้อารมณ์ ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างกระตุก ราวกับไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไป ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นอะไรบางอย่างที่เพิ่งได้สังเกต เส้นใยสีม่วงอ่อนบางเฉียบที่มองแทบไม่เห็นผูกอยู่ทั่วร่างของนาง มันเรียวเล็กเท่าเส้นผมยากต่อการสังเกต เส้นใยเหล่านั้นหลายเส้นเชื่อมต่อกับสักที่ที่ไกลออกไป คอยส่งต่อกระแสพลังมายังร่างของนาง ทว่าตอนนี้มันขาดสะบั้นไปหลายเส้น เช่นที่แขนสองข้าง อาจเพราะการต่อสู้กับเขาเมื่อครู่ จึงทำให้การเคลื่อนไหวของร่างกายนี้ผิดปกติไปมาก“เหมือนเจ้าจะเห็นเส้นใยพลังปราณแล้วสินะ…” เจ้าของเสียงนั้นกล่าวขึ้นมา “ใช้แล้ว ร่างที่เจ้าสู้ด้วย เป็นเพียงหุ่นเชิดมนุษย์ เป็นสมุนในพรรคที่ที่แต่งตัวเหมือนข้า กับได้รับการถ่ายลมปราณบางส่วนจากตัวข้ามาให้ แล้วข้าก็คอยเฝ้าควบคุมระยะไกลเท่านั้น เจ้าล้มมันได้

ล่วงเข้าสู่ยามเย็น แสงแดดอ่อนคล้อยทาบลงบนแนวหลังคาโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น เงาไม้ทอดยาวอยู่บนพื้นไม้เรียบ เสียงลมกระทบหน้าต่างเบา ๆ กล่อมให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นเล็กน้อยหลังความวุ่นวายในยามสายจางหายในห้องพักด้านใน ร่างของเสี่ยวซุ่ยนั่งพิงหมอนอิง ดวงตายังดูเหนื่อยล้าเล็กน้อยจากอาการที่เพิ่งฟื้น ทว่าริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อบานประตูถูกเคาะเบา ๆ ก่อนที่เฉินอี้จะก้าวเข้ามาด้วยท่าทางระมัดระวัง เขามีผ้าห่มบางผืนหนึ่งพับอยู่ในมือ ใบหน้าแม้จะยังมีร่องรอยของความอ่อนล้า แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและโล่งใจ“เจ้าไม่แล้วหรือ? ท่านหมอว่าเจ้าควรพักดูอาการอีกคืน” เขาเอ่ยเสียงเบา เสี่ยวซุ่ยหันมามองเขา สบตาเพียงครู่ ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ“ข้านอนมานานพอแล้วเจ้าค่ะ” นางตอบเบา ๆเฉินอี้เดินเข้ามาใกล้ วางผ้าห่มไว้บนเก้าอี้ตัวข้างฟูก ก่อนจะนั่งลงบนพื้นข้างร่างนาง ใบหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย“เสี่ยวซุ่ย… ข้ามีเรื่องต้องบอกเจ้า” เขาเริ่ม นางก็เลิกคิ้วน้อย ๆ“เจ้าจำไม่ได้ใช่ไหม ว่าตอนที่ข้าจะถูกสังหารในลานนั่น... อยู่ ๆ ก็มีแสงพลังสีฟ้าสว่างวาบออกจากฝ่ามือของเจ้า แล้วพลังในร่างของข้า… มันระเบิดขึ้น เหม