Semua Bab คุณสามีฉันพร้อมที่จะหย่าแล้วนะ: Bab 11 - Bab 20

ไอรดาพยายามทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ของอัยยะ ที่ผ่านเข้ามาในสมองของเธอ มันเหมือนเครื่องเล่น DVD ที่กำลังฉายภาพยนตร์ให้เธอดู จากนั้นเธอก็ย้อนกลับมาดูร่างกายนี้ พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นดูอย่างละเอียด เธอลุกจากเตียง เดินไปยังห้องน้ำอีกครั้ง เพื่อตรวจสอบใบหน้า ครั้งแรกที่เธอเห็นใบหน้านี้ เธอยังไม่ได้จับรายละเอียดอะไรเลย เพราะเธอตกใจกับภาพของหญิงสาวที่สะท้อนออกมาจากกระจกภายในห้องน้ำ (นี้ใคร? ... ฉันเหรอ ... ไม่ ไม่ ไม่!! หน้านี้ไม่ใช่ใบหน้าของฉัน!!) เธอคิดในใจ ในครั้งแรกที่เธออยู่ในห้องน้ำ เพราะตอนนั้นมันพูดตะโกนออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มที่เธอไม่คุ้นเคย แต่เหมือนจะคุ้นเคยยังอยู่ด้านนอก เธอรู้แค่เพียงว่าใบหน้านี้ไม่ใช่ของเธอแน่นอน แต่มันคลับคล้ายคลับคลา แต่ตอนนั้นเธอคิดไม่ออกว่าใบหน้านี้เหมือนใคร แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว "อัยยะ ... หน้าของเธอเหมือนแม่มากเลย!!" ไอรดาพูดกับตัวเอง จากห่วงฝันที่เธอเห็นแม่ของเธอกับอัยยะยืนคู่กันก่อนภาพจะถูกตัดขาดไป เธอตกใจกับใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ข้างแม่ของเธอ ที่มีใบหน้าละม้ายคลายกันมาก แทบจะเหมือนแฝดเลยก็ว่าได้ เธอจำใบหน้าแม่เธอได้ดี

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อของอัยยะก็มาถึงโรงพยาบาล และเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นของลูกสาว "คุณพ่อ งานที่บริษัทเรียบร้อยดีนะครับ?" ลีอองถามเจสัน พ่อตาของเขา "อือ ... เรียบร้อยดี แล้วนี่น้องเป็นไงบ้างละ?" เจสันถามลีอองเกี่ยวกับอัยยะลูกสาวของเขา "เธอเพิ่งถูกนำตัวไปที่แผนกตรวจซีทีสแกนเมื่อซักครู่นี้ครับ อีก 30 นาที น่าจะเสร็จครับ" ลีอองตอบกลับ "งั้นพ่อว่าเราตามไปที่ห้องแผนกตรวจกันเถอะ" เจสันชวนลูกเขยตามไปดูสถานการณ์ของอัยยะ "อือ ... ครับคุณพ่อ" ลีอองตอบตกลงพ่อตาของเขาที่จะไปดูอัยยะที่แผนกรังสีวิทยา จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปยังแผนกตรวจซีทีสแกน ด้านหน้าของแผนกมีเจ้าหน้าที่คอยพวกเขาอยู่แล้ว ส่วนแพทย์และพยาบาลที่ดูแลอัยยะ ยังคงอยู่ในห้องตรวจ "สวัสดีค่ะ คุณเจสัน คุณลีออง เชิญนั่งรอด้านนี้เลยค่ะ" เจ้าหน้าที่ที่ดูแลแผนกรังสีวิทยา เชิญทั้งสองนั่งรอคนไข้ที่กำลังตรวจอยู่ภายในห้อง จากนั้นเธอก็เดินไปเตรียมน้ำดื่มมาให้ทั้งคู่ "ทั้งสองท่านเชิญดื่มน้ำก่อนค่ะ อีกสักครู่คนไข้ก็ออกมาแล้วละค่ะ" เจ้าหน้าที่บอกพวกเขาเกี่ยวกับเวลาที่พวกเขาต้องรอคนไข้ "ครับ ขอบ

"ไอซ์โตแล้วนะคะ ไอซ์สามารถอยู่คนเดียวได้ค่ะ และตอนนี้ไอซ์ก็แข็งแรงดีแล้ว พ่อดูสิคะ" ไอรดาบิดตัวไปมา ในขณะที่เธอยังนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย "คุณพ่อกับคุณลี กลับไปนอนที่บ้านดีแล้วละค่ะ เหนื่อยกันมาหลายวันแล้ว ทั้งสองคนจะได้หลับสบาย ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาไอซ์ ไอซ์ไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ ..... " เธอเผลอตัวออดอ้อนพ่อของเธอ และหันไปทำตาปริบๆ ใส่ ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆ กัน ลีออง เห็นลูกอ้อนของหญิงสาว ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว (นี้เธอเป็นอะไร!!!) เขาคิด "พ่อว่านะ ... " ยังไม่ทันที่เจสันจะพูดเหตุผลของการอยู่ดูแลเธอที่โรงพยาบาล ไอรดาก็พูดแทรกทันที เพื่อไม่ให้เขามีโอกาส และนี้ก็ถือเป็นกลยุทธ์ทางจิตวิทยาในการชักจูงคนให้คล้อยตามในสิ่งที่เราต้องการ "กลับบ้านไปนอนให้สบายเถอะค่ะ หากพ่อไม่กลับ ไอซ์ว่าคุณลีเขาก็คงไม่กลับเช่นกัน ไอซ์เป็นห่วงคุณพ่อนะคะ เหนื่อยเพราะหนูมาหลายวันกันแล้ว เดียวไม่สบายเอาได้ ใครจะอยู่ดูแลไอซ์ละค่ะ ในโลกนี้ก็มีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่ต้องเป็นห่วงกัน" ประโยคนี้ไอรดาหยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่เธอพูดเหมือนแซะเขาเบาๆ

ตัดภาพมาที่ลีออง ตลอดระยะทางที่ขับรถมาเขาคิดถึงพฤติกรรมที่เกิดขึ้นกับอัยยะที่มันไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่ที่เธอฟื้นขึ้นมา คำพูดคำจาที่แตกต่างไปมาก ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ รู้จักใช้คำพูด ไม่เจ้าอารมณ์ และที่สำคัญ "เธอมีกลิ่นหอมด้วยเหรอ?" ลีอองยังคงจำกลิ่นจากตัวของอัยยะเมื่อช่วงค่ำที่โรงพยาบาลได้ดี มันเป็นกลิ่นที่หอมหวานอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นเวลาอยู่ใกล้ ระยะทางระหว่างบ้านและโรงพยาบาลห่างกันพอสมควร ถึงแม้บ้านพักของเขาจะอยู่ในเขตเมือง แต่งเขาเป็นคนที่ชอบบรรยากาศที่เงียบสงบ ดังนั้นบ้านหลังนี้จึงอยู่นอกเมืองนิดหนึ่ง ลีอองขับรถเข้าจอดภายในโรงจอดรถ บ้านหลังนี้ถูกสร้างโดยพ่อตาของเขาเพื่อให้เป็นของขวัญในวันแต่งงานระหว่างเขากับอัยยะ พูดง่าย ๆ ก็เหมือนว่าเขาเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านเจ้าสาวก็ว่าได้ แต่พ่อตาของเขานั้นเป็นคนใจดี และไม่เคยสร้างปัญหาให้กับเขาเลย ยกเว้นลูกสาวของเขาที่ตอนนี้กลายมาเป็นภรรยาตามกฎหมายของเขาเท่านั้นที่เป็นตัวปัญหา บ้านหลังใหญ่เกินกว่าจะอยู่กันเพียงแค่ 2 คน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ แต่ไม่มีใครสามารถอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ แม้กระ

ถึงแม้ว่าเซทจะจากไปได้สักระยะหนึ่ง สาว ๆ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ โดยเฉพาะเรยาและอะมีก็พูดถึงอัยยะ ไม่หยุดปาก โดยมีจิมมี่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ จิมมี่ยังคงฟังเพื่อนของเธอ ถึงแม้จะไม่ได้โต้ตอบอะไรไปมาก แต่เธอก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก "ฉันละเสียใจจริง ๆ เลยนะ พอรู้ข่าวว่าภรรยาของท่านประธานไม่เป็นอะไรมาก เฮ้อ ... ฉันละอยากให้ ..... ไม่เอาไม่พูดดีกว่า" อะมีนาเป็นคนเริ่ม "ฉันก็คิดแบบเดียวกันกับเธอนั้นล่ะ ใครเล่าจะไปอยากอยู่ร่วมโลกกับคนแบบนี้ ตัวอันตรายชัด ๆ" เรยาเสริม "ฉันละไม่เข้าใจเลยว่าเจ้านายของเราเอายายนี้มาทำเมียได้ไง เฮ้อ เห็นแล้วปวดใจจริง ๆ" อะมีนาต่อบทสนทนา "พวกเธอทั้งคู่หยุดพูดถึงเจ้านายได้แล้ว หากใครมาได้ยินมันจะไม่ดีต่อภาพลักษณ์ ตอนนี้เรากำลังทำงานอยู่นะ" จิมมี่เริ่มเตือนเพื่อร่วมงานของเธอ "จ้า ... แม่คนดี ขนาดเขาคิดจะฆ่าเธอให้ตายเลยนะนั้นน่ะ" อะมีนาอดที่จะค่อนขอดจิมมี่ไม่ได้ "เอาละ ๆ ไม่ต้องมาประชดกันเลยนะ ตอนนี้เรากำลังทำงาน เพื่อลูกค้าเดินเข้ามา หรือเจ้านายมาได้ยินล่ะ ตั้งใจทำงานเถอะ" จิมมี่ย้ำอีกครั้ง