Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 91 - Bab 100

สมุดที่ไม่มีบทสวดหิมะเริ่มตกในเดือนที่ไม่ควรตกมันตกลงบนกระดาษสมุดเล่มหนึ่งที่เปิดค้างไว้ชื่อของคนตายปรากฏกลางหน้า ท่ามกลางคราบน้ำตาและคราบเลือดจาง ๆชื่อเหล่านั้นไม่มีคำสวด ไม่มีพระบวชให้ ไม่มีธูป ไม่มีศาลมีเพียงมือเด็กที่เขียนไว้ และผู้ใหญ่ที่กล้าปล่อยให้มันอยู่ต่อฮากุโร่นั่งอยู่หน้ากองไฟในหมู่บ้านร้าง รอบตัวเขาคือสมุดกว่า 30 เล่มที่เด็กจากหลายแคว้นส่งมาผ่าน “ทางลับใต้ตะเกียง” สมุดทุกเล่มคือเสียง และเสียงกำลังทำให้แผ่นดินเปลี่ยนเขายกตาอ่านจดหมายที่แนบมากับสมุดของแต่ละเล่ม จากนั้นก็มองแผนที่ที่ขีดไว้ด้วยมือเด็กเขาเริ่มพูดกับซาโยะ“ศรัทธาเคยเป็นดาบ… แต่ตอนนี้ ‘ชื่อ’ กลายเป็นดาบเล่มใหม่”❖ คุเสะ (เคียวยะ)ประกาศใช้กฎหมาย “ห้ามเขียนชื่อผู้ตายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากศาสนจักร” ตั้งหน่วย องครักษ์บทสวด ค้นบ้านทุกหลังที่มีเด็กพูดชื่อคนตาย“ชื่อคือเสียงของปีศาจ หากมิได้ผ่านการชำระ มันคือคำสาป” – เคียวยะเขาเริ่มเผาสมุดตามหมู่บ้าน แม้แต่เด็กที่เขียนแค่ชื่อแมวของตนก็โดนลากเข้าคุก❖ คุเสะ (อาราโตะ)พี่ชายผู้หายสาบสูญ ประกาศตัวอีกครั้งในเงา เขาส่งเงาคนเข้าไปเก็บสมุดที่รอดจากไฟ

ธงที่ไม่มีเจ้าของ – เมื่อตระกูลต้องเลือกระหว่างศรัทธาเก่า หรือเสียงใหม่ธงผืนหนึ่งปลิวบนหลังคาศาลาร้างกลางทุ่งหญ้า สีขาวหม่น ไร้สัญลักษณ์ ไร้ชื่อ ไร้เจ้าของแต่ผู้คนกลับเริ่มมาหยุดยืนที่นั่น เพื่อเขียนชื่อคนที่ไม่มีใครกล้าสวดให้ และขยับริมฝีปากเบา ๆ โดยไม่ต้องมีใครนำข่าว “ธงที่ไม่มีเจ้าของ” ลอยไปไกลกว่าลมพัด จนถึงห้องประชุมของตระกูลใหญ่อีกครั้งในห้องที่แสงไฟสั่นไหว เสียงแตกของใจเริ่มดังขึ้นทีละคำ❖ ตระกูลทาเคดะเซนจิ ผู้นำหน่วยรบสายดาบ พูดในที่ประชุมอย่างราบเรียบ“ข้าไม่ศรัทธาเสียง… แต่ข้ากลัว ‘ความเงียบ’ มากกว่า”“ข้าฝึกทหารมาเพื่อฟังคำสั่ง แต่ตอนนี้... เด็กเริ่มทำให้ข้าฟังเสียงอื่นที่ไม่ใช่เสียงตนเอง”ทาเคดะจึงประกาศ “ไม่ต่อต้าน” การจดชื่อในวัดร้าง และสั่งกองร้อยที่ 5 — กองร้อยที่ไม่มีอาวุธ — อารักขาศาลาเงาอย่างเงียบงัน❖ ตระกูลยามาโนะอุจิโมโรยะหัวเราะอย่างเหยียด“ข้าไม่เคยสวด... แต่ใช้คำสวดฆ่าคนได้มาทั้งชีวิต”เขาไม่เลือกฝั่ง แต่สั่งลับให้ “ผลิตธงขาวที่ไม่มีตรา” แล้วส่งไปตามหมู่บ้านที่ตกอยู่ใต้การคุกคามของศาสนจักร“ถ้าข้าครองธงไม่ได้ ข้าจะทำให้ทุกธงกลายเป็

แผ่นดินที่ไม่มีบทสวด – เมื่อทุกการจดจำกลายเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ต้องศักดิ์สิทธิ์หมู่บ้านทานะเบะในแคว้นซาเอย์ ไม่เหลือพระ ไม่เหลือสมุดคำสวด แม้แต่ศาลาก็กลายเป็นเพิงฟางหลังคารั่วแต่ในค่ำคืนนั้น... แสงเทียนหลายร้อยดวงถูกจุดขึ้น รายล้อมกองดินเตี้ย ๆ ที่มีเพียงก้อนหินหนึ่งก้อนกับเศษกระดาษเขียนชื่อ“ชื่อแม่ข้า” “ชื่อคนขายปลาที่ให้ข้าวข้าตอนฝนตก” “ชื่อเด็กผู้หญิงที่ถูกเผาเพราะไม่ยอมสวดตาม”เสียงเหล่านี้ดังพร้อมกัน ไม่มีใครนำ ไม่มีเสียงสวด ไม่มีภาษาลาตินจากศาสนจักร มีเพียง “ชื่อ”และน้ำตาซาโยะยืนอยู่ข้างหลัง ไม่เข้าไปกลางวง แต่ทุกชื่อที่กล่าว ทำให้หัวใจนางเหมือนถูกจุดเทียนจากภายในเด็กคนหนึ่งเดินมาให้กระดาษ“ท่านยังไม่มีชื่อจะพูดใช่ไหม?” “งั้น...ข้าจะยืมชื่อของข้าให้ก่อน”นางรับไว้ โดยไม่รู้ว่าเด็กชื่ออะไร และในใจของนาง ชื่อของพ่อยังคงดังก้อง แม้ไม่เคยมีพระรูปใดอนุญาตให้กล่าวออกมาที่ตระกูลคุเสะ ข่าวพิธีเงานี้ไปถึงโต๊ะประชุม เคียวยะขว้างถ้วยชา“มันไม่ใช่พิธี!” “มันเป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบ!”แต่ทหารคนหนึ่งกลับเอ่ยอย่างเบา“ข้าสวดตามบทมาทั้งชีวิ

สมุดที่ไม่มีคนเขียน – เมื่อคนที่เคยเงียบกลายเป็นผู้บันทึกของยุคสมัยมันเริ่มจากสมุดเล่มหนึ่ง ไม่มีปก ไม่มีชื่อเจ้าของ มีเพียงคำแรกเขียนด้วยลายมือสั่นของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง:“ข้าไม่แน่ใจว่านี่ควรเรียกว่าบทหรือเปล่า แต่วันนี้ ข้าจำชื่อแม่ของข้าได้ โดยไม่รู้สึกผิด”สมุดเล่มนี้ถูกวางทิ้งไว้ในห้องเก็บของร้างในหมู่บ้านอาคาสึ ไม่มีใครรู้ว่าใครเริ่ม แต่ในเวลาไม่นาน มันถูกเขียนต่อ ด้วยมือที่เคยถูกห้ามพูด และปากกาของผู้ที่เคยไม่ถูกฟังหน้าแล้วหน้าเล่า มีแต่ชื่อ บทสนทนาสั้น ๆ คำอธิษฐานที่ไม่มี “พระ” ใดอยู่ในประโยค“ข้าไม่ได้ขอพร แต่ข้าขอให้เขายังอยู่ในความทรงจำของใครสักคน” “ข้าเขียนเพื่อไม่ให้เขาหายไปจากโลก แม้เพียงหนึ่งบรรทัดก็พอ”สมุดเล่มนั้นถูกลอกหลายสำเนาด้วยมือเปล่า กระดาษหยาบ หมึกจาง แต่ทุกบรรทัดคือเลือดใจเด็กที่เคยไม่กล้าพูด กลายเป็นผู้ลอก หญิงชราที่เคยกลัวตาย กลายเป็นผู้สอนเด็กเขียน ชายพิการที่ถูกตัดลิ้นในศาสนจักรเก่า กลายเป็นผู้แปล “ความรู้สึก” เป็นประโยคมันไม่ใช่ตำรา แต่มันมีชีวิต เพราะมันไม่มีใครเป็นเจ้าของ ทุกคนเป็นแค่คนเขียน “ชั่วคราว”และนั

สมุดที่ถูกเผาไม่หมด – เมื่อลมหายใจกลายเป็นหมึกในยุคที่คำคืออาวุธกลางลานศาลาในหมู่บ้านโคะซึคิ กองไฟยังคงลุกโชน เศษกระดาษดำเป็นเถ้า ลอยวนในลมค่ำสมุด “จำชื่อ” ทั้งสิบห้าเล่มถูกเผา เหลือเพียงปกหนังไหม้เกรียมกับคำที่อ่านไม่ออกแต่เด็กคนหนึ่งชื่อ “ฮินาโอะ” ยังคงนั่งเขียนด้วยไม้เถาเล็ก ๆ บนดิน“ข้าอาจไม่รู้ว่าคำสวดว่าอย่างไร แต่ข้ารู้ว่าแม่เคยพูดกับข้าแค่สองคำว่า ‘อย่าลืมนะ’ ”เขาเขียนซ้ำ ๆ บนพื้น แม้รู้ว่าไฟจะลามมาอีก แม้รู้ว่าคำจะถูกเหยียบจนจมหายที่ชายป่าทางเหนือ พระหนุ่มจากกลุ่มโยรุโนะมิโกะ รวบรวม “เถ้ากระดาษ” จากที่ต่าง ๆ บดรวมกับหมึก และเขียนคำบนผ้าเก่า“นี่คือหมึกที่เกิดจากความจำ” “ไม่ใช่หมึกจากต้นไม้ แต่จากเสียงร้องของคน”เขามอบผ้าผืนนั้นให้หญิงชราผู้เคยถูกห้ามเรียกชื่อลูก เธอใช้มันเขียนเพียงคำเดียว“โทโมยะ”แล้วร้องไห้เงียบ ๆ จนหมึกเปื้อนมือข่าวลือเริ่มกระซิบผ่านหมู่บ้าน ว่ามี “สมุดเถ้า” ที่เขียนจากหมึกของคนที่ถูกลืม สมุดเหล่านั้นไม่มีใครอ่านออกหมด เพราะมันถูกเขียนด้วยเสียงสะอื้นมากกว่าภาษาแต่ทุกหน้าคืออาวุธ ที่ทำให้ศาสนจักรหวาดกลัวมากกว่า