“เจ้าสาวของขุนศึกเงา”

ตอนที่ 1 — เจ้าสาวของศพพ่อลมหนาวกราดซัดซากปรักของป้อมโทวะ ธงตระกูลยังปลิวอยู่บนนภา… ทั้งที่เจ้าของตระกูลได้สิ้นลมหายใจไปเมื่อย่ำรุ่งเสียงเหยียบเลือดแห้งของรองเท้าทหารยังดังอยู่ทุกมุมศาลา อากิระ ยืนคุกเข่าอยู่หน้าโลงศพบิดา ในชุดเจ้าสาวที่ยังเปื้อนฝุ่นและควันไฟ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า… จะต้องแต่งงานในวันที่ครอบครัวถูกสังหาร“นังเด็กคนนี้ยังไม่ร้องไห้เลยหรือ” ทหารนายหนึ่งเอ่ยเยาะอย่างไม่แยแส “หรือหัวใจนางกลายเป็นหินไปพร้อมกับพ่อของนางแล้ว”นางไม่ตอบ เพราะการตอบ คือการเสียพลังให้สิ่งไร้ค่าเธอจ้องมองโลงศพด้วยดวงตาว่างเปล่า แต่ในอกกลับระเบิดด้วยไฟที่ไร้ชื่อ บิดานางตายเพราะ "เขา" ชายผู้เปลี่ยนสนามรบให้กลายเป็นสุสานในชั่วคืนเดียวคาเงะ — ขุนศึกเงาแห่งแคว้นมินาโมโตะ นักรบไร้สังกัด ผู้ซัดทุกตระกูลให้ล้มลง และในค่ำคืนนี้... เขาคือเจ้าบ่าวของเธอศาลาเงียบงัน ก่อนเสียงฝีเท้าเปลี่ยนโชคชะตาเมื่อประตูไม้สนเปิดออก คาเงะเดินเข้ามาพร้อมเงาของตนเองที่ทอดยาวบนพื้นศพ ชายหนุ่มสวมชุดดำเรียบ ไม่มีตรา ไม่มีโล่ ไม่มีแววตา“เจ้าคือ... ว่าที่ภรรยาข้า?” เสียงของเขาเหมือนใบมีดบาง — เงียบ แต่กรีด

ตอนที่ 3 — ดาบที่ไม่มีปลอก“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงพกดาบโดยไม่มีปลอก?” คาเงะถามพลางวางคมดาบลงบนขอนไม้ “เพราะดาบที่พร้อมฆ่าได้ทุกเมื่อ… ไม่สมควรถูกห่อด้วยอะไรทั้งสิ้น”เสียงลมยามเช้าพัดแรงขึ้นราวกับฟ้ากำลังซัดความลับจากภูผาลงสู่หุบเหว อากิระมองดาบเล่มนั้น — ปราศจากฝักดาบ แต่เต็มไปด้วยร่องรอยเลือดจาง ๆ ที่ล้างไม่ออก และในใจของเธอ เธอเริ่มสงสัยว่า… คาเงะเป็น “ขุนศึก” หรือ “อาวุธ”เงาที่ล่วงรู้ความลับในคืนหนึ่ง มีจดหมายถูกสอดใต้บานประตู ไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีลายเซ็น มีเพียงประโยคเดียวเขียนด้วยหมึกดำ“มินาโมโตะ คาเงะ เคยเป็น ‘มือสังหาร’ แห่งแคว้นคิริว” “และดาบไร้ปลอกเล่มนั้น… เคยฆ่าพ่อเจ้ามาแล้ว”มือของอากิระสั่น แต่เธอก็พับจดหมายนั้นเก็บไว้ — อย่างเงียบงันความแค้นในใจเธอเริ่มแหลมคมขึ้นทีละน้อย แต่แหลมพอจะฟันความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวในใจเธอได้หรือไม่?บทเรียนจากการฝึกดาบคาเงะเริ่มสอนอากิระใช้ดาบ ไม่ใช่เพราะเขาอยากปกป้องเธอ แต่เพราะเขารู้ว่าศัตรูของเธอ… อาจไม่ใช่แค่คนอื่น“หากเจ้าจะอยู่ในป้อมของข้า เจ้าต้องฆ่าเป็น”เขาโยนดาบไม้ให้เธอ และเริ่มตีเข้ามาทันที โดยไม่ใ

ตอนที่ 5 — รอยเลือดใต้ธงศักดิ์สิทธิ์“เลือดของศัตรูย้อมธงให้ดูศักดิ์สิทธิ์ แต่เลือดของพวกเดียวกัน… คือบาปที่ไม่มีวันล้าง” — บันทึกลับจากหอจารึกแห่งตระกูลอาเบะธงขาวกลางลานพิธีรุ่งเช้า ณ ปราสาทคุโรมิเนะ ธงขาวบริสุทธิ์ถูกปักไว้กลางลานพิธี ชื่อว่า “ธงสันติภาพของผู้สืบทอด”คาเงะประกาศต่อหมู่ขุนนาง:“ข้าจะตั้งทายาทเป็นสตรี… หากใครคิดว่าหญิงไม่คู่ควรกับสงคราม จงเงยหน้าสบตานาง แล้วบอกว่าตนไม่กลัวถูกฆ่าด้วยดาบของนาง”อากิระยืนอยู่ข้างเขา ดาบอยู่ใต้ผ้าคาดเอว และสีหน้าเงียบงันยิ่งกว่าความตายเสียงกบฏแรก…จากคนของเราเองก่อนพิธีจะสิ้นสุด แม่ทัพอาวุโส “อาเบะ ซันซู” กล่าวขึ้นกลางลานซันซู: “หากหญิงผู้นี้คือบุตรสาวของชายที่ข้าร่วมรบด้วยจริง ข้ายอมศิโรราบ แต่หากนางเป็นเพียงเครื่องมือของเจ้า… คาเงะ ข้าขอยื่นดาบนี้คืน เพื่อไม่ต้องฟังคำสั่งอีก”ซันซูวางดาบของตนลงต่อหน้าทุกคน — เชิงท้าทาย กลิ่นของกลยุทธ์ลอยออกมาแทนกลิ่นเหล็กแผนลวงซ้อนลวงคาเงะยิ้มเย็น เขาหันไปกระซิบกับอากิระว่า“ทุกคำพูดของซันซู… เป็นสิ่งที่ข้าคาดไว้ การตั้งเจ้าเป็นทายาทไม่ใช่เพราะเจ้าเหมาะสม แต่เพราะคนอื่น ‘ไม่อาจ

ตอนที่ 7 — ดอกไม้ที่เบ่งบานในเลือด “เลือดของนักรบที่ร่วงหล่นไม่เคยไร้ค่า… หากมันทำให้ความเงียบเริ่มตั้งคำถามต่อเสียงสวด” — คำบันทึกใต้แท่นศักดิ์สิทธิ์แห่งชิโรยามะ ดอกไม้บนร่างของนักรบ ศึกจบในยามรุ่งสาง อินาริล้มลงพร้อมเลือดไหลรินจากไหล่ซ้าย แต่นางมิใช่ผู้แพ้ หากแต่เป็นผู้ยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยเกียรติ อินาริ: “เจ้าคือดอกไม้ที่ขึ้นจากดินที่ถูกสาป แต่อย่าลืมว่า...ดอกไม้ที่งดงามที่สุด มักบานไม่นาน” อากิระโค้งต่ำ “ข้าจะบานเพื่อเปลี่ยนฤดูกาล… ไม่ใช่เพื่อรอให้ถูกเด็ด” เสียงสวดที่เคยดังกึกก้อง เริ่มเงียบลงในหัวใจชาวเมือง เพราะพวกเขาเห็นบางสิ่งที่ต่างออกไป—"นักรบหญิงผู้ไม่กล่าวอ้างพระเจ้า แต่ก็ไม่โกหกใคร" พระโคเคียวเงียบงัน ภายหลังศึก พระโคเคียวมิได้ปรากฏตัว ลือกันว่าท่าน “เข้าสมาธิสามวัน” แต่ความจริงคือ...พระองค์กำลังร่างจดหมายลับถึงผู้นำอีกสี่เมือง “ข้าเชื่อว่าเด็กคนนี้คือเครื่องมือแห่งการเปลี่ยนแปลง หรือไม่ก็ระเบิดที่เราควรส่งกลับไปก่อนมันระเบิดในมือเราเอง” ในใจโคเคียวมีคำถามที่ไม่มีใครกล้าถามออกเสียง: “หากอำนาจศักดิ์สิทธิ์แพ้ให้กับคำพูดของมนุษย์ธรรมดา — เราเหลือ

ตอนที่ 9 — ธงศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกขยี้ “ไม่ใช่ดาบที่ครองแผ่นดิน แต่คือธงที่ทำให้ผู้คนยอมตาย” — อินาริ, ก่อนวางมือบนผืนธงเปื้อนเลือด บทที่หนึ่ง: ธงของพระเจ้าในหมู่บ้านคนตาย ข่าวลือจากยูคิโดะแพร่ไปถึงหูพระโคเคียว และในทันที… “ธงศักดิ์สิทธิ์” สีขาวมีตราดอกบัวแดง ถูกส่งมาติดไว้กลางหมู่บ้าน พร้อมทหารในชุดนักบวชติดอาวุธ 12 นาย ผู้นำหน่วย: “ใครแตะต้องธงนี้ เท่ากับเหยียบย่ำคำสั่งฟ้า” อากิระไม่ตอบ แต่เฝ้ามองอย่างนิ่งเฉย คืนนั้น อินาริเข้ามาหาเธอพร้อมคำถาม อินาริ: “เจ้าจะยอมให้สัญลักษณ์ของเขา ยึดหัวใจของชาวบ้านอีกครั้งหรือ?” บทที่สอง: อุบายแห่งธงผืนใหม่ กลางดึก อากิระและอาโอยามะไปยังศาลเจ้าร้าง พวกเขาสร้าง “ธงใหม่” ด้วยเศษผ้าจากชุดเก่าของชาวบ้าน อาโอยามะ: “ไม่มีตรา ไม่มีเทพ ไม่มีคำขู่ แค่รอยเปื้อนของเราเอง…” ธงผืนนั้นถูกปักไว้ข้างธงของพระในเช้าวันถัดมา เผชิญหน้าแบบเงียบงัน ไม่มีคำประกาศ ไม่มีการกบฏ มีเพียงการ “ไม่ยอมจำนนทางความหมาย” อากิระ: “ถ้าเจ้าใช้ธงเพื่อข่ม เราจะใช้ธงเพื่อจำ” บทที่สาม: การตื่นรู้ของคนเงียบ นักบวชติดอาวุธเริ่มจับชาวบ้านที่มายืนเคียงข้างธ