Semua Bab ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน: Bab 1 - Bab 10

แมกไม้ร่มรื่นยืนเรียงรายอยู่สองข้างทางทั้งเล็กใหญ่ ทำให้อากาศที่นี่สะอาดบริสุทธิ์อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ตรงใจกลางกรุงเทพฯ เมืองที่แสนวุ่นวาย รถราวิ่งกันขวักไขว่ มลพิษถูกพ่นออกมาแทบจะจากทุกสรรพสิ่งไม่หยุดหย่อนณิชชายืนยิ้มกว้างมองอาคารสูงใหญ่แห่งหนึ่งที่อยู่สุดปลายทางเดินนั้น หญิงสาวร่างเล็กบาง ใบหน้าหวาน จบปริญญาตรีมาได้สองปีแล้ว เธอทำงานเป็นเลขาของประธานบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เล็ก ๆ แห่งหนึ่งทันทีที่เรียนจบ จนกระทั่งได้รับคำแนะนำจากใครบางคนให้ลองเปลี่ยนสถานที่ทำงานเพื่อวางรากฐานของอนาคตดูบ้าง หลังจากสั่งสมประสบการณ์มาพอสมควรแล้ว นั่นทำให้ณิชชายอมสลัดความคิดที่ว่า ตัวเองเป็นเพียงเด็กต่างจังหวัดและไม่มีความสามารถมากพอที่จะเข้าไปอยู่ในจุดที่สูงกว่าที่เคยเป็นได้ลงเสียใครบางคนที่ณิชชา เคยรัก และยังรักจนสุดหัวใจ ใครบางคนที่จากเธอไปหนึ่งปีเต็มแล้ว‘ไม่ต้องรอพี่หรอก ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกอย่างในชีวิตณิชน่าจะดีขึ้น’.เขาบอกเอาไว้แบบนั้น ก่อนจะจากไป‘แต่ณิชไม่ต้องห่วงนะ.พี่จะคอยดูแลณิชเสมอ’‘ณิชอยากให้พี่อัคอยู่ด้วยกันมากกว่า พี่อัคคอยดูแลใกล้ ๆ ไม่ได้เหรอคะ’ หญิงสาวคิดไปถึงวันที่ต

“ไม่ครับคุณภา! ผมไม่อนุมัติ!!!”ชลาสินธุ์ส่งเสียงไม่พอใจออกมาเมื่อประภาพรยื่นซองขาวที่ด้านในบรรจุใบลาออกเอาไว้ให้ เขาพูดออกมาก่อนที่จะทันได้เปิดซองนั้นเสียด้วยซ้ำ“โธ่ คุณสินธุ์ให้พี่ออกเถอะค่ะ พี่แก่แล้วนะ แล้วครอบครัวพี่ก็เรียกร้องหาพี่แล้วด้วย” อีกคนอธิบายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนลูกหลาน เพราะเธอต้องการลาออกก่อนเกษียณเพื่อไปลงหลักปักฐานอยู่กับสามีและลูกอีกสองคนที่ต่างประเทศชลาสินธุ์ทำสีหน้าเจ็บปวดเมื่อได้ยินคำอธิบายของคนที่อายุรุ่นราวคราวแม่ของเขา ชายหนุ่มรู้ว่าประภาพรทำงานหนักเพื่อเขาและบริษัทมาตลอด ตอนแรกที่ทำกับพ่อก็คงเพื่อเลี้ยงดูลูกๆ ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่ยิ่งทำก็ยิ่งทุ่มเทมากยิ่งขึ้น กลายเป็นเหมือนคนในครอบครัวของเขาไปโดยปริยาย“คุณภาลาพักร้อนชั่วคราวได้ไหม ผมให้ลาสามเดือนเลย จ่ายเงินเดือนปกติด้วยเอ้า เถอะนะครับ อย่าไปเลย ถ้าคุณภาไป ผมก็แย่ละสิ”อาการเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนแบบนี้ทำให้ประภาพรอดยิ้มไม่ได้ นานแล้วเหมือนกันนะ ที่เธอไม่ได้เห็นท่าทางแบบนี้ นับตั้งแต่ที่ผู้ชายสูงใหญ่ตรงหน้าต้องมารับหน้าที่เป็นผู้กุมบังเหียนอาณาจักรแห่งนี้กระมัง“ไม่ได้หรอกค่ะคุณสินธุ์ พี่นัดกับสา

“นี่ ตื่นสักที” เสียงเข้มพูดขึ้นเมื่อเขากลับเข้ามาในห้องหลังจากที่ออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียงในตอนเช้าแล้วกลับเข้ามาในห้องนอน คนที่ควรจะตื่นได้แล้วก็ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงอย่างนั้นแต่เสียงของเขาไม่เบานัก ทำให้ร่างที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ มีสติและลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะทันทีที่เปลือกตาเปิดออก ก็เหมือนกับว่า มันคือการเปิดรับทุกความรู้สึกเจ็บปวดที่ร่างกายมี ตรงกลางนั้นไม่ต้องพูดถึง หญิงสาวนึกไปแล้วน้ำตาก็ไหลทันทีผู้ชายคนนี้ต่อให้ตายแล้วก็ยังไม่สาสมกับสิ่งที่ทำไว้กับเธอหญิงสาวกัดฟัน กำมือแน่น สาบานกับตัวเองว่า เขาจะต้องได้รับบทเรียนที่ทำกับเธอแบบนี้ต้นขากับสะโพกของเธอร้าวระบมไปหมด ความเมื่อยขบแผ่กระจายไปทั่ว จนหญิงสาวถอดใจไม่ขยับร่างกายให้เจ็บปวดมากขึ้นไปอีก และที่ไม่อยากขยับอีกก็เพราะไม่อยากเห็นร่องรอยตามร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองที่ตอนนี้มีเพียงผ้าผืนบางปิดไว้เท่านั้นเธอลืมตามองเพดานเขม็ง เกลียดทีได้เห็นมัน เกลียดที่เพดานนี้ไม่ใช่เพดานคอนโดเล็กๆ ของเธอ“ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน” เสียงเข้มจัดสั่งณิชชาทำเป็นไม่สนใจคำสั่งนั้นในครั้งแรก แต่เมื่อเขาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง หญิงสาวก็

ณิชชาจัดการงานของตัวเองเสร็จตั้งแต่เช้า วันนี้งานของเธอเป็นงานประจำวันปกติ เธอดูแลทั้งของตัวเองและของพายและบัว จากนั้นจึงชวนทั้งสองคนไปรับประทานอาหารที่แคนทีนของบริษัทด้วยกัน เพราะปกติแล้ว ในวันที่ยุ่งมากๆ พวกเธอทั้งสามคนไม่สามารถทิ้งงานมาพร้อมกันได้ หรือบางทีก็ต้องทำงานให้เสร็จก่อน ว่าจะได้ลงมากินข้าวก็บ่ายคล้อยแล้ว เพราะหากหายไปพร้อมกันหมด แล้วมีงานที่เจ้านายต้องการ ระเบิดลูกใหญ่ได้ลงแผนกเลขาแน่ๆกลุ่มของหญิงสาวเป็นจุดสนใจมากตอนที่เข้ามาในแคนทีน ที่นี่มีอาหารไว้เลี้ยงพนักงานในราคาที่ถูกมาก ข้าว กับข้าวอีกสองอย่าง ขนมหวาน และน้ำฟรีที่ตั้งไว้เต็มตู้เย็น พนักงานจ่ายเพียงยี่สิบบาทเท่านั้น ซึ่งทุกบริษัทของตระกูลจิรารักษนนท์เป็นแบบนี้หมดเมื่อได้รับอาหารครบแล้ว สามสาวยังไม่ทันได้หย่อนสะโพกลงที่โต๊ะก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาคุยด้วยเสียก่อน ซึ่งทั้งสามคนก็ยิ้มกว้างรับ“ว่าไงครับสาว ๆ งานไม่ยุ่งเหรอ ถึงได้ลงมาพร้อมกันได้ ลงมาเร็วด้วยนะเนี่ย” พฤกษ์ หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของที่นี่เอ่ยทัก พร้อมหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ณิชชาทั้งหมดรู้จักกันอยู่แล้ว โดยการแนะนำของณิชชา เพราะพฤกษ์คือเพื่อนนักเรียนที่

ชลาสินธุ์ก็ก้มใบหน้าเข้มกัดเข้าที่ซอกคอขาวอย่างแรงเมื่อคิดได้แบบนั้นแต่สิ่งหนึ่งที่ชลาสินธุ์คิดถูกก็คือ ณิชชาไม่ได้เป็นคนอ่อนโยนเหมือนธารากานต์ เธอจึงทำแบบเดียวกับที่เขาทำด้วย ชายหนุ่มส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ป่านนี้คอของเขาคงจะมีเลือดออกแล้วแน่ๆณิชชาไม่รู้เลยว่า สิ่งที่ตัวเองทำนั้นได้ดึงเอาสัญชาตญาณสัตว์นักล่าออกมาจากตัวชลาสินธุ์จนหมด“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวด ใบหน้าหวานดิ้นหนีเมื่ออีกฝ่ายประกบจูบอย่างรุนแรง และลมหายใจกำลังจะหมดและอีกคนกลับไม่ยอมปล่อย ชลาสินธุ์บดบี้ริมฝีปากเล็กอยู่อย่างนั้น จนเล็บจากมือเล็ก ๆ จิกเข้าที่ลำแขนแกร่งจนรู้สึกเจ็บจึงยอมปล่อย เขายืนจ้องมองคนที่หอบหายใจอย่างหนักนิ่ง ๆ ก่อนจะโยนเธอโครมบนเตียงในห้องนอนณิชชาจุกจนพูดไม่ออก นอนตัวงออยู่บนนั้น แต่แววตาที่มองมายังร่างสูงนั้นทั้งเกลียดและพร้อมสู้วันนี้...สู้แค่ตาย!!!แต่แววตาแข็งกร้าวที่ประกาศพันธะสัญญาในใจตัวเองออกมาอย่างโจ่งแจ้งโดยไม่พูดอะไรนั้น ยิ่งทำให้สัญชาตญาณนักล่าที่ต้องชนะเท่านั้นของชลาสินธุ์ถูกกระตุ้นอย่างหนักซิปกระโปรงสีดำมีระบายสั้นแค่เข่าถูกปลดออกทันที พร้อมกับตัวมันก็ออกไปจากร่างของหญิ