บททั้งหมดของ หวงรักเมียดื้อ: บทที่ 71 - บทที่ 80

กล้วย... "จำได้มั้ยใครเอ่ยน้องพีน้องเมบอกแม่สิคะ" ฉันถามเด็กๆพร้อมกับชี้ไปที่พี่ดินที่ยืนตาแดงมองหน้าลูก "ป้อ ป้อจ๋า" "ป้อดิน ดิน ดิน ป้อ ป้อ" พอได้ยินพี่ดินก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหวปล่อยโฮออกมาจนแม่ฉันจะร้องไห้ตาม "ฮือออ ฮือออ ลูกพ่อ ฮือออ ลุกพ่อ พ่อคิดถึงพวกหนูที่สุดเลย" พี่ดินหอมแก้มลูก หอมไปร

กล้วย.... "หายแล้วเหรอ" ฉันรู้ว่าพี่ดินเขาหมายถึงอะไรเพราะเขาก้มลงมองตรงนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา "หายแล้วสิไม่งั้นกล้วยจะชวนพี่ทำไมหรือพี่ไม่อยาก" ฉันใช้น้ำเสียงอ้อนและอ่อยเขาสุดฤทธิ์เพราะฉันเองก็คิดถึงเขามากเหมือนกัน หลายวันที่ผ่านมาตั้งแต่กลับมาที่บ้านเขามาหาลูกทุกวันอยู่จนค่ำจนมืดไม่ยอมกลับบ้านต

แผ่นดิน.... พรุ่งนี้ก็ถึงกำหนดกลับแล้ว บอกตามตรงว่าผมไม่อยากกลับเลยถ้าเป็นไปได้อยากอยู่ที่นี่กับกล้วยให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความจริงก็คือความจริง ถามว่าทำไมตอนแรกผมถึงอยากเอาชนะไม่อยากเสียกล้วยให้ไอ้แดนไทย แต่ดูเหมือนเรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังถ้ากล้วยไม่อยากกลับมาหาผมผมก็ทำอะไรไม

หลังจากที่เราสวมแหวนให้กันและกันเรียบร้อยแล้วก็มีดนตรีบรรเลงเป็นเพลงช้าๆซึ้งๆความหมายดีๆที่เหมาะกับงานแต่งงาน ทุกคนต่างเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับผมและคนสุดท้ายที่มาอวยพรผมก็คือไอ้แดนไทย "ดีใจด้วยนะที่ในที่สุดมึงก็มีวันนี้ กล้วยพี่ดีใจด้วยนะ" "ขอบใจ" "ขอบคุณค่ะพี่แดน^^" "กูหวังว่ามึงจะไม่ทำให้กล

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเงยหน้าจากกองเอกสารเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู "คุณดินคะน้องที่จะมาสัมภาษณ์งานมาแล้วค่ะ" เสียงผู้จัดการคนใหม่ที่ไอ้ซีนายมันแนะนำมาแทนคนเก่าที่ผมไล่ออกไป "ให้เข้ามาได้ครับ" ผมตะโกนบอกไปก่อนจะหยิบประวัติพนักงานที่ผู้จัดการนัดให้ผมมาสัมภาษณ์งานวันนี้ขึ้นมาอ่าน แกร๊ก แอร๊ดดดด "ขออนุญา