All Chapters of ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Chapter 91 - Chapter 100

ร่างบางถอนหายใจหนัก ๆ เมื่อขึ้นมานั่งบนเตียงนอน ภพธรกลับไปแล้ว ก่อนกลับเขายังมองหน้าเธอแบบคาดโทษไว้อีกด้วย มินรญาเครียดเมื่อนึกถึงหน้าคนร่างสูง อีกไม่ถึงครึ่งเดือนก็ถึงกำหนดเดินทางแล้วเธอจะบอกกับเขาอย่างไรดี "แม่จะบอกกับพ่อยังไงดีว่าแม่มีหนู” มือบางลูบไล้ไปบนหน้าท้องนูนน้อย ๆ นั้น เธอรู้ว่าลูกรับรู้สิ่งที่เธอบอกให้เขาฟัง เรื่องราวหลายอย่างที่เธอบอกใครไม่ได้ มีเพียงลูกคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับรู้ ความผูกพันที่เธอมีต่อลูกจึงเพิ่มขึ้นทุกวัน เพราะลูกเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอยึดไว้เป็นเกราะกำบังหัวใจ "มดจ๋าเป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะ เราจะสู้ไปด้วยกัน” มินรญาบอกกับลูกน้อยอีกครั้งก่อนจะล้มตัวลงนอน เธอเริ่มมองหางานทำ มันต้องมีสักที่สิที่รับคนท้องเข้าทำงาน เธอมั่นใจว่าเธอทำงานได้ เพราะคนที่อยู่ในท้องไม่เคยทำอะไรกวนใจเธอสักครั้ง จะมีเพียงลูกคลื่นที่วิ่งไปมาในท้อง เมื่อเจ้าตัวเล็กเริ่มประท้วงเวลาหิว "คุณ ๆ คะ” เสียงเรียกที่ดังอยู่ใกล้ ๆ ปลุกให้คนที่นั่งหลับมาตลอดทางรู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง "ถึงเพชรบุรีแล้วค่ะคุณจะเข้าห้องน้ำไหม พี่เห็นคุณห

"มีนก็เป็นแบบนี้ ขี้หนาวไม่เปลี่ยนเลย นี่แค่แอร์นะยังปากสั่น ถ้าไปเจออากาศจริง ๆ ไม่แข็งตายเลยหรือ สั่นใหญ่เลย”ภพธรพูดเบา ๆ เมื่อดึงคนที่ห่อผ้าผืนหนาเหมือนไข่ม้วนเข้าสู่อ้อมแขน ใบหน้าหล่อเหลาวางเกยไว้บนบ่า ก่อนจะพูดเบา ๆ ที่ข้างหู ลมร้อนที่กระทบใบหูทำให้ขนอ่อนบริเวณต้นคอเรียงตัว มินรญารู้สึกอบอุ่นกับสัมผัสอ่อนโยนที่ได้รับจากคนที่กำลังกกกอดร่างของเธอไว้ในอ้อมแขน ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับแต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าโหยหาสัมผัสนี้ ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ๆ เมื่อหน่วยน้ำตาพากันไหลลงมากลบจนเต็มตา ภพธรก็คือภพธรเขาดีได้แค่ไหนก็ร้ายได้พอ ๆ กัน แรงสะอื้นที่มาจากคนในอ้อมแขนทำให้คนร่างสูงดันคนที่ซบอยู่กับอกกว้างออก พร้อมกับก้มลงมองด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นน้ำตาไหลลงมาบนแก้มใสเป็นทาง "อ้าว! ร้องทำไมเนี่ย พูดอะไรไม่เข้าหู หืม” ชายหนุ่มถามอ่อนโยน ก่อนจะยกมือข้างที่ว่างปาดน้ำตาออกให้เบา ๆ "เปล่า" "แล้วร้องเพื่อ" "เต้ย!" "หืม" "เต้ยเป็นอะไร ทำไมมาทำดีด้วย" "ไม่ชอบ" "ไม่รู้ ไม่อยากให้ทำดีด้วย"

ร่างสูงเดินเอาแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะตรงมุมห้อง ก่อนจะเดินย้อนกลับมา ขายาว ๆ ก้าวขึ้นเตียงนอนอีกฝั่ง ก่อนจะแทรกตัวลงใต้ผ้าห่ม กระเถิบเข้าหาคนที่นอนหันหลังหลับตาตัวแข็งอีกนิด สอดแขนเข้ากอดเอวบางแล้วเบียดตัวเข้าหาจนแผงอกล่ำ ๆ แนบสนิทไปกับแผ่นหลังของคนร่างบาง จมูกโด่งฝังลงบนช่วงคอขาวเนียน สูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ เริ่มคุมอาการของตัวเองไม่อยู่เมื่อได้กลิ่นหอมจากคนที่นอนตัวแข็งทื่อ ความรู้สึกที่โหยหารวมกับอารมณ์ที่อยากสัมผัสก็แรงขึ้นเรื่อย ๆ "มีน” เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อคนที่นอนอยู่ในอ้อมเเขนเสียงเบา "หือ” มินรญาขานรับในคอเบา ๆ "หลับแล้วเหรอ" "อืม…หลับแล้ว" "แล้วใครตอบ” ภพธรถามต่อ "หลับจริง ๆ” "อืม หลับก็หลับ” ภพธรอมยิ้มก่อนจะชะโงกหน้าไปดูคนหลับอีกครั้ง ขำเบา ๆ ให้กับดวงตากลมโตที่ปิดสนิทเเต่เปลือกตายังเต้นยิบ ๆ นั่น มุกนี้เธอมักจะเอามาใช้เสมอเวลาที่เขาชวนคุย แล้วเธอขี้เกียจตอบคำถาม ร่างสูงขยับเข้าไปเบียดจนชิด เพิ่มแรงกอดรัดให้แน่นขึ้นอีกนิด ก่อนจะหลับตาลงทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างเริ่มตื่นตัวเต็มที่ คง

ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ห้อง ใช่สิตั้งแต่เธอเข้ามาเธอไม่เห็นรูปถ่ายของอนงค์นางสักบาน เมื่อก่อนมันเคยอยู่จนทั่วห้อง แล้วตอนนี้มันหายไปไหนหมด หรือว่าหัวใจมินรญาเต้นแรงขึ้น เวลาแค่ไม่กี่เดือนพวกเขาสองคนคงไม่... ความคิดในหัวสะดุดเมื่อดวงตาคมดุหันมาสบตา ก่อนเขาจะชี้มือไปที่โซฟาเป็นเชิงบอกให้เธอนั่งรอ แล้วเดินหนีออกไปคุยต่อด้านนอก อะไรของเขานะร่างบางทิ้งตัวลงนั่ง ก่อนจะส่ายหน้า เมื่อคิดว่าช่างเถอะเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมองนาฬิกาข้อมือ จะสี่โมงเย็นแล้วป่านนี้แก้วสุนีย์กับธนากรไม่ห่วงเธอแย่แล้วเหรอ ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะก้าวเร็ว ๆ กลับเข้าไปในห้องนอน คว้ากระเป๋าที่วางทิ้งไว้มาล้วงหามือถือ ก่อนจะถอนหายใจ เธอปิดมันตั้งแต่ที่วางสายจากธนากร จนป่านนี้แล้วเขาไม่ห่วงเธอแย่เลยเหรอ เมื่อคิดได้ความรู้สึกผิดก็ไหลเข้ามาในใจ ก่อนจะกดเปิดมือถือ ไม่นานเสียงข้อความจากช่องทางการติดต่อต่าง ๆ ก็เด้งขึ้นมารัว ๆ ทั้งเสียงเตือนสายที่ไม่ได้รับ เสียงข้อความทางแชต เสียงข้อความทางไลน์มินรญามองบนให้กับตัวเอง เมื่อไม่รู้จะตอบช่องทางไหนก่อน "ค่ะพี่นะ"

แก้วสุนีย์ยังร่ายยาวไปเรื่อย ๆ สองสาวเปลี่ยนเรื่องคุยกัน ประเด็นหลัก ๆ ก็คือเรื่องของธนากร แก้วสุนีย์เล่าให้ฟังถึงอาการของชายหนุ่มที่เป็นห่วงเธอแทบคลั่ง ก่อนวางสายมินรญายังฝากให้แก้วสุนีย์ดูแลธนากรด้วยเพราะรู้ว่าเขากำลังยุ่ง แก้วสุนีย์ไม่รับฝากเธอบอกให้มินรญากลับไปดูแลกันเอง ทำให้คนที่กำลังเหงาหัวเราะออกมาได้ หลังจากวางสายมินรญากดดูรูปที่แก้วสุนีย์ส่งมาอีกครั้ง เธอเห็นรูปพวกนี้ทั้งหมดแล้ว เพียงแต่ไม่บอกให้เพื่อนรับรู้ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอยังมีเยื่อใยกับเขา ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา เธอเตรียมหมอนกับผ้าห่มออกมานอนตรงนี้ เพราะไม่อยากยุ่งกับที่นอนของเขา ถ้าภพธรกลับมาเธอจะได้ไม่ต้องขยับที่นอน แค่คืนเดียวเท่านั้นอย่างมากก็ทนอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง ทางด้านภพธรวันนี้เขารับนัดจากลูกค้ารายใหญ่ ที่กำลังทำความรู้จักกัน ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะโทรตามทีมงานมาด้วยเมื่อเธออ้างว่าอยากจะคุยเรื่องงานกับเขา พอเอาเข้าจริง ๆ ก็อย่างที่เป็นไม่มีการคุยเรื่องงานอะไรทั้งนั้น พวกเขาแค่นัดไปดื่มกินกันธรรมดา เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจเขาถึงขั้นขอตามกลับมาด้วย ชายหนุ่มเองก็ถ