All Chapters of โฉมงามคลั่งรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ของโฉมงามดังขึ้น เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดูชื่อปลายสายก่อนจะกดรับเมื่อเป็นชื่อของคุณกิ่งฉัตร“ฮัลโหลค่ะ เอ่อ..แต่ ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวพูดกับปลายสายไปไม่กี่คำก็วางไปพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย“พี่จะไปไหนครับ เพิ่งมานั่งเองนะ”“พอดีแม่พี่มีเรื่องจะคุยด้วย นายกินไปกับเจ้าคุณก่อนนะขอไปเคลียร์ปัญหาก่อน” พูดจบร่างเล็กก็ลุกแล้วเดินออกไป ส่วนสองหนุ่มก็มองหน้ากันครู่หนึ่งแล้วจึงจัดการทานต่อไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรจนใกล้จะอิ่ม..“พี่เจ้าคุณ พี่โฉมบอกว่าจะเลี้ยงเรา..แล้วพี่เขาไปแล้วใครจะจ่ายครับ?”“หื้ม? นั่นสิ..พี่ไม่ได้เอาตังค์มาด้วยนายมีหรือเปล่าล่ะ?” เจ้าคุณยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วเลิ่กคิ้วถามชายหนุ่มของกายที่ยกมือขึ้นมาลูบท้องตัวเองไปมา สายตาก็มองไปรอบๆ ร้านที่ต่างก็มีผู้คนนั่งเต็มร้านไปหมดจนมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวจึงหันไปกระซิบขอความเห็นจากคนตัวใหญ่“ผมไม่มีครับ เรา..วิ่งกันมั้ยคนเยอะเขาคงมองไม่ทัน”“คิดได้นะ กล้องวงจรปิดเขาก็มีมั้ย”“แล้วจะทำยังไงครับ ผมมีแค่ยี่สิบบาทผ่อนจ่ายได้มั้ย?” คำถามแต่ละอย่างของดลธีทำเอาเจ้าคุ

เมื่อเดินออกมาจากบ้านของดลธีโฉมงามก็รีบต่อสายหาเพื่อนรักของเธออย่างซีซ่าทว่ากลับไม่รับสายเธอจึงโทรหาเจ้าคุณแทน แถมคุยกันแค่ไม่กี่คำยังไม่ถึงห้านาทีรถสปอร์ตคันหรูก็แล่นมาจอดเทียบตัวเธอที่เดินออกมาห่างจากบ้านของดลธีแล้วพอสมควร"เป็นอะไรอีกล่ะ?""ฮรึก!! ฮืออออ..น้องมันไล่กูอ่ะมันไล่กูเพราะแม่จะให้กูแต่งงานกับมึง"เมื่อขึ้นมานั่งในรถและถูกถามโฉมงามก็ปล่อยโฮออกมาทันที คนตัวใหญ่ก็ได้แต่ไหวไหล่ให้เแล้วขับรถออกไป ปล่อยให้โฉมงามนั่งร้องสะอึดสะอื้นคนเดียว..เชอะ! สมกับเป็นเจ้าคุณเสียจริงไม่มีเลยการปลอบใจ!! ที่จริงเธอไม่ได้อยากจะเป็นคนขี้แยกับเรื่องแบบนี้แต่ แต่ ฮรึก..มันห้ามกันไม่ได้เลย แงงงงงง!"แล้วมึงจะไปบอกน้องมันทำไม!? แล้วเรื่องแต่งงานแม่มึงเขาก็ยังไม่การันตีนี่ว่าจะให้แต่ง""ไม่การันตีบ้าอะไร!! วันนี้ที่กูต้องกลับก่อนไง..เขาบอกว่าจะให้กูแต่งงานกับมึงให้เร็วที่สุด""งั้นเดี๋ยวลองไปคุยกับแม่กูก่อน!""ไม่เอาอ่ะ..""ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธครับ หยุดร้องแล้วก็นั่งเงียบๆ หนวกหู"ให้มันได้อย่างนี้สิ!! คนตัวเล็กก็ฟึดฟัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมเงียบไปที่จริงเจ้าคุณเขาก็รู้มาตลอดแหละว่าคุณกิ่งฉัตรจริงจังกับเรื่องก

“นายนี่จะมาทำให้ทุกคนหลงแบบนี้ไม่ดีนะเด็กน้อย” เจ้าคุณว่าพลางเอื้อมมือมาลูบศีรษะของดลธีอย่างอ่อนโยน เช่นเดียวกับโฉมงามที่ก็ยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นท่าทางน่ารักของชายหนุ่มนี่ ที่บอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักแทบจะไม่เคยพูดเกินจริงเลยนะ หากใครมาอยู่ในจุดเดียวกับเธอตอนนี้ก็คงจะโกรธหมอนี่ไม่ลงหรกทั้งน่ารักแถมยังน่ากินแบบนี้อย่าคิดเลยว่าคนอย่างโฉงามจะปล่อยให้ไปเป็นของคนอื่นได้ง่ายๆ อ่ะ ไม่มีทางอย่างแน่นอน!“ไม่กอดผมเหรอครับ ไม่มีเสื้อกั้นแล้วนะ”“พี่อยากกอดแบบที่พี่อยากเข้าไปอยู่ในตัวนายด้วยอ่ะ” ไม่เพียงแต่พูดเปล่าเจ้าคุณยังผลักตัวของโฉมงามให้นอนลงแล้วดันตัวของดลธีให้นอนคว่ำทับตัวของโฉมงามไปอีกที“อื้มมม! ตัวนายนี่หอมจริๆ นะ” โฉมงามสูดดมตามตัวของดลธีแล้วขบเม้มที่ริมฝีปากล่างของชายหนุ่มเบาๆ ส่วนเจ้าคุณเขาก็จับแท่งเอ็นของดลธีรูดขึ้นลงจนมันเริ่มแข็งตัว“ไม่เอา ท่านี้ใช้บ่อยแล้วนายนอนนะ”“อ้ะ กูดูดปากมันอยู่มึงนี่!!” โฉมงามเสียงขุ่นทันทีเมื่ออยู่ๆ เจ้าคุณก็จับตัวของดลธีให้ออกจากตัวของเธอแล้วนอนลงไปแทน มือหนาก็คว้าเอวของหญิงสาวที่นอนแผ่หลาอยู่นั้นให้ลุกขึ้นมานั่งคร่อมเจ้าดลไว้โดยที่เขานั่งอยู่ระหว่าง

“ถามแบบนี้หมายความว่าไงครับ?”“ก็เปล่า พี่เห็นนายสนิทกับกับเจ้าคุณมันไง..สนิทแบบแปลกๆ”“ก็แค่สนิทกันไงไม่มีอะไรแปลกหรอก ผมฝากพี่ไปบอกน้องพี่ด้วยนะว่าผมไม่ได้ชอบและจะไม่มีงานหมั้นเกิดขึ้น..แต่ถ้าพี่ไม่อยากบอกเดี๋ยวผมจะไปบอกด้วยตัวเอง”“นายรังกียจน้องพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” จอมทัพถามเสียงเรียบเมื่อดูท่าทางของดลธีแล้วนั้นจะไม่มีความชอบพลอยใสเลยสักนิด ต่างจากน้องเขาที่มาเล่าอย่ากับว่าดลธีคลั่งรักตัวเองมาก“ผมไม่ได้รังเกียจ พลอยเป็นแค่เพื่อนยังไงก็เป็นแค่เพื่อนอยู่แบบนั้นแหละครับ!!”“หมายความว่าไงกัน!!?” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นทำให้ทั้งคู่หันไปมองก็เห็นว่าเป็นแก้วใจที่ยืนถือถาดแก้วน้ำอยู่ ดลธรจึงรีบเดินไปรับถาดนั้นมาวางบนโต๊ะแล้วเดินมาจับมือผู้เป็นแม่ไว้“ก็อย่างที่แม่ได้ยิน ผมไม่ได้รักหรือชอบพลอยเลยสักนิด”“แล้วหนูพลอยโทรมาบอกแม่ว่าเราชอบหนูพลอยนะ”“ผมก็ไม่รู้ว่าทำมไพลอยถึงพูดไปแบบนั้น ผมไม่ได้สนิทอะไรกับพลอยอยู่ด้วยกันบ่อยสุดก็ช่วงติวแต่เตรียมตัวสอบพอสอบติดผมก็ไม่ได้ยุ่งกับพลอยอีกเลย” ชายหนุ่มรีบอธิบายให้ผู้เป็นแม่ฟัง เขาจะไม่ยอมให้ทุกคนเข้าใจผิดแน่นอนอย่างที่พูดกับแม่ไปเขาไม่ได้สนิทกับพลอ

หลังจากพาดลธีออกมาจากกห้องพยายาบาลและพาไปส่งคืนที่คณะเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมต่อ โฉมงามก็กลับมาที่คณะของตัวเองตอนนี้เธอก็รู้สึกว้าเหว่ไม่ต่างจากเจ้าดลหรอกเมื่อยัยเพื่อนสาวชิงหนีไปเรียนที่ต่างประเทศอย่างกะทันหัน“สงสารจังคนไม่มีเพื่อนคบ!!!” อยู่ๆ ก็มีเสียงนกเสียงกาดังแทรกขึ้นมาทำให้โฉมงามที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่นั้นต้องหันไปมอง จึงเห็นว่าเป็นเพื่อนรักของเธออย่างลูกหว้า..เหอะ! หายไปตั้งนานนี่ยังไม่ตายอีกเหรอวะ!!“ขอโทษนะ! พูดภาษาคนได้แล้วเหรอ?”“อีโฉม!!”“ว่าไงอีหว้า!!”“นี่มึงกล้าเรีกกูแบบนี้เหรอ!”“แล้วมึงกล้าเรียกกูแบบนี้เหรอ!?” หญิงสาวร่างเล็กเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายแล้วลุกขึ้นยืนถามคนตรงหน้ากลับ ทั้งที่ก็นั่งอยู่เฉยๆ แต่กลับมีคนเดินเข้ามาหาเรื่องถึงที่ เป็นโฉมงามนี่ก็ลำบากจริงๆ นะ ฮ่า!“เออ! กูจะมาบอกว่าคนของกูกูจะมาทวงคืน!!”“เหรอ?”“ใช่!! ต่อให้มึงป่าวประกาศว่าคบกันแล้วแต่กูก็จะมาเอาคนของกูคืนเพราะมันเป็นของกู!!” ลูกหว้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจว่าบุคคลที่พูดถึงนั้นเป็นของตัวเองจะเอาคืนให้ได้ ส่วนโฉมงามก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปากเลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อยให้กับประโยคนั้นของลูกหว้า“เหรอ? ไม่มีใครเ