Semua Bab โฉมงามคลั่งรัก: Bab 11 - Bab 20

บ้านคุณโฉม“วันนี้ถ้าจะมีหิมะตกคุณโฉมงามเข้าบ้านได้ด้วย” ทันทีที่ขาเรียวก้าวเข้าไปในตัวบ้านเสียงของคุณกิ่งฉัตรมารดาของโฉมงามก็ดังขึ้น หญิงสาวจึงเดินตรงไปนั่งข้างกับผู้เป็นบิดาอย่างกงสุลแทนที่จะนั่งใกล้ผู้เป็นมารดา“คุณกิ่งก็พูดเกินไปนะคะ..”“หรือมันไม่จริง บางครั้งฉันก็ลืมไปนะว่ามีลูกกับเขาด้วย”“คุณกงสุลดูคุณกิ่งฉัตรพูดเข้าสิคะ”“พ่อว่าบางทีเราไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ” แต่ประโยคของคุณกลสุลทำเอาโฉมงามถึงกับหน้าเง้าง้อทันที ก็แค่ไม่ได้เข้าบ้านมาเกือบปีแล้วหลบหน้าพ่อแม่เจอพวกท่านผ่านแค่โทรศัพท์..เหตุผลอย่าถามหาก็เพราะเป็นเรื่องดูตัวบ้าบอนั่นไง!“ที่จริงก็ไม่อยากกลับมาหรอก เดี๋ยวคนแถวนี้จะนัดผู้ชายมาให้ลูกดูตัวอีก!”“แกไม่ต้องมาพูดประชดฉันหรอก ฉันหาผู้ชายทั้งหล่อและรวยไว้ให้แกเลือกเป็นโหลแล้ว”“เห็นมั้ย ทีซื้อล๊อตเตอรี่แหละทำไมไม่ถูก”“เหอะ! เพราะฉันอยากให้แกสบายนะโฉมฉันจึงต้องเลือกคัดคนดีๆ ให้แก แกควรจะเห็นความดีของฉันบ้างนะ” คุณกิ่งฉัตรบอกพร้อมกับหยิบไอแพดสุดหรูขึ้นมาเปิดภาพผู้ชายที่หล่อนไปสรรหามาให้ดูตัวกับบุตรสาวยื่นให้เจ้าตัวดูโฉมงามก็รับมาดูอย่างไม่อยากมีปากเสียงหากปฏิเสธที่จะดู แน่นอ

“เจ้าคุณคนของกูจะทำอะไรห้ะ!!” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่วิ่งมาดึงตัวของเจ้าคุณให้ออกห่างจากตัวของดลธีที่ดูเหมือนจะมาทำให้คนของเธอตกใจ ชายหนุ่มที่โดนขึ้นเสียงใส่นั้นก็ไหวไหล่ให้แล้วเอื้อมมือมากอดเอวเธออย่างลอยหน้าลอยตา แน่นอนว่าโฉมงามก็รีบปัดออก“กอดนิดกอดหน่อยเล่นตัว มากกว่านี้ก็ทำมาแล้วปะ”“นี่มึงหุบปากไปเลยนะไม่คุยด้วยจริงๆ แล้ว” โฉมงามพูดแล้วก็ดึงมือของดลธีให้กลับเข้าไปยังสวนสาธารณะบริเวณที่เธอมานั่งก่อนหน้านี้ และพบว่าเสื่อยังคงอยู่ที่เดิมแต่ตัวคนนั่งได้หายไปเพราะเธอโทรไปบอกซีซ่าให้กลับจะพาหนุ่มมานั่งไง ฮ่าๆ!“ขอโทษ แหย่นิดเดียวเอง”“พี่เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ เหรอครับ”“ที่จริงเคยเป็นแฟน แต่เลิกกันแล้ว” เป็นเจ้าคุณที่เอ่ยบอกกับดลธีขายาวก็รีบเดินตามคนตัวเล็กทั้งสองนี่ไปนั่งลงบนเสื่อที่บรรยากาศรอบข้างนั้นค่อนข้างสลัว เย็นสบายดีแถมไม่ค่อยมียุง..แต่ยังมีผู้คนมานั่งเล่นกันอยู่เยอะพอสมควร“เลิกกันทำไมครับ?”“ใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้ไง นายก็ดูนิสัยมันดิ”“นิสัยกูทำไม?”“อย่าให้กูพูด”“ไหนบอกจะไม่พูดกับกู”“….”“ผมว่าออกจะน่ารักนะครับ” ชายหนุ่มหน้าอ่อนบอกพร้อมกับมองทั้งคู่สลับกันหากค

และแล้วบรรยากาศภายในห้องเงียบก็ทันทีที่สิ้นประโยคของเจ้าคุณ โฉมงามที่เพิ่งนุ่งผ้าคุณหนูเสร็จจึงเดินมาเอียงคอมองหน้าเขาเล็กน้อยแล้วดึงตัวของดลธีให้ออกจากตัวของเขา..ทว่าร่างสูงกับดึงตัวดลธีเข้าไปกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม“พวกพี่เล่นอะไรกันเนี่ยผมหายใจไม่ออก”“เออ!! มึงจะเล่นอะไรมึง..ปล่อยน้องมันน้องมันกลัวหมดแล้ว”“กลัวเหรอ!? กลัวแล้วทำไมไม่ดิ้นล่ะ” ร่างสูงเอ่ยถามโดยที่อ้อมแขนก็ยังคงโอบกอดร่างเล็กของดลธีไว้ สายตาเจ้าเล่ห์ก็ส่งไปให้หญิงสาวตรงหน้าที่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ“ก็พี่กอดผมแน่นจนผมจะหายใจไม่ออกแล้ว..”“พี่จะปล่อยก็ต่อเมื่อนายตกลงที่จะให้พี่ปล่อยในตัวนาย”“เจ้าคุณ!!” โฉมงามเรียกชายหนุ่มร่างสูงเสียงเขียวเมื่อเริ่มจะเข้าใจในสิ่งที่เจ้าคุณต้องการ ต่างจากชายหนุ่มหน้าใสที่ยังคงทำหน้าไม่เข้าใจในข้อตกลงนั้นแต่เจ้าตัวก็ยอมพยักหน้าให้“ได้ครับ ถึงจะไม่รู้ว่าปล่อยอะไรแต่ผมตกลงครับและตอนนี้พี่ต้องปล่อยผมก่อนครับ”“ได้แน่นอน ปล่อยแล้ว” มือหนาก็คลายอ้อมกอดออกจากตัวของดลธีที่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วเขาก็หันไปมองโฉมงามที่ยังคงยืนส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้เจ้าคุณ“พี่โฉมเป็นอะไรครับ?”“นายนี่ก็ช่างใสซื่อเสี

ตอนเช้าตรู่ก๊อกก๊อก!! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้โฉมงามที่นอนอยู่บนเตียงโดยมีชายหนุ่มถึงสองคนนอนประกบข้างนั้นสะดุ้งตื่นก่อนหยัดกายลุกขึ้นนั่งขยี้ตาตัวเอง“เมื่อคืนนี้นอนริมไม่ใช่เหรอวะ” เธอบ่นขึ้นกับตัวเองเมื่อจำได้ว่าเมื่อคืนเธอเลือกนอนริมให้ดลธีนอนกลางแต่ตอนนี้กลายเป็นเธออยู่ตรงกลางซะแล้ว ครุ่นคิดอยู่เพียงครู่เดียวก็ขยับตัวลงไปที่ปลายเตียงเพื่อลุกออกไปดูบุคคลที่มาเคาะประตูห้องเธอเเต่เช้ามืดเช่นนี้โดยเลือกที่จะมองผ่านช่องเล็กก่อน“ฉิบหาย!! คุณกิ่งฉัตรมา!!” เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องของเธอคือมารดาสุดแซ่บแสนปากจัดนั้นร่างเล็กก็รีบวิ่งสี่คูณแปดย้อนกลับไปยังห้องนอนเพื่อปลุกชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยังนอนหลับอยู่จนพวกเขาสะดุ้งตื่น“มีอะไรที่รัก! ยังเช้าอยู่นะอยากอีกแล้วเหรอ?”“อยากบ้าไร คุณกิ่งฉัตรของกูมา!!”“ห้ะ!! คุณกิ่งฉัตรของมึงมา!!?” เจ้าคุณที่ได้ยินว่าคุณกิ่งฉัตรก็อุทานเสียงกังลั่นแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติ ส่วนดลธีก็ลุกขึ้นนั่งเหมือนกันแต่ดวงตายังคงปิดอยู่จนเจ้าคุณต้องอุ้มเขาให้ลงมายืนบนพื้นเจ้าตัวจึงยอมลืมตาตื่น“มีอะไรกันครับ ผมง่วง..อีกเดี๋ยวก็จะตื่นไปโรงเรียนแล้ว”“ก่อ

เสียงวี้ดร้องของลูกหว้านั้นดังไปทั่วบริเวณทำให้เหล่านักศึกษาที่กำลังเดินผ่านต่างพากันหันมาให้ความสนใจจนโฉมงามต้องเลี่ยงเดินหนีออกมา ไม่ใช่ว่าอายหรอกนะแต่หากเรื่องนี้ไปถึงหูคุณอาจารย์ที่ปรึกษาละก็มันจะพลอยดังไปถึงคุณกิ่งฉัตรแล้วเธอก็จะโดนบ่นยาวไง“สมกับเป็นคุณโฉมจริงๆ ปากแซ่บมาก!!”“ธรรมดา แล้วนี่มานานยังทำไมไม่เข้าไปช่วยกู!?” โฉมงามเอ่ยถามเพื่อนสาวทื่ยืนกอดอกพิงต้นไม้มองเธออยู่“คนอย่างมึงเหรอต้องการตัวช่วย กูยืนให้กำลังใจก็พอ” ซีซ่าตอบพลางเดินมากอดคอขอคนตัวเล็กเพื่อพากันเดินขึ้นไปเรียนในช่วงบ่ายต่อไปช่วงนี้การใช้ชีวิตของนักเรียนนักศึกษาอย่างพวกเธอก็ดำเนินไปพร้อมกับงานยุ่งๆ ในโรงเรียนหรือมหาลัยจนแทบจะไม่ค่อยได้พักกันสักเท่าไหร่แล้วจนเวลาผ่านพ้นไปหลายเดือนและเริ่มเข้าสู่เดือนเปิดเทอม..นั่นยิ่งทำให้เหล่านักศึกษารุ่นพี่ในรั้วมหาลัยงานยุ่งเข้าไปอีกเท่าตัวเพื่อต้องการเตรียมตัวรับน้องปีหนึ่งที่จะเข้ามาเรียนในรั้วมหาลัยแห่งนี้ในอีกไม่กี่วันแล้วหลายเดือนต่อมาหลายเดือนมานี้โฉมงามเธอตัวติดอยู่แต่กับซีซ่าไม่ได้ไปเจอหนุ่มๆ เลยสักคนเพราะพวกเขาต่างก็ยุ่งเรื่องสอบโอเน็ตเตรียมตัวเข้ามหาลัยฯ เช่นก