All Chapters of บันทึกไซด์ไลน์: Chapter 81 - Chapter 90

"น่ะ...นิด...พี่ขอโทษ" พี่ไทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน"หนูไม่ชอบให้กดหัวนะคะ" ฉันบอกด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ถ้าพี่กดหัวแบบนี้อีก หนูจะไม่ทำให้พี่แล้ว""พะ...พี่ขอโทษ..." พี่ไททำเสียงอ่อน ท่อนเอ็นแข็ง ๆ ของเขาหดเล็กอ่อนลงให้ตายสิ...หมดอารมณ์หมดเลย"คืนนี้หนูไม่เอาแล้วดีกว่า เจอแบบนี้หมดอารมณ์หมดเลย" ฉันพ่นลมหายใจออกทางจมูกก่อนนอนหันหลังให้แฟนหนุ่ม"พี่ขอโทษนะ พี่จะไม่ทำแบบนี้แล้ว" พี่ไทยังคงเอ่ยปากขอโทษ"ไม่ต้องขอโทษหรอก นอนกันเถอะ" ฉันตัดบทโดยไม่หันหน้าไปหาเขาให้ตายสิ แม้ว่าจะเคยมีเซ็กส์ด้วยกันมาตลอด ไม่มีวันไหนที่พี่ไททำแบบนี้เลยสักครั้งแต่ก็ช่างเถอะ...หลับดีกว่า....................มีบางอย่างทำให้ฉันค่อย ๆ ตื่นจากภวังค์ เสียงกุกกัก ๆ เบา ๆ เข้ามาในหู สติเริ่มค่อย ๆ กลับคืนมา รู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังขยำหน้าอกของฉันอยู่ เสียงลมหายใจของใครบางคนส่งเสียงแผ่วเบาอยู่เหนือร่างของตัวเอง สักพักต่อมาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างสัมผัสกับหว่างขาของฉัน รูปร่างเหมือนท่อนเอ็นเดี๋ยวนะ...ท่อนเอ็นที่หมายถึง 'ค' อะนะ!?ทันทีที่ฉันขยับตัว มือใหญ่ ๆ หยาบ ๆ ทั้งสองข้างก็คว้าข้อมือยึดไว้ที่เตียง ฉันจำสัมผัสมือแบบนี

ฉันไปส่งพี่จ๋าที่บ้านก่อนไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของที่เสี่ยลีส่งข้อความมาบอกทางไลน์ ฉันจำไม่ได้เลยว่าตัวเองให้ช่องทางติดต่ออย่างเช่นไลน์กับเสี่ยลีไป แต่ก็ช่างเถอะ คิดมากความไปก็จะไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะมาเฟียที่มีอิทธิพลขนาดนั้น แค่หาไลน์ของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งนั้นคงไม่ใช่เรื่องยากฉันไม่ได้บอกพี่ไทว่าวันนี้ไม่ได้ทำงาน จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องบอกเขาตลอดเวลาหรอก ในบางครั้งฉันก็อยากมีเวลาส่วนตัวโอเค... สิ่งที่เสี่ยลีให้ฉันซื้อก็จะเป็นพวกเสื้อผ้าดี ๆ และเครื่องประดับ ซึ่งเสี่ยลีให้เงินฉันมาหนึ่งหมื่นบาทเพื่อเป็นเงินทุน เชื่อเถอะว่าฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำจริง ๆ นายจ้างอะไรจะให้เงินลูกจ้างไปห้างตั้งหมื่นนึงแล้วตัวเองไม่ได้อะไรกลับคืนมาอีกด้วยแต่ก็นะ ถือว่าโชคเข้ากระเป๋าแหละเสี่ยลีใช้บริการแฟนเช่ากับฉันในราคาสองหมื่น ซึ่งราคาก็สูงกว่าราคาปกติอยู่พอสมควร ส่วนสถานที่ที่จะพาฉันไปก็คือภูเก็ต นั่นเป็นที่ที่ฉันอยากไปมากที่สุดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่การที่ได้ไปโดยมีเสี่ยเลี้ยงก็เป็นเรื่องที่ดีว่า ฉันสามารถสูบเลือดสูบเนื้อเขาได้โดยไม่รู้จบฉันซื้อเสื้อผ้าดี ๆ โดยใช้เงินเพียงนิดเดียว เพื่อจ

นี่เป็นการนั่งเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ ระหว่างทางขึ้นเครื่องนั้นฉันเดินติดเสี่ยลีราวกับเป็นวิญญาณสิงสู่ เพราะรู้ได้ทันทีเลยว่าถ้าฉันเดินห่างจากเขารับรองว่าหลงกันแน่นอน ไม่ว่าด้วยเรื่องที่เป็นสถานที่ที่เดินดูงงตาแล้ว ผู้คนในสนามบินก็ยังเยอะมากมายมหาศาลตามไปอีกจนฉันไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนก่อนเสี่ยลีสอนฉันอ่านตั๋วเครื่องบินให้เป็นว่าเราต้องไปยังประตูไหน ที่นั่งอะไร การอ่านป้าย อีกทั้งยังมีคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่ฉันยังไม่เข้าใจยันทุกวันนี้อีกประมาณสี่สิบนาทีเครื่องก็จะขึ้น เสี่ยลีพาฉันเข้าไปที่เลานจ์ของสายการบิน เท่าที่ได้ยินว่าคนที่สามารถเข้ามานั่งในนี้ได้มักจะเป็นผู้โดยสารที่ซื้อตั๋วชั้นธุรกิจกับเฟิร์สคลาสนี่"ผมซื้อตั๋วชั้นธุรกิจให้คุณ" เขาบอกแบบนั้น"หนูเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่จำเป็นต้องแบบนี้ก็ได้นี่คะ" ฉันพูด"พูดอย่างนั้นได้ไง คุณเป็นแฟนผมนะ" เขาแย้งแค่แฟนเช่าหรอกย่ะ แฟนตัวจริงของฉันมีแค่พี่ไทเพียงคนเดียวก็พอแล้วภายในเลานจ์นั้นเต็มไปด้วยเก้าอี้โซฟาตัวใหญ่ดูนุ่มนั่งสบาย โต๊ะ อาหารและสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ โดยเฉพาะผู้คนที่มองไปทางไหนก็มีแต่คนมากหน้าหลายตาและหลายสัญชาติ บาง

"เป็นแฟนกับผมนะ" เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา ดวงตาสุสกาว แต่ในห้องยังไม่มืดเลยทำให้เห็นสีหน้าของเขาอย่างชัดเจนแม้ว่าใบหน้าของเขาก็ดูเย็นชาตามฉบับมาเฟีย แต่สิ่งที่ฉันเห็นแตกต่างไปนั้นก็คือ เขามีเลือดฝาดบนใบหน้าแทนที่ความขาวใส ซึ่งมันแปลความหมายอยู่ได้ไม่กี่อย่างและความน่าจะเป็นและความเป็นไปได้ที่เขาจะเขินฉันนั้นมันมีอยู่มากมายเหลือเกิน"พี่ลีอยากจะเป็นแฟนกับฉันเหรอคะ?" ฉันถามเพื่อความแน่ใจและเป็นไปตามที่คิดเขาพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น"พี่ลีจะมาเป็นแฟนกับกะหรี่อย่างฉันได้ยังไงกันล่ะคะ?" ฉันปฏิเสธเขา "หนูเอากับคนนั้นคนนี้เพื่อเงินนะคะ""แต่ผมจะทำให้คุณเอากับผมคนเดียว" เขาขัดขึ้นมา นั่นทำให้ฉันเริ่มไม่โอเคกับเขา "คุณไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ผมจะสามารถไปขอ แต่ผมจะให้คุณมากเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะได้รับ"ฉันถอนหายใจ"แม้ว่าหนูจะทำงานแบบนี้เพราะไม่มีใครรับเข้าทำงานเลย แต่ก็ขอบคุณเสี่ยลีมากนะคะที่ให้งานกับหนู แม้ว่าหนูจะไม่ค่อยเต็มใจ หนูจะพยายามทำงานเพื่อตอบแทนเสี่ยลีและแม่เบียร์นะคะ แต่ถ้าเสี่ยลีจะให้มากกว่านี้หนูคงรับไม่ได้หรอกค่ะ"ฉันปฏิเสธไปอีก"แบบนั้นแหละที่ผมชอบ"เอ้า...! ไหงเป

สตีเฟนตะลึงกับคำพูดที่ฉันพูดออกมา ดุ้นของเขาที่แข็งผงาดก็เริ่มอ่อนลงอย่างรวดเร็ว แววตาของฉันเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้จ้องเขม็งไปยังฝรั่งหนุ่มร่างใหญ่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ"เดี๋ยวนะ ๆ นี่เกิดอะไรขึ้นกับคุณเนี่ย!? เมื่อกี้เรายังสนุกอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?""เออ...กูสนุก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว!" ฉันตอบด้วยเสียงแข็งกร้าว"เป็นเมนส์หรือไงเนี่ย?" เขาถามอย่างหัวเสียพลางยกมือขึ้นมากุมขมับ "เรากำลังถ่ายหนังกันอยู่นะ""มึงจะออกไปจากตัวกูได้หรือยัง?" ฉันขึ้นเสียงเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ...ดูไม่เป็นตัวเองยังไงก็ไม่รู้...สตีเฟนถอยออกไปด้วยสีหน้าเซ็งเป็ดอย่างที่สุด ส่วนฉันลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว"ผมเสียตั้งสองพันให้ยูเชียวนะ" เขาถอนหายใจขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ แหม…ดูเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาเชียวนะพ่อคุณฉันยื่นธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทที่มันให้มาทั้งสองใบให้"แค่เงินสองพันมันขี้ประติ๋วถ้าเทียบกับเงินที่กูหาได้ทุกวัน" เมื่อฝรั่งหนุ่มไม่ยอมรับเงินฉันก็ปามันไปตรงหน้าของเขาแล้วก็เดินออกไปจากโรงแรมแห่งนี้ทันที เมื่อเดินออกไปถึงหน้าประตู จู่ ๆ ก็มีแก๊งกะหรี่ประมาณสี่ห้าคนมายืนดักอยู่ สายตาของพวกหล่อนจ