Semua Bab บันทึกไซด์ไลน์: Bab 41 - Bab 50

ท่านเอโดโปรดปรานเราสองคนเป็นอย่างมาก จึงให้ทิปคนละหนึ่งหมื่นบาทซึ่งเป็นทิปที่มากที่สุดเลยก็ว่าได้ และนั่นเป็นสัญญาณ;jk เขาจะกลับมาใช้บริการเราอีกอย่างแน่นอน ปักหมุดไว้เลย"นิด" แม่เบียร์เรียกในขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นไปนั่งในตู้"คะแม่?""เดี๋ยวมาหาฉันที่ห้องหน่อยนะ" พอพูดเสร็จแม่เบียร์ก็เดินหายเข้าไปในห้องทันที ปล่อยให้ฉันยืนงงกูทำอะไรผิดอีกวะ...?เมื่อเข้าไปในห้องแม่เบียร์ซึ่งกำลังมองหน้าจอไอแพดพร้อมใส่แว่นสายตา บรรยากาศในห้องดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าแม่นางจะมาไม้ไหนกันแน่ ฉันจึงขานรับไป"คะแม่?""เข้ามานั่งก่อนสิ" แม่เบียร์ถอดแว่น ละสายตาจากไอแพดพร้อมผายมือให้ฉันมานั่งที่เก้าอี้ซึ่งวางเข้าหาโต๊ะของเธอฉันทำตามอย่างว่าง่าย"เธอทำงานได้กี่เดือนแล้วนะ" แม่เบียร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่ม ไม่ได้แฝงความตำหนิไว้ ฉันจึงทำตัวผ่อนคลายก่อนตอบคำถาม"ประมาณสี่หรือห้าเดือนได้แล้วค่ะ" ฉันตอบตามความจริง"เวลามันช่างผ่านไปไวมากเลยว่ามั้ย?" เธอถามแต่กลับไม่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย ทำไมรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลแบบนี้"หนูทำผิดอะไรหรือเปล่าคะแม่?" ฉันตัดสิน

"คิดว่าเป็นไงบ้างอะนิด" พี่ไทเดินออกมาจากห้องลองเสื้อผ้าในร้านขายสูท เขาเลือกใส่สูทสีดำแบบธรรมดาซึ่งไม่ค่อยเข้ากับเขาสักนิด ฉันพอจะมีความรู้เรื่องสูทบ้าง แต่ก็ไม่ได้ระดับโปร เป็นเพราะว่าลูกค้าของฉันส่วนใหญ่มักจะใส่สูทมา ทุกครั้งที่เขาถอดสูท ฉันมักจะต้องเอาไปแขวนกับไม้แขวนเสื้ออย่างดี เลยมีโอกาสได้สัมผัสสูทของลูกค้าทุกคน แต่ฉันไม่รู้จักชื่อของสูทแต่ละแบบ แต่ถ้าใช้ประสาทสัมผัสก็พอเดาได้ว่าพี่ไทเหมาะกับสูทแบบไหน"หนูว่ายังธรรมดาไปนะพี่" ฉันขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด"พี่ลองมาสี่ตัวแล้วนา" พี่ไทบ่นกระปอดกระแปด"อดทนหน่อยสิ เป็นนักมวยซะเปล่า เดี๋ยวรอหนูแปปนึงนะ" ฉันหายไปและปล่อยให้พี่ไทยืนรออยู่ตรงนั้นฉันเดินไปกองสูทผู้ชายสีดำอีกครั้ง และลองสัมผัสกับสูทแต่ละตัว แม้ว่ามันจะคล้าย ๆ กัน แต่ปลายนิ้วสัมผัสของฉันนั้นสามารถแยกแยะความแตกต่างของมันได้อย่างไม่ยากเย็นนักมือของฉันสัมผัสกับสูทตัวแรกไม่ตัวนี้ล่ะไม่อะ หนาไป ใส่ไปเมืองนอกเถอะตัวนี้ล่ะหยาบไปแล้วตัวนี้ล่ะไม่ไหวแฮะงั้นตัวนี้ล่ะ...อืม….ใช้ได้แฮะแฮะ เนื้อผ้าดูนุ่มแล้วก็ไม่หนาเกินไป"พี่ไทลองตัวนี้ดูสิคะ" ฉันยื่นสูทสีดำตัวหนึ่งให้เขา ซึ่

พี่ผึ้งในชุดแต่งงานสีขาวนวลราวกับพญาหงส์เดินเข้ามาหาพวกเรา คราวนี้ลุคของพี่ผึ้งนั้นช่างแตกต่างจากที่เจอกันในร้านเสียอีก เธอดูเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องแม้ว่าจะไม่แล้วก็ตาม มวยผมถูกจัดแต่งมาอย่างดี มีมงกุฎดอกไม้สีขาวสวมอยู่ ใบหน้าที่ถูกลงด้วยเครื่องสำอางบาง ๆ ด้วยฝีมือของช่างแต่งหน้าฝีมือดีที่กำลังนั่งจกกระเพาะปลาที่โต๊ะของตัวเองกินอย่างไม่สนใจผู้ใด เพราะถือว่างานทำเสร็จแล้ว เดี๋ยวมีหน้าที่แต่ซับมันให้กับเจ้าสาว แต่ตอนนี้แดดยังไม่ออกมาก เหงื่อเจ้าสาวยังไม่ออกแน่นอน"ว่าไงพวกแก กูสวยปะ?" พี่ผึ้งยิ้มให้กับพวกเรา วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดสำหรับหล่อนแล้ว รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นจึงดูสดใสเป็นพิเศษ แต่ไม่มีใครกล้าตอบพี่ผึ้งเลย เพราะกำลังตะลึงกับความสวยงามของเธออยู่ แต่ฉันกลับตะลึงเป็นสองเท่าว่าผัวพี่ผึ้งคือพี่ต้อม!"พี่ผึ้ง... สามีของพี่คือ..." ฉันพูดตะกุกตะกักพี่ผึ้งหัวเราะออกมา"พี่จงใจปิดเรื่องนี้เป็นความลับเองแหละ โดยเฉพาะนิดกับพี่ไทโดยเฉพาะเลย" พี่ผึ้งเฉลย"ดีใจด้วยนะพี่ผึ้ง" จินดาอวยพร"แล้วลำเอ็นคุณสาใหญ่มะ?" พี่จ๋าพุ่งเข้าไปกระซิบข้างหูเจ้าสาวด้วยใบหน้าที่แดงฉานราวกับถ่านร้อน ๆ แต่คำต

แม่เบียร์เรียกให้พนักงานทุกคนเข้ามาที่ร้านเร็วกว่ากำหนด ฉันเลยขอให้พี่ไทขับมอเตอร์ไซค์มาส่งโดยเร็ว ซึ่งแฟนหนุ่มเข้าใจฉัน เรารีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวจากนั้นก็รีบรุดไปยังพาราไดซ์อาบอบนวดทันทีเมื่อไปถึง ฉันเห็นพนักงานเดินเข้าไปในร้านหลายคน ซึ่งฉันไม่เคยเห็นพนักงานมามากมายขนาดนี้มาก่อน"นิด!" เสียงจินดาเรียกฉันหันไปหาเจ้าของเสียงที่เพิ่งลงมาจากวินมอเตอร์ไซค์ เธอจ่ายเงินค่าโดยสารก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้างงงวย หญิงสาวสวัสดีพี่ไทพลางมองหน้าฉัน"เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ทำไมจู่ ๆ แม่ถึงเรียกเรามาแต่เช้าตรู่ขนาดนี้กัน?" จินดาถาม "อุตส่าห์นอนสบายเลย""เอาน่า นาน ๆ ทีแม่เบียร์แกจะเรียกประชุมด่วนแบบนี้" พี่หน่อยเดินเข้ามาพูดด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ เหมือนว่ารีบวิ่งมาจากบ้านยังไงยังงั้น "พี่ว่ารีบเข้าไปก่อนดีกว่า อยากรู้ว่าแม่เบียร์แกเรียกพวกเราทั้งหมดมาที่นี่เพราะอะไร"ฉันเดินเข้าไปในร้านกับจินดาและพี่หน่อยโดยพี่ไทนั่งคล่อมอยู่บนรถจักรยานยนต์มองฉันจนลับตา จากนั้นเขาจึงควบมันกลับทันทีตอนนี้เวลาสิบโมงเช้า ถือว่าเช้าเกินไปสำหรับโสเภณีและพนักงานในร้านที่สุด แต่ละคนนั่งอยู่ในห้องโถง แม่เบียร์กับเสี่

"ฉันจะไม่สอนอะไรให้ใครทั้งนั้น เข้าใจมั้ย?" พี่อ้อประกาศออกไมค์ซึ่งทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นตะลึงกับคำพูดของนางฉันและเพื่อน ๆ ในแก๊งต่างอึ้ง ไม่คิดว่าพี่อ้อจะมาป่าวประกาศออกไมค์แบบนี้"อีนี่มันเป็นอะไรของมัน?""ปากหมานะเนี่ย""ถ้าจะพูดแบบนี้เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ เป็นที่หนึ่งเสียเปล่า""อีหอยนี่ไม่สมควรเป็นราชินีของร้านเลย""ถึงว่าไม่ค่อยมีเพื่อน""เป็นราชินีผู้สูงศักดิ์แบบนั้น ไม่มีทางก้มหน้าลงมาสนใจพวกเราหรอก"เสียงซุบซิบนินทาระงมอยู่รอบ ๆ มันก็จริงอยู่ที่พี่อ้อพูดแบบนี้แล้วจะมีคนไม่ชอบ ไม่เห็นด้วย สายตาของพวกหล่อนจับจ้องไปยังราชินีสาวด้วยแววตาเกลียดชัง โดยปกติพี่อ้อนั้นก็ไม่ค่อยได้รับการชื่นชมจากพนักงานในร้านอยู่แล้วเพราะด้วยพฤติกรรมอันเย้อหยิ่งคือสาเหตุ ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งเสียคะแนนความนิยมไปใหญ่ ตอนนี้หล่อนไม่ต่างจากราชินีตัวร้ายในซีรีย์เกมออฟโธรนเลยทีเดียวเชื่อเถอะ กว่าจะดูจบเรื่องก็แทบแย่พี่อ้อไม่แคร์สายตาของผู้อื่นว่าทุกคนจะมองหล่อนยังไง นางปล่อยมือทิ้งไมค์ลงบนพื้นเวทีและก้าวขาเดินฉับ ๆ หายออกไปนอกร้านฉันมองตามหล่อนพลางคิดบางอย่างในหัว"อีดอกนั่นคิดว่าตัวเองดีเลิศเลออะไรขนาดนั