บันทึกไซด์ไลน์

ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดหรอก ใครว่าชีวิตเรามันจะดีถึงขนาดที่ว่ามันโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ...

คำ ๆ นี้มันไม่จริงเลยแม้แต่นิดเดียว

ร่างกายฉันนอนขยับไปขยับมาตามแรงกระแทกของชายวัยกลางคนร่างกายอวบอ้วนดูเป็นแค่หมูสกปรก เชื่อเถอะว่าดุ้นน้อย ๆ ของมันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ฉันทำก็แค่นอนเฉย ๆ และแกล้งส่งเสียงครางเบา ๆ เพื่อให้มันเสร็จกิจน้ำกามพุ่งเข้ามาในช่องคลอดของฉันจนเต็มแน่น ทุกครั้งที่มันกระแทกเอาหนอนน้อยอันจิ๋วที่แข็งตัวสุดขีดเข้ามาในรูสวาทโดยคิดว่ามันทำให้รู้สึกเสียว ด้วยความมั่นใจของเขาจึงคิดว่าปลายหัวได้ชนกับประตูปากมดลูกจนฉันจุก

ซึ่งมันก็จุกจริง ๆ นั่นแหละแต่ไม่ใช่จุกเพราะน้องที่กระทุ้งเข้ามานะคะ แต่เป็นน้ำหนักกว่าร้อยกิโลกรัมของไอ้หมอนี่ต่างหาก แทบทำเอาร่างกายของฉันแบนเป็นส้มแผ่น

ก็นะ... อยากมีเงินต้องทำใจ

ฉันชื่อ 'มีนา' นั่นชื่อในวงการ แต่ชื่อจริงคือ 'นิด' เป็นคนต่างจังหวัดที่พ่อแม่เสียชีวิตกันหมดแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่มีเลยไม่รู้จะไปเพิ่งใคร สุดท้ายจึงต้องเพิ่งตัวเองโดยการเดินทางมาหางานไกลถึงกรุงเทพมหานคร ด้วยความที่ฉันอายุเพียงสิบเก้าปี จบแค่ ม.3 เลยไม่มีใครรับเข้าทำงาน เนื่องจากต้องการคนที่มีวุฒิจบปริญญาตรีเป็นขั้นต่ำ เชื่อเถอะว่าแค่เด็กเสิร์ฟเขาก็ไม่รับ

ในตอนแรกฉันคิดว่าคนในเมืองน่าจะเข้าใจกันและกันมากกว่านี้เหมือนในโฆษณา

แต่สุดท้ายแล้วฉันจึงรู้ซึ้งเกี่ยวกับโลกแห่งความเป็นจริง

ไม่มีใครให้งานฉันเลย เงินที่อุตส่าห์เก็บมาทั้งหมดเอาไปจ่ายค่าที่พักในโรงแรมที่ถูกที่สุดก่อนจะได้อพาร์ทเม้นท์ ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เอวบางร่างน้อยแต่หน้าอกระดับมหาลัยจึงต้องระวังตัวเป็นพิเศษ เพราะเจ้าของอพาร์ทเม้นท์บางคนก็จ้องร่างกายฉันแทบ

ฉันไม่ยอมแพ้จึงลุกออกไปหางานอีกครั้งหลังจากได้นอนพักที่ห้องเพื่อเติมพลังจนเต็ม

…

สุดท้ายก็เหมือนเดิม ไม่มีใครรับฉันเข้าทำงาน แน่ล่ะ ในเมื่อเศรษฐกิจมันไม่ดี คนอย่างฉันไม่มีวันได้งานหรอก

ขณะนั่งพักอยู่ ณ สวนสาธารณะพลางนั่งกินข้าวกล่องที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อโดยเลือกกล่องถูกสุดโดยไม่สนว่าเป็นเมนูอะไร สายตาของฉันล่องลอยด้วยความเหน็ดเหนื่อยพลางคิดเรื่องต่าง ๆ แต่ก็ยังดีที่บรรยากาศในสวนสาธารณะแห่งนี้ช่วยให้ฉันผ่อนคลายมากขึ้น ลมเย็น ๆ พัดมาทำให้น้ำเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัวค่อย ๆ เหือดแห้งไป วันนี้ฉันได้ตระเวนสมัครงานไปหลายสิบแห่ง ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิมคือไม่มีใครรับทำงาน หรือเป็นเพราะเรามันไม่มีความสามารถดีพอนอกเหนือจากวุฒิที่พวกเขาต้องการ…?

อืม… ก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

"สวัสดีครับน้อง" เสียงหนึ่งเข้ามาทักทายอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันสะดุ้งดึงสติจิตวิญญาณกลับเข้าร่างแล้วตื่นจากภวังค์ความคิด

"ค่ะ...คะ?" ฉันตอบรับเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นพลางเบิกตาโตอย่างลนลาน เห็นผู้ชายร่างสูงใส่เสื้อผ้าดูดี ใบหน้าหล่อในระดับปานกลาง รวมถึงสายตาที่จ้องมองมายังฉันแบบนั้นดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอาเสียเลย แม้ว่าจะมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเพื่อแสดงความเป็นมิตรแล้วก็ตาม

ใช่…นั่นไม่ช่วยเลยสักนิด

"ไม่ทราบว่าน้องชื่ออะไรเหรอครับ?" เขาถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เชื่อเถอะว่าฉันไม่มอง แต่มีบางอย่างทำให้รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ต้องการคุกคามเท่าไหร่ "ขออนุญาตนั่งข้าง ๆ ได้ไหมครับ?"

ฉันเขยิบถัดไปด้านข้างเพื่อเหลือพื้นที่ให้เขานั่งได้ จากนั้นเขาค่อย ๆ หย่อนก้นลงมานั่งด้วยท่าทีสุขุมไม่รีบร้อนแล้วเริ่มบทสนทนากับฉัน

เขาเป็นคนแรกที่ชวนฉันคุยนับตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในเมืองหลวง

เขาถามชื่อฉัน จากนั้นก็ถามเรื่องต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว โดยเขาเองได้บอกข้อมูลส่วนของเขาให้เช่นกัน เขาชื่อ ‘เขม’ เป็นนายหน้าหางานให้กับผู้หญิงที่ไร้โอกาสอย่างฉัน เขาบอกว่าเขาพร้อมหยิบยื่นโอกาสให้เสมอ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะตกอับแค่ไหนก็ตาม

หมายความว่ายังไงกันล่ะ?

"แล้วน้องนิดอยากได้งานไหมครับ?" คำถามนี้ทำให้ฉันตาวาวเลยทีเดียว

"อยากค่ะ!" ฉันตอบไปทันควันพร้อมเบิกตาโตอีกครั้ง ความหวังยังคงไม่ดับสูญไปสินะ แทนที่ไปคลานเข่าของาน กลับกลายเป็นว่านายหน้าหนุ่มดันมาเสนองานใส่พานให้เสียอย่างนั้น!!

แน่นอนว่าฉันตอบตกลงโดยไม่สนใจรายละเอียดอะไรทั้งนั้น ในวินาทีนี้ขอให้ตัวเองได้งานอะไรสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานอะไรหรือหนักหนาขนาดไหนก็จะทำ!

เขาพาฉันไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง พอเข้าไปแล้วรู้สึกว่าราวกับอยู่คนละโลก มีผู้หญิงต่างวัยสวมเสื้อผ้าเซ็กซี่ ดูแล้วไม่ใช่เครื่องแต่งกายสำหรับใส่ในชีวิตประจำวันแน่นั่งเรียงรายอยู่ในห้องตู้ขนาดใหญ่ พวกหล่อนต่างจ้องมายังฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่ให้ความรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก นี่ยังไม่นับบรรดาผู้ชายที่นั่งอยู่กับโต๊ะจำนวนมากซึ่งมองมายังฉันด้วยสายตาแปลก ๆ อีก

คนพวกนี้มันใครกัน…?

"เด็กใหม่เหรอ?" เสียงผู้หญิงฟังดูมีอายุแต่ทรงพลังถามขึ้น

"ใช่แล้วครับเจ๊เบียร์" พี่เขมพูดด้วยน้ำเสียงดูภูมิใจเป็นอย่างมาก "คนนี้แหล่มไปเลยมั้ยล่ะครับ?"

"ก็… ใช้ได้ หน้าตาน่ารักดี" เธอพูด นั่นคือ 'เจ๊เบียร์' เป็นเจ้าของ 'อ่าง' แห่งนี้ ด้วยการบริหารอันชาญฉลาดของเธอนั้นทำให้ที่นี่โด่งดังติดอันดับต้น ๆ ของเขตพื้นที่แถมยังได้ความสามารถในการมองคนระดับเทพของพี่เขม นายหน้าคนสนิทของเธอมาช่วยคัดกรองคุณภาพเด็กที่จะเข้ามาทำงานที่นี่อีกด้วย

"รับเลยก็ได้ เดี๋ยวเข้าขั้นตอนการฝึกเลย" เจ๊เบียร์บอกพลางหันหลังเพื่อไปสนใจกับงานต่อ

"ฝึกอะไรเหรอคะ?" ฉันถาม

"ก็ฝึกการมีเซ็กส์ไง อย่างเธอน่าจะเคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาบ้างนะ" เจ๊เบียร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจพลางหันขวับกลับมามองด้วยสายตาไม่เชื่อ เมื่อมองเข้ามาในดวงตาอันแสนบริสุทธิ์ไม่ต่างจากลูกแมวจึงรู้ “อย่าบอกนะว่า…?”

ฉันส่ายหน้าด้วยท่าทีเขินอายและใบหน้าแดงก่ำ

เจ๊เบียร์กับพี่เขมอึ้ง

ใช่ค่ะ ฉันซิง... และยังไม่เคยมีเซ็กส์กับใครเลยสักคน แม้ว่าสมัยอยู่ต่างจังหวัดก็มีคนมาจีบเยอะนะ แต่คนที่บ้านไม่ยอมให้มีแฟนเสียทีแถมยังกันระหว่างฉันกับพวกผู้ชายมาโดยตลอดจึงไม่มีโอกาสเปิดใจให้ใครเข้ามา แต่ก็มีอยู่คนนึงที่ฉันได้ให้ความรักไปหมดใจ แต่สุดท้ายก็...เอาเถอะ…เดี๋ยวค่อยเล่าก็ได้ เพราะเดี๋ยวก็ถึงตอนพีคแล้ว

"ไอ้เขม! นี่มึง..."

"ผมขอโทษครับเจ๊!! ผมลืมถามน้องเขาจริง ๆ ครับ" พี่เขม

"มึงหาได้ดีมาก! ถือว่าเด็กคนนี้เป็นสินค้าชั้นดีเลย นาน ๆ จะมีสาวพรหมจรรย์มาหาถึงที่!!" เจ๊เบียร์ตบบ่าของพี่เขมเบา ๆ ด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น ด้วยคำพูดของหญิงวัยกลางคนผู้นี้ทำเกิดคำถามในหัวมากมาย

สินค้า?

"จริงเหรอครับเจ๊!?” พี่เขมเบิกตาด้วยความดีใจ “ขอบคุณมากคร้าบบเจ๊!!”

"แบบนี้ก็ต้องจัดโปรพิเศษหนึ่งเดียวแล้ว" เจ๊เบียร์คว้าแขนฉันเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

โปรพิเศษที่ว่าก็คือ ลูกค้าจะแข่งกันประมูลพรหมจรรย์ของหญิงสาว ใช่ค่ะ...ครั้งแรกของฉันเสียให้กับชายผู้ชายคนหนึ่งที่นี่

_______________________________________

To Be Continue Ep.2