Semua Bab เสพติดหัวใจมาเฟีย: Bab 81 - Bab 90

เช้าวันต่อมานาร์วินนั่งมองณิดาที่นอนหลับบนตักตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนพลางลูบหัวคนตัวเล็กไปด้วย เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนแต่ก็มีงีบหลับไปบ้าง เพราะนั่งท่าเดียวติดต่อกันมาหลายชั่วโมงบวกกับมีณิดานอนบนตัก ทำให้เขาไม่สามารถนอนหลับได้ความจริงเขากลับไปนอนที่ห้องพักตัวเองได้ แต่เลือกที่จะไม่กลับเพราะไม่อยากทิ้งณิดาไว้คนเดียว“อื้อ…” ณิดาส่งเสียงในลำคอเบาๆ ทว่าเปลือกตายังคงแนบสนิทกันอยู่เขาอมยิ้มในตอนนั่งมองณิดาหลับ กระต่ายน้อยของเขาเวลาหลับช่างน่ารักเสียจริง ไม่รู้ว่าพอตื่นขึ้นมาจะแผลงฤทธิ์อะไรใส่เขาอีกหรือเปล่า เมื่อคืนเธอเมามากจนเผลอหลุดปากพูดประโยคหนึ่งออกมา‘ไม่รักฉันแล้วเหรอหืม?’‘รัก แต่ว่างอนอยู่’ณิดาหลุดปากพูดเองอย่างนี้ เขาคงจะปล่อยให้เธอหลุดรอดไปอยู่หรอก ว่ากันว่าคนเมามักชอบพูดความจริง และเขาเชื่อว่าสิ่งที่ณิดาพูดเมื่อคืน มันออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริงติ๊งต่อง~เสียงออดของห้องพักดังขึ้น ทำให้นาร์วินพลันสายตาไปมอง ก่อนจะจับศีรษะณิดาที่นอนหนุนตักลงบนหมอนแล้วเดินไปเปิดประตูให้เจ้าของเสียงออดดังกล่าวแกร๊ก“ยัยณิ…ดา…” ทันทีที่ประตูเปิดออก ยิหวาก็อ้าปากเตรียมเรียกเพื่อนสนิท ทว่าพอเห็นว่

ณิดานั่งกอดตัวเองเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในรถนาร์วินบวกกับวันนี้ตัวเองสวมใส่เสื้อครอปสายเดี่ยวและกระโปรงมาเลยทำให้รู้สึกหนาวเย็น สายตาคู่สวยกำลังทอดมองออกไปนอกกระจกรถที่มีสายฝนกำลังเทกระหน่ำลงมาไม่แรงมากนาร์วินสังเกตท่าทางณิดามาสักพัก ก่อนจะตบไฟเลี้ยวเพื่อจอดรถไว้ข้างทาง หญิงสาวหันไปมองคนตัวโตแล้วเอ่ยถาม“จอดรถทำไมเหรอคะ?”เขาถอดเสื้อแขนยาวที่สวมใส่อยู่แล้วนำไปวางบนตักให้ณิดา“ใส่ซะ เห็นหนาว”“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ค่อยหนาวเท่าไร”“นั่งตัวสั่นขนาดนั้น ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ?”เธอไม่ตอบ ดึงสายตากลับมามองเสื้อแขนยาวสีดำของนาร์วินก่อนจะสวมใส่ กลิ่นหอมประจำตัวเขาที่ติดบนเสื้อพลอยทำหัวใจของเธอสั่นไหว“ขอบคุณค่ะ”นาร์วินเริ่มขับรถออกสู่ถนนใหญ่อีกครั้ง โดยไม่ลืมเอื้อมมือไปปรับความเย็นของเครื่องปรับอากาศบนรถให้มีอุหภูมิสูงขึ้น“เรื่องที่พี่กำลังตามจีบดา พี่ชายดารับรู้แล้วนะ”เธอหันไปมองนาร์วิน แต่ยังไม่เอ่ยถามอะไร เผื่อบางทีเขายังพูดไม่จบประโยค ลึกๆ ก็แอบสงสัยว่าพี่ชายเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง อีกอย่างก็ไม่รู้ด้วยว่าพอพี่ชายรู้ว่านาร์วินกำลังตามจีบตนอยู่จะทำยังไงใครๆ ก็รู้ว่ามาร์คินหวงแหนน้องสา

“เอาน้ำสาดมัน” เสียงมาร์คินเอ่ยสั่งลูกน้องให้นำน้ำมาสาดใส่ กาย ซึ่งถูกมัดติดเก้าอี้โดยมีผ้าสีดำคลุมศีรษะเอาไว้และสลบอยู่ซ่า!กายที่สลบไปสองนานเริ่มรู้สึกตัวหลังจากถูกน้ำสาดใส่ร่างกาย ทันทีที่ได้สติ กายก็เริ่มร้องโหวกเหวกโวยวายและพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกเส้นใหญ่ที่มัดตัวเองติดกับเก้าอี้ไว้แน่น“พวกมึงเป็นใครวะ! ปล่อยกูไปเดี๋ยวนี้นะเว้ย! มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ถ้าพ่อกูรู้พวกมึงไม่ตายดีแน่!!”ลูกน้องมาร์คินหันหน้ามองกันแล้วยิ้มส่ายหน้าไปมาอย่างนึกขำกับสิ่งที่กายพูด ใหญ่โตมาจากไหนแต่สำหรับมาร์คินก็คือคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นกายเปรียบเสือแมงเม่าที่บินเข้าหากองไฟโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงตาย ซึ่งกองไฟก็คือมาร์คิน“เอาผ้าที่คลุมหัวมันอยู่ออก” เสียงมาร์คินสั่งลูกน้องแววตากายในตอนแรกเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ทว่าพอเห็นมาร์คินยืนอยู่ตรงหน้าและมีลูกน้องหลายคนยืนมองมาที่ตนเอง แววตาแข็งกร่าวก็ค่อยๆ อ่อนลงแปรเปลี่ยนเป็นความกลัวมาร์คิน…ตนรู้จักผู้ชายคนนี้มาจากพ่อที่ชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่ามีอิทธิพลมาก กฎหมายไม่เคยทำอะไรคนๆ นี้ได้เลยเพราะมาร์คินมักจ่ายหนักตลอดเพื่อจบทุกอย่าง แถมพ่อตนย

“ถือว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกันนะวิน” เสียงคนเป็นแม่เอ่ยกับลูกชายพลางลูบศีรษะนาร์วินด้วยความรักปนเป็นห่วงในเวลาเดียวกันวันแรกที่รู้ข่าวว่าลูกชายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ช่วงเวลานั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียว จำได้ว่าสวดมนตร์และขอพรให้นาร์วินรอดพ้นจากอันตรายทุกคืน พอได้ยินข่าวว่าลูกชายฟื้นแล้วก็รู้สึกโล่งใจ“แม่เป็นห่วงวินมากเลยรู้ไหม กินไม่ได้นอนไม่หลับมาตั้งแต่วันที่วินเกิดอุบัติเหตุ” คนเป็นพ่อพูดนาร์วินหันหน้าไปมองแม่ ก่อนจะยิ้มแล้วสวมกอด แม้ทั้งสองคนไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริง แต่พวกท่านทั้งสองก็รักและให้ความอบอุ่นกับตนไม่ต่างจากลูกชายแท้ๆ คนหนึ่ง แม้ครอบครัวที่แท้จริงจะจากไป แต่ยังโชคดีที่มีครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้รับมาดูแลและเลี้ยงดูเป็นอย่างดีจนโตถึงป่านนี้“รักแม่กับพ่อมากนะครับ”“วันนี้พบเด็กขี้อ้อนหนึ่งอัตรา” คนเป็นแม่เอ่ยแซว ก่อนจะหันไปยิ้มกับสามีและลูกสาวคนโต“รักแค่พ่อกับแม่ แต่ไม่รักพี่สาวตัวเองเหรอ?”นาร์วินหรี่ตามองพี่สาวซึ่งยืนกอดอกมองอยู่ตรงปลายเตียง“พี่คินเขาไม่รักเหรอถึงมาขอความรักจากน้องชายตัวเอง”“เอ๊ะ! ไอ้น้องบ้านี่! เดี๋ยวก็ตีให้แขนหักอีกข้างเลย” นาร์มินตั้งท่าเข้

“แหมม ผัวไม่อยู่หนูร่าเริงทันทีเลยนะ”ยิหวามองเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังลุกขึ้นยืนโยกไปมาตามจังหวะเสียงเพลงโดยมีเครื่องดื่มในมือ ใบหน้าณิดาแดงก่ำเพราะพิษแอลกอฮอล์ แต่คงยังไม่เมาเท่าไร วันนี้ณิดาโทรชวนเพื่อนทุกคนออกมาดื่มเพราะนาร์วินบินไปมาเก๊าเมื่อวาน เมื่อคืนณิดาโทรมาแล้วร้องไห้ ยอมรับว่าเพิ่งเคยเห็นณิดาในโหมดนี้ ปกติจะเป็นตัวเองที่โทรไประบายและร้องไห้ ผิดกับตอนนี้ ทุกอย่างกลับตาลปัตรทำให้ณิดากลายมาเป็นเหมือนตัวเองในวันนี้“พวกแกจะนั่งมองฉันทำไม ลุกมาเต้นด้วยกันเร็ว” ณิดาเข้าไปดึงแขนเพื่อนเพื่อให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วยกัน“ทำไมวันนี้แกดีดจังณิดา ปกติจะนั่งเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ตรงที่แกยืนเต้นควรเป็นของพวกฉันไหม” นัตตี้ หนึ่งในเพื่อนในของกลุ่มของณิดาเอ่ยพูด“ฉันเต้นไม่ได้เหรอ?” เธอถามนัตตี้ พูดจบก็ยกเครื่องดื่มในมือขึ้นมาดื่ม เริ่มเลื่อยร่างกายไปตามเพลงจังหวะEDMภายในไนต์คลับชื่อดัง พอได้ปลดปล่อยก็รู้สึกดีเหมือนกัน คืนแรกที่นาร์วินไม่อยู่ ยอมรับว่าเหงาและเศร้ามากปกติทุกคืนจะมีเขานอนอยู่ข้างกายตื่นเช้ามาก็เจอ พอเขาบินไปมาเก๊าทุกอย่างก็ดูเหมือนมีบางอย่างขาดหาย สามวันมันอาจจะเร็ว แต่สำหรับเธอ