All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 111 - Chapter 120

เสิ่นหว่านอิ๋งพูดอย่างราบเรียบภายใต้สายตาประหลาดใจของฉู่หนิง “ข้าช่วยล้างให้”ให้ฐานะคู่หมั้น นางไม่จำเป็นต้องระวังเรื่องที่ชายหญิงห้ามถูกเนื้อต้องตัวอีกต่อไปแล้วฉู่หนิงยิ้มบางๆ ปล่อยให้เสิ่นหว่านอิ๋งค่อยๆ ล้างมือให้ในกะละมังเสิ่นฮูหยินมองภาพนี้แล้วรู้สึกเหมือนผักกาดที่ตัวเองเลี้ยงมาสิบกว่าปีถูกคนอื่นขุดไป นางแค่นเสียงเย็นแล้วหันหน้าหนีถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่ฉู่หนิงช่วยเสิ่นหว่านอิ๋งเอาไว้ นางจะไม่ยอมให้เสิ่นหว่านอิ๋งล้างมือให้ฉู่หนิงเป็นอันขาด!เฝิงมู่หลานที่อยู่ด้านข้างคิดในใจ : จบสิ้นแล้ว หว่านอิ๋งคงชอบเจ้าคนไร้ยางอายนี่แน่ๆ!ผิดกับฮ่องเต้ที่มองฉู่หนิงกับเสิ่นหว่านอิ๋งด้วยความสนใจ ใบหน้าเผยถึงความปลื้มใจของผู้เป็นบิดาฉู่หนิงใจกล้าแบบนี้ คืนนี้เราจะสร้างโอกาสให้เขา จะได้ทิ้งทายาทไว้ก่อนที่จะไปแนวหน้า!หลายปีมานี้เราติดค้างเขาเยอะมาก หนำซ้ำครั้งนี้ยังบังคับให้ฉู่หนิงไปสนามรบ ที่พอจะทำให้ได้คงมีเท่านี้!ขณะที่กำลังคิด ฮองเฮาที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะเบาๆ “ฝ่าบาท นึกไม่ถึงว่าฉู่หนิงจะมีไหวพริบไม่น้อยเลย สามารถคิดว่าวิธีรับมือได้ภายในเวลาอันสั้น”ระหว่างที่พูด สายตาก็จ้องไปท

“สวยใช้ได้!”หมีเหิงยิ้มอย่างดูแคลน “แต่นับแต่โบราณมา สตรีก็เป็นต้นเหตุของหายนะ ไม่รู้ว่าฉายาอัจฉริยะหญิงอันดับหนึ่งของต้าฉู่จะได้มาเพราะหน้าตาด้วยหรือเปล่า!”สีหน้าของเสิ่นหว่านอิ๋งไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อได้ยินดังนี้ฉู่หนิงขมวดคิ้ว จังหวะที่เตรียมจะพูด เสิ่นฮูหยินที่อดกลั้นมานานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปนางพอรับได้ที่อีกฝ่ายถูกหมูคาบไปกิน เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นองค์ชายแต่ตอนนี้ผู้ใดที่ไหนไม่รู้กลับกล้าดูแคลนลูกสาวนางแบบนี้ คิดว่าตระกูลเสิ่นของนางรังแกง่ายหรือไง?“บังอาจ!”เสิ่นฮูหยินลุกขึ้นอย่างโกรธจัด ชี้หน้าด่าหมีเหิง “คนวิกลจริตจากที่ใด กล้าดีอย่างไรมากล่าววาจาเช่นนี้!”“คนวิกลจริตหรือ?”หมีเหิงเงยหน้าหัวเราะ “ฮ่าๆๆๆ ทุกคนในใต้หล้าต่างก็รู้กันทั้งนั้นว่าข้าเป็นคนเช่นไร จะบอกว่าวิกลจริตก็ไม่ผิดหรอก!”“แต่ยายแก่แบบเจ้าจะมายุ่งอะไรด้วย ข้าไม่ได้มาหาเจ้าสักหน่อย จะร้อนรนทำอันใด?”“ข้าเพียงอยากเห็นความสามารถของอัจฉริยะหญิงแห่งต้าฉู่ก็เท่านั้น หากนางพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ เช่นนี้ก็เลิกใช้ฉายานี้”“เจ้าร้อนใจขนาดนี้ หรือจะเป็นเพราะรู้ว่านางไร้ความสามารถ ฉายานี้ได้มาเพราะใช้รูปโฉมล่อลวงบุ

จ้าวเฟยเยี่ยนคิดว่าคำโน้มน้าวของตัวเองจะเป็นผล แต่แล้วหมีเหิงกลับเพียงชำเลืองมองนางและกล่าวอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ชอบรังแกผู้ที่ขาดความเข้าใจด้านวรรณกรรม!”สีหน้าของจ้าวเฟยเยี่ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อยแม้ว่านางจะเป็นคนเชิญหมีเหิงมา แต่นิสัยของเขานั้นแปลกประหลาด นางไม่อาจบังคับได้ขณะที่จ้าวเฟยเยี่ยนกำลังกลัดกลุ้มใจ ฉู่หนิงกลับยิ้มเยาะว่า “เจ้าคงไม่กล้าแข่งกับข้ามากกว่า!”“จะบอกอะไรให้นะ ในช่วงที่รู้จักกับหว่านอิ๋งมา นางช่วยสอนอะไรหลายอย่างให้ข้า นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะได้ใช้งาน!”เขาเปิดเผยความสามารถตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้จึงโยนความดีความชอบให้เสิ่นหว่านอิ๋งแทนถึงอย่างไรเสีย นางก็เป็นอัจฉริยะหญิงอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่ ใช้ชื่อเสียงของนางเป็นโล่กำบัง ไม่มีผู้ใดสงสัยแน่นอนส่วนหมีเหิง วันนี้เขาต้องสั่งสอนให้ได้!กล้ามาก่อความวุ่นวายในงานหมั้นของข้า เช่นนั้นข้าจะทำให้ชื่อเสียงเจ้าย่อยยับ!แล้วก็เป็นไปดังคาด หมีเหิงผู้เย่อหยิ่งโมโหทันที สีหน้าท่าทางดูโหดเหี้ยม“ได้ ตอนแรกข้าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ในเมื่อเจ้าบอกว่าเรียนมาจากท่านหญิงเสิ่น เช่นนั้นก็ขอดูหน่อยว่าคนที่นางสอนมีความสาม

ต้องมาแพ้ให้ฉู่หนิง เขาไม่ยอม!นอกจากนี้ เมื่อเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชีวิตนี้เขาคงไม่มีที่ยืนเขาไม่อยากยอมแพ้ ตอนนี้คนจำนวนมากกำลังมองอยู่ แต่เขากลับต่อกลอนไม่ได้สักที นี่ไม่ต่างอะไรกับเผาตัวเองเขาหันไปขอความช่วยเหลือจากจ้าวเฟยเยี่ยนด้วยความจนใจเขาเป็นคนที่จ้าวเฟยเยี่ยนเชิญมา ตอนนี้เจอปัญหา หากไม่หาจ้าวเฟยเยี่ยนแล้วจะหาผู้ใด?จ้าวเฟยเยี่ยนหน้าเขียวคล้ำเมื่อเห็นสายตาขอความช่วยเหลือจากหมีเหิงถ้าต่อได้ก็ต่อไปสิ ต่อไม่ได้ก็ยอมแพ้ จะมองข้าทำอันใด?ไม่ได้ จะให้เขามองข้าต่อไปไม่ได้ มิเช่นนั้นคนของต้าฉู่คงรู้สึกว่านางจงใจมาหาเรื่องนางหรี่ตาพูดเสียงเข้ม “ท่านหมี วันนี้เป็นพิธีหมั้นของจวิ้นอ๋อง เวลาเป็นเงินเป็นทอง!”“หากคิดอะไรได้ก็พูดออกมา หรือถ้าคิดไม่ออกก็ยอมแพ้เถอะ!”ยืดเยื้อต่อไปก็ไร้ความหมาย มีแต่จะทำให้คนต้าฉู่ขบขัน ไม่สู้รีบจบจะดีกว่าหมีเหิงย่อมเข้าใจเจตนาของจ้าวเฟยเยี่ยน กัดฟันพูดว่า “ข้ามี กลอนที่จะต่อได้!”จ้าวเฟยเยี่ยนตาลุกวาว “สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกของมหาปราชญ์ซือหม่า เชิญกล่าวออกมาให้ทุกคนได้ชื่นชมด้วย!”หมีเหิงลังเลสักพักก่อนจะพูดออกมา “สลักเทียนริมเขื่อนแม่น้ำ

จ้าวเฟยเยี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองฉู่หนิง “ข้าไตร่ตรองไม่ดีเอง องค์ชายโปรดยกโทษด้วย”ฉู่หนิงหัวเราะเย็นๆ “กระไร องค์หญิงเฟยเยี่ยนคิดจะจบเรื่องนี้แค่คำขอโทษเพียงคำเดียวหรือ?”จ้าวเฟยเยี่ยนขมวดคิ้ว “แล้วเผิงไหลจวิ้นอ๋องต้องการสิ่งใด?”ฉู่หนิงชี้ไปทางหมีเหิง “เจ้าเป็นคนเชิญเขามา เช่นนั้นก็ควรให้ของกำนัลแสดงความยินดีแทนเขาด้วยสิ?”ถ้อยคำของเขาทำให้บรรยากาศในงานตึงเครียดทันทีคุยกันมาตั้งนาน สุดท้ายก็จะขูดรีดเงินหรือ?นอกจากนี้อีกฝ่ายก็คือหมีเหิงกับจ้าวเฟยเยี่ยนฮ่องเต้ที่กำลังรับชมอย่างสนุกผงะเล็กน้อย จากนั้นหัวเราะในใจฉู่หนิงนี่มันร้ายกาจนักนะ!ฉีเหิงเป็นแค่คนบ้าบิ่น เป็นบัณฑิตที่ยากจน ขูดรีดเงินจากคนแบบนี้ย่อมได้เงินไม่มากเท่าไรแต่จ้าวเฟยเยี่ยนไม่ใช่ ในฐานะองค์หญิงต้าจ้าว นางมีทั้งเงินทั้งอำนาจ!หากจะขูดรีดก็ต้องขูดรีดจากจ้าวเฟยเยี่ยน!ตอนนี้จ้าวเฟยเยี่ยนรู้แล้วเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีทันทีแม้จะรู้ว่าฉู่หนิงคงไม่ปล่อยตัวเอง แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าขูดรีดนางต่อหน้าธารกำนัลแต่ในเมื่อเป็นฝ่ายแพ้ นางก็ยินดียอมรับ ดึงดันต่อไปก็มีแต่จะทำให้นางด