Semua Bab Kidnapped By Mistake: Bab 1 - Bab 10

Isabella’s POV Masakit ang ulo ko. As in, parang sinuntok ako ng limang tao sabay-sabay. Sobrang bigat ng katawan ko. Para akong binuhat, binagsak, at iniwan sa kalsada. At ang lalamunan ko—tuyong-tuyo. Parang ilang araw na akong walang tubig. Pero ang mas masakit? Yung pulso ko. Nakagapos ako. Napamulat ako bigla. Maliwanag. Masyadong maliwanag. Yung ilaw sa kisame, chandelier na parang crystal, kumikislap sa liwanag ng araw. Marble floor. Malalaking painting sa pader. Mga muwebles na mukhang imported. Isa lang ang naisip ko: Tangina. Hindi ‘to Cubao. Hindi ‘to bahay. Hindi ‘to opisina. Hindi ‘to normal. Nasa ibang mundo ako. At doon ko narinig ang boses. “Are you all idiots?! I said bring me Sofia Marie Cruz—not some random lookalike off the street!” Malalim ang boses. Galit. May authority. Hindi boses ng tambay. Boss ‘to. Dangerous na boss. “Sir, di po namin napansin! Kamukhang-kamukha niya! Pati height, buhok—” “I don’t care if she has the same goddamn DNA. That’s not h

Isabella’s POV Pagmulat ko ng mata ko, unang pumasok sa isip ko: sana panaginip lang ‘to. Pero ‘yung chandelier sa kisame, yung linen ng kama na parang kinurta ng hotel sa Paris, at higit sa lahat, yung pakiramdam ng pagkakulong—lahat ‘yon sobrang totoo. At ang bladder ko? Mas totoo pa. Wiwing wiwi na ako. Napatingin ako sa pinto. Locked. Walang bintana. Walang CR sa loob ng kwarto. Literal na wala akong makitang kahit anong palatandaan kung paanong nabubuhay ang mga tao sa kwartong ‘to. Saktong kinakatok na ang pinto. Bumukas. Nandun na naman si Ate Malamig—yung babae kahapon na parang hindi puwedeng tanungin kung anong favorite K-drama niya. “Tumayo na po kayo dyan,” sabi niya. “Pinapababa na kayo ni Sir Lance at simulan nyo nang linisin ang sala”. So Lance pala ang pangalan niya. Napakunot ang noo ko. “As in, may janitorial duties pala ang hostage?” Hindi siya tumugon. Tinuro lang niya ang daan. Sinundan ko. Pagbaba namin sa hagdan, dumiretso siya sa isang storage roo

Isabella’s POV Shower? ✔️ Damit? ✔️ Tiyan? May laman na. Salamat sa sinigang. At ako ngayon? Fresh. Buhay. At ready na tumakbo. Literally. Habang binubuhos ko ang conditioner sa buhok ko kanina, isang planong napakasimple ang buo sa isip ko: Umalis. Kahit saan. Basta palabas ng mansion na ‘to. Wala silang binigay na relo, pero base sa liwanag, hapon na. Mas konti ang tao sa hallway kanina. Yung guard sa banyo? Bored na bored. Malamang antok na. And besides, sino ba namang iisip na may lakas pa akong tumakbo, diba? Well, surprise. May extra energy ang gutom na napakain. Sinimulan ko ang plano habang nagwawalis uli sa sala. Lina handed me another rag and told me to “lumipat ka doon sa bintana.” Sure. Windows. Perfect. That’s my exit, queen. Nakita ko ang isang side ng sala—glass sliding door. May tanim-tanim pa sa labas. Di naman ganoon kataas yung fence kung talagang titingnan mo. Kaya ang ginawa ko, dahan-dahang lumapit habang kunwaring naglilinis. Walis. Punasan.

Isabella’s POV So nandito ako ngayon, nakaupo sa kama, paa ko nakataas, may towel na may yelo sa ankle ko, at iniisip kung paano naging ganito ang buhay ko. Just last week, ang biggest problem ko lang ay kung mag-aadd-to-cart ba ako ng ₱899 na dress. Ngayon? Naka-house arrest ako with a man na mukhang CEO ng panganib. Biglang bumukas ang pinto. Napa-straight ako ng upo. Automatic. Parang may spine detector siya. At ayun siya—si Lance. Nakasuot pa rin ng itim. Para siyang warning sign ng dark energy. Hindi ko alam kung bakit siya bumalik agad, pero halata sa mukha niya: Annoyed. Iritado. Nakakatakot. Hindi siya nagsalita agad. Tumingin lang sa paa ko. Then sa towel. Then sa mukha ko. “Uminom ka na ba ng painkillers?” tanong niya, malamig pa rin pero mas mababa ang tono. Napakibit-balikat ako. “Wala naman silang binigay.” Hindi siya sumagot. Umikot siya at kinuha ang intercom sa pader. “Bring meds here. Ice pack, elastic bandage. Now.” ... “Wow. May compassion ka rin pala.

Lance’s POVShe talks too much.And yet somehow, that silence after the door clicked shut?Mas maingay pa.I leaned against the wall outside her room, eyes closed, fists clenched.You’re wrong, I told her. But I wasn’t even sure what I meant by that anymore.Wrong that she thinks I’d miss her? Wrong that I feel anything?Or wrong that I ever thought this plan—this insane, vengeful plan—could stay clean and clinical?I exhaled. Long. Controlled.This was never supposed to go like this.I was supposed to kidnap Sofia. The woman who wrecked me. Manipulated me. Lied. Betrayed. Destroyed.She deserved punishment. Cold. Precise. A well-calculated consequence.And yet here I am.Holding ice packs. Giving painkillers. Bandaging the wrong girl’s ankle like some goddamn nursemaid.Tangina.I ran a hand through my hair, walking away from the door like it wasn’t burning behind me.I had every reason to throw her out. Or transfer her to the basement. Or… do anything to remind her—and myself—that