All Chapters of Kidnapped By Mistake: Chapter 1 - Chapter 10

22 Chapters

Chapter One: The Wrong Girl

Isabella’s POV Masakit ang ulo ko. As in, parang sinuntok ako ng limang tao sabay-sabay. Sobrang bigat ng katawan ko. Para akong binuhat, binagsak, at iniwan sa kalsada. At ang lalamunan ko—tuyong-tuyo. Parang ilang araw na akong walang tubig. Pero ang mas masakit? Yung pulso ko. Nakagapos ako. Napamulat ako bigla. Maliwanag. Masyadong maliwanag. Yung ilaw sa kisame, chandelier na parang crystal, kumikislap sa liwanag ng araw. Marble floor. Malalaking painting sa pader. Mga muwebles na mukhang imported. Isa lang ang naisip ko: Tangina. Hindi ‘to Cubao. Hindi ‘to bahay. Hindi ‘to opisina. Hindi ‘to normal. Nasa ibang mundo ako. At doon ko narinig ang boses. “Are you all idiots?! I said bring me Sofia Marie Cruz—not some random lookalike off the street!” Malalim ang boses. Galit. May authority. Hindi boses ng tambay. Boss ‘to. Dangerous na boss. “Sir, di po namin napansin! Kamukhang-kamukha niya! Pati height, buhok—” “I don’t care if she has the same goddamn DNA. That’s not h

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Two: Fear and Question

Isabella’s POV Pagkalabas ng lalaking iyon sa kwarto—oo, lalaki talaga kasi ni hindi ko pa rin alam ang pangalan niya—doon ko lang na-realize kung gaano kabigat ang nangyayari. Tinitigan ko ang pinto. Sinarado niya ‘yon. Nakalock. Huminga ako ng malalim. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko pero ang totoo? Nanginginig pa rin ang tuhod ko. “Okay… okay… think,” bulong ko sa sarili ko. “Isang araw lang ‘to. Maling tao lang ako. Pakakawalan din ako. Hindi ako si Sofia Marie whatever.” Pero habang inuulit-ulit ko ‘yon sa isip ko, hindi ko rin mapigilang magtanong: Sino si Sofia? Bakit ganito kagalit yung lalaki na ‘yon nung narinig niyang hindi ako siya? At higit sa lahat… Sino ba siya? Wala siyang sinabi. Walang pangalan. Walang kahit ano. Basta bigla na lang akong tinutukan ng tingin na parang kaya niyang pasabugin ang bungo ko gamit lang ang mata niya. Kinakalagan niya pa lang ako kanina, nanginginig na ako. At nung sinabi niyang “You won’t be able to leave until I say so. D

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Three: Thirst, Dust, and the Beginning of Trouble

Isabella’s POV Pagmulat ko ng mata ko, unang pumasok sa isip ko: sana panaginip lang ‘to. Pero ‘yung chandelier sa kisame, yung linen ng kama na parang kinurta ng hotel sa Paris, at higit sa lahat, yung pakiramdam ng pagkakulong—lahat ‘yon sobrang totoo. At ang bladder ko? Mas totoo pa. Wiwing wiwi na ako. Napatingin ako sa pinto. Locked. Walang bintana. Walang CR sa loob ng kwarto. Literal na wala akong makitang kahit anong palatandaan kung paanong nabubuhay ang mga tao sa kwartong ‘to. Saktong kinakatok na ang pinto. Bumukas. Nandun na naman si Ate Malamig—yung babae kahapon na parang hindi puwedeng tanungin kung anong favorite K-drama niya. “Tumayo na po kayo dyan,” sabi niya. “Pinapababa na kayo ni Sir Lance at simulan nyo nang linisin ang sala”. So Lance pala ang pangalan niya. Napakunot ang noo ko. “As in, may janitorial duties pala ang hostage?” Hindi siya tumugon. Tinuro lang niya ang daan. Sinundan ko. Pagbaba namin sa hagdan, dumiretso siya sa isang storage roo

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Four

Isabella’s POV Tama na. Ayoko na. Pawis na pawis na ako, nangangati na ‘yung batok ko sa alikabok, at para na akong matutumba sa gutom. Tanghaling-tapat na, pero hindi pa rin ako nakakakain. ‘Di ko alam kung sadya ‘to o part lang talaga ng “Hostage Program” nila. Pero isa lang ang sigurado ko: hindi ako robot. Inilapag ko ang basang basahan sa mesa. Diretso akong lumapit kay Ate Ice Queen—si Lina, apparently—na nakatayo sa gilid ng sala, parang mannequin na may clipboard. “Lina,” sabi ko, halos pabulong pero may pwersa, “pwede ba akong kumausap kay… kay Lance?” Napatingin siya sa akin, gaya ng dati—walang reaction. Pero may bahagyang pagtaas ng kilay. “Bakit?” “Bakit daw?” Umiling ako. “Kasi hindi pa ako kumakain, amoy araw na ako, wala akong pamalit, at pakiramdam ko mababaliw na ko kung isa pa’ng vase ang lalagyan ko ng pledge.” Tahimik si Lina. Hindi ko alam kung naaawa siya o gusto lang akong tapalan ng tape sa bibig. “Saglit,” sabi niya, tapos tumalikod. Okay. So may

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Five

Isabella’s POV Shower? ✔️ Damit? ✔️ Tiyan? May laman na. Salamat sa sinigang. At ako ngayon? Fresh. Buhay. At ready na tumakbo. Literally. Habang binubuhos ko ang conditioner sa buhok ko kanina, isang planong napakasimple ang buo sa isip ko: Umalis. Kahit saan. Basta palabas ng mansion na ‘to. Wala silang binigay na relo, pero base sa liwanag, hapon na. Mas konti ang tao sa hallway kanina. Yung guard sa banyo? Bored na bored. Malamang antok na. And besides, sino ba namang iisip na may lakas pa akong tumakbo, diba? Well, surprise. May extra energy ang gutom na napakain. Sinimulan ko ang plano habang nagwawalis uli sa sala. Lina handed me another rag and told me to “lumipat ka doon sa bintana.” Sure. Windows. Perfect. That’s my exit, queen. Nakita ko ang isang side ng sala—glass sliding door. May tanim-tanim pa sa labas. Di naman ganoon kataas yung fence kung talagang titingnan mo. Kaya ang ginawa ko, dahan-dahang lumapit habang kunwaring naglilinis. Walis. Punasan.

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Six

Isabella’s POV “Aray!” I winced habang tuloy-tuloy pa rin ang pagkaladkad niya sa’kin paakyat ng porch. “Teka lang! May paa rin ako!” sigaw ko. “At FYI, hindi siya okay right now!” Hindi siya tumigil. Hindi rin bumagal. Para kaming eksena sa telenovela kung saan ang leading lady ay inaakay palayo sa krimen na siya mismo ang biktima.. “Ow! Sht! Wait lang, wait lang! Seryoso na ‘to, masakit talaga!” Lumingon siya nang bahagya, kita ko ang pangingitngit ng panga niya. He was trying—trying—not to lose it. Pero hello, Lance, ikaw ‘tong may galit sa mundo. Baka kailangan mo lang ng chamomile tea. “I said stop dragging me, I’m hurt!” Hindi siya kumibo. Hindi bumagal. Wala man lang pagdadalawang-isip. Ang buong katawan niya—lahat ng kilos niya—sinigaw ng isang bagay: ako ang boss dito. “I told you,” malamig at mababa ang boses niya, “don’t f*cking run.” “Sabi mo lang ‘wag akong umalis. Wala ka namang sinabi na bawal ang jogging!” Bigla siyang huminto. Uh-oh. Lumingon siya. Yung

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Seven

Isabella’s POV So nandito ako ngayon, nakaupo sa kama, paa ko nakataas, may towel na may yelo sa ankle ko, at iniisip kung paano naging ganito ang buhay ko. Just last week, ang biggest problem ko lang ay kung mag-aadd-to-cart ba ako ng ₱899 na dress. Ngayon? Naka-house arrest ako with a man na mukhang CEO ng panganib. Biglang bumukas ang pinto. Napa-straight ako ng upo. Automatic. Parang may spine detector siya. At ayun siya—si Lance. Nakasuot pa rin ng itim. Para siyang warning sign ng dark energy. Hindi ko alam kung bakit siya bumalik agad, pero halata sa mukha niya: Annoyed. Iritado. Nakakatakot. Hindi siya nagsalita agad. Tumingin lang sa paa ko. Then sa towel. Then sa mukha ko. “Uminom ka na ba ng painkillers?” tanong niya, malamig pa rin pero mas mababa ang tono. Napakibit-balikat ako. “Wala naman silang binigay.” Hindi siya sumagot. Umikot siya at kinuha ang intercom sa pader. “Bring meds here. Ice pack, elastic bandage. Now.” ... “Wow. May compassion ka rin pala.

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Eight

Isabella’s POV Hayyyy. Bakit kasi may mga engot na kidnapper sa mundo. Mag aaksaya ng oras sa planning pero mali naman ang dadamputin. Eto tuloy ako ngayon. Stuck dito. Ano na kaya ang nangyari sa trabaho ko? Terminated na kaya ako? Tinignan ko ang ankle ko. Still sore, but better. Salamat sa meds na tinake ko out of fear, not trust. (Note: Don’t challenge a man who could probably kill you with just his pinky.) At syempre, kahit injured ako, hindi pa rin mapakali ang kaluluwa ko. Gusto kong gumalaw. Gusto kong sumigaw. Gusto kong— CLICK. Bumukas ang pinto. Aba, speaking of the demon. Si Lance. Same all-black outfit. Same I-will-destroy-you energy. Pero may bitbit siyang tray this time. May bowl. May tinapay. May tubig. “Room service?” tanong ko, sabay nguso sa tray. He didn’t answer. Nilapag niya lang sa table sa tabi ko. I watched him move. He didn’t look at me. Not even once. Pero halatang bad trip siya. Kitang-kita sa mga galaw niya na may something sa utak niya na hind

Last Updated : 2025-06-28

Chapter Nine

Lance’s POVShe talks too much.And yet somehow, that silence after the door clicked shut?Mas maingay pa.I leaned against the wall outside her room, eyes closed, fists clenched.You’re wrong, I told her. But I wasn’t even sure what I meant by that anymore.Wrong that she thinks I’d miss her? Wrong that I feel anything?Or wrong that I ever thought this plan—this insane, vengeful plan—could stay clean and clinical?I exhaled. Long. Controlled.This was never supposed to go like this.I was supposed to kidnap Sofia. The woman who wrecked me. Manipulated me. Lied. Betrayed. Destroyed.She deserved punishment. Cold. Precise. A well-calculated consequence.And yet here I am.Holding ice packs. Giving painkillers. Bandaging the wrong girl’s ankle like some goddamn nursemaid.Tangina.I ran a hand through my hair, walking away from the door like it wasn’t burning behind me.I had every reason to throw her out. Or transfer her to the basement. Or… do anything to remind her—and myself—that

Last Updated : 2025-06-29

Chapter Ten

Isabella’s POVOkay. Confession time.I think I might be going insane.Because somewhere between the painkillers, the tray of food, and the way he adjusted the ice pack on my foot like he actually gave a damn……I felt something.No, not full-blown kilig. Don’t be dramatic.But maybe… a twitch?Like a small, shameful flicker of "oh no he's hot." And not just look hot—but infuriatingly, bossily, might-murder-me-but-also-brought-me-lugaw kind of hot.Girl. Pull. Yourself. Together.This is not Wattpad. This is a hostage situation.And yet… habang inaalala ko kung paanong he sighed and said “I didn’t mean for you to get hurt,” my brain did this thing where it rewound it. Like, twenty-seven times. In slow motion.Who knew sorry could sound so… real?Who knew a man who wears emotional armor thicker than a bank vault could care?And why the hell did it make my stomach do a cartwheel?…The silence was louder than ever.No music. No phone. No social media.No chika. No tsismis. No toxic offic

Last Updated : 2025-06-29

1 2 3

SCAN CODE TO READ ON APP