บททั้งหมดของ ก็แค่เมียเก่า: บทที่ 11 - บทที่ 20

ข้าวฟ่าง....."งั้นก็บอกความจริงมา" เขาจ้องหน้าฉันเพื่อที่จะเอาคำตอบให้ได้"พ่อของเด็กๆ ...ตายไปแล้วล่ะ" ฉันกลั้นใจพูดออกไปอย่างรู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นมันเหมือนกันแช่งเขาแต่ให้ทำไงยังไงได้ฉันจะบอกความจริงได้ยังไงกันล่ะ"ตาย?? " เขาถามเหมือนไม่เชื่อก่อนจะหันไปมองลูกทั้งสองแล้วหันกลับมามองหน้าฉัน"อื้ม

ข้าวฟ่าง......"เรื่องลูกของ..เรา"".................." พอเขาพูดจบฉันก็รีบมองไปที่เด็กๆ ทันทีเพราะกลัวว่าแกจะได้ยินในสิ่งที่ฉันกับเตอร์พูดกันและพอเห็นว่าเด็กๆ กำลังสนใจดูการ์ตูนกันอยู่ฉันรีบเดินออกมาอยู่ด้านนอกระเบียงเพราะฉันไม่ต้องการให้ลูกได้ยินอะไรที่ไม่ควรได้ยินพอฉันเดินออกมาเตอร์ก็เดินตามออกมาพ

ฮันเตอร์..ผมมองหน้าแม่ของลูกด้วยความไม่พอใจที่ไม่รู้ว่าเธอจะกลัวอะไรหนักหนาก็แค่พูดความจริงกับลูกว่าผมคือพ่อของพวกเขาเรื่องแค่นี้มันยากตรงไหนผมก็ไม่เข้าใจ ผมเลิกสนใจข้าวฟ่างแล้วมานั่งอยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างเตียงนอนเล็กๆ ของน้องปั้นกับน้องแป้งเพราะแยกนอนกันคนละเตียงแต่ก็ใกล้กัน ผมมองไปรอบๆ ห้องก็พอจะ

ฮันเตอร์..."เตอร์นายจะทำอะไร!!! " ท่าทางและน้ำเสียงตื่นกลัวของข้าวฟ่างทำให้ผมรู้สึกดีผมมองไปที่ร่างกายของข้าวฟ่างร่างกายที่ผมไม่ได้เห็นไม่ได้สัมผัสมานานหลายปีตั้งเราเลิกกัน ที่ผมพูดว่าลีลาบนเตียงของเธอไร้รสชาติผมก็แค่พูดให้เธอรู้สึกแย่ก็เท่านั้นเองทั้งที่จริงแล้วสำหรับข้าวฟ่างเธอไม่ต้องทำอะไรมากเธอ

ผมงัวเงียลุกขึ้นมาคุยกับลูกทั้งที่ตายังไม่เปิดบอกตรงๆ นะว่าผมลุกไม่ไหวเพราะเมื่อคืนกว่าผมจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบสว่าง เพราะปกติผมไม่เคยเข้านอนก่อนสองทุ่มเลยสักคืนแต่เป็นเพราะลูกมานอนด้วยมันเลยทำให้ผมออกไปไหนไม่ได้หรือจะโทรให้ใครมานอนด้วยที่นี่ก็ไม่ได้มันเหมือนกับว่ากิจวัตรประจำวันผมเปลี่ยนไปผมไม่มีอ