All Chapters of ชาตินี้ข้าไม่ขอเป็นสตรีตัวแทน: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1.2กลับบ้านเดิม“ครอบครัวเดียวกันอะไร น้องสามีเจ้าแต่งออกไปแล้วก็นับเป็นคนนอก อย่าได้มาคิดยุ่งเกี่ยวกับเงินทองในบ้านเชียว ไม่อย่างนั้นแม้แต่ที่ซุกหัวนอนพวกเราก็ไม่อนุญาตให้เจ้าอยู่”เสวี่ยชิงเยี่ยนได้ยินคำดูแคลนของจ้าวซูซินก็กำมือแน่น สองตาแดงก่ำ ตั้งแต่เล็กเพราะนางเป็นบุตรีของภรรยาเอก ส่วนพี่ชายเป็นบุตรชายของภรรยารอง ทำให้ไม่คุ้นเคยสนิทสนมกันอย่างที่พี่น้องควรจะเป็น แต่ที่ผ่านมานางก็มองอีกฝ่ายเป็นพี่ชายเสมอ แม้แต่ตำแหน่งขุนนางขั้นห้าของเขาในตอนนี้ก็เป็นนางที่ร้องขอสามีให้ทูลขอพระราชทานมาให้ ไม่คิดว่าสุดท้ายกลับได้รับผลตอบแทนเช่นนี้“ตามกฎหมายของต้าเซี่ยเล่มที่สามสิบสอง บทที่หก กล่าวว่าหากสามีตาย ไร้ญาติผู้ใหญ่ให้พึ่งพา ไร้บุตรชายให้พึ่งพิง สตรีต้องกลับคืนตระกูลเดิม สัดส่วนสมบัติและมรดกก็จะถูกจัดแบ่งอย่างเหมาะสมเท่าเทียมกับบุตรคนอื่น ๆ พี่สะใภ้เล่าเรียนในหอเฟยเซียนมาหลายปีเรื่องพวกนี้หลงลืมไปหมดแล้วหรือ”เสวี่ยชิงเยี่ยนในอดีตไม่เพียงเป็นบุตรีภรรยาเอกของท่านราชครู ยังนับเป็นสตรีอันดับหนึ่งที่ผู้คนยกย่อง ด้วยเพียบพร้อมทั้งศักดิ์ฐานะ มารยาท คุณธรรม และความรู้ หากไม่เพราะมีใจรักมั่

บทที่ 2.1ทวงคืนสถานะเมิ่งหว่านชิงหยุดเท้าที่ริมสระบัว ก่อนจะทอดสายตามองไปยังศาลาแปดเหลี่ยมซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามในความทรงจำเดิมวันนี้ รุ่ยอ๋อง หรือ องค์ชายเก้าหยางเทียนอี้ น้องชายคนโปรดของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจะมาที่จวนเสวี่ยเพื่อคุยเรื่องงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตกับเสวี่ยเกาเยี่ยน ริมฝีปากบางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ จดจ้องสายตาไปยังบุรุษวัยยี่สิบต้นๆ ผู้มีรูปร่างโดดเด่น ท่าทีสง่างาม แม้ไม่เคยหน้าแต่เมิ่งหว่านชิงก็คาดเดาได้ในทันทีจะว่าชายผู้นี้จะต้องเป็นรุ่ยอ๋องอย่างแน่นอน เท้าเล็กขยับเตรียมกระโจนลงสระบัว ทว่ากลับถูกอวี้หรุนสาวใช้ข้างกายจับแขนเอาไว้เสียก่อน“คุณหนูจะทำอะไรเจ้าคะ”“สั่งสอนคนที่รังแกท่านแม่ของข้าอย่างไรเล่า”พูดจบก็สลัดแขนจากสาวใช้กระโจนลงสระบัวในทันที โดยจงใจทิ้งตัวให้เสียงกระแทกน้ำดังก้องไปทั่วทั้งสวน เพื่อดึงสายตาของคนในศาลาข้างสระฝั่งตรงข้าม“ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!”อวี้หรุนขมวดคิ้วเล็ก นางจำได้ว่าคุณหนูของตนไม่เพียงเชี่ยวชาญการขี้ม้า ยิงธนู ฟันดาบ เรื่องว่ายน้ำนี้ก็ชำนาญไม่แพ้ผู้ใด เหตุใดตอนนี้จึงทำท่าราวกับจะจมน้ำเล่าหรือว่าคุณหนู... นางจะเป็นตะคริวไม่คิดให้มากความอวี้หรุนก

 เกิดอะไรขึ้นกับรุ่ยอ๋องกันแน่ เหตุใดตอนนั้นเขาจึงได้พลัดตกเขาตายเมิ่งหว่านชิงที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ในเรือนหลักขมวดคิ้วคิดพิจารณาถึงเหตุการณ์ในอดีตอย่างละเอียด หากแต่ตัวนางเป็นเพียงสตรีในห้องหอที่ถูกส่งไปอยู่ในเรือนหลังจวน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นในอดีตหรือปัจจุบันก็รู้เรื่องราวของอ๋องรุ่ยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จึงไม่สามารถวิเคราะห์ได้ว่า ผู้ใดหมายตาชีวิตอันดับค่าของเขาทว่าเห็นแก่ที่วันนี้เขายอมยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือนางและท่านแม่ วันหน้านางจะต้องหาทางช่วยเหลือเขาเป็ยการตอบแทนอย่างแน่นอน เพียงแต่วันนี้นางต้องตอบแทนท่านป้าสะใภ้ของนางเสียก่อน“มีใครอยู่ข้างนอก ไปแจ้งที่เรือนรองบอกกับท่านลุงและท่านป้าสะใภ้ว่า ท่านแม่ของข้าต้องการพบ”เสวี่ยชิงเยี่ยนได้ยินคำพูดของบุตรสาวก็ขมวดคิ้วส่งสายตาเป็นกังวล“ชิงเอ๋อร์ เจ้าเรียกท่านป้าสะใภ้มาทำไมกัน”“ไม่เคารพผู้อาวุโส ตามกฎบ้านไม่ใช่ว่าต้องลงโทษหรือเจ้าคะ”“ลงโทษ! แม่ว่าพวกเราต่างคนต่างอยู่อย่างสงบเถิดนะ”จะอย่างไรอี

 “คุณหนู ดึกแล้วท่านยังไม่เข้านอนอีกหรือเจ้าคะ”“ท่านแม่หลับหรือยัง”“หลังจากจุดธูปหอมที่คุณหนูมอบให้ ไม่ถึงหนึ่งเค่อฮูหยินก็หลับแล้วเจ้าค่ะ”เมิ่งหว่านชิงพยักหน้ารับคำรายงานของอวี้หรุน ธูปหอมที่นางให้คนจุดนั้นมีฤทธิ์ช่วยให้ผ่อนคลาย ท่านแม่ของนางหลายวันมานี้พบเจอเรื่องราวมามาก หากไม่ให้นอนพักผ่อนดีๆ เกรงว่าอาจจะล้มป่วยได้เมื่อคิดถึงมารดาเมิ่งหว่านชิงก็อดที่จะรู้สึกกังวลใจในเรื่องความใจอ่อน มีเมตตา และขาดความเด็ดขาดของมารดาไม่ได้ แน่นอนว่านิสัยเช่นนี้ของมารดาเป็นคุณสมบัติแบบอย่างสตรีที่ดีงามของต้าเซี่ย เพียงแต่กับคนต่ำช้าเหล่านี้ ความใจดี มีเมตตาของมารดานับเป็นจุดอ่อนร้ายแรงที่พวกเขานำมาเล่นงานในภายหลังในโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้ มีเพียงผู้ที่รู้จักโต้กลับอย่างเสมอภาคกันเท่านั้น จึงจะสามารถยืนหยัดอยู่ได้หากแต่เวลานี้เรื่อง