All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา: Chapter 21 - Chapter 30

คราวนี้นางผลักอย่างตั้งใจให้ล้ม กู้ชิงเหอเสียหลักและล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่ในจังหวะที่ล้มนั้น นางก็ฉวยโอกาสใช้เท้าข้างหนึ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ชายกระโปรง ถีบเข้าไปที่หน้าแข้งของป้าสะใภ้เต็มแรง โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว เพราะกู้ชิงเหอในยามนี้มีพละกำลังมากกว่าคนปกติทั่วไป หวางชุ่นฮวาถึงกับร้องเสียงหลง กระโดดเขย่งขาไปมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นเสียงทะเลาะกันที่ดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงหวางชุ่นฮวาที่ร้องด้วยความเจ็บปวด เริ่มดึงดูดความสนใจของชาวบ้านที่กำลังเริ่มทำกิจวัตรประจำวันในยามเช้า หลายคนเริ่มหยุดมองและซุบซิบกัน ก่อตัวเป็นวงล้อมเล็กๆ ที่หน้าเรือนสกุลกู้ และแน่นอน สองสามีภรรยาสกุลไห่ ไห่เทาและนางอู๋ซื่อก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย นางอู๋ซื่อผู้มีนิสัยชอบสอดรู้สอดเห็นและเป็นไม้เบื่อไม้เมากับสกุลกู้มาตลอด ยิ่งเมื่อได้เห็นหวางซื่อลงไม้ลงมือกับหลานสาวก็ยิ่งตาโต รีบส่งเสียงตะโกนเรียกผู้คนให้มารวมตัวกัน“ฆ่าคนแล้ว!! นางหวางซื่อเสียสติไปแล้ว พวกเรามาดูกันเร็ว!” หางตาของกู้ชิงเหอมองเห็นกลุ่มชาวบ้านที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ นางก็แสร้งยันร่างตัวเองขึ้นจากพื้นด้วยแขนข้างหนึ่งสีหน้

กู้ต้าซุนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยืดตัวตรง สีหน้าดูดุดันขึ้นเล็กน้อย“เจียงซิ่วไฉ ชิงฉีเป็นหลานข้า ข้าเป็นผู้ปกครองตามสายเลือด ชิงเหอก็ออกจากเรือนเราไปแล้ว และท่านก็ไม่มีสิทธิ์จะมาเอาตัวเขาไป!”หวางชุ่นฮวาก็โพล่งขึ้นทันควัน “ใช่! พวกข้าดูแลหลานชายมาตั้งแต่ยังเล็ก จะมาเอาไปง่ายๆ ได้อย่างไร! ที่นี่คือบ้านของเขา!”เจียงเหิงยังคงนิ่งไม่ไหวติง ดวงตาคู่นั้นแฝงแววเยือกเย็นและเฉียบขาดเขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ“เด็กที่ถูกกระทำทารุณจนเป็นอันตรายแก่ชีวิต หากมีผู้มีคุณธรรมรับอุปการะได้และมีพยานรับรอง หัวหน้าหมู่บ้านมีสิทธิ์ยินยอมให้เด็กย้ายที่อยู่ได้ โดยไม่ต้องผ่านความยินยอมของผู้ดูแลเดิม”หวางชุ่นฮวาหัวเราะแห้งอย่างดูแคลน “กฎหมาย? พูดมาลอยๆ แบบนี้ใครก็พูดได้! เจ้าคิดว่าข้าเชื่อคนง่ายเหมือนชาวบ้านหรือไร!”“หากท่านคิดว่าข้าโกหก ข้าก็ไม่ว่า ขอเพียงให้หูซุนจ่างบันทึกคำพูดของข้าลงในทะเบียนให้หมด และนำเรื่องนี้ส่งถึงอำเภอ ข้าก็จะไปเป็นพยานในศาลด้วยตัวเอง แล้วมาดูกันว่าคำกล่าวของข้าเป็นเพียงคำพูดลอยๆ หรือไม่!”คำว่าศาลทำให้หวางชุ่นฮวาหน้าซีดเผือดทันที“อย่าคิดว่าข้ากลัวนะ!” นางแหวขึ้

กู้ชิงเหอก้าวเท้าช้า ๆ ตามร่างสูงที่เดินนำหน้าไปตามเส้นทางขึ้นสู่ภูเขา นางจ้องมองแผ่นหลังเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ราวกับยังไม่แน่ใจว่านี่คือความจริงหรือเพียงความฝันนี่ไม่เหมือนเจียงเหิงที่นางเคยอ่านในนิยายเลยสักนิดคนในเรื่องนั้นเย็นชา โหดเหี้ยม ไม่ไว้หน้าใคร และท้ายที่สุดยังฆ่านางทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ทว่าชายหนุ่มในเวลานี้กลับเงียบขรึม สุขุม ไม่พูดมากและยังดูเหมือนว่า..เขาเอาใจใส่นางดีเกินคาดอีกด้วย!!จู่ ๆ เจียงเหิงก็หยุดเดินแล้วพูดโดยไม่หันมา "เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า? ข้าดูออกว่าเจ้าระแวดระวังกับข้าเกินไป"กู้ชิงเหอสะดุ้ง เงียบไปชั่วอึดใจ พลันสายตาเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขาอย่างตกตะลึง แสงอาทิตย์ยามบ่ายทอดผ่านยอดไม้สาดลงจากด้านหลัง ทำให้ทั่วร่างและใบหน้าของเขาโดดเด่นยิ่ง แม้เพียงสวมเสื้อผ้าป่านหยาบแบบชาวบ้าน ผูกผมด้วยเชือกเส้นธรรมดา ก็ยังแผ่รัศมีสง่างามไม่คลาย และจากมุมนี้ นางเห็นแววตาอ่อนโยนคู่นั้นอย่างชัดเจนนางสูดลมหายใจเงียบ ๆ ก่อนตอบเสียงเบา “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าแค่..ไม่คิดว่าท่านจะขึ้นเขามาด้วย”เจียงเหิงเหลือบมองนางเล็กน้อย "ข้ากับลุงและป้าสะใภ้ของเจ้านั้นไม่เหมือนกัน แม้

เงียบไปชั่วขณะ เจียงเหิงนิ่งฟังโดยไม่รู้ตัวภาพของหญิงสาวในความทรงจำผุดขึ้นช้า ๆ เด็กสาวผอมแห้ง มือหยาบกร้านจากการทำงานหนักทุกวันในเรือนสกุลกู้ เส้นผมแห้งกระด้างเพราะน้ำที่หมู่บ้านเกาซานมีน้อยนักแม้จะอายุสิบหกปีแล้ว แต่เรือนร่างของนางกลับผ่ายผอมอย่างกับคนขาดสารอาหาร ดูคล้ายเด็กชายที่ยังโตไม่เต็มวัยมากกว่าจะเป็นสตรี เขาคิดอย่างเย็นชาแต่ความจริงจังลึก ๆ ในใจ แม้นางจะพูดกับน้องว่าเขาซื้อตัวนางไว้เพื่อดูแลในฐานะน้องสาว ซึ่งนั่นก็คือความจริง แต่เขากลับรู้สึกแปลกประหลาดกับคำว่า “พี่เขย” ที่กู้ชิงฉีเอ่ยออกมาเขาควรจะหัวเราะออกมาสักหน่อยมิใช่หรือ? กับคำเข้าใจผิดที่ไร้เดียงสาขนาดนี้ทว่าใบหน้าเขากลับยังคงนิ่งเสียจนน่าประหลาด ราวกับคำเล็ก ๆ นั้นไปกระทบอะไรบางอย่างในใจโดยไม่ตั้งใจ“พี่เขย..ข้าเนี่ยนะ” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วพลิกตัวตะแคงกลับไปอีกด้าน ……….แสงแดดยามเช้าส่องลอดใบไม้หน้าต่างเล็กเข้ามาในเรือนอย่างแผ่วเบา เจียงเหิงยกพู่กันขึ้นแตะบนแผ่นกระดาษตรงหน้า เสียงขูดเบา ๆ ของปลายพู่กันกับโต๊ะไม้แห้งสะท้อนความเงียบสงบในเช้าวันใหม่เพราะเมื่อวานเสียเวลาไปทั้งวันกับการช่วยสองพี่น้องสกุลกู้ ทั้งยังขึ

เจียงเหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย หันมามองนางเงียบ ๆ“หากการค้าไปได้ดี ท่านก็ไม่ต้องลำบากเดินทางไปรับจ้างเขียนจดหมายในเมือง จะได้มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างไรเจ้าคะ”ประโยคนั้นทำให้เจียงเหิงถึงกับนิ่ง เขามองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่คาดว่านางจะคิดแทนเขาถึงเพียงนี้ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เจียงเหยียนก็เอ่ยขึ้นทันที “ดีเลยเจ้าค่ะ! ถ้าทำขาย ข้าจะช่วยปอก ช่วยหั่นเอง!”กู้ชิงฉีขยับตัวไปใกล้กู้ชิงเหอบ้าง “ให้บาดแผลที่หลังข้าหายดีก่อน ข้าก็จะไปช่วยเจียงเกอขุดอวี่หูบนเขาได้เช่นกัน”เจียงเหิงมองทั้งสามคนแล้วเงียบไปชั่วครู่ “เรื่องขายอวี่หู ข้าไม่เห็นด้วย” เสียงนั้นไม่ดัง แต่หนักแน่นพอจะทำให้ทั้งกู้ชิงเหอและน้อง ๆ เงียบเสียงลงทันที“เจ้ากับเจียงเหยียนเป็นสตรี แม้จะขายเพียงอาหารก็ยังต้องตระเวนออกไปนอกเรือน ใครจะคอยดูแล”กู้ชิงฉีอ้าปากจะเถียง แต่เจียงเหิงกลับเอ่ยต่อ “ฉีเอ๋อร์ก็ยังเด็กนัก ดูแลพวกเจ้าไม่ไหว ข้าเป็นบุรุษอายุก็มากกว่าพวกเจ้า ข้าควรเป็นคนออกไปหาเลี้ยง ไม่ใช่ให้พวกเจ้าต้องลำบาก”เงียบอีกครู่ ก่อนที่เขาจะพูดเสียงนิ่ง“ส่วนเรื่องอ่านตำรา..พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล" เขาหยุดคำพูดไว้ชั่