All Chapters of คาสโนว่ากับป้าข้างบ้าน: Chapter 21 - Chapter 30

ฝนแก้วที่ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพร้อมกับในมือที่ถือที่เขี่ยบุหรี่แบบหินอยู่เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งและมองสำรวจไปรอบห้อง พร้อมกับก้มมองมือของตัวเองที่ถือที่เขี่ยบุหรี่อย่างหนักเอาไว้ อาการมึนงงที่เกิดจากการเมาเมื่อคืนทำหญิงสาวเบลอไปชั่วขณะจนเธอเอามือนวดหน้าผากของตัวเองเบาๆ และในที่สุดสมองของเธอก็ประมวลผลได้เมื่อห้องที่เธออยู่ตอนนี้นั้นมันไม่ใช่ห้องพักของเธอ! ห้องนี้มันดูหรูหรามากจนสายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นผู้ชายที่นอนหงายเปลือยท่อนบนอยู่ แถมกางเกงของเขายังถูกปลดกระดุมและรูดซิปลงมาอีกต่างหาก“ทำไมมันโล่งๆ เย็นๆ” ฝนแก้วที่ยังคงใส่วิกผมหยิกมัดเป็นปมตรงท้ายทอยนั้น ปรอยผมของเธอร่วงมานิดหน่อยจนดูยุ่งเหยิง ค่อยๆ แหวกเส้นผมที่ปิดใบหน้าของตัวเองออกแล้วก้มดูร่างกายขาวผ่องของตัวเองที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดเลยสักชิ้น“กรี๊ดดด” เธอร้องจนสุดเสียงจนทำให้คนที่นอนหมดสติอยู่ดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างตกใจ“โอ๊ย” ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บอีกครั้ง เมื่อที่เขี่ยบุหรี่แบบหินที่อยู่ในมือของฝนแก้วลอยมาเฉียวหน้าผากของรามสูรจนมีเลือดออกมาเลอะบนใบหน้า“คุณ ทำอะไรฉัน คุณมันเลวไอ้คนสารเลว” ฝนแก้วพยายามจะตีเขาแต่มือหนาก็คว้าข

“งั้นป้ามีวิธีอะไรที่ทำให้ผมหลับทันทีหลังจากวางหัวลงหมอนแล้วไม่...” ชายหนุ่มพูดเว้นไว้ก่อนจะเดินไปยังประตูเพื่อไปขอยาเอง“ฝันร้าย...ใช่ไหมคะ เพราะคุณฝันร้ายและกลัวที่แคบและมืดแบบนั้น” ฝนแก้วที่แต่งตัวเป็นป้าพูดดักไว้ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจับลูกบิดประตูจะเปิดออกไป หันหลังมามองเธอด้วยสายตาคมเข้ม ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยนอกจากหมอที่รักษาเขา ขนาดไรอันเพื่อนของเขาเองก็ยังไม่รู้เลย“ไม่ได้กลัวสักหน่อย ผมน่ะเวลานอนต่างที่แล้วจะนอนไม่หลับถ้ามีสาวๆ มานอนข้างๆ ก็ว่าไปอย่าง อะไรนี่หันไปเห็นป้าผมก็ฝันร้ายล่ะมั้ง” ร่างสูงยักไหล่ยียวนคนที่รู้ทันเขาพร้อมกับล้มลงไปนอนยังเตียงผู้ป่วยแล้วนอนกอดอกหันหลังให้เธอด้วยอาการงอนๆ และข่มตาหลับลง“ป้าจะทำอะไรครับ” รามสูรที่นอนพลิกตัวไปมาเอ่ยขึ้นเมื่อมือนุ่มของฝนแก้วที่ปลอมตัวเป็นป้าอยู่นั้น ล้วงเขามาในเสื้อคนป่วยและลูบหลังให้เขาอย่างแผ่วเบาเหมือนปลอบโยน“ฉันได้ยินมาว่าถ้าเรานอนไม่หลับให้ลูบหลังหรือเกาหลังก็ช่วยผ่อนคลายได้ ฉันเห็นคุณนอนพลิกตัวไปมาก็ทำฉันนอนไม่หลับเหมือนกัน” เธอพูดพร้อมกับเกาหลังให้เขา“สบายดีจัง” เขาพูดพร้อมกับยิ้มจนตาหยีบ่งบอกว่าเขาสบายใจสุดๆควา

หลายวันต่อมาฝนแก้วได้รับการติดต่อจากรามสูรเรื่องการทำงานเป็นพริตตี้ของเขา เธอจึงขอลาพักร้อนกับหัวหน้าเป็นเวลาห้าวันก่อนเพื่อลองเชิงคนเจ้าเล่ห์แบบเขาว่าจะเอายังไงกับเธอกันแน่ เพราะมันดูง่ายไปไหมไหนเขาบอกว่าสมภารไม่กินไก่วัด ถ้าเธอต้องเป็นลูกจ้างของเขาแล้วเขามาทำรุ่มร่ามกับเธอจะทำยังไงในขณะที่หัวหน้าของเธอเองกลับเพิ่มให้เธอลาได้สิบวัน แบบนี้ก็เข้าทางเธอเลยถ้าอยู่รอดปลอดภัยจากเขายังไงก็อาจจะต้องเปลี่ยนงานเพื่อแก้เคล็ดกับดวงวัยเบญจเพสของเธออยู่ดีและก็เป็นไปตามที่คิดไว้ เขาแทบจะไม่ค่อยมายุ่งกับเธอเลยด้วยซ้ำทั้งที่ก่อนหน้านั้นรามสูรดูออกจะคลั่งไคล้เธอจะตาย หญิงสาวแต่งตัวสวยนุ่งสั้นพร้อมกับโชว์การขายรถยนต์ที่เธอต้องเรียนรู้ใหม่จากพริตตี้ที่เธอเคยแต่งหน้าให้ และแน่นอนว่าสาวๆ พวกนั้นจ้องมองเธอเขม่งยิ่งกว่าตอนแต่งเป็นป้าร้อยเท่าเลยแหละ มิน่าล่ะวันนั้นพวกเธอถึงพูดเรื่องมีคู่แข่ง หรือนี่เธอคิดน้อยไปถ้าเกิดถูกรุมตบมาก็ถือว่าซวยเองแล้วกันฝนแก้วที่ถูกลูกค้าเข้ามาดูรถยนต์ในงานโชว์รูมนั้นต่างพากันขอถ่ายรูปกับเธอแต่ละคนก็ระดับบิ๊กๆ กันทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง อำนาจหรือเงินทอง บางคนก็โอบเอวของเ

“ผมอยากสูบบุหรี่สักหน่อย คุณรอผมได้ไหม” รามสูรจอดรถยนต์ข้างทางแล้วเดินออกไปใต้ร่มไม้ทันที“จริงสิ ฉันไม่เห็นเขาสูบบุหรี่มาหลายวันแล้ว คงอยากจะเลิกจริงๆ” ฝนแก้วพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีชายหนุ่มร่างสูงยืนหันหลังพ่นควันบุหรี่ออกมาไม่กี่นาทีต่อมาเขากลับเข้ามาในรถและหยิบหมากฝรั่งมาเคี้ยวก่อนจะเปิดกระเป๋าใบเล็กเพื่อหาบางสิ่ง“หาอะไรคะ” หญิงสาวถามรามสูรเมื่อเขาพยายามเปิดช่องต่างๆ ในรถ“เอ่อ น้ำหอมครับสงสัยจะลืมเอามา” เขาพูดพร้อมกับดมเสื้อผ้าของตัวเองที่มีกลิ่นบุหรี่ติดอยู่หน่อยๆ“คุณทนเหม็นหน่อยได้ไหมใกล้จะถึงละ” เขาชะโงกหน้าก้มถามในขณะที่ยังยืนอยู่นอกรถ“ก็ไม่เป็นอะไรนี่คะ” ฝนแก้วพูดแต่เธอลืมไปว่าจมูกของเธอนั้นย่นใส่แสดงออกชัดว่าได้กลิ่นบุหรี่อยู่ เมื่อรามสูรขับรถยนต์มาได้สักพัก เขาจึงเลี้ยวรถเข้าโรงแรมในทันที“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” ฝนแก้วทำหน้าเหลอหลาพร้อมกับจับที่คาดเข็มขัดนิรภัยจนแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะฉุดกระชากลากเธอลงไปอย่างนั้น“มาอาบน้ำ ลงมาเถอะครับผมไม่ทำอะไรหรอก” รามสูรพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากร่างแกร่งของตนเอง“ไม่ต้องอาบหรอกค่ะ เรารีบไปทำงานดีกว่า คุณน่ะไม่ใช

“จะไปไหนครับ” รามสูรจับแขนของหญิงสาวไว้เพราะกลัวว่าเธอจะหนีเขาไปซะก่อน“อาบน้ำค่ะ ไหนว่ามาทำงานไงคะ” ฝนแก้วก้มหน้าพูดด้วยความเขินอายเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอยอมรับว่าเขาเก่งเรื่องอย่างว่ามาก เก่งจนเธอต้องยอมเขาแต่โดยดี ทั้ง ๆ ที่เธอเองอยากจะเก็บครั้งแรกเอาไว้ให้คนที่ใช่เท่านั้น“พี่ยกเลิกแล้วครับ” เขายักคิ้วข้างเดียวใส่เธออย่างเจ้าเล่ห์“คุณรามสูรหลอกฉันมาที่นี่เหรอคะ” เธอหน้าบึ้งตึงในทันทีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำหน้าทะเล้นใส่“เรียกคุณรามสูรอีกแล้ว ดื้อจริงๆ สงสัยพี่ต้องสั่งสอนหน่อยแล้วล่ะ” รามสูรไม่พูดเปล่ากลับขึ้นคร่อมมาบนตัวของหญิงสาวอีกครั้ง“พี่ขออีกนะ เมื่อกี้ยังไม่อิ่มเลย” เขาใช้ริมฝีปากราวกับเยลลี่เข้าประกบริมฝีปากของคนร่างเล็กอย่างดูดดื่มพร้อมหลับตาพริ้ม คราวนี้เขาไม่ต้องจินตนาการแล้วว่าเป็นฝนแก้ว เพราะนี่คือเธอที่เป็นฝนแก้วจริงๆ“พอแล้วค่ะ ฉันทั้งเจ็บแล้วก็แสบจนทนไม่ไหวแล้วค่ะ” เธอพูดในขณะที่ร่างสูงเว้นช่วงให้เธอหายใจหายคอบ้าง“ก็ฝนทำให้พี่ไม่กล้าไปหาใครเลยนี่ครับ พี่น่ะอดอยากปากแห้งมานานแล้ว พี่ขออีกทีนะแล้วเราก็ไปอาบน้ำด้วยกันนะครับ” ชายหนุ่มตั้งใจลูบไล้เรี