Semua Bab เดิมพันรักร้าย: Bab 11 - Bab 20

ใช้เวลาเพียงชั่วโมงครึ่งรถยนต์ SUVสีขาวก็แล่นมาจอดหน้าโรงแรม เยลลี่หันซ้ายขวาแล้วมองหน้าเขาเล็กน้อย“ทำไมมาจอดที่นี่ละ” เธอจำได้ว่าบูธเช่ารถไม่ได้อยู่ที่นี่แน่นอน“เดี๋ยวผมเอารถไปคืนเอง คุณไปพักผ่อนเถอะ” เธอมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วลงรถไปกั๋วซุนมองตามแผ่นหลังเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันกลับมาที่พวงมาลัย แต่ยังไม่ทันได้ขับออกไปไหน เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้นในมือถือเมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความในWeChat เมื่อกดเข้าไปก็ทำให้หัวใจเขากระตุกวูบ มันเป็นข้อความที่มาจากชื่อที่แม้พยายามจะลืมแต่สมองกลับจำได้ขึ้นใจกัวซุนเปิดอ่านข้อความอย่างขอไปที ยิ่งเมื่อเห็นข้อความเหล่านั้นก็ยิ่งทำให้ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างขมขื่นเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำเพียงปิดหน้าจอแล้วโยนมือถือไว้เบาะข้าง จากนั้นก็ค่อย ๆ ขับรถออกจากโรงแรมไปเรื่อย ๆ แบบไร้จุดหมายรถแล่นไปเรื่อย ๆ จนมาโผล่ที่ปลายถนนเลียบทะเล กั๋วซุนดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถ เขาหยิบกล้องประจำตัวคู่ใจเดินไปยังแนวหาด เสียงกดชัตเตอร์บันทึกภาพฟ้าสีครามกับทะเลเ

ตอนที่ 11ของฝากจากต่างแดนสนามบินเซี่ยเหมินในช่วงบ่ายคนน้อยกว่าที่คิด เยลลี่นั่งนิ่งอยู่ริมกระจกบานใหญ่ เธอมองภาพเครื่องบินที่กำลังไถลไปตามรันเวย์หลายต่อหลายลำอย่างไร้จุดหมาย คิ้วเรียวขมวดแน่นอย่างคนที่มีเรื่องให้คิดแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มแก้ตรงไหน มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ไว้แน่น ขณะที่อีกข้างเท้าคางอย่างเหม่อลอย“เฮ้อ~”เธอเปิดแอปฯ ที่มีจุดสีเขียวค้างอยู่บนแผนที่ขึ้นมาอีกครั้ง สถานะล่าสุดของเขาขยับย้ายไปอยู่ที่โรงแรม เมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็ได้แต่แค่นยิ้ม“ฉันไม่อยู่แล้ว.. ก็คงจะพาแฟนเก่าไปที่นั่นล่ะสิ แล้วก็คงจะทำ..” แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด แต่ความคิดไม่ดีมันกลับลอยวนอยู่ในหัว และไม่รู้ว่าทำไม จู่ ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว“บ้าน่า เยลลี่..” เธอหัวเราะในลำคอพร้อมเสียงสะอื้นปนหัวเราะฟังดูตลกร้าย“ตอนเลิกกับแฟนยังไม่เห็นเจ็บเท่านี้เลย” เธอยกหลังมือเช็ดน้ำตาเล็กน้อย ก่อนจะหันออกไปมองนอกกระจกอีกครั้ง“นี่แค่คู่นอนเองนะ” เธอพูดออกมาเสียงสั่นก่อนจะหันไปจ้องมือถืออีกรอบมือสั่น ๆ เ

ตอนที่ 12ยินดีด้วยครับหลังเลิกงานในวันนั้น เยลลี่ขับรถกลับมาถึงคอนโดหรูใจกลางเมืองที่เธออยู่มานาน แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกว้าวุ่นในใจแปลก ๆ คำพูดของไคโรและเทียนหอมยังคงก้องอยู่ในหัวในตอนที่กำลังจะเดินไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นห้อง สายตาก็มองจ้องไปที่ร้านขายยาที่ตั้งอยู่ตรงข้ามไม่หยุด เยลลี่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าลิฟต์พักใหญ่ มือเล็กวางลงบนหน้าท้องเบา ๆ อย่างครุ่นคิดไม่หยุด“ท้องเหรอ.. บ้าน่า” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ สองเท้ายืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันหลังแล้วเดินข้ามถนนไปที่ร้านขายยาให้รู้แล้วรู้รอด ทันทีที่ประตูกระจกเปิดออกก็มีเสียงต้อนรับเบา ๆ“สวัสดีค่ะ รับอะไรคะ” เภสัชกรสาววัยกลางคนเอ่ยถามพร้อมยิ้มให้อย่างใจดี“เอ่อ.. ขอที่ตรวจครรภ์ค่ะ” เยลลี่ตอบเสียงเบาด้วยความอายเล็กน้อย เภสัชกรไม่ได้ซักถามอะไรเพิ่มอีกเธอเพียงแต่ก้มลงไปเล็กน้อยแล้วส่งกล่องเล็ก ๆ ให้พร้อมคำแนะนำ“ตรวจตอนเช้าแม่นสุดนะคะ แต่ถ้าใจร้อนใช้ตอนนี้ก็ได้ เพียงแค่ปัสสาวะตอนแรกของวันจะดีที่สุดค่ะ หากขึ้นขีดเดียวคือไม่ท้อง หากขึ้นสองขีดคือท้องนะคะ&r

ตอนที่ 14คนของผมเสียงคลื่นที่ซัดกระทบหาดอย่างสม่ำเสมอเป็นเพียงเสียงเดียวที่อยู่รอบตัวในวินาทีนั้น ซีซียังคงร้องไห้อย่างน่าสงสารจนตัวโยนอยู่ในอ้อมแขนของเขา กั๋วซุนไม่ได้ปลอบ ไม่ได้กอดตอบ ผ่านไปนานพอสมควรที่ปล่อยให้เธออยู่แบบนั้น ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เล่นละครพอหรือยัง” คำพูดนั้นดังพอจะกลบเสียงคลื่นไปในพริบตา ซีซีมีอาการตกใจเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาแดงช้ำของเธอจะเบิกกว้าง“พูดเรื่องอะไรคะ” เธอพึมพำเสียงสั่นก่อนจะพยายามโอบคอเขาไว้แน่นกว่าเดิม ใบหน้าหวานพยายามรั้งคอเขาลงมา กั๋วซุนที่เริ่มโมโหใช้ฝ่ามือหนึ่งดันเธอออกช้า ๆ สายตาจ้องเธอนิ่ง“แค่ผมจูบคุณก็พอใช่ไหม” หญิงสาวสะอึกกับคำถามที่ตรงไปตรงมานั้น รอยยิ้มจอมปลอมที่เต็มไปด้วยความเวทนาถูกแทนที่ด้วยแววตาดูถูกทันทีที่เขาพูดจบ“หึ! ถ้ารู้ว่าฉันกำลังเล่นละคร.. ก็ช่วยฉันเล่นให้จบหน่อยสิ” เขามองเธอนิ่งด้วยสีหน้าและแววตาที่บอกไม่ถูก กั๋วซุนแค่นหัวเราะเบา ๆ“ซีซี.. คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมรู้สึกกับคุณแบบไหน” เขาลากนิ้วไล้ไปตามแผ่นหลังของเธออย่า

ตอนที่ 16ผมว่าผมชอบคุณเข้าแล้ว“ไอ้หน้าหล่อนี่ใคร” กั๋วซุนเอ่ยถามเสียงห้วน สายตาเขากวาดมองชายแปลกหน้านั้นด้วยความไม่พอใจ และท่าทางนั้นทำให้เยลลี่ชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูอึกอักเหมือนไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไง“ว่าไงครับ.. เขาเป็นใคร” กั๋วซุนถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและแววตาเริ่มแสดงความไม่ไว้ใจออกมาเต็มที่ แม้จะยังงง ๆ ว่าท่าทางนั่นของเขาคืออะไร แต่ก็เพียงพอให้เธอไม่กล้าจะโกหก“เพื่อนฉันน่ะ” สุดท้ายเยลลี่ก็ต้องตอบในที่สุด พร้อมกับหันไปมองผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาขอโทษ“ฉันไม่เป็นไรขอบคุณนะ” เตอร์มองหน้าเธออย่างลังเล แววตาที่เขามองนั้นแสดงออกว่าเป็นห่วง“แน่ใจนะ”“อืม.. กลับเถอะเดี๋ยวฐารอนาน” เธอพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขา ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะเดินผ่านหน้ากั๋วซุนช้า ๆ ในจังหวะที่เขาผ่านไปนั้นทั้งคู่สบตากันด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้นกั๋วซุนยังคงมองตามเขาอยู่จนสุดสายตา ก่อนจะหันกลับมามองเยลลี่เขม็ง“ม