Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 51 - Bab 60

ผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่คลายออกแล้วร่วงหล่นลงบนพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวความหนาวเย็นรอบกายเสียดแทงเข้ามาจนเสิ่นชิงซูหนาวสั่นไปทั้งตัว“ตอนที่ซืออวี่ขว้างของใส่คุณ คุณปกป้องท้องของตัวเองเป็นอันดับแรก”เมื่อได้ยินดังนั้น ลมหายใจของเสิ่นชิงซูก็พลันหยุดชะงักเธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าฟู่ซือเหยียนจะสังเกตได้ละเอียดถึงเพียงนี้สมแล้วที่เป็นคนที่เคยเป็นพ่อคนมาก่อน ดูท่าว่าตอนที่โจวอวี๋ชูตั้งท้อง ฟู่ซือเหยียนคงจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีแต่มาถึงขั้นนี้แล้ว การที่เธอจะท้องหรือไม่ท้องมันเกี่ยวอะไรกับฟู่ซือเหยียนด้วย?เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้เด็กที่ถูกกำหนดมาแล้วว่าจะไม่ได้ลืมตาดูโลก ฟู่ซือเหยียนก็ไม่จำเป็นต้องรับรู้!เสิ่นชิงซูตั้งสติ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฟู่ซือเหยียนดวงตาสองคู่มองประสานกัน ดวงตาของชายหนุ่มทั้งดำมืดและคมกริบ ราวกับจะมองทะลุเข้าไปในตัวเธอเสิ่นชิงซูไม่หลบสายตา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “พอดีว่าวันนี้ฉันมีประจำเดือน เลยปวดท้องนิดหน่อยค่ะ”ฟู่ซือเหยียนมองเธอ พยายามจะมองหาร่องรอยพิรุธในแววตาของเธอแต่เสิ่นชิงซูกลับสงบนิ่งเกินไปน้ำเสียงของเขาปราศจากความ

เสิ่นชิงซูยังคงเลือกที่จะผ่าตัดเฉียวซิงเจียรู้สึกว่าตอนนี้เธอยังไม่สงบพอ จึงแนะนำให้เธอกลับบ้านไปอาบน้ำอุ่น ๆ นอนหลับให้สบาย แล้วค่อยตัดสินใจอีกทีในวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สายแต่ท่าทีของเสิ่นชิงซูกลับแน่วแน่มาก!เมื่อเห็นดังนั้น เฉียวซิงเจียก็ไม่เกลี้ยกล่อมต่อจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้คิดว่าการที่เสิ่นชิงซูจะเก็บลูกของฟู่ซือเหยียนไว้จะเป็นเรื่องที่ดีกว่าเธอแค่กลัวว่าตอนนี้เสิ่นชิงซูจะถูกอารมณ์ครอบงำ กลัวว่าเธอจะตัดสินใจผิดพลาดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบแล้วจะต้องมาเสียใจในอนาคต จึงได้พยายามเกลี้ยกล่อมอีกสองสามประโยคในเมื่อท่าทีของเสิ่นชิงซูแน่วแน่แล้ว ในฐานะเพื่อนสนิท เฉียวซิงเจียย่อมต้องสนับสนุน!คืนนั้น เฉียวซิงเจียไปเป็นเพื่อนเสิ่นชิงซูกลับไปที่ดอลฟินวิลล์เมื่อถึงบ้าน เธอก็ผลักเสิ่นชิงซูเข้าไปในห้องน้ำ“ไปอาบน้ำอุ่นซะนะ เดี๋ยวฉันไปต้มบะหมี่ให้ อาบเสร็จออกมาจะได้กินพอดี”เสิ่นชิงซูพยักหน้าเฉียวซิงเจียกำชับอีกครั้ง “อย่าอาบนานเกินไปนะ ตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่ ถ้าอาบน้ำนานเกินไปจะหน้ามืดเอาง่าย ๆ!”“อืม รู้แล้วน่า”ประตูห้องน้ำปิดลง เสิ่นชิงซูเดินไปที่หน้ากระจกผู้หญิงในกระจกมีใบหน้าซ

เวินจิ่งซีชะงักไป จู่ ๆ ก็รู้สึกสงสัยในสายตาของพี่ชายผู้แสนมั่นใจคนนี้ขึ้นมา “สายตาของคุณชายกู้ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้วครับ”กู้จิ้นเชินรีบหยิบแจกันที่เขาเพิ่งได้มาออกมาอวดอย่างใจร้อน“พระพุทธรูปแกะสลักกระเบื้องเคลือบชิ้นนี้เป็นของล้ำค่าชิ้นใหญ่จากปลายยุคหยวนซ่งเลยนะ!”พระพุทธรูปแกะสลักกระเบื้องเคลือบ?เสิ่นชิงซูกับเวินจิ่งซีสบตากันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของทั้งสองก็หันไปจับจ้องที่พระพุทธรูปแกะสลักกระเบื้องเคลือบในมือของกู้จิ้นเชินพร้อมกัน…จากนั้น ทั้งสองคนก็เงียบไปไม่กี่วินาทีต่อมา เวินจิ่งซีกับเสิ่นชิงซูก็หันมาสบตากันอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออกพวกเขาสองคนเห็นคำสองคำในแววตาของกันและกัน : คนโง่!ครู่ต่อมา เวินจิ่งซีก็หันไปมองกู้จิ้นเชิน “คุณชายกู้ครับ ขออนุญาตถามหน่อยนะครับว่าของล้ำค่าชิ้นนี้ของคุณได้มาในราคาเท่าไหร่?”“เก้าล้าน!”เวินจิ่งซีเบิกตากว้าง “เท่าไหร่นะ?!”“เก้าล้านไง!” กู้จิ้นเชินกล่าวอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม “ตอนแรกเจ้าของร้านเปิดราคามาสิบสองล้านห้าแสน แต่ฉันว่าเลขมันไม่ค่อยดี เลยต่อลงมาเหลือเก้าล้าน ของเก่ามันก็ต้องเอาฤกษ์เอาชัยกันหน่อย!”เวินจิ่งซี “...ใช่ค

เวินจิ่งซีไม่คิดจะตามใจเขาเลยแม้แต่น้อย เขาอุ้มเด็กชายพาดบ่าแล้วตบก้นไปหนึ่งฉาด “มิน่าล่ะ แม่ของนายถึงไม่ต้องการนายแล้ว เจ้าเด็กน่ารำคาญ!”“แม่! แม่ช่วยผมด้วย ฮือ ๆ ๆ... แม่ครับ คุณอาใจร้ายคนนี้ตีผม…”ไม่ว่าฟู่ซืออวี่จะร้องไห้โวยวายดิ้นรนแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาถูกเวินจิ่งซีแบกลงไปข้างล่างได้มีรถเมย์บัคคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทางกระจกฝั่งที่นั่งข้างคนขับเลื่อนลงฟู่ซืออวี่ร้องตะโกนใส่ฟู่ซือเหยียนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับว่า “พ่อ! พ่อช่วยผมด้วย….”ฟู่ซือเหยียนผลักประตูรถลงมาแล้วเดินเข้ามาหาเวินจิ่งซีโยนฟู่ซืออวี่ไปอยู่ในอ้อมแขนของฟู่ซือเหยียนทันทีพอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฟู่ซือเหยียน ฟู่ซืออวี่ก็กอดคอของเขาไว้แน่น เสียงร้องไห้เบาลง ซบหน้าลงบนไหล่ของฟู่ซือเหยียนอย่างอ่อนแรง ร่างเล็ก ๆ สะอึกสะอื้น ดูน่าสงสารและเสียใจเป็นอย่างมากถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อครู่ฟู่ซืออวี่เพิ่งจะอาละวาดทุบตีเขาอย่างเกรี้ยวกราดอยู่ข้างบนล่ะก็ เวินจิ่งซีคงโดนท่าทางน่าสงสารนี้หลอกเข้าให้แล้ว!ไม่คิดไม่ฝันเลยจริง ๆ ว่าเสิ่นชิงซูจะให้กำเนิดเจ้าเด็กหน้าซื่อใจคดตัวน้อยนี่ออกมา!ในใจของเวินจิ่ง

แต่ฉินเยี่ยนเฉิงพูดถูก เมื่อเทียบกับการไปขอร้องเสิ่นเยี่ยนอิ๋งแล้ว ดูเหมือนว่าฟู่ซือเหยียนจะเหมาะสมกว่าเพียงแต่ว่า เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเพิ่งจะพูดตัดรอนกับเขาไป ตอนนี้จะให้กลับไปขอร้องเขาอีก...ช่างเถอะ ขอเพียงแค่ช่วยแม่ได้ ศักดิ์ศรีมันจะสำคัญอะไรกัน!……เสิ่นชิงซูไปถามฉินเยี่ยนเฉิงจนได้ความว่าคืนนี้ฟู่ซือเหยียนมีนัดสังสรรค์อยู่ที่ฮ่าวเยว่เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เสิ่นชิงซูจึงหาห้องส่วนตัวที่ฟู่ซือเหยียนอยู่เจอได้อย่างง่ายดายหลังจากลังเลอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง เธอก็ยกมือขึ้นผลักประตูเข้าไป…“พี่เสี่ยวชู คราวนี้เพื่อช่วยเจียงเยว่หลาน ซือเหยียนถึงกับไปหาพี่ชายของพี่ด้วยตัวเองเลยนะ พี่ชายพี่เป็นคนแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานชัดเจน ซือเหยียนบริจาคเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัยที่สุดไปชุดหนึ่ง แถมยังติดหนี้บุญคุณพี่ชายพี่ครั้งใหญ่อีก! ซือเหยียนทำเพื่อเจียงเยว่หลานขนาดนี้ บอกฉันมาตามตรงนะ พี่ไม่ถือสาเหรอ?”“ทำไมฉันต้องถือสาล่ะ? คุณเสิ่นดูแลซืออวี่มาห้าปี ก็เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของซืออวี่ ถ้างั้นป้าเจียงก็เหมือนกับเป็นคุณยายคนที่สองของซืออวี่ การที่ซือเหยียนช่วยพวกเขาก็เป็นเรื่องที่