Semua Bab เมื่อรักสุดทางแล้ว: Bab 21 - Bab 30

วันต่อมา โยธาพานลินดาไปสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยR เป็นมหาลัยระบบเปิด เรียนเก็บหน่วยกิตอยู่บ้าน ถึงเวลาสอบก็ไปสอบที่มหาลัย เป็นมหาลัยยอดนิยมของคนที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย มหาลัยR อยู่เยื้องๆกับมหาลัยA สมัครเรียนเสร็จก็พาเธอไปคาเฟ่เขาสั่งชาเขียวนมสดกับเค้กส้มให้เธอ ส่วนตัวเขากินเอสเพรสโซ่ ออกจากร้านมองไปฝั่งตรงข้ามเห็นรถเข็นบนทางฟุตบาทขายข้าวโพดอบเนยเธอมองแว่บเดียว แต่ไม่รู้โยธาเห็นได้ยังไง เขาจูงมือเธอข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม ซื้อข้าวโพดอบเนยหอมฉุยแก้วใหญ่ให้เธอ เธอมองหน้าเขา เขาก็ยิ้มหวานให้แล้วยังเอามือมาปัดปอยผมที่ปรกหน้าเธอไปทัดหูให้อีก นี่เธอแค่มองเฉยๆยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าจะกินนะ เขาก็จูงมือเธอมาซื้อแล้ว เธอก็ตักป้อนเขาไปคำหนึ่งแล้วกินเองอีกคำหนึ่ง ก่อนที่เขาจะจูงมือเธอข้ามถนนไปขึ้นรถบดินทร์ยืนมองโยธา ตั้งแต่จูงมือนลินดาข้ามไปซื้อข้าวโพดอบเนยฝั่งนั้น แล้วจูงมือกันข้ามมาฝั่งนี้ จนกระทั่งทั้งคู่ขับรถออกไปแล้ว เขาก็แทบไม่เชื่อสายตา เมื่อกี้เขาเห็นโยธายิ้มด้วย ทำงานอยู่กับโยธามาหลายปีไม่เคยเห็นเขายิ้มสดใสแบบนี้มาก่อน ส่วนมากมีแต่ยิ้มเหี้ยมเกรียม แต่การกระทำของโยธาเมื่อกี้มันช่างอ่อนโยนขัด

โยธาพานลินดาไปวัด เธอซื้อข้าวซื้อขนมที่น้องธามชอบกินไปทำบุญให้ลูก หลังทำบุญกรวดน้ำเสร็จ ก็ไปที่เจดีย์เก็บกระดูกลูกโยธาเอารถบรรทุกดินคันใหญ่สีแดงวางไว้ นลินดาเอาดอกไม้สีขาววางไว้ในกระบะรถอีกที" พี่รูปหล่อเอารถบรรทุกมาให้ครับ แม่หนูบอกว่าหนูชอบสีแดง พี่เลยซื้อคันสีแดงมาให้ พี่กับแม่ของหนูช่วยกันเลือกเลยนะ ชอบไหมครับมาเอาไปเล่นนะ " " น้องธามแม่มาหาแล้วครับ หนูอยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง คิดถึงแม่รึเปล่า แม่คิดถึงหนูทุกวันเลยครับ หนูมัวแต่เล่นอยู่เหรอ ถึงไม่มาหาแม่ในฝันเลย ฮือ ฮือ "พูดไปก็น้ำตาไหลไป ในที่สุดก็ไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้น โยธารั้งตัวนลินดาให้มาซบอกผ่านไปซักพัก เสียงของหล่นตุ๊บ ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน นลินดาหันไปมองทั้งน้ำตา ภาพตรงหน้าคือพระรูปหนึ่งที่คุ้นหน้า พีรวิชพีรวิชตั้งใจเอาขนมมาวางไว้ที่เจดีย์ของลูก แต่ภาพตรงหน้าที่เห็น มันทำให้เขาแขนขาอ่อนแรง จนปล่อยถุงขนมหลุดมือไม่รู้ตัว นลินดาเมียเก่าของเขา ยืนซบอกผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้อยู่ เขาอยากจะดึงเธอมากอด อยากปลอบใจเธอเช็ดน้ำตาให้ แต่เขาก็รู้ตัวว่าวันนี้เขาไม่สิทธิ์อีกแล้วหลายเดือนก่อน บริษัทประสบปั

นลินดาส่งข้อความไปบอกโยธา ว่าวันนี้เธอไม่อยู่ห้องทั้งวัน จะกลับช่วงเย็นๆ เธอจะไปช่วยมุทิตาย้ายห้อง แล้วอยู่เล่นกับเพื่อนสักพัก ตั้งใจจะทำสุกี้กินกันด้วยมุทิตาขนของย้ายห้องไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน เพราะทนเดินทางไกลขึ้นรถหลายต่อ อีกทั้งฝ่ารถติดไม่ไหว เลิกงานกว่าจะกลับถึงที่พักก็ดึก แทบหมดแรง นลินดากับมุมิตาช่วยกันจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง ห้องพักใหม่กว้างกว่าที่เดิมนิดหน่อย และราคาก็แพงกว่าด้วย แต่ใกล้ที่ทำงานเดินไปไม่ไกลก็ถึงแล้ว ตลอดเวลาที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ เสียงมือถือของนลินดาก็มีเสียงข้อความเตือนเข้าตลอด มุทิตารู้เรื่องระหว่างเธอกับโยธานานแล้ว " เล่นส่งข้อความมาถามทุกช.มแบบนี้ ฉันว่าแกกลับเถอะ ไว้วันหลังค่อยมาหาฉันใหม่ "" ฉัน "" เอาน่า ฉันเข้าใจ ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้แหละ ฉันว่าฉันดูคนไม่ผิดหรอก น้องเขารักแก ดูหวงแกมากด้วย ไป กลับได้แล้วเดี๋ยวฉันเดินไปส่งแกปากทาง ป่านนี้หมอนั่นชะเง้อรอแกคอยาวเป็นยีราฟแล้วมั้ง "" คงไม่รอหรอก ฉันบอกเขาแล้วว่าจะกลับเย็นๆ "" เหรอ " มุทิตาหันมามองหน้าเพื่อนยิ้มกรุ้มกริ้ม เธอดีใจที่เพื่อนรักมีผู้ชายดีๆมารักเธอดูแลเธอ ตอนแรกที่เธอยังไม่ย้ายห้องมา ยอ

นลินดารู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในร.พ " ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง "มุทิตาที่ปอกผลไม้อยู่วางมีดในมือเดินเข้ามาหา" โชคดีนะที่เขาดับไฟทัน แกแค่สำลักควันจนหมดสติไป ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะ"" แล้วโยหล่ะ " " เขาอยู่อีกห้อง ข้างๆกันนี่แหละ "" แล้วเขาเป็นไงบ้าง "นลินดาจะลุกจากเตียงไปดูโยธา แต่ประตูห้องถูกเปิดออก เขาเดินเข้ามา" โย "" ตื่นนานแล้วเหรอ เจ็บแผลไหม หิวรึเปล่า "เธอโผเข้าไปกอดเขา เขาสะดุ้งร้องโอ้ย เธอรีบผละออกจากตัวเขา สำรวจดูบาดแผลทั่วตัวเมื่อไม่เห็นมี ก็อ้อมไปข้างหลังเลิกเสื้อขึ้นดู เธอตกใจแทบช็อค แผลไฟไหม้บนหลังของเขา มันแดงเถือกออกมานอกผ้าพันแผล ในผ้านั้นมันจะเหวอหวะแค่ไหน เขาจะต้องเจ็บมากแน่ๆ เพราะเธอที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ไหนจะผมของเขาที่เป็นรอยไหม้แหว่งอีก" ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนรึเปล่า "เธอส่ายหน้า โยธายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้" เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่นอนอยู่บนเตียงทำไม อึก "" ชู่ว หยุดร้องได้แล้ว ผมไม่เป็นอะไรมาก "โยธารั้งตัวเธอมากอดลูบหลังเธอเบาๆ เธอกอดเอวเขาไว้หลวมๆ ซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น โยธานึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ไฟไหม้ลุกโหมปิดทาง นลินดาหมดสติไปแล้ว ตัวเข

นันทินีฝึกงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขา โต๊ะทำงานของเธออยู่หน้าห้องท่านประธาน เธอลอบมองเขาอยู่บ่อยๆ โยธาคณะวิศวะไม่คิดว่าเขาจะเป็นประธานบริษัท เธอแอบชอบเขาแต่ไม่กล้าเข้าหา ที่มหาลัยมีผู้หญิงหลายคนพยายามเข้าหาเขา สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธอย่างน่าอาย ตอนนี้เธอมีโอกาสใกล้เขา เธอจะทำทุกอย่างให้เขาหันมามองเธอ อย่างน้อยเขาคงจะเห็นแก่หน้าพ่อของเธอ ที่เป็นเพื่อนกับพ่อของเขา คงไม่ปฏิเสธเธอจนต้องทำให้เธออับอายเหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่สำคัญเขาพูดคุยกับเธอให้เกียรติเธอ มากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาเขา แล้วจะไม่ให้เธอมีหวังได้ยังไงก็อก ก็อก ก็อก" กาแฟค่ะคุณโย "นันทินีวางแก้วกาแฟร้อนๆหอมกรุ่นไว้บนโต๊ะทำงานโยธา โยธาหันไปมองสารัชแล้วหันไปถามนันทินี" ทำไมมีของฉันแค่คนเดียว "" เอ่อ เดี๋ยวฉันไปชงมาให้โซ่อีกค่ะ "" ไม่ต้อง ฉันไม่ชอบกินกาแฟร้อนเท่าไหร่ เอาไปให้ไอ้โซ่เถอะ "" งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อกาแฟเย็นที่คาเฟ่ข้างล่างให้ค่ะ "" ไม่ต้อง ยกกาแฟไปให้ไอ้โซ่ "นันทินีได้แต่ทำตามคำสั่ง ยกแก้วกาแฟเดินไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของสารัชที่อยู่ข้างๆกัน แล้วหมุนตัวกลับออกไป วันนี้ตอนบ่ายมีคุยงานกับลูกค้าเธอรู้ว่าโยธาจะไปด้วยตัวเอง ก