“อิ่มจ้ะ... อิ่มที่สุด” รอนน์เกลือกใบหน้าซบซุกอยู่กับร่องอกอวบใหญ่ รินรดลมหายใจร้อนผ่าวกับผิวทรวงอกขาวผ่อง ในราตรีกาลที่กลิ่นกระดังงาหอมกรุ่นไปทั้งสวน ทุกอย่างรอบกายล้วนรู้เห็นเป็นใจให้เขากับหล่อนได้แสดงความรักต่อกันอย่างดูดดื่มจนลืมวันเวลา “ไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึง” รอนน์กระซิบเบาๆ ข้างหู กระชับวงแขนกอดสะใภ้เอาไว้แน่น แสงจันทร์กระจ่างของคืนข้างขึ้นที่สาดลงมากระทบร่างทำให้เห็นว่าหญิงชายต่างวัยกอดกันแนบแน่นเหมือนจะไม่ยอมแยกออกจากกัน แม้ว่ารอนน์จะตักตวงเวลาทุกนาทีเอาไว้อย่างคุ้มค่า... แต่เขาก็ไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงอยู่ดี รอนน์อยากหยุดเวลาเอาไว้เพียงเท่านี้ ในค่ำคืนที่ทุกอย่างรอบตัวล้วนเลอเลิศมหัศจรรย์อย่างที่สุด ขณะที่ปลายเท้าทั้งสองข้างของดาหลายังรัดรอบบั้นเอวของเขาเอาไว้แน่น เพื่อให้รอนน์ฝังบางส่วนของร่างกายเอาไว้ในตัวหล่อนให้นานแสนนาน วันรุ่งขึ้น แสงแดดยามเช้าสาดผ่านริ้วม่านเข้ามาปลุกสองแม่ลูกถึงห้องนอน ริวหายเข้าไปในห้องน้ำครู่สั้นๆ เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ครั้นเมื่อเดินออกมาก็รีบละล่ำละลักบอกมารดาเมื่อทอดสายตาอ
Terakhir Diperbarui : 2025-07-29 Baca selengkapnya