Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 161 - Bab 170

เวลาที่ถูกดาบหรือทวนแทงเข้ามา ก็ยังพอใช้เป็นเกราะป้องกันได้บ้าง“อีกสองสามวันนี้ข้าต้องกลับไป”ฉินหมิงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยกับเฉาชวนและหลิวฉ่วง“จะกลับตอนนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ? หากพวกเราชนะศึก ยังคิดว่าจะได้ฉลองกับท่านเสียอีก”เฉาชวนรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันทีฉินหมิงจัดการเรื่องราวที่ด่านหนิงหมิงได้อย่างรอบคอบมากแล้วตามหลักแล้ว ที่นี่ก็ไม่มีธุระอะไรของเขาแล้วแต่การที่ต้องรีบร้อนจากไปในตอนนี้ สุดท้ายแล้วก็ทำให้คนรู้สึกว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลอยู่ดีด้วยความเฉียบแหลมของเขา ทำให้สัมผัสได้ว่า ฉินหมิงดูเหมือนจะยังมีเรื่องอื่นที่ยังไม่ได้บอกตนแต่จะเป็นเรื่องอะไรนั้น เขาไม่รู้ และก็คาดเดาความคิดขององค์ชายผู้นี้ไม่ออกเช่นกัน“แค่ป้องกันเอาไว้ได้ จะนับว่าเป็นชัยชนะได้อย่างไร?”ฉินหมิงส่ายศีรษะเบา ๆ ทอดสายตาไปยังที่ห่างไกลฉางไป๋ซานที่อยู่ด้านหลังเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้น พร้อมกับพาคนของตนเดินตามเขาไป“สองสามวันนี้องค์ชายทรงทำตัวลึกลับ กำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”หลังจากฉินหมิงจากไป หลิวฉ่วงก็ถือชามมานั่งข้างเฉาชวนแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัยเฉาชวนส่ายหน้า“ช่างเถอะ เรื่องที่ไม่ควรให้เรารู้ก็อย

คำพูดของฉินหมิง ทุกคนยังนึกตามไม่ทันแต่หยางเหลียนกลับนิ่งอึ้งไปในทันที“เจ้าจะฆ่าพวกเราแล้วยึดอำนาจทหาร เพื่อใช้พวกหนานหมานข่มขู่ราชสำนักอย่างนั้นรึ?”“ข้าไม่ได้พูด”ฉินหมิงส่ายหน้าเบา ๆ“เพียงแต่แม่ทัพอยู่ชายแดน คำสั่งราชสำนักย่อมมีข้อยกเว้น เรื่องบางเรื่องที่ควรตัดสินใจด้วยตนเอง ก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนราชสำนัก”“ในเมื่อในค่ายทหารมีคนโสโครกเช่นเจ้าอยู่ ข้าตัดสินใจจัดการขยะในบ้านของตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดา”“แน่นอน หากราชสำนักเห็นว่าไม่เหมาะสม อยากจะเอาผิดข้า ข้าก็จะยอมรับโทษแต่โดยดี”“เพียงแต่หากเป็นเช่นนั้น พวกหนานหมานบุกตีสามด่านแตก ก็คงต้องให้ราชสำนักจัดคนมาเก็บกวาดเรื่องวุ่นวายนี้เองแล้ว”ทหารรอบข้างทั้งหมดต่างนิ่งเงียบอันที่จริงพวกเขาก็อยากไปช่วยสนับสนุน เพียงแต่ถูกเซียวเทียนเช่อและหยางเหลียนขัดขวางไว้หยางเหลียนตะโกนลั่นอย่างเกรี้ยวกราด“เจ้าคนบ้า เจ้ากล้าข่มขู่ราชสำนัก ฝ่าบาทกับพระสนมไม่มีทางปล่อยเจ้าไว้แน่!”“ดูเหมือนข้าจะไม่เคยถูกปล่อยไปเลยนะ”มุมปากของฉินหมิงยกขึ้น เขาโบกมือให้ฉางไป๋ซานที่อยู่ไกลออกไปฉางไป๋ซานเข้าใจความหมายในทันที“หลีกไปให้หมด! ผู้ใดทำให้เสี

“เจ้ามีความคิดอะไร ก็ลองว่ามาสิ?”ขณะที่ฉินหมิงกำลังพูด ฉางไป๋ซานก็ชักดาบยาวออกมา ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ หนึ่งก้าวเขาเชี่ยวชาญอาวุธทุกชนิด ในพื้นที่แคบและอลหม่านในค่ายทหาร การใช้ดาบย่อมคล่องตัวกว่าการใช้ทวนยาวเมื่อคำนวณระยะห่างแล้ว ฉางไป๋ซานก็ขมวดคิ้วยังขาดอีกสองก้าวขอเพียงก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว เขาก็จะสามารถจัดการเซียวเทียนเช่อได้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ตามฉินหมิงสังเกตเห็นฝีเท้าของฉางไป๋ซานเมื่อเห็นนิ้วสองนิ้วที่ยื่นออกมาจากใต้ชายเสื้อของฉางไป๋ซาน เขาก็เข้าใจความหมายในทันที“การตัดสินใจและกลยุทธ์ของข้า ไม่จำเป็นต้องบอกแก่องค์ชายกระมัง?”“กลับกัน ตอนนี้องค์ชายทรงทำเรื่องผิดพลาดมามากเกินไปแล้ว! แม้พระองค์จะเป็นเชื้อพระวงศ์ โทษไม่ถึงตาย แต่การสังหารแม่ทัพในสนามรบถือเป็นเรื่องใหญ่ มิสู้ให้พระองค์ทรงรออยู่ที่นี่ก่อน ดูว่าราชสำนักจะตัดสินลงโทษอย่างไร แล้วค่อยว่ากันใหม่”ขณะที่เขาพูด เหล่าแม่ทัพโดยรอบก็ก้าวเข้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าวทันที ล้อมฉินหมิงไว้ บนใบหน้าปรากฏแววตาดุร้าย!“พวกเจ้าจะทำอะไรองค์ชาย?”ฉางไป๋ซานฉวยโอกาสก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว ในที่สุดเมื่อม

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนนี้กองกำลังหลักทั้งหมดก็อยู่ที่ด่านหนิงหมิงกันหมดแล้ว อีกอย่างข้าก็เป็นห่วงท่านนี่นา”ในตอนนี้นี่เองที่ฉินหมิงเพิ่งจะตระหนักได้ว่ากวนเยว่ดูจะน่ากลัวกว่าที่เขาจินตนาการไว้มากนักนางช่างใจกล้าบ้าบิ่นอะไรเช่นนี้ กล้านำทหารทั้งหมดมาจริง ๆ!แต่เมื่อลองคิดดูดี ๆ ด่านจิ้งตงแค่ไม่มีคนอยู่ไม่กี่วัน ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรจริง ๆกองทัพหนานหมานถูกล่อไปยังด่านหนิงหมิงแล้วในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้คงไม่มีกองกำลังหลักหน่วยไหนบุกไปยังด่านจิ้งตงโดยเฉพาะเด็ดขาด... ภรรยาของข้านี่แหละเด็ดขาดยิ่งนัก!“เช่นนั้นวันนี้พวกเราก็ชนะแน่นอนแล้วน่ะสิ?”ฉินหมิงยังคงรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากสังหารเซียวเทียนเช่อแล้วจะกลับไปขอกำลังเสริมหากไม่จำเป็นจริง ๆ ก็จะไม่ใช้กำลังแล้วค่อย ๆ ยึดค่ายทหารแห่งนี้มาทีละขั้นคาดไม่ถึงว่ากวนเยว่จะเปิดฉากมาก็ใช้ท่าไม้ตายเลยทันทีที่แท้ในสายตาของนาง ไม่มีการโจมตีธรรมดาเลยสินะ“ข้าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”กวนเยว่มองตาโตอย่างน้อยใจ น้ำเสียงแผ่วลงเล็กน้อย“ไม่เลย ทำถูกแล้ว ทำได้ถูกต้องที่สุด!”ด้วยความตื่นเต้น ฉินหมิงก็ก้มลงไปจูบที่ริมฝีปา

ส่วนฮุยหมิงนั้นได้แต่ทำหน้าอมทุกข์ทุกวันสัญชาตญาณบอกเขาว่าสหายร่วมรบทั้งสองคนของเขาตายไปแล้วสถานการณ์เสียเปรียบถึงเพียงนี้ เขาคิดจะจากไปนานแล้วแต่ทุกครั้งที่คิดจะไปฉินหมิงก็จะรีบร้อนเปิดประตูเมือง ปล่อยกองทหารไล่ตามออกมาไล่กัดพวกเขาไม่ปล่อยราวกับกลัวว่าพวกเขาจะหนีไปอย่างนั้นแหละ!ตอนนี้พวกเขาจะไปก็ไม่ได้ จะอยู่ต่อก็ไม่ได้“ทางชนเผ่าว่าอย่างไรบ้าง?”ฮุยหมิงมองลูกน้องที่กลับมาจากการสืบข่าวแล้วเอ่ยถามอย่างร้อนใจ“ช่วงนี้ทางฝั่งชนเผ่ากำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งก่อกวนจนวุ่นวายไปหมด ทำให้ตอนนี้ยังปลีกตัวออกมาช่วยท่านล่าถอยไม่ได้”“ทำไมยังเป็นเจ้าแมลงวันพวกนั้นอีก?”เมื่อไม่นานมานี้ฮุยหมิงได้รับข่าวว่ามีกองทัพกลุ่มหนึ่งของฉินหมิงล่วงล้ำเข้าไปในป่าเขาได้ยินว่ามีเพียงไม่กี่ร้อยคน เขาจึงไม่ได้ใส่ใจ เพียงแค่จัดคนกลับไปช่วยสนับสนุนบ้างแต่ทว่ากองกำลังเพียงไม่กี่ร้อยคนนี้ กลับราวกับว่ามีตาทิพย์คุ้นเคยกับเทือกเขานี้ดียิ่งกว่าคนท้องถิ่นอย่างพวกเขาเสียอีกบ่อยครั้งที่ล้อมจับไปได้ครึ่งทาง ก็พบว่าคนหนีไปหมดแล้วเรื่องนี้ทำให้พวกเขาคิดให้ตายก็คิดไม่ออกบางครั้งก็บังเอิญไล่ตามทัน แต่อีกฝ่