All Chapters of The Boss who Ghosted Me: Chapter 11 - Chapter 19

POV: Lucas MadrigalAkala ko sanay na ako sa katahimikan.Akala ko ‘yung pagiging tahimik ni Moon ay bahagi lang ng professionalism niya.Pero mali ako.‘Yung katahimikan niya? Hindi ito simpleng walang imik. Ito ‘yung klase ng silence na may laman — punong-puno ng tanong, galit, at mga salitang hindi niya binibitawan dahil pinipili niyang hindi na ako karapat-dapat marinig.And that silence?It’s killing me.---For the first time in a long time, I stayed late sa office. Not because of deadlines — but because I was hoping she'd stay too. Gusto kong makahanap ng kahit maliit na chance para makausap siya.Pero hindi siya lumapit. Hindi rin siya nagtagal.Pag-alis niya, naiwan akong nakatulala sa screen. Wala namang pumapasok sa utak ko. All I could see was how calm she looked when she told me:“This time, Lucas… ako na ‘yung multo mo.”Tama siya.Ako na ngayon ‘yung iniwan. Ako ‘yung walang sagot. Ako ‘yung naghahanap ng kahit anong rason para makabalik sa kanya.---Hindi ko na mapigi

POV: Moon De Vera---Akala nila mahina ako dahil tahimik ako.Pero sa totoo lang, habang sila’y abala sa pagsisinungaling, ako’y tahimik na nagbibilang ng patunay.Habang abala silang magtimpla ng plano laban sa isa’t isa, ako’y tahimik na nag-aaral ng galaw ng bawat isa sa kanila.Lahat ng kilos, lahat ng pagbabago sa files, lahat ng kakaibang galaw sa accounting.At ngayong buo na ang puzzle — oras na.Hindi na ito tungkol sa akin at kay Lucas.Ito na ay tungkol sa kompanyang minsan ay ginamit para lang makaligtas siya.Ngayon, ako ang magliligtas.---It was a Wednesday. Maaga pa pero mainit na agad ang atmosphere sa building. May emergency board meeting daw, sabi ng memo.Hindi si Lucas ang tumawag ng meeting. Si Mr. Yulo ang gumawa.And that’s when I knew: gusto niyang mauna.Gusto niyang ma-frame si Lucas bago pa siya ma-expose.But what he didn’t know was — mas nauna ako.Hindi lang ako basta secretary ngayon. I am the shadow that watched him.I am the storm waiting.---Pagka

POV: Moon De Vera Mas mahirap pala ‘yung ganito. 'Yung hindi kayo nag-aaway. Hindi kayo nagtatalo. Pero alam mong may binabago sa pagitan ninyo. Pagkatapos ng gabi sa rooftop, akala ko tapos na ang bigat. Pero hindi pa pala. Ang totoo, doon pa lang nagsisimula ang tanong. Bakit ngayon ko lang siya naririnig magsalita nang buo? Bakit ngayon ko lang siya nakikitang may takot na mawala ako? At bakit parang ako na ang hindi sigurado? --- Kinabukasan, maaga akong dumating sa opisina. Hindi dahil sa deadline, kundi dahil gusto kong mauna sa gulo. Pagbukas ko pa lang ng email, sunod-sunod na alerts: “URGENT: CONFIDENTIAL LEAK REPORT” “PRIVATE MEETING: 2PM, Boardroom C” “SUBJECT: Clarification re: Financial Irregularities” Alam ko agad. Hindi pa tapos ang issue kay Mr. Yulo. Tahimik ang opisina. Parang lahat naglalakad sa salamin. Isa-isa, umiwas ng tingin sa akin. Pero ramdam ko ang bigat ng mga tanong sa mga mata nila. Then, tumawag si Ma’am Estrella. “Moon, you’re needed at

POV: Moon De VeraThe elevator doors slid shut behind me, and only then did I realize I’d been holding my breath.Tahimik ang buong ride paibaba. Malamig. Mas malamig kaysa sa labas. Mas malamig kaysa sa tono ni Lucas. Mas malamig kaysa sa halik ni Daniella na tila sinaksak ako habang nakangiti.My reflection in the elevator walls was a blur—rain-slick hair, mascara smudged, eyes na hindi na sigurado kung maiiyak pa ba o pagod na lang.By the time I stepped out sa lobby, the rain had slowed to a drizzle. Pero sa loob ko, bagyo pa rin.At wala na akong payong.So I walked. Just like that. In the rain. In heels. Sa gitna ng gabi, habang patak ng ulan ang tanging tunog.Pagod. Basang-basa. Pero buo.Sa gitna ng daan, napahinto ako. Tumikhim ng hangin. Tinapik-tapik ang sarili.No. I would not let this break me.---*2:07 AMPagbukas ko ng pinto sa apartment ko, madilim. Tahimik.I flipped the switch. The light hummed to life. Kasing-ingay ng puso kong gustong sumabog.Hinubad ko ang hee

The copy room smelled like freshly printed contracts and burnt coffee. Nakatayo si Moon sa tabi ng coffee machine, inaayos ang spill sa cup na hawak niya. Hindi niya inaasahan na biglang papasok si Daniella Zobel, naka-suede heels pa rin kahit maaga, at may bitbit na designer tote na para bang pinalayas ang saleslady sa buong Greenbelt."Oh, Moon. Good morning," Daniella said, her voice syrupy sweet. "You're here early. Diligent as always, I see."Napalingon si Moon, half-smile, full fake. "Of course. Someone has to make sure the CEO's life doesn't collapse before 9 AM."Daniella chuckled, faux-friendly. "Right. I guess that’s your thing—fixing what's not yours."Moon tilted her head, trying to maintain composure. "Unlike you, I don’t confuse possession with purpose."Daniella stepped closer, taking her own mug from the rack. "But you're so... good at pretending you belong, Moon. It’s impressive, actually. The whole ‘indispensable secretary’ act."Moon calmly poured her coffee, refusi