Semua Bab ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Bab 91 - Bab 100

บทที่ 46 สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร มหาขันทีพร้อมด้วยผู้ติดตามก้าวขาเข้ามาในโถงรับรองของตำหนักเสียนเยว่ พร้อมพระราชโองการสีทองในมือ เขาก้มมองเจ้าของตำหนักด้วยสายตาเห็นใจอย่างไม่ปิดบัง พลางขยับมือกางม้วนสีทองออกเปล่งเสียงอ่านข้อความให้ทุกคนตรงนั้นได้ยินกันถ้วนทั่ว “อันอ๋องรับราชโองการ…” เจ้าของตำหนักเสียนเยว่คุกเข่าอยู่ในท่ารับราชโองการ ดวงพักตร์งามสะคราญเผยความสับสนออกมาแวบหนึ่ง คงเพราะนี่คือครั้งแรกที่จู่ๆเสด็จพ่อของเขา ได้ส่งพระราชโองการมาอย่างเร่งด่วน คนงามจึงตั้งใจฟังเสียงแหลมของเสิ่นกงกงอย่างจดจ่อ พร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นระรัวจากความกังวล “ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้ทรงมองเห็นถึงความสามารถอันเลิศล้ำในเรื่องการบริหาร การจัดการ ทั้งเป็นผู้มีคุณธรรมสูงส่งซื่อสัตย์ยุติธรรมเมตตาต่อราษฎร จงรักภักดีต่อราชวงศ์และแผ่นดิน มีชื่อเสียงดีงามรูปร่างหน้าตางดงามโดดเด่น…” เสิ่นกงกงมุมปากกระตุกยิกๆเมื่อเห็นประโยคถัดมา “ฝะ…ฝีปากคมกริบ” พรืดด!มหาขันทีเสียกิริยาไปชั่วขณะก่อนเริ่มอ่านพระราชโองการต่อทั้งที่ไหล่สั่นเทิ้ม ฝ่าบาททรงเขียนอะไรมาเนี่ย! “อะ แฮ่ม สะ…สามารถต่อกรตาแก่หัวรั้นในท้องพระโรง

บทที่ 47 เจ้าอย่าได้ถูกเจ้าตัวน้อยนี่เชียว เถียนเจียถิงและมารดา อยู่สนทนากับฮูหยินผู้เฒ่าฝางราวครึ่งชั่วยาม จากนั้นพวกนางและบ่าวรับใช้จึงขอตัวกลับบ้านเช่า ที่เหรินหมิงช่วยเป็นธุระติดต่อกับนายหน้าไว้ให้ก่อนเดินทางมาถึงเมืองหลวง มารดาของชายหนุ่มจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก นึกว่าบุตรชายจะพาหญิงสาวและมารดาของนางมาพักที่จวนอย่างที่เข้าใจคราแรก ช่วงสายวันถัดมา เหรินหมิงที่เวลานี้มีบรรดาศักดิ์อันตงป๋อเต็มตัว ส่งเทียบขอเข้าพบจวิ้นอ๋องและพระชายาตามมารยาท โดยให้เหตุผลว่า คุณหนูเถียนอยากเรียนรู้วิธีปลูกผักของพระชายา ตั้งใจที่จะนำกลับไปใช้ยังแดนเหนือ เพื่อช่วยเหลือชาวบ้านหลังการสร้างฝายเสร็จลุล่วง เสวี่ยหนิงเป็นคนไม่หวงวิชา เดิมทีนางตั้งใจแบ่งปันความรู้เหล่านี้ผ่านทางเว่ยลี่หยางอยู่แล้ว แต่เมื่อมีคนสนใจอยากนำไปต่อยอด ทั้งยังเป็นลูกหลานของทหารหาญ ผู้เสียสละพลีชีพปกป้องประชาชนตามแนวชายแดน พระชายาสุดใจกว้างอย่างนางย่อมยินดีแบ่งปันความรู้ให้อย่างเต็มใจ แต่กระนั้นกลับมีอีกคนที่ไม่ยินดีเท่าใดนัก “เฮอะ! กลับมาถึงเมืองหลวงปุ๊บก็รีบแจ้นมาขอเข้าพบชายาของข้าเชียวนะอันตงป๋อ ฮึ่ม!” หมีขี้หึงเกิดอาการไหน้ำส

บทที่ 48 ดีใจจนลืมตัว ท่ามกลางบรรยากาศละมุนละไม รอบกายสดชื่นจากกลิ่นแดดอ่อนยามเช้าทอแสงสะท้อนน้ำค้างบนยอดหญ้าและสมุนไพร ผสมผสานกันอย่างลงตัวกับสีสันสดใสของดอกไม้ ที่กำลังชูช่อโอ้อวดความงามต้อนรับฤดูกาลใหม่แห่งชีวิต เถียนเจียถิงก้อนเนื้อในอกเต้นระรัว หลังได้ยินคำสารภาพความในใจจากปากเหรินหมิง พวงแก้มใสของหญิงสาวแรกรุ่นมีริ้วแดงพาดผ่าน แต่กระนั้นบุตรีของทหารหาญกลับยืนหยัด ไม่หลบเลี่ยงสายตาหวานซึ้งของชายหนุ่ม “ท่านป๋อ ชอบข้า?” “ใช่ ข้าชอบเจ้าถิงเอ๋อร์ ชอบมากด้วย ข้าอยากอยู่เคียงข้างเจ้า อยากปกป้องเจ้าและรอยยิ้มสดใสของเจ้า ขอโอกาสให้ข้าได้หรือไม่” ทั้งที่มีคำพูดมากมายอยากเอ่ยกับนาง ทว่าเขาประหม่าจนใจสั่นมือเย็นเฉียบ เลยพูดออกมาได้เพียงเท่านี้…ความรู้สึกตื่นเต้นจนแทบคลั่งเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้แต่กับซ่งเจียวเจียว เขาเพิ่งมารู้ตัวว่าที่ผ่านมา ตนเองไม่ได้รักซ่งเจียวเจียวอย่างที่เข้าใจ แต่คุ้นเคยกับการที่ต้องปกป้องดูแลนางตามที่เคยรับปากเจ้ากรมโยธาไว้ รวมถึงทำเพื่อเอาคืนเชียนเสวี่ยหนิงที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมจนได้แต่งกับเขาในครานั้น หากกล่าวกันจริงๆเขาช่างเป็นบุรุษที่โง่เง่าโดยแท้ สมแล

บทที่ 49 ทวยเทพอวยพรให้ข้า ตอนต้น เสียงร้องของทารกแรกเกิดดังสะท้อนไปทั้งตำหนัก เป็นสิ่งชี้ชัดว่าเจ้าตัวน้อยปอดแข็งแรงเพียงใด บรรดาผู้ใหญ่ที่นั่งบ้างยืนบ้าง ต่างลุ้นกันตัวโก่งว่าทายาทคนแรกของจวิ้นอ๋องและพระชายาจะเป็นชายหรือหญิง “ร้องเสียงดังขนาดนี้ผู้ชายแน่ๆ” อันอ๋องมารอลุ้นทันทีเมื่อทราบข่าวว่าพี่สะใภ้เจ็บท้องคลอดลูก เขาเปล่งเสียงประกาศยืนยันเพศของทารกราวกับตนเป็นผู้เชี่ยวชาญ ส่วนคนเป็นพ่อดีใจจนพูดไม่ออกตั้งท่าจะผลักประตูห้องคลอด ทว่าถูกเฉินกั๋วกงที่แม้จะอายุมากแล้วแต่ยังแข็งแรงและเปี่ยมด้วยพละกำลังยื้อตัวเอาไว้ “ท่านตาปล่อยข้า ข้าจะเข้าไปหาหนิงเอ๋อร์กับลูก!” “ท่านอ๋องใจเย็นๆก่อนรอคนข้างในทำความสะอาดห้องคลอดให้เรียบร้อย เดี๋ยวกูกูก็มาเปิดประตูให้เอง” ท่านหญิงเจียงอิ่งผู้ผ่านการคลอดบุตรมาสองครั้งเอ่ยบอกหลานชายที่เพิ่งกลายเป็นพ่อคนหมาดๆ และในเสี้ยวลมหายใจนั้นเอง… ผ่างงง!! ประตูห้องคลอดเปิดออกใบหน้าเปรมปรีดิ์เปี่ยมล้นด้วยความสุขของซูลี่ปรากฏอยู่หน้าประตู “เป็นท่านหญิงน้อยเพคะ จ้ำม่ำสมบูรณ์เหมือนลูกหมีน้อยเลยเพคะ” นางบอกข่าวดีทุกคนเสียงสดใสทว่ากลับกลายเป็นข่าวสะเทือนใจของอันอ๋อง ค

บทที่ 50 องค์รัชทายาทแห่งต้าเว่ย บทสนทนาของพี่น้องแว่วเข้าหูพี่ใหญ่อย่างเว่ยลี่จวินที่วันนี้ขอไปฝึกยิงธนูแทนการเล่นพิณหนึ่งวัน เด็กหญิงหมายมาดว่าโตขึ้นนางจะต้องเป็นแม่ทัพหญิงเหมือนอย่างท่านทวดเจียงอิ่งให้จงได้! แต่ถึงกระนั้นนางก็มิได้ละทิ้งการฝึกฝนศาสตร์ทั้งสี่ของคุณหนูในห้องหอ หาไม่แล้วท่านทวดไทเฮาจะทรงน้อยพระทัยจนเสวยไม่ลงอีก! เกิดเป็นเว่ยลี่จวิน ชีวิตไม่ได้สุขสบายอย่างที่ใครๆคิด เช้าฝึกวรยุทธ์ สายฝึกคัดอักษร บ่ายนอนกลางวัน ตื่นมาฝึกเล่นพิณ ช่วงเย็นพาพี่หลางจื่อไปเดินเล่น หลังอาหารเย็นต้องฝึกเดินหมากกับเสด็จพ่ออีก! ท่านหญิงน้อยอย่างนางตารางชีวิตแน่นเอี๊ยดเหมือนอย่างที่เสด็จแม่พูดไม่มีผิด! ท่านหญิงน้อยมีรูปโฉมพริ้มเพรา ดวงเนตรคมกริบเหมือนของเย่หลินราวถอดแบบกันมา หรี่มองน้องชายฝาแฝดที่กำลังตะล่อมน้องคนเล็กอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่าบอกนะว่าฉีเอ๋อร์กำลังหลอกล่อให้ฮ่าวเอ๋อร์รับตำแหน่งองค์รัชทายาทแทนน่ะ!” ท่านหญิงน้อยพึมพำกับตนเองทว่าเข้าหูขององครักษ์สองหลิวชัดเจน “…” องครักษ์สองหลิว เอ่อ…กระหม่อมควรเร่งไปรายงานท่านอ๋องดีไหม ในศาลากลางสวน เว่ยเทียนฉียิ้มกริ่มกระชับมือของน้องน้