Semua Bab ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี: Bab 11 - Bab 20

ยามนี้ผืนฟ้าเหนือเมืองหลวงยังคงนิ่งงัน บรรยากาศโดยรอบหนักอึ้งในรอบหลายสิบปีที่ผ่านมา สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกลับถาโถมเข้ามา “ฝ่าบาท พวกเราควรทำเช่นไรดี แม่ทัพกู้พ่ายแพ้ให้แก่ทัพหลวงของแคว้นเฉียงเสียแล้ว” ปัง! “ยังจะต้องถามข้าอีกหรือว่าต้องทำเช่นไร?”“แม่ทัพที่ไร้สามารถ พ่ายแพ้ต่อข้าศึก จะเก็บเอาไว้เป็นเยี่ยงอย่างได้อย่างไรกัน”“ทูลฝ่าบาท หากทรงลงโทษแม่ทัพทุกคนที่พ่ายแพ้”“จะไม่มีแม่ทัพคนไหนเหลือใจเพื่อแผ่นดินอีกเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“แม่ทัพกู้เพิ่งพ่ายแพ้เป็นครั้งแรกทรงโปรดให้โอกาสสักครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“ทรงโปรดพิจารณาด้วย”เหล่าขุนนางพากันคุกเข่าทัดทานผู้เป็นใหญ่อย่างพร้อมเพรียง ...หาได้ยากยิ่งที่จะสามัคคีกันเช่นนี้ไม่ใช่เพราะเห็นใจแม่ทัพผู้เก่งกาจแต่... เพราะกลัวว่าตัวเองจะต้องถูกส่งไปตายแทนแม่ทัพเสียมากกว่า“ฝ่าบาท พวกต้าเฉียงมันชนะพวกเราเป็นครั้งแรก เพราะระเบิดมือประหลาดนั่น”“มันข่มขวัญกำลังใจทหารกล้าของเราจนถดถอยไปเสียหมด”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้ต้าเฉียงเป็นแคว้นเดียวที่พ่อค้าพวกนั้นยอมปรากฏตัวและยอมค้าขายด้วย”“พวกเราต้องซื้

ขบวนทัพของฮ่องเต้เคลื่อนพลอย่างแน่วแน่ไร้ความลังเลท่ามกลางการกระทบกันของเสื้อเกราะ คือเสียงสะอื้นแผ่วเบาของเหล่าภรรยาและบุตรที่ต้องส่งคนรักเข้าสู่สนามรบพวกนางมิต้องการให้มีศึกสงครามเกิดขึ้นแม้แต่น้อยคงมีแต่ขบวนของผู้เป็นใหญ่ของฝ่ายในที่ยังคงสงวนท่าทีให้สมกับเชื้อพระวงศ์ที่ต้องสละเพื่อชาติบ้านเมืองหัวเรือใหญ่ที่ตามเสด็จมาส่งฮ่องเต้ไม่แคล้วเป็น ไทเฮา ฮองเฮา และบรรดาพระสนมและอีกหนึ่งสตรีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพระคู่หมั้นขององค์รัชทายาท... จางรุ่ยอิงแม้พี่ชายของนางจะเป็นหนึ่งในแม่ทัพที่นำออกศึกแต่สายตากลับไม่เคยเหลือบแลขบวนทัพเลยแม้แต่น้อย เพราะนางจับจ้องไปยังซ่งเม่ยหลินไม่วางตาผู้หญิงสามัญชนที่เพิ่งลงจากเกี้ยวมาต่อถ้อยคำกับฮ่องเต้คราแรก นางไม่เชื่อข่าวลือเลอะเลือนพวกนั้นสักนิดนางจะเชื่อได้อย่างไรว่าองค์รัชทายาทมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงบ้านป่าจนพระองค์ต้องกระทำเรื่องไร้คุณธรรม... แย่งชิงนางกลับคืนมากระทั่งบิดาของนางเป็นผู้ยืนยันว่า ไทเฮารับสั่งให้สตรีนางนั้นและบุตรชายของมันกลับวังหลวงพร้อมด้วยองค์รัชทายาทหัวใจของว่าที่ไท่จื่อเฟยแทบระเบิดด้วยความอัดอั้นองค์รัชทายาททรงเลื่อนพิธีอภ

ความเงียบงันก่อตัวอยู่ชั่วครู่กว่าซ่งเม่ยหลินจะตอบกลับอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเรือนของนาง “ไม่ว่าใครที่ต้องการมาเพื่อกำจัดข้ากับลูก พวกมันต่างบอกว่าเป็นดีกันทั้งนั้น” ซ่งเม่ยหลินจ้องมองอีกฝ่ายผ่านช่องวางเล็ก ๆ ก่อนตอบออกไปทันควันด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ยาพิษที่ข้าทำขึ้น ข้าไม่เคยทำยาถอนพิษเตรียมไว้”“ถ้าไม่อยากเหมือนสองคนนั้นที่นอนตัวเย็นชืดอยู่หน้าประตูเรือนข้า… ก็กลับไปซะ!!” เมื่อเห็นอีกคนยังดึงดัน นางจึงขู่อีกฝ่ายอย่างเหี้ยมเกรียมพร้อมกับกำไลกลที่จ่ออยู่ที่เดิม “ข้ามาเพื่อช่วยท่าน ให้ข้าเป็นมือเป็นเท้าแทนหมอหลวงหวังหลุน!!”“ในเมื่อท่านใช้งานคนที่กลับกลอกและเลวร้ายเช่นนั้นได้“ท่านก็ใช้ข้าได้เช่นกัน”เสียงนั้นหนักแน่นไร้หวาดหวั่น “อย่างน้อยข้าก็มีความซื่อสัตย์และภักดี...พร้อมจะถวายให้องค์รัชทายาท องค์ชายน้อย... และท่าน” “...ว่าที่ไท่จื่อเฟย” น้ำเสียง สีหน้ามุ่งมั่นและจริงจังของอีกคน เกือบทำให้นางเปิดประตูออกไป ทว่า... เพราะเพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มาทำให้นางเปลี่ยนใจ

“มีสิ่งใดก็ว่ามา หากข้าช่วยได้จะไม่นิ่งเฉยกับพวกเจ้าแม่ลูกเป็นแน่”ไทเฮาตรัส พลางทอดพระเนตรมองแม่ลูกตรงหน้าเจ้าตัวน้อยยามนี้ตื่นเต็มตาแล้วกำลังนั่งเล่นมือไม้ของตัวเองส่งเสียงใส ๆ ฮึมฮัมพูดกับมารดา พลางยิ้มหวานในอ้อมแขนนางอย่างอารมณ์ดีใครเห็นก็อดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักไร้เดียงสานั้น“หม่อมฉันขอคุยกับพระองค์ตามลำพังได้หรือไม่เพคะ”คำพูดที่บังอาจเกินสตรีสามัญคนหนึ่งแต่ซ่งเม่ยหลินเอ่ยออกมาอย่างแน่วแน่โดยไม่หลบเลี่ยงสายตา“พวกเจ้าออกไปให้หมด เหลือแค่หลิงหลงเท่านั้น”แม้ไทเฮาจะไม่พอพระทัยนัก แต่เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนการใด จึงยอมทำตามในที่สุดนางกำนัลทั้งตำหนักจึงพากันถอยออกไปเหลือเพียงเงาของสตรีสามคน หนึ่งหนูน้อย... และกลิ่นชาดอกไม้ที่อบอวลคลุ้งในอากาศ“หม่อมฉันต้องการให้หมอหลวงเข่อซินได้เข้าไปถวายการรักษา...ที่ตำหนักอี้เหอกงเพคะ”คำขอแสนบังอาจหลุดออกจากปากของซ่งเม่ยหลินตำหนักอี้เหอกง... เป็นสถานที่เช่นใดที่จะให้หมอหลวงชั้นรองเข้าไปรักษาได้อย่างนั้นน่ะหรือ“หม่อมฉันมิอาจเปิดเผยแผนทั้งหมดได้ในตอนนี้”“แต่ขอให้ทรงวางพระทัย สิ่งนี้จะทำให้ฮองเฮากลายเป็นเพียงลูกไก่เชื่อง ๆ”“แทนนางพญา

ทั้งที่เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วลมหายใจเท่านั้น แต่ซ่งเม่ยหลินกลับรู้สึกว่ายาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์...ทว่าเมื่อเสียงของเจ้าของตำหนักดังขึ้นมือที่กำเข้าหากันแน่นคลายลงทันใด“หึ เจ้าอยากได้ตำแหน่งไท่จื่อเฟย และตำแหน่งให้บุตรชายของเจ้าสินะ”“ไม่คิดเลยว่าข้าคนนี้ ที่เจนจัดอยู่ในวังหลวงมานับสิบปี”“กลับต้องตกอยู่ในกำมือเจ้า”“ข้ายินดีจะมอบมันให้เจ้า”“และข้าสาบาน...ข้าจะทำให้เจ้าได้รับบทเรียนที่สาสม”เซี่ยฮองเฮาชันพระองค์ให้ลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรงความเจ็บปวดจากโรคร้าย...ไม่สู้ความเจ็บใจราวกับมีใครมาเฉือนมันเหมือนตอนนี้น้ำเสียงและสายตาของพระนางมิได้ยอมสิโรราบกลับกันมันเต็มไปด้วยความแค้น“หม่อมฉันไม่เคยคิดว่าพระองค์จะทรงพระทัยดีไม่ถือสาในสิ่งที่หม่อมฉันทำลงไป”“หึ เรื่องพวกนั้นยังอีกยาวไกลนัก”“ยังไม่รู้ว่าผู้ใดจะเพลี่ยงพล้ำกันแน่นะเพคะ”ซ่งเม่ยหลินสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละนางไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะหยุด“พระองค์สาบานว่าจะเอาคืนอย่างสาสม”“หม่อมฉันเอง”“ขอสาบานเช่นกัน...ว่าจะไม่นิ่งเฉยต่อสิ่งที่พระองค์ทำ” ซ่งเม่ยหลินทูลเตือนอีกฝ่ายว่านางต่างหากที่เป็นต่อ “หึ ข้าจะรอดูว่าสต