All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 151 - Chapter 160

Mabilis ang pagtakbo ng mga araw. Hindi namalayan ni Ysabel na nasa ikapitong buwan na siya ng pagbubuntis. Ang dati’y maliit na umbok ng tiyan ay ngayon ay bilog na bilog na at bawat sipa ng sanggol ay tila nagpapaalala sa kanya kung gaano na kalapit ang sandaling magaganap ang kanilang pagkikita.Isang umaga, habang nasa veranda ng Verano mansion, nag-aalmusal si Ysabel ng prutas at gatas. Nakasandal siya sa upuan, pinagmamasdan ang mga ibong lumilipad sa hardin. Tahimik, ngunit puno ng kapanatagan ang kanyang puso.“Good morning, Mommy,” malambing na bati ni Leonardo mula sa likuran, dala ang tray ng tinapay. Nilagay niya ito sa mesa at saka lumapit upang halikan sa noo ang asawa. “Kumusta ang baby natin?”Ngumiti si Ysabel at hinawakan ang tiyan. “Lagi siyang sumisipa, lalo na kapag naririnig ang boses mo. Parang gustong-gusto ka niyang marinig, Leo.”“Syempre naman,” sagot ni Leonardo habang nakaluhod sa harap ng asawa at nakikinig sa tiyan. “Kilala na ako ng anak natin. Di ba, a

Mainit ang sikat ng araw nang araw na iyon, ngunit sa loob ng Verano mansion, malamig at masigla ang hangin. Puno ng blue at puting palamuti ang buong sala, may mga lobo, ribbons at mga banner na nagsasabing “Welcome Baby Verano!” Tahimik pa rin si Ysabel sa kwarto, nag-aayos ng buhok sa harap ng salamin. Akala niya’y ordinaryong araw lang iyon, isang simpleng dinner kasama si Leonardo. Pero hindi niya alam, busy na sa ibaba sina Zenaida at Leonardo kasama sina Joanna, Samuel at ilang matatalik na kaibigan ng pamilya, para sa isang sorpresa. “Leo, sure ka bang dinner lang ito?” tanong ni Ysabel habang inaayos ang suot na light blue dress na pinaresan ng simpleng flat sandals. “Parang pinipilit mo akong mag-ayos nang sobra. May birthday party ba? Sino ang may birthday” Nakangiting sagot ni Leonardo habang inaabot ang handbag niya. “Hindi naman sobra. Gusto ko lang makita ang pinakamagandang buntis sa buong Maynila. Saka, walang may birthday, ‘no.” Napatawa si Ysabel. “Hay naku, p

Tahimik ang paligid ng ospital. Tanging tunog lamang ng mga makina at mahihinang yabag ng mga nurse ang maririnig sa hallway. Nasa tabi pa rin ng kama ni Ysabel si Leonardo, nakahawak sa kamay nito habang mahimbing itong natutulog. Mabuti na lang at hindi tuluyang nanganak si Ysabel, sabi ng doktor ay false labor lang daw iyon pero kailangan pa rin niyang magpahinga. Maingat na hinaplos ni Leonardo ang buhok ng asawa. “Wag mo nang masyadong isipin ang baby natin, Ysabel. Ligtas ka, ligtas din ang anak natin,” mahina niyang sabi, kahit alam niyang tulog ito. Maya-maya pa ay may kumatok sa pinto. Bumukas iyon, at sumilip si Samuel na may dalang prutas at bulaklak. Kasunod naman niya si Joanna, may dalang puting paper bag. “Pwede ba kaming pumasok?” tanong ni Samuel, marahang ngumiti. Tumango si Leonardo. “Oo naman, halika kayo. Dahan-dahan lang ha? Tulog pa siya, e.” Pagpasok nila, agad na lumapit si Joanna sa kama ni Ysabel. “Kamusta siya?” tanong nito, halatang may halong pag

Tahimik lang sa loob ng sasakyan habang binabaybay nila Samuel at Joanna ang daan papunta sa maliit na restaurant na madalas puntahan ni Samuel kapag gusto niyang magpahinga. Hindi ito mamahalin, isang tahimik na kainan lang ito sa may gilid ng lungsod, may mga parol na nakasabit at lumang gitara sa dingding. “Sigurado ka bang gusto mo rito kumain?” tanong ni Joanna habang nakatanaw sa bintana. “Sigurado ako,” sagot ni Samuel na may bahagyang ngiti. “Hindi ito sosyal, pero masarap ang adobo nila. At hindi rin crowded ang restaurant. Maganda para sa mga taong ayaw ng maingay.” Napangiti si Joanna. “So… para sa ating dalawa pala ang place na ito.” Tumawa si Samuel. “Exactly.” Pagdating nila sa restaurant, sinalubong sila ng mahinang tugtog ng gitara. Naupo sila sa sulok, malapit sa bintana kung saan tanaw ang ilaw ng kalye. Pag-upo pa lang, agad na dumating ang waitress na tila kilala na ni Samuel. “Usual, sir?” tanong nito na may pamilyar na ngiti. “Oo, pero dalawang order nga

Lumabas si Joanna ng bahay, hawak ang maliit na paper bag na may dalang mga prutas at tinolang manok para kay Ysabel. Nakasuot siya ng simpleng puting blouse at light blue na pantalon, handa sanang mag-commute papunta sa Verano mansion. Pero natigilan siya nang makita ang isang pamilyar na itim na kotse na nakaparada sa tapat ng gate.Mabilis na bumukas ang bintana at sumilip si Samuel, nakangiti at may hawak na paper cup ng kape. “Good morning, Joanna. Sumakay ka na. Sabi ni Ysabel sabay na raw tayo papunta sa kanila.”Napataas ang kilay ni Joanna, pero hindi maitago ang bahagyang ngiti ni Samuel. “May coordination na pala kayo ni Ysabel, ha?” biro niya habang naglalakad papalapit papasok sa kotse ni Samuel.“Of course,” sagot ni Samuel sabay turo sa passenger seat. “Hindi mo na kailangang mag-taxi. At least makakatipid ka at may free coffee ka pa.”Napailing si Joanna pero kinuha rin ang paper cup. “Hmph. Kung hindi lang dahil kay Ysabel, baka hindi ako sumakay dito sa kotse mo.”“S