All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 161 - Chapter 167

Hapon na nang makabalik si Leonardo sa mansion. Tahimik siyang nagmaneho pauwi, hawak ang cellphone ngunit hindi tumatawag kaninuman. Maraming beses na niyang gustong ipaliwanag kay Ysabel ang nangyari, pero natatakot siyang baka mag-alala ito. Alam niyang sa kalagayan nito ngayon na pitong buwan na buntis, bawal dito ang sobrang stress sa kahit saan.Pagpasok niya sa bahay, sinalubong siya ni Aling Maritess. “Sir Leonardo, nasa kwarto po si Ma’am Ysabel. Natutulog siya kanina, pero nagising nang marinig na dumating po kayo.”Tumango lang siya. “Salamat, Aling Maritess.”Dinala niya ang mga folder at laptop sa opisina niya sa bahay, pero bago pa siya makaupo, narinig niya ang mahinang boses ni Ysabel mula sa pinto.“Leo…”Nakatayo ito sa may hallway, nakasuot ng simpleng nightgown, hawak ang tiyan. Maputla ang mukha, pero may halong lambing sa ngiti. “Hindi ka pa rin kumakain, ‘no?”Napahinto si Leonardo at lumapit. “Dapat matulog ka pa. Hindi ba sabi ng doktor, kailangan mo ng pahing

Malalim ang gabi, pero gising na gising pa rin si Miguel Cortez. Sa loob ng kanyang condo unit sa Makati, paulit-ulit niyang binabasa ang email na kanina pa niya natanggap, isang notice mula sa isa sa kanyang pinakamalaking kliyente. Termination of Contract. Tatlong salitang paulit-ulit na tumatama sa kanyang utak, parang martilyo na unti-unting binabasag ang kanyang ego. “Impossible…” bulong niya, habang pinipigilan ang panginginig ng kamay. “Walang dahilan para gawin nila ‘to.” Tinapon niya ang cellphone sa mesa at sabay hinampas ang laptop na halos mahulog sa sahig. Hindi siya sanay matalo sa kahit anong bagay sa buhay niya. Hindi siya sanay mawalan ng control. Sa loob ng maraming taon, siya ang “king of deals,” ang negosyanteng kayang paikutin ang merkado gamit lang ang ngiti at charisma. Pero ngayon, lahat ng iyon, biglang gumuho. “Who the hell did this to me?” mariin niyang sabi habang naglalakad paikot sa sala. Nagsindi siya ng sigarilyo, sabay upo sa sofa, mariing humithit,

Sa mga sumunod na araw, mas madalas na silang nagkikita. Sa mga café, business lounges, at minsan, sa rooftop bar ng hotel ni Miguel. Ang simpleng “mission” ni Selene ay unti-unting nagiging komplikado. Sa bawat tawa, sa bawat kwento, sa bawat pagkakataong nagtatagpo ang kanilang mga mata, unti-unting nagiging totoo ang pakiramdam niya para kay Miguel. Isang gabi, habang naglalakad sila palabas ng restaurant, biglang bumuhos ang ulan. Tumakbo sila sa lilim ng building at sabay natawa nang pareho silang nabasa. “Tingnan mo ‘tong suot mo, basang-basa,” sabi ni Miguel habang inaabot ang jacket niya at isinukbit ito sa balikat ni Selene. “Malamig, baka magkasakit ka.” “Nag-aalala ka sa akin?” tanong ni Selene, nakangiti. “Medyo,” sagot ni Miguel sabay tingin sa kanya, “hindi ko kasi alam kung bakit, pero ayokong may mangyaring masama sa’yo.” Sa unang pagkakataon, hindi nakasagot si Selene. Para bang natunaw ang lahat ng pader na itinayo niya para sa lalaking ito. Kinagabihan, habang

Tahimik ang buong executive floor nang dumating si Leonardo Verano. Ang tunog lamang ng kanyang mamahaling sapatos sa marmol na sahig ang bumabasag sa katahimikan. Ang mga empleyado ay agad na nagsitayuan, sumaludo at ibinalik sa kanya ang mga titig na puno ng respeto at takot.“Good morning, Mr. Verano,” bati ng kanyang secretary.“Coffee. Black please. At ipatawag mo si Selene,” maikling utos niya, hindi man lang tumingin sa kanyang secretary.Habang papasok siya sa opisina, ramdam pa rin niya ang bigat ng problema sa kumpanya, ang sabotahe ni Miguel, na muntik nang magdulot ng malaking pagkalugi sa project nila. Pero ngayong alam na niyang si Selene, ang bagong empleyada niya ay nasa panig na ni Miguel, oras na para gumanti.Nang dumating si Selene, maingat itong kumatok sa pinto ng opisina ni Leonardo.“Sir, you called for me?” tanong niya, mahinahon ngunit halatang kinakabahan.“Come in,” malamig na sagot ni Leonardo. Nakaupo siya sa swivel chair, nakasandal, habang hawak ang ila