Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 91 - Bab 100

รัตติกาลมืดมิดประดุจหมึก ลมหนาวโชยพัดดังหวีดหวิวความเหี้ยมเกรียมวาบผ่านดวงตาของชุนเถา นางผลักเจียงหวนไปด้านข้างอย่างแรง แล้วพลิกมือชักดาบโค้งออกจากเอว คมดาบเรืองแสงเย็นยะเยือกออกมาใต้แสงจันทร์“รนหาที่ตาย!”น้ำเสียงแหบพร่าที่ราวกับถูกขัดถูด้วยกระดาษทรายของนาง เผยจิตสังหารอันเข้มข้นออกมาแววตาของเงาหมายเลขสิบสามขรึมลง เขาใช้กระบี่สั้นขวางต้านไว้ เสียงบาดหูของโลหะกระทบกันก้องกังวานไปทั่วฟากฟ้ายามค่ำคืนในชั่วพริบตา ท่ามกลางเงาดาบและกระบี่ คนทั้งสองพลันโรมรันพันตูกันขึ้นมา หัวใจของเจียงหวนเต้นจนแทบกระดอนออกมาจากอกนี่เป็นโอกาสที่ดี นางต้องความไว้ให้ได้นางดิ้นรนขึ้นจากพื้น แล้ววิ่งออกไปหนี! ต้องหนีให้ได้!แต่เพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีเสียงร้องในลำคอดังมาไหล่ของเงาหมายเลขสิบสามถูกคมดาบกรีดผ่าน โลหิตสดสาดกระจายในเสี้ยววินาทีนั้นเจียงหวนก็ชะงักฝีเท้าลง ความรู้สึกผิดอันรุนแรงและความหวาดหวั่นหยุดยั้งนางไว้กับที่สัญชาตญาณทำให้นางอยากหันกลับไปช่วยคน แต่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นตาย สมองพลันมีเหตุผลขึ้นมาอย่างน่าประหลาดหากนางหยุดลงก็มีแต่จะทำให้คนผู้นั้นบาดเจ็บโดยเปล่าปร

ฮั่วหลินมือข้างหนึ่งกุมกระบี่ยาว อีกข้างกอดเจียงหวน อาภรณ์ปลิวสยายส่งเสียงพรึ่บพรั่บเขาชูแขนขึ้นมา ออกแรงปักตัวกระบี่เข้าไปในผนังผาอย่างรุนแรง ประกายไฟพุ่งออกมาตลอดทางที่คนทั้งสองไถลลงไป“อย่ากลัว”เจียงหวนหลับตาทั้งสองข้างแน่น นางสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นอย่างเร็วแรงของฮั่วหลินผ่านทางแผ่นอก และวงแขนที่โอบรัดอยู่รอบเอวของนางแรงนั้นทรงพลังจนแทบจะหลอมนางเข้าไปในเลือดเนื้อและกระดูกแล้วทั้งที่ตอนนี้กำลังตกลงไปเบื้องล่าง และอาจเผชิญความตายที่ไม่อาจฟื้นคืนได้ทุกเมื่อ ทว่าหัวใจของนางกลับสงบลงอย่างประหลาดราวกับจะเป็นแค่ชั่วพริบตา และคล้ายกับจะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีการตกกระแทกจนกระดูกป่นปี้ร่างกายแหลกสลายมิได้เกิดขึ้นฮั่วหลินอาศัยกำลังภายในอันแข็งแกร่งของตน ปรับท่วงท่ากลางอากาศโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เขายืมกิ่งก้านสาขาของไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ผ่อนแรงกระแทกไว้ระลอกหนึ่งร่างกายของเขาพลันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง แต่ด้วยเหตุนี้ก็ได้เปลี่ยนทิศทางการร่วงหล่น คนทั้งสองตกลงไปในถ้ำแห่งหนึ่งที่ยื่นออกมาอย่างหนักแทนในเสี้ยววินาทีที่แผ่นหลังของเจียงหวนกระแทกเข้ากับก้อนหินแข็ง มือของฮั่วหลินก็รองรับเข้

หลังจากนั้นครึ่งชั่วยามภายหลังที่เจียงหวนก็พันแผลให้ฮั่วหลินเสร็จ ภายในถ้ำตกอยู่ในภาวะเงียบสงัดไปครู่หนึ่งนางก้มศีรษะลงเก็บแถบผ้าที่เหลือ นิ้วมือยังสั่นสะท้านอยู่บ้างเล็กน้อยไม่รู้ว่าเป็นเพราะความประหม่ากังวลจากเมื่อครู่ หรือเป็นเพราะสายตาอันร้อนแรงของฮั่วหลินเอาแต่จับจ้องอยู่บนตัวนางตลอด หัวใจของนางจึงได้เต้นไม่เป็นจังหวะฮั่วหลินลองขยับไหล่ขวา แม้จะยังเจ็บตื้อๆ อยู่บาง แต่ข้อที่หลุดก็ได้รับการจัดกลับไปแล้ว รู้สึกดีกว่าก่อนหน้ามากนักเขาก้มหน้าลงมองผ้าพันแผลบนมือที่ถูกพันไว้อย่างเป็นระเบียบ มุมปากก็ยกขึ้นบางๆ อย่างไม่อาจสังเกต“หิวหรือยัง?” จู่ๆ ฮั่วหลินก็เอ่ยปากขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มต่ำเจียงหวนตะลึงไป ยามนี้จึงได้ตระหนักว่า นับแต่ตกจากหน้าผามาถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่ได้ดื่มน้ำสักหยดนางลูบท้องโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันตอบ ก็ได้ยินเสียงความในใจของฮั่วหลิน[นางจะต้องหิวแล้วแน่ เราต้องไปหาของกินมาสักหน่อย]“ฝ่าบาทอย่าทรงขยับเพคะ!” เจียงหวนรีบกดตัวเขาไว้ “บนร่างของพระองค์ยังมีบาดแผลอยู่ ห้ามขยับโดยไม่จำเป็นนะเพคะ”[นางเป็นห่วงเรา!]“วางใจเถอะ ย่อมไม่อาจปล่อยให้หิวตายแทนเจ็บตายกระม

วันรุ่งขึ้น ยามรุ่งสางในขณะที่แสงแห่งทิวายังคงอ่อนแรง นอกถ้ำก็มีเสียงตะโกนเรียกดังเข้ามา“ฝ่าบาท! พระสนม!”เจียงหวนตื่นขึ้นจากการหลับใหล พบว่าตนเอนพิงอยู่บนไหล่ของฮั่วหลินตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ไหล่กว้างของบุรุษช่วยป้องกันนางจากไอหนาวในยามเช้า ฝ่ามือของเขาวางอยู่บริเวณช่วงเอวของนางอย่างแผ่วเบา ทั้งไม่ทำให้นางรู้สึกว่าถูกล่วงเกิน และยังช่วยป้องกันการลื่นไถลของนางด้วยฮั่วหลินเห็นนางลืมตา ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“ตืนแล้วหรือ?”เจียงหวนรีบนั่งตัวตรงในทันที ปฏิกิริยาแรกคือการลูบมุมปากของตนดีมาก แห้งอยู่ ไม่ได้น้ำลายไหลก็เป็นในเวลานั้นเอง นางถึงได้พบว่า เสื้อคลุมของฮั่วหลินยังคงคลุมอยู่บนตัวนางและเขาสวมเพียงเสื้อตัวในบางๆ เท่านั้น ไม่รู้ว่านั่งอยู่กลางน้ำค้างยามเช้ามานานเพียงใดแล้วเจียงหวนรู้สึกอยากมุดรูหนีจริงๆเมื่อคืนนางก็ปล่อยให้คนเจ็บเฝ้ายามตลอดคืนเช่นนี้ แล้วตนเองกลับไปนอนหลับอุตุแล้ว?“ฝ่าบาท เหตุใดไม่ทรงปลุกหม่อมฉันเล่าเพคะ…” เจียงหวนที่ศีรษะก้มต่ำอย่างยิ่งบ่นพึมพำเบาๆฮั่วหลินขยับไหล่ที่แข็งเกร็งของเขาครู่หนึ่ง กวาดตามองเจียงหวนทีหนึ่ง มิได้กล่าวสิ่งใด[ยามนาง

แม้อาการบาดเจ็บของฮั่วหลินจะไม่นับว่าร้ายแรง แต่หวังเต๋อกุ้ยก็ทำราวกับกำลังรับมือข้าศึกใหญ่ในช่วงเวลาสองวันระหว่างรอเดินทาง เขาแทบจะดูแลฮั่วหลินไม่ต่างอะไรกับการบูชาตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่แตกสลายง่าย“ฝ่าบาท หมอหลวงบอกแล้วว่าอาการบาดเจ็บนี้ของพระองค์ต้องพักผ่อนให้ฟื้นตัว ไม่อาจทำงานหนักเกินไปพ่ะย่ะค่ะ”หวังเต๋อกุ้ยโน้มน้าวด้วยความอดทน ในมือถือถ้วยยาที่เพิ่งต้มเสร็จ“นี่เป็นโอสถสำรับขจัดเลือดคั่งและกระตุ้นการไหลเวียนโลหิต ทรงดื่มตอนยังร้อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ฮั่วหลินรับถ้วยยามาด้วยสีหน้าเย็นชา ดื่มหมดในรวดเดียว โดยคิ้วไม่แม้แต่จะขมวด[ขม][ขมนัก][ยานี่ยากทนทานกว่าบาดแผลของเราซะอีก]มุมปากของเจียงหวนโค้งขึ้นเล็กน้อยแม้จะรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดบังมุมปาก แต่กลับมิอาจอำพรางรอยยิ้มในดวงตาได้ก่อนหน้านี้เป็นผู้ใดหัวเราะเยาะว่านางเหมือนเด็กสามขวบกัน?หึหึ ตอนนี้ต้องรับผลกรรมแห่งการกระทำของตนแล้วใช่ไหมแต่ยาในยุคนี้ก็ขมจริงๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เจียงหวนที่มีประสบการณ์ตรงเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดีต่างเป็นผู้ที่ประสบชะตากรรมเดียวกัน นางก็จะช่วยสักครั้งแล้วกัน“ท่านหัวหน้าขันทีหวัง” เจีย