Semua Bab ทะลุมิติทั้งทีขอเป็นเศรษฐีนียุค 70: Bab 21 - Bab 30

“ใช่! เป็นฉันเอง! ฉันเป็นคนเผาเอง! ฉันอยากให้มันมอดไหม้ไปให้หมด!” เธอสารภาพออกมาทั้งหมดด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด“ทั้งหมดเป็นเพราะนังจิ้งจอกนั่น! มันแย่งทุกอย่างไปจากฉัน! แย่งพี่เว่ยหลงไป! แย่งความสุขของฉันไป! ในเมื่อฉันไม่ได้ มันก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน!”คำสารภาพอันบ้าคลั่งของเธอดังเล็ดลอดออกมานอกบ้านให้ชาวบ้านที่กำลังมุงดูอยู่ได้ยินกันอย่างถ้วนหน้า ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเมื่อได้คำสารภาพแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ไม่รอช้า พวกเขาสวมกุญแจมือให้เธอแล้วลากตัวออกมาจากบ้านทันทีหลี่เหมยดิ้นรนและกรีดร้องอย่างน่าเวทนาขณะที่ถูกลากผ่านกลางหมู่บ้านไป ผ่านสายตาของชาวบ้านที่เคยชื่นชมเธอ ผ่านหน้าบ้านของชายที่เธอเคยรัก และผ่านหน้าบ้านหลังใหม่ที่เธอพยายามจะทำลาย..รถจี๊ปแล่นออกจากหมู่บ้านไป ทิ้งไว้เพียงฝุ่นดินที่คละคลุ้งและเสียงกรีดร้องโหยหวนของเธอที่ค่อย ๆ จางหายไปไม่กี่วันต่อมา.. คำตัดสินก็ถูกส่งมาถึงหมู่บ้านเนื่องจากข้อหาลอบวางเพลิงเป็นคดีอาญาที่ร้ายแรง ประกอบกับมีเจตนาที่ชั่วร้ายและไม่สำนึกผิด หลี่เหมยจึงถูกตัดสินให้ไปรับการปฏิรูปด้วยแรงงานที่ฟาร์มปศุสัตว์อันห่างไกลทางตอนเหนือสุดข

การทำงานของคณะกรรมการคอมมูนนั้นรวดเร็วกว่าที่คาดไว้มาก เพียงไม่กี่วันหลังจากที่เว่ยหลงยื่นจดหมายร้องเรียน รถจี๊ปคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าทำการหมู่บ้านต้าซาน สร้างความแตกตื่นให้แก่ชาวบ้านอีกครั้ง ชายวัยกลางคนที่ดูน่าเกรงขามและมีท่าทีของข้าราชการระดับสูงก้าวลงมาจากรถ เลขาเฉิน จากคณะกรรมการคอมมูน ที่ถูกส่งลงมาเพื่อไต่สวนเรื่องนี้โดยเฉพาะที่ทำการหมู่บ้านถูกใช้เป็นห้องไต่สวนชั่วคราว เลขาเฉินนั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะ โดยมีผู้ใหญ่บ้านสือนั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดหลี่กังคือคนแรกที่ถูกเรียกตัวเข้าไปเขายังคงมีท่าทีหยิ่งยโสและลำพองใจ คิดว่าตนเองมีตำแหน่งและสามารถบิดเบือนความจริงได้อย่างง่ายดาย เขาเหลือบมองไปยังหลินเสวี่ยหรงและเว่ยหลงที่นั่งรออยู่มุมห้องด้วยสายตาดูแคลน“หลี่กัง” เลขาเฉินเริ่มต้นการไต่สวนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเป็นทางการ “มีผู้ร้องเรียนว่าคุณใช้อำนาจในทางมิชอบ หักคะแนนสะสมผลงานของครอบครัวสหายเว่ยหลงโดยไม่มีเหตุอันควร คุณมีอะไรจะชี้แจง?”“เลขาเฉินครับ ผมเพียงแค่ทำตามหน้าที่” หลี่กังตอบอย่างมั่นใจ “ครอบครัวนั้นไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับการทำงานของส่วนรวม ผมจึงจำเ

เงาร่างของหลี่กังเคลื่อนไหวภายใต้ความมืด เขาแอบย่องไปยังบ่อน้ำส่วนรวมของคนทั้งหมู่บ้านต้าซาน มือของเขากำถุงยาฆ่าแมลงไว้แน่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นอันบ้าคลั่งผสมปนเปไปกับความหวาดกลัวเมื่อมาถึงขอบบ่อ เขาไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย เขารีบเปิดปากถุงออก แล้วเทผงพิษสีขาวทั้งหมดลงไปในบ่อน้ำที่มืดและลึกจนมองไม่เห็นก้นผงพิษค่อย ๆ ละลายหายไปกับสายน้ำ โดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้หลี่กังรีบปิดฝาบ่อกลับดังเดิม แล้วจึงเร้นกายหายไปในความมืดอีกครั้ง ทิ้งไว้เพียงหายนะที่กำลังจะมาเยือนในรุ่งเช้าของวันใหม่เช้าวันนั้น ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ ชาวบ้านตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน พวกเขาไปตักน้ำจากบ่อเพื่อนำมาหุงหาอาหารและดื่มกิน โดยไม่มีใครระแคะระคายถึงอันตรายที่แฝงตัวอยู่ในสายน้ำนั้นเลยแม้แต่น้อย“แม่! ผมปวดท้อง!” เด็กชายคนหนึ่งร้องขึ้นกลางวงอาหารเช้า ก่อนจะล้มตัวลงนอนดิ้นทุรนทุรายแล้วอาเจียนออกมาอย่างรุนแรงเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ครอบครัวเดียว แต่กลับเกิดขึ้นพร้อม ๆ กันในหลายครัวเรือน“ช่วยด้วย! ลูกฉันก็อาเจียนไม่หยุดเลย!”“ฉันก็ปวดท้องเหมือนกัน! ปวดจนตัวงอไปหมดแล้ว!”ความโ

‘บ้านหลังนี้เคยเป็นทั้งกรงทองและขุมนรกของฉัน’ เธอคิดในใจ ‘แต่วันนี้ มันจะเป็นเพียงเวทีสำหรับละครฉากสุดท้ายเท่านั้น’เว่ยหลงเป็นผู้ที่เคาะประตูเมื่อประตูเปิดออก หญิงรับใช้ผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เธอมองหลินเสวี่ยหรงด้วยความตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปรายงานนายหญิงของตนไม่นานนัก ร่างของแม่เลี้ยงก็รีบวิ่งออกมาด้วยท่าทีที่เสแสร้ง “ใครมา อ๊ะ! หรงเอ๋อร์!” เธอทำท่าจะโผเข้ามาสวมกอดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจอมปลอม “เธอกลับมาแล้ว! ในที่สุดเธอก็กลับมาช่วยแม่กับน้อง!”แต่เธอก็ต้องชะงักงัน เมื่อได้เห็นหลินเสวี่ยหรงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเด็กสาวที่เคยผอมแห้งและมีแววตาหวาดกลัวอยู่เสมอ บัดนี้กลับกลายเป็นสตรีที่สง่างามและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แม้เธอจะสวมเพียงเสื้อผ้าผ้าฝ้ายธรรมดา ๆ แต่มันกลับดูดีและสะอาดสะอ้าน ผิวพรรณของเธอเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล และที่สำคัญที่สุดคือดวงตาของเธอ มันไม่ได้มีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย มีเพียงความเย็นชาและเฉยเมยที่มองมายังเธอราวกับเป็นเพียงคนแปลกหน้าและที่ข้างกายของเธอยังมีบุรุษร่างสูงใหญ่ในเครื่องแบบทหารยืนค้ำตระหง่านอยู่ แววตาของเขาคมกริบและเย็นชา

ในการพบปะกันครั้งล่าสุดที่โรงน้ำชาผิงอัน บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองจึงได้เปลี่ยนไป มันไม่ใช่การเจรจาซื้อขายระหว่างผู้ผลิตและผู้รับซื้อ แต่เป็นการประชุมทางธุรกิจที่จริงจัง“คุณลุงคะ ขอบคุณคุณลุงเสมอมาที่คอยช่วยเหลือและให้การสนับสนุนกิจการของหมู่บ้านของฉัน” หลินเสวี่ยหรงเริ่มต้นบทสนทนาด้วยการแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ “วันนี้ฉันมีข้อเสนอทางธุรกิจที่ใหญ่กว่าเดิมมานำเสนอ”เธอได้อธิบายถึงโครงการโรงงานแปรรูปอาหาร วิสัยทัศน์ และศักยภาพในการเติบโตของตลาดให้เขาฟังอย่างละเอียด ก่อนจะเข้าสู่ประเด็นสำคัญ“แต่โครงการนี้ใหญ่เกินกว่าที่หมู่บ้านของเราจะทำได้เพียงลำพัง ฉันจึงอยากจะเรียนเชิญคุณลุงมาร่วมเป็นหุ้นส่วนกับเราอย่างเป็นทางการค่ะ”พ่อค้าจ้าวผู้มีสายตาแหลมคมดุจสุนัขจิ้งจอก เมื่อได้ฟังข้อเสนอของเธอก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เขารอคอยประโยคนี้จากเธอมานานแล้ว“แม่หนู ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากเสียที” เขากล่าวอย่างอารมณ์ดี “ว่ามาสิ เธอต้องการจะแบ่งหุ้นส่วนกันยังไง?”นี่คือช่วงเวลาที่หลินเสวี่ยหรงจะได้แสดงทักษะการเจรจาธุรกิจจากศตวรรษที่ยี่สิบห้า ของเธอออกมาอย่างเต็มที่“ทางสหกรณ์หมู่บ้านต้าซานจะรับผิดชอบในส่วนของก