สี่มังกร のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

เธอแอบถอนหายใจ นึกน้อยใจสามีเหมือนกัน แต่สามเดือนที่ผ่านมา คนเลวตรงหน้าทำให้เธอลืมสามีไปเลย จนเธอนึกว่าเขาเป็นสามีของเธอ“อีกสองเดือนฉันจะคลอดแล้ว คุณจะให้ฉันไปคลอดที่โรงพยาบาลไหน”“ผมจะให้หมอมาทำคลอดให้คุณที่นี่ ไม่ต้องห่วง เป็นหมอประจำตระกูลผมเอง ลูกคุณปลอดภัยแน่นอน”“หลังฉันคลอดแล้ว” เธอลองหยั่งเชิง “คุณจะเอาไงต่อ จะฆ่าฉันรึเปล่า?”“ถามทำไม”“คือถ้าคุณจะฆ่าฉัน ฉันอยากเอาลูกไปฝากกับเพื่อนไว้ก่อน อยากให้เพื่อนฉันเป็นคนเลี้ยงลูกให้ คุณคงไม่ว่าอะไรนะคะ” เธอร้องขอเชิงอ้อนวอนพิทยามองหญิงท้องแก่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าคนไร้หัวใจเช่นเขาจะนึกสงสารเวทนาใครได้ เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขาฉุดคิดถึงความสารเลวของตัวเอง“อืม”“คุณรับปากแล้วนะ” เธอดีใจจนยิ้มออกมา ดีใจที่เขายอมปล่อยลูกของเธอ โดยไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด เธอโผเข้ามาสวมกอดเขาไว้แน่นแล้วจูบแก้มสากของเขาด้วยความเต็มใจ “ขอบคุณนะคะ”เขาหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่“ขอบคุณคนเลวอย่างผมเหรอ”“ถึงคุณจะโคตรเลวระยำ แต่คุณก็ไม่เคยทำร้ายฉันจริงๆสักที” ใช่แล้ว ที่ผ่านมา เขาอ่อนหวานนุ่มนวลกับเธอเสมอ แม้จะพูดจาเสียดสี

เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี มารดาของเขาเป็นสาวไทยสุดเซ็กซี่ที่มาตกหลุมรักกับมาเฟียใหญ่ในกรุงโรม ตอนนั้นเธอเป็นแอร์โฮตเตสของสายการบินแห่งหนึ่ง เจอกับบิดาของเขาบนเครื่องบินน่ะแหละ คุยกันไม่นานก็สป๊าค เลยลากกันมาทำเขาให้เกิดขึ้นในรถหรูราคายี่สิบล้าน ซึ่งจอดทิ้งไว้ที่สนามบินอืม...ใช่...เขามาตอนในรถนั่นล่ะ แล้วพ่อแม่ทำกันอีท่าไหนก็ไม่รู้นะ เขาถึงเกิดมาหล่อเหลาอย่างกับเทพบุตรกรีกที่ผสมผสานความเป็นเอเชี่ยนได้อย่างลงตัวขนาดนี้ใบหน้างดงาม รูปร่างแข็งแกร่ง สูงสง่า ดวงตาสีน้ำตาลทอง ผมสีน้ำตาลไหม้ ผิวสีแทนสุกปลั่ง เรียกว่าครบครันความฝันของสาวไทยนิยมฝรั่งเลยก็ว่าได้เขาติดสัญชาติอิตาลี แต่พูดและฟังภาษาไทยได้ดีเยี่ยม เขามีชื่อว่าปราน อินซากี้ หรือฟราน ตามที่เพื่อน ๆ สาวๆและครอบครัวฝั่งนี้เรียกกัน ตอนนี้เขาอายุยี่สิบแปดปีเต็มแล้ว ทำงานอยู่ในหน่วยงานแห่งหนึ่งซึ่งเป็นองค์กรลับและตอนนี้เขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน เพราะชอบใช้ชีวิตอิสระ ที่สำคัญ ยังไม่อยากผูกมัดกับใคร“เฮ้อ....ได้เวลาไปโบสถ์อีกแล้วสินะ”ทุกครั้งที่เขาทำงานจบลงหรือกำลังจะเริ่มงานใหม่ เขามักจะไปหาหลวงพ่อที่โบสถ์แห่งหนึ่งนอกเมืองใหญ่เสมอ เ

ที่นี่ราวกับมีปาร์ตี้บิกีนี่ยังไงยังงั้น ชายหนุ่มหญิงวัยสาวสะพรั่งในชุดว่ายน้ำ ชุดบิกีนี่ ชุดวับๆแวม ๆ ไปจนถึงชุดเดรสมารวมตัวกันอวดหุ่น ชมวิว ว่ายน้ำ และยั่วเย้าโปรยเสน่ห์สาวบิกีนี่หลายคนกำลังว่ายน้ำอวดสรีสระสุดสะบึมอยู่ในสระว่ายน้ำ มันคงเป็นภาพที่น่าชมสำหรับชายหนุ่มหรือชายแก่อย่างแน่นอน แต่สำหรับเธอแล้ว...“อ๋อยกันเบอร์นี้ คิดว่าสวยเหรอยะ” เธอจิบไวน์พลางเหลือบสายตามองรอบสระอย่างตั้งใจ “แหม..มองกันใหญ่เชียวนะ ทั้งหนุ่มทั้งแก่ นี่ถ้าฉันใส่บิกีนี่มานะ พวกหล่อนไม่ได้เกิดหรอกย่ะ”ขาดคำนั้น ชายหนุ่มหุ่นนายแบบ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย ผิวสีน้ำผึ้งงดงาม เดินออกมาแล้วหยุดยืนที่ริมสระ เขาสวมกางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว เผยแผงอกล่ำสัน หน้าท้องแบนราบอวดซิกแพคเป็นลอน“ว๊าว!!!” และตรงส่วนนั้นของเขา นำสายตาของสาว ๆไปจดจ่อได้ทุกนางเลยทีเดียว“ว๊าย! ห่อหมก!” ดุจเดือนอุทานอย่างลืมตัว ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นความอลังการขนาดนั้นตอนกลางวันแสกๆแบบนี้ เธอผึ่งตาโตหลายวินาทีทีเดียว “ห่อหมกปลาช่อน แม่เจ้า โอยยยย น้ำลายไหล”เพราะคำว่าห่อหมกปลาช่อนนั่นเอง ที่ทำให้เขาต้องถอดแว่นกันแดดออกจากดวงตาสีสวยของเขา เพื่อจะหันม

“เปล่าค่ะเปล่า ฉันแค่กำลังนึกถึงกำแพงเมืองจีนน่ะค่ะ มันยาวดี ย๊าวยาว อยากจะไปเที่ยวสักครั้ง ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะเชส”“เช่นกันครับ ผมขอเลี้ยงเครื่องดื่มนะ”หลังจากดื่มไวน์กันสองสามแก้ว เธอกับเขาก็ตัดสินใจย้ายที่ทำความรู้จักกัน โดยพากันมาที่ห้องพักของชายหนุ่ม ซึ่งอยู่ในชั้นนักท่องเที่ยวทั่วไปที่มีตั๋วเรือราคาถูกที่สุด“คุณดื่มเก่งนะ” เขาบอกเธอว่าเขามีไวน์ขวดใหญ่ที่ห้องพัก หากเธอไม่รังเกียจจะไปดื่มกับเขาสองต่อสองบนเตียง! เอ๊ย! ที่โต๊ะตรงระเบียงห้องพระเจ้า...มันเร็วเกินไปหรือ?ไม่นะคะ...สำหรับเธอแล้ว...มันช้าเกินไปด้วยซ้ำ เธอรู้สึกได้อย่างแรงกล้า ว่าเขาคือชายหนุ่มที่พระเจ้าบันดาลมาให้เธอตามคำร้องขอครั้งสุดท้าย ที่โบสถ์แห่งนั้น !!!“โอ้โห...ห้องคุณสวยจัง”“แต่จะสู้ห้องวีไอพีของคุณได้ยังไง”เขากำลังจะบอกเธอว่าเขากับเธอมันคนละชั้นกันอย่างนั้นหรือ เขาเข้าใจผิดแล้ว เธอไม่ใช่เจ้าหญิง เธอมันก็แค่สาวใช้ของเจ้าหญิง“แต่วิวห้องของคุณดีกว่าเยอะเลย”เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ปล่อยให้เขาจูงมือพามาที่ห้องพักง่าย ๆ เพราะแน่นอนว่า คงไม่ใช่แค่ดื่มไวน์กันเฉย ๆแน่“และห้องวีไอพีก็คงสู้ไม่ได้เลย...ถ้า

“อ่า...” เขาทำให้เธอมีความสุขสดชื่นไปทั้งร่าง มันเป็นครั้งแรกที่แสนวิเศษจนเธอไม่อยากจะลืมเลือนเธอกับเขาดำเนินบทรักกันต่ออีกสามยก กระทั่งเกือบจะหมดแรงไปทั้งคู่“ฉันว่า...ฉันต้องกลับห้องพักของฉันแล้วล่ะ”เธอจัดการใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย เมื่อจะลุกยืน เขาคว้ามือของเธอไว้ นำมาจูบหอม พร้อมสายตาหวานล้ำที่ส่งให้“ผมตกลง”ดุจเดือนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ว่าไงนะคะ”“ผมตกลงจะไปกับคุณ เรามาคบกันนะ”“จริงหรือคะ”“จริงสิ” เขาจำเป็นต้องหลอกเธอ เพื่อให้งานมันสำเร็จลุล่วง อย่างน้อยก็ต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือเพื่อเข้าถึงคนพวกนั้น จนกว่างานจะสำเร็จ“เราจะคบกันจริง ๆเหรอ???”“ถ้าคุณไม่รังเกียจผมนะ ผมอยากไปเที่ยวกับคุณ” เขาก็อยากจะไปเที่ยวกับเธอ ตามที่เธอวางแผนเอาไว้นะ แต่มันคงเป็นไปได้ยาก เพราะเขากับเธอ มันเหมือนอยู่คนละโลก เขาก็แค่ฆาตกรคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนเธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ในโลกใบสวย โลกที่ยังมีความฝัน มีความหวัง และมีความสนุกในชีวิตเพราะงั้น...เขากับเธอ...คงไปด้วยกันไม่ได้หรอก !!! “อ้าวยัยเดือน....แกหายไปไหนมาเนี่ย”“อ๋อ...ฉันก็แค่...ไปเดตมา”“หา???”นั่นแหละ ทำหน้าแบบนั้นแหละ เธอล่ะอยากจะเห็นใบหน้าตกตะ