All Chapters of ลุงรหัสที่รัก (NC 18+): Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 13 ลุงหายไปไหนลักศิกาเผลอหลับไปตั้งแต่เย็น ตื่นขึ้นมาดูเวลาอีกทีก็ตีสามแล้ว เธอขยี้ตาอีกทีเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นตีสามจริง ๆ แล้วก็เพิ่งนึกถึงธนพัทธุ์ได้ลุงล่ะ อยู่ห้องรับแขกไหม...เธอเดินตามหาลุงทั่วคอนโดแต่ไม่พบ เขาอยู่ไหน หรือยังไม่กลับ เมื่อเห็นว่าเขายังไม่กลับ เธอเลยตัดสินใจโทรหาเขา“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในตอนนี้ ฝากข้อความกดหนึ่ง” อะไร แบตหมดเหรอ ไม่น่าใช่ มือถือรุ่นใหม่แบตอึดนี่นาเธอเปิดดูแอปติดตามตัว โทรศัพท์ของเธอกับเขาติดตั้งแอปติดตามตัวไว้ จะได้รู้ว่าใครอยู่ที่ไหน ส่วนมากเขาจะใช้หาเธอมากกว่า เธอไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไรเพราะเขาไม่ค่อยห่างเธอ ส่วนมากจะตัวติดกันตลอดสัญญาณล่าสุดคือแถวดอนเมือง เธอเริ่มสงสัยว่าเขาไปทำอะไรที่นั่น หรือว่าลุงจะโดนลักพาตัว ลุงยิ่งรวยอยู่ด้วย หรือว่าลุงแค่ไปกินข้าวต้มรอบดึกหลังจากดื่มเสร็จ หรือว่าลุงจะไปกับหญิง หรือว่าลุงเมาโดนสาวหิ้วไป หรือว่า...หรือว่า เธอเริ่มร้อนใจคิดไปต่าง ๆ นานาเธอมีข้อสันนิษฐานมากมายในหัว โอ๊ย จะทำยังไงดี ไปแจ้งความดีไหม คนหายแจ้งได้หลังจากผ่านยี่สิบสี่ชั่วโมงไปแล้ว ทำไงดี ทำไงดี เครียด เครียดตอนนี้น้

“พวกแกคิดว่าพี่หนึ่งรู้เห็นเป็นใจกับการหนีของพี่พัทธุ์ไหม ฉันว่ากลิ่นมันแปลกนะ” นิชาเอ่ยขึ้น“ยังไง ว่ามาสินิชา”“ก็พี่หนึ่งไม่ได้พูดเป็นอย่างอื่นนอกจากคำว่า...หนีกับหนี ถ้าไม่รู้เรื่องก็ต้องสงสัยกรณีอื่นบ้าง เช่น เมาแล้วโดนอุ้ม หรือได้รับอุบัติเหตุ อะไรพวกนี้ แต่พี่แกบอกว่าหนี และแกต้องปกป้องพี่พัทธุ์อะไรแบบนี้ อีกอย่างพี่หนึ่งดูไม่ตื่นเต้นเลย ดูไม่เป็นห่วงพี่พัทธุ์ว่าจะได้รับอันตรายสักนิด แล้วยังคอยย้ำให้ยายลักเจ็บและรู้สึกผิดตลอดเวลา” นิชาวิเคราะห์“ก็จริงเหมือนน้องนิชาว่านะคะทุกคน” ชญาดาก็เห็นด้วยบทที่ 14 แผนจะล่มไหมธนพัทธุ์ทำตามแผนเต็งหนึ่งทุกอย่าง หลังจากดื่มไปนิดหน่อย เขาก็นั่งรถไปสนามบินดอนเมือง เที่ยวบินแรกไปเชียงใหม่ออกตอนตีห้าครึ่ง เขาปิดมือถือทันทีเพราะลักศิกามีแอปติดตามตัว เธอต้องรู้ว่าเขาอยู่ไหน ปิดหน้าสนามบินนี่แหละ จะได้ตามมาถูกเขาไปซื้อมือถือแบบเติมเงินที่ร้านสะดวกซื้อ แล้วโทรบอกเบอร์พี่หนึ่งเอาไว้ติดต่อรายงานสถานการณ์ทางนั้นแผนคร่าว ๆ ของเขาคือ...เขาจะไปเปิดเครื่องมือถืออีกทีเมื่อถึงเชียงใหม่ เธอก็จะรู้ว่าเขาอยู่เชียงใหม่ แล้วพอเธอตามไปง้อเขาที่เชียงใหม่ เขาก็จะ

ตอนที่ลักศิกาไม่ยอมพามา ธนพัทธุ์อยากมาเจอครอบครัวเธอมาก แต่พอมาเจอจริง ๆ แล้วเขารู้สึกโคตรของโคตรกดดัน นี่แค่พี่ชายนะ ยังไม่เจอพ่อกับแม่ ไม่รู้จะโดนยิงทิ้งที่นี่หรือเปล่า รามพาเขากับน้องสาวขับรถมาเรื่อย ๆ ซึ่งใช้เวลาขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมง เพราะรถค่อนข้างติด ธนพัทธุ์ค่อนข้างแปลกใจว่าทำไมถึงขับเข้ามาในโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในเชียงใหม่“พ่อแม่อยู่นี่เหรอคะ ไม่ได้อยู่สวนกันเหรอ” ลักศิกาเอ่ยถามพี่ชาย“อือ อยู่นี่” เป็นคำตอบสั้น ๆ ของรามตามนิสัยประหยัดคำพูดรถมาจอดหน้าโรงแรม พนักงานรับรถและพนักงานขนกระเป๋า รวมทั้งผู้จัดการแผนกต้อนรับที่ก้มหัวให้รามตลอดทาง ตอนนั้นเองที่ธนพัทธุ์รู้ว่ารามต้องเป็นคนสำคัญของที่นี่ ไม่มีใครคุยอะไรกันเลยระหว่างขึ้นลิฟต์ไปยังโซนวีไอพีที่ต้องสแกนลายนิ้วมือเท่านั้นถึงจะขึ้นได้ ไม่ถึงสามนาทีลิฟท์ก็พาเรามาชั้นเกือบบนสุดของโรงแรมสามชั้นบนสุดมันคือส่วนที่พักอาศัยของครอบครัวลักศิกา...มาถึงตรงนี้ เขารู้เลยว่าฐานะเขากับเธอต่างกันมาก เขาไม่เคยรู้เลยว่าที่บ้านเธอทำอะไร เพราะเขาสนใจและรักแค่ตัวเธอเท่านั้น ตอนนี้ความหนักใจยิ่งมีมากกว่าเดิมหลายร้อยเท่า ไม่รู้ว่าตนเองจะดีพอให้พ่

อวยผู้ได้อีก แถมเธอยังเห็นมีสาว ๆ มายืนอ่อยลุงด้วย ทำให้เธออยากเข้าไปกอดแขนเขา แต่ทำไม่ได้เพราะรามมองตาเขียวอยู่จริง ๆ ลักศิกาไม่ค่อยอยากมางานแบบนี้หรอก เธอไม่ชอบออกงานสังคมน่าเบื่อ เหมือนงานอวดของของพวกคนรวยมากกว่า ‘ฉันทำนั่น ฉันทำนี่ ซื้ออันนี้ใหม่ ลูกฉันเรียนนั่น เรียนนี่ ลงทุนนั่นโน่นนี่...บลา บลา’ มากมายที่คนเราจะคิดอวดกันได้.ในงานนี้มีลูกท่านหลานเธอเยอะมาก เธอแทบจะไม่ได้อยู่กับธนพัทธุ์เลย เพราะพี่ชายตัวดีพาเธอไปสวัสดีคนนั้นคนนี้เยอะแยะไปหมด เพราะเธอไม่ค่อยได้กลับบ้านและไม่ค่อยออกงานสังคมแบบนี้ มันคืองานดูตัวดี ๆ นี่เอง น่าเบื่อชะมัดธนพัทธุ์บอกจะไปเข้าห้องน้ำ เธอชะเง้อมองอย่างสงสัยว่าทำไมหายไปนานจัง จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งทักขึ้นมา“น้องลัก ไม่ได้เจอกันนานนะครับ”“อ้าว สวัสดีค่ะ พี่มิน”มินคือคนที่พ่ออยากได้เป็นลูกเขยที่สุดในสามโลก เพราะเขาเป็นลูกผู้ว่าฯ“น้องลักสบายดีนะคะ” หมอมินลูกชายท่านผู้ว่าฯ และคุณหมอที่เก่งที่สุดของภาคเหนือ ไม่พูดเปล่า แต่ยังโน้มตัวมากอดทักทายเธอด้วย“สบายดีค่ะ” เอ่อ...พี่คะ ทักแบบถึงเนื้อถึงตัวมากไปไหมคะ เดี๋ยวผัวเห็นธนพัทธุ์เดินออกไปสูดอากาศเพราะเริ่มร

“จริงค่ะ” คำพูดของพี่ญาญ่าทำให้เธอหายเครียดไปบ้าง ช่างใช้เวลาแต่งหน้าทำผมเกือบสามชั่วโมง ตอนนี้เกือบแปดโมงแล้ว อีกแค่หนึ่งชั่วโมงก็จะถึงฤกษ์หมั้น เธอเริ่มใจไม่ดี อีกแค่ชั่วโมงเดียว ทำไมทุกอย่างมันยังสงบเงียบ ธนพัทธุ์ก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย เธอขอยืมมือถือพี่ญาญ่าแต่แบตกลับหมด และเจ้าของลืมเอาสายชาร์จมาอีก แม่ของเธอก็ยังไม่มาตอนนี้เธอเริ่มกระวนกระวาย เขาบอกให้ทำใจให้สบาย แต่เธอทำไม่ได้ ถึงเป็นแค่งานหมั้น แต่ก็ต้องเป็นข่าวดังแน่ ห้องจัดงานอยู่อีกห้องถัดไปไม่ไกลจากที่เธอแต่งตัว แต่เนื่องจากห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงทำให้เธอไม่ค่อยได้ยินเสียงจากห้องข้าง ๆ เท่าไรชุดที่ใส่วันนี้เป็นเป็นชุดไทยร่วมสมัยสีโรสโกลด์ ชุดสวยมากจริง ๆ มันคือชุดที่เธอกับธนพัทธุ์เคยดูและหมายตาไว้ว่า ถ้าได้หมั้นกัน เธอจะใส่ชุดนี้ แต่ก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาใส่ชุดนี้จริง ๆ น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอกำลังจะหมั้นด้วย พอยิ่งเห็นชุดยิ่งปวดใจ เธอเชื่อใจเขา เธอจะรอเขา เธอจะไม่ร้องไห้เวลาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตอนนี้เหลือแค่อีกสิบนาทีก็จะถึงเวลาหมั้น เธอเฝ้าแต่คิดว่าเขาจะบุกเข้ามาชิงตัวเธอเหมือนในหนังที่พระเอกจะมาฉุดนางเอกออกจ