Lahat ng Kabanata ng ลุงรหัสที่รัก (NC 18+): Kabanata 1 - Kabanata 10

มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง “มีคนดำน้ำ!” เสียงเฮดว้ากตะโกนลั่นจนลักศิกาตกใจ เพราะเธอเองก็เป็นหนึ่งในคนดำน้ำที่เขาเอ่ยถึง“ร้องเพลงแค่นี้ทำไม่ได้เหรอ!” ยังจะถามอีก ถ้าเธอร้องได้จะดำน้ำเหรอ คนอื่นก็เหมือนกันที่ดำน้ำไม่ต่างจากเธอ“เพลงสถาบันก็ร้องไม่ได้ ยังมีความรักสถาบันอยู่หรือเปล่า” แค่ร้องเพลงไม่ได้ ทำไมต้องต่อว่ากันถึงขนาดนั้น เธอเองก็ไม่เข้าใจ“วิ่งรอบสนามห้ารอบ ปฏิบัติ!” คำสั่งนี้สิที่ทำให้เธอและเพื่อนหน้าเสียกันหมด คนที่ร้องเพลงไม่ได้ แถมตอนนี้ยังมีสาหร่ายขึ้นเต็มหัวไปหมดเพราะดำน้ำไม่ผุดไม่โผล่ ทุกคนจึงต้องลุกขึ้นและออกวิ่งไปยังสนามฟุตบอลเบื้องหน้าเสียงพี่ว้ากยังตะโกนใส่รุ่นน้องปีหนึ่งไม่หยุด นี่เป็นกิจกรรมหนึ่งของการรับน้องหรือเนี่ย“ฉันเหนื่อยแล้วหนูนา ไม่ไหวแล้ว...” ลักศิกา นักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งหันไปบ่นกับหนูนาซึ่งเป็นเพื่อนรักและเพื่อนสนิทตั้งแต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้“อดทนอีกนิดนะลัก อีกรอบเดียว” หนูนาให้กำลังใจเพื่อนรักเต็มที่ ตอนนี้เธอกับลักศิกาวิ่งได้รอบที่สี่แล้ว เหลืออีกแค่รอบเดียวก็จะครบตามที่พี่ว้ากสั่ง“เฮ้ย! ลัก ลัก...พี่คะ พี่ เพื่อนหนู...เป

“ถ้าอย่างนั้นไปเที่ยวกันสักสองชั่วโมงเนอะ” ชญาดาเอ่ยชวนอีกที ถ้าลักศิกาไม่ไป เธอก็พาน้องรหัสไปส่งได้ แต่ใจจริงก็อยากให้ไปสนุกด้วยกัน“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” หลังจากเล่นตัวทำเป็นคิดพอเป็นพิธี เธอก็ตอบรับทันที“งั้นเดี๋ยวลักไปกับพี่พัทธุ์ก่อนนะ พี่จะเอารถไปเก็บที่หอแล้วตามไปทีหลังกับพี่เต็งหนึ่ง” ชญาดาบอกลักศิกาอย่างเกรงใจ แต่เพราะขัดคนข้าง ๆ ไม่ได้ เลยต้องยอมเอารถไปเก็บก่อนแล้วค่อยกลับมาอีกทีพร้อมกันทว่าสิ่งที่ทำให้ลักศิกาอึดอัดคือการต้องนั่งรถไปกับลุงรหัสของเธอนั่นเอง แต่เธอก็อยากให้ชญาดาได้มีเวลาส่วนตัวกับเต็งหนึ่งเพราะทั้งคู่เหมาะสมกันมาก เธอคิดว่าถ้าไม่ใช่เต็งหนึ่งก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าใครจะเหมาะกับชญาดา เพราะพี่นายของเธอทั้งสวย ทั้งน่ารัก ทั้งใจดี“มองพี่หนึ่งตาละห้อยเลยนะ”ปากเหรอนั่น ลักศิกาได้แต่บ่นในใจ พูดออกไปก็ไม่ได้อีก“มาเร็ว ฉันไม่คิดอะไรกับหลานรหัสหรอกน่า” ธนพัทธุ์พูดพร้อมจูงมือเธอมาขึ้นรถเธอได้แต่เหลือบตามองบน ไม่คิดอะไร ให้มันจริงเถอะ แล้วนี่จะมาจับมือทำไมเนี่ย“ให้มันแน่เถอะค่ะ อย่ามาจีบหนูก็แล้วกัน บอกไว้ก่อน พี่ไม่ใช่สเปกหนู” พูดแล้วเธอก็เดินขึ้นรถ ปิดประตูรอคนขับ ระหว

“ลัก ดื่มได้ไหม” ชญาดาเอ่ยถามน้องรหัสในขณะที่กำลังจะสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาให้น้องรหัส“ได้ค่ะ” อีกแค่สองเดือนเธอก็จะอายุครบยี่สิบแล้ว ทำไมจะดื่มเหล้าไม่ได้“อายุเท่าไหร่กันถึงคิดจะดื่มเหล้า” ธนพัทธุ์พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน“อีกไม่กี่เดือนก็ยี่สิบแล้ว ดื่มได้สิคะ ฮึ!”ลักศิกาพูดพร้อมค้อนเขาไปทีหนึ่งอย่างอวดดี โต๊ะของพวกเขาเป็นโชฟาสองตัวคู่กัน หนึ่งตัวนั่งได้สองคน ชญาดานั่งข้างเต็งหนึ่ง ทำให้ลักศิกาต้องมานั่งข้างลุงพัทธุ์ตอนนี้เธอไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดกับเขาเหมือนตอนเจอกันแรก ๆ แล้ว เพราะหลังจากพูดคุยกันมากขึ้น ถึงได้รู้ว่าธนพัทธุ์ก็ไม่ใช่คนดุหรือหยิ่งอย่างที่เธอมองเขาแต่แรกพอดื่มไปสักยี่สิบนาที ลักศิกาก็รู้สึกเมานิด ๆ คนเมาหันไปมองผู้ชายที่นั่งข้างเธอ ทำไมลุงพัทธุ์ของเธอหล่อจัง ปกติตอนกลางวันก็ว่าเขาหล่อแล้วนะ ตอนกลางคืนยิ่งหล่อมากขึ้นไปอีก ยิ่งใกล้ยิ่งหล่อ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ แบบของผู้ชายบนตัวเขายิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากมายจนเกินต้าน‘ลัก ตื่น ๆ แกเมาเปล่าเนี่ย จะไปหลงเขาได้ไง จำที่ยายหนูนาเล่าให้ฟังไม่ได้เหรอ ว่าพี่พัทธุ์เนี่ยติดอันดับผู้ชายเย็นชาถึงสามปีซ้อน ไม่แคร์ใคร

ทันที“ยังไง ยอมเป็นแฟนพี่แล้วเหรอ” ธนพัทธุ์กดรับสายก่อนจะกรอกเสียงหวานตอบกลับมา“นี่หนูนา เพื่อนของลักเองค่ะ พี่ทำอะไรเพื่อนหนู หนูกำลังจะพาเพื่อนไปแจ้งความแล้วนะ” หนูนาโพล่งไปตามสายอย่างไม่สบอารมณ์“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ นะ ยายลักคิดไปเองทั้งนั้น” ธนพัทธุ์หัวเราะอย่างชอบใจในความเล่นใหญ่ของหลานรหัส นี่ถึงขั้นจะไปแจ้งคงแจ้งความเลยเหรอ“แล้วทำไมพี่ไม่บอกความจริงกับมัน ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่เนี่ย ไปคุยกันเองก็แล้วกัน ไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้ว” หนูนายื่นโทรศัพท์ให้ลักศิกา พร้อมกับเดินออกจากห้องไปเพื่อให้ทั้งสองคนคุยกันเองเล่นอะไรกันไม่รู้ เธอไม่อยากยุ่งแล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของลักศิกากับธนพัทธุ์ดีกว่า“ลัก พี่ไม่ได้ทำอะไรเธอจริง ๆ นะ” เขาพูดขึ้นเมื่อรู้ว่าปลายสายคือลักศิกา“ลุงหลอกหนูรึเปล่า” ลักศิกากลัวเขาหลอกเพราะไม่อยากให้เธอไปแจ้งความ“นี่เธอ เธอไม่รู้เหรอว่าครั้งแรกมันต้องเจ็บมากและมีเลือดด้วย”ลักศิกาได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับอึ้งแล้วรีบวางสายไปทันที ในตอนนี้หน้าเธอแดงก่ำและร้อนผะผ่าวไปทั่วน่าอายจริง ๆ ต้องเจ็บด้วยเหรอ ต้องมีเลือดด้วยเหรอ ถ้าเจ็บถึงขนาดนั้น ทำไมคนเขาต้องมี

โต๊ะหินหน้าคณะ ตอนนี้ธนพัทธุ์ไปทำโพรเจกต์ได้สองวันแล้ว ลักศิกานั่งรอเรียนกับเพื่อนอยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างตึกเรียน “ลัก...ลัก...แกรู้หรือยัง” หนูนาหน้าตาตื่นพร้อมทั้งพูดขึ้นตอนที่เข้ามานั่งข้าง ๆ ลักศิกา“รู้อะไร” ลักศิกาเอ่ยถามขึ้น พร้อมทำหน้าตางงกับท่าทางของเพื่อนสนิท มีอะไรที่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ “พี่เมญ่าก็ไปทำโพรเจกต์กับพี่พัทธุ์ด้วยนะ แล้วแกรู้ไหมว่าสองคนนี้เคยมีข่าวด้วยกันน่ะ”“ไม่รู้ ไม่เห็นพี่พัทธุ์จะพูดอะไร” เธอควรจะถามเขาดีไหม แต่ไม่ดีกว่า ถ้าทำแบบนั้นเหมือนคนไม่ไว้ใจกันเลย“ลัก แล้วแกกับพี่พัทธุ์เนี่ยถึงขั้นไหนกันแล้ววะ” นิชาเพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยถามขึ้นบ้าง กลุ่มเรามีทั้งหมดสี่คน ลักศิกา หนูนา นิชา และเพื่อนสาวจีน่า ซึ่งเป็นสาวสอง ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้คือโจ้ พอเรียนมหาวิทยาลัยก็ชื่อจีน่า เปลี่ยนชื่อไปตามสถานที่และสังคม“อะไร ขั้นไหน เพิ่งรู้จักกันไหม” ลักศิกาตอบแบบเขิน ๆ จะมาถามถึงขั้นไหนทำไมเนี่ย แค่จูบ รู้ไหมว่าแค่จูบ “อ๋อ! ไม่ใช่แฟนว่างั้น ยังไม่ได้คบกัน ถ้าแกไม่เอา ฉันขอได้ไหม พี่พัทธุ์เนี่ยเกรดพรีเมียมเลยนะ หล่อ รวย เรียนเก่ง...หุ่นก็ดีงามในสามโลก