All Chapters of ฉันทะลุมิติมามีสามีเป็นยาจก: Chapter 21 - Chapter 30

ไฉ่หงรู้สึกปวดหนึบในใจจากคนเสเพลที่ไม่เอาไหนจะต้องมาจับดาบปกป้องพี่ชายจากบิดาแท้ๆ วันนี้ยังต้องคอยดูแลปกป้องบังลังก์และคนทั้งจวนอีกแท้จริงแล้วเขาโดดเดี่ยวมาตลอด“จวนชินอ๋องร่ำรวยมากแค่ไหนรึ” นางเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา ท่ามกลางความเงียบได้ยินเสียงของนาง เฟยหลงชินอ๋องลืมตาขึ้นช้าๆ ลมหายใจอุ่นร้อนรดอยู่ต้นคอ “ช่วงนี้กินเยอะเลยรึ ขาปวดแขนหมดแล้ว”เหอะ หนักกระไรกันตัวเบาประหนึ่งลูกแมวอยากนอนก็นอนต่อไปเถิดจะตลอดไปย่อมได้ทั้งนั้น นั่นคือความจริงที่คิดอยู่ในใจหากเอ่ยออกไปนางคงหาว่าเขาสติฟั่นเฟือนแน่เขาเบนสายตามองหญิงที่ต้องเขม็งไม่วางตา“เหอะ! สามห้าวนักกล้าว่ามารดาอ้วนรึ”กล้าดีอย่างไรมาว่าข้าอ้วน เมื่อก่อนท่านเป็นยาจกไม่มีแม้กระทั่งเงินซื้อเนื้อยามกินหมั่นโถวก็บิชิ้นเท่าเศษทรายให้ข้ากินแล้วจะไม่ให้ผอมแห้งได้อย่างไง ดูอย่างตอนนี้สินางกลับมาไม่ทันไหร่ก็กลับมาสภาพเดิมแล้วไฉ่หงขมวดคิ้วบึ้งตึงอยู่ครู่ใหญ่“ไปเอาถ้อยคำพวกนี้มาจากใด ไฉนถึงทำตัวราวกับเป็นอัธพาลไปได้”เขาสงสัยเป็นอย่างมาก นับวันถ้อยคำยิ่งแปลกไปเรียนรู้ไปฟังมาจากที่ไหนกัน สหายก็ใช่ว่าจะมี“เพราะท่านเป็นยาจก” นางยังระแคะระคายอยู่ ส

วันนี้ไฉ่หงเลือกสวมใส่ชุดกระโปรงผ้าไหมปักลายดอกโบตั๋นสีชมพูนวล มวยผมรวบขึ้นหมดปักด้วยปิ้นหยกเนื้อดีสองสามชิ้นพอเหมาะ ทุกอย่างดูลงตัวดึงดูดสายตาผู้พบเห็นอย่างเป็นธรรมชาติแม้นางจะไม่งดงามเทียบเท่าหญิงงามอันดับขึ้นของเมืองหลวงแต่เป็นความงามที่ผ่านตาแล้วต้องเหลียวกลับมามองซ้ำ มีหรือเจ้าของร่างจะใคร่สนใจ นางกำลังเสพสุขกับดื่มชาชั้นดีหอมกรุ่นอย่างละเมียดละไม“ชินหวางเฟยเพคะ…” ชิงชิงกวาดสายตาสังเกตโดยรอบ เห็นผู้คนที่ผ่านมาล้วนจับจ้องมาทางนี้ไม่วางตา“อย่าได้ใส่ใจ หากเขาจะมองก็บอกเถอะ” นางกล่าวออกมาด้วยสายตาและน้ำเสียงผ่อนคลาย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งคนรวยนี่ก็ช่างประไร อยากชมดอกไม้จิบชาคนเดียวไม่เป็นหรือไร จำเป็นต้องโอ้อวยถึงขั้นเขียนเทียบเชิญไปขอร้องให้มาร่วมเลย เป็นเรื่องอยากที่จะเข้าใจจริงๆ“ชินอ๋องเล่าบุรุษผู้นั้นพอย่างก้าวมาถึงจวนสกุลหลี่ได้ไม่ทันประไรก็เอ่ยปากว่ามีธุระต้องจัดการ ทั้งยังกำชับให้นางกับสาวใช้ห้ามเดินไปไหนมาไหนเพ่นพ่าน เอ่ยสั่งอีกว่าให้นั่งรอตรงศาลากลางสวนดอกไม้ที่แสนจะโดดเด่นแห่งนี้“คาดว่าคงอยู่ในห้องทำงานกับนายท่านสกุลหลี่เพคะ” ชิงชิงเอ่ยตอบตามความคิด นางเองก็ไม

ไฉ่หงยืนรออยู่เนินนานจนกระทั่งยามโหย่ว(17.00-18.59) ก็ยังไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของเจ้าของจวน สถานการณ์ในวังหลวงยามนี้จากคำบอกเล่าของชินอ๋องน่าจึงรู้สึกเป็นกังวลใจ“เรากลับไปรอในจวนดีไหมเพคะ” ชิงชิงแอบสังเกตอยู่เงียบๆ นายท่านได้เข้าวังหลวงในสถานการณ์เช่นนี้เกรงว่าจะปลีกตัวออกมายากนางเหลือบตามองแวบหนึ่งเอ่ยตอบ “รอเพียงนี้แล้วก็รออีกหน่อยเถิด”สองสามเดือนที่ผ่านมาสิ่งที่มองออกคือหวางชินใจเย็นรอคอยผู้อื่นแน่วแน่โดยมิปริปากชิงชิงเป็นเพียงบ่าวไพร่นายว่าเช่นไรก็ตามนั้น“สตรีบำเรอในหลังจวนชินอ๋องมีมากมายเพียงนี้ หากเราใช้โอกาสในยามเทศกาลปล่อยพวกนางไปจะได้หรือไม่”“ล้วนขึ้นอยู่กับเจ้าของจวนเพคะ”เช่นนั้นก็หมายความว่าได้ทว่าไฉ่หงได้ยินแล้วกลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นเรื่องที่ข้องคาใจ “จะตรวจร่างกายประจำเดือนอีกเมื่อใด”เหตุใดบุตรของนางยังไม่มาไม่อยากเกิดมาใช้เงินจวนชินอ๋องให้หมดคลังรึ มีมากมายกลายกองเพียงนี้มาเถิดสักสิบคน“ทำมารดายังไม่ท้อง” ไฉ่หงพิมพำชิงชิงมองไฉ่หงด้วยความตกตะลึง กระพริบตาปริบๆครู่หนึ่งพลันได้ยินเสียงรถม้าเคลื่อนที่มาแต่ไกลโพ้น แสงตะเกียง

“มันตัวใดขวางทางก็ฆ่าทิ้งซะ”ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นซื่อจื่อรนหาที่เองเพียงประโยคนี้ประโยคเดียวของชินอ๋องก็เพียงพอแล้ว องค์รักษลับล้วนพยักศีรษะเข้าใจเฟยหลงชินอ๋องชินยืนอยู่หน้าท้องพระโรง สวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกยามมีสายลมเย็นโชยมาก็บิดพริ้วปลิ้วไสว ทั้งใบหน้านิ่งเย็นยะเยือก นัตย์ตาสีน้ำหมึกดุจมัจจุราชก็ไม่ปานทหารกบฎเห็นเฟยหลงชินอ๋องปรากฎกายเบื้องหน้า ตัวพลันหวั่นหวาดกลัวเพราะความสามารถของอีกฝ่ายอยู่ลึกในใจ “ท่านอ๋อง...เฟยหลงชินอ๋อง ทรงกลับไปเถอะขอรับ สายเกินไปแล้ว” แม้น้ำเสียงช่วงแรกจะตะกุตะกะหากแต่ช่วงหลังเต็มไปด้วยความมั่นใจ ท้ายที่สุดแล้วบังลังก์มังกรก็ตกเป็นของซื่อจื่อ เป็นหลานของสกุลหลี่อยู่ดี“ถอยไป!” เฟยหลงชินอ๋องแค่เสียงฮึออกมาจะไม่หลีกบิดาแน่ใจแล้วหรือ เขาเบี่ยงเบนสายตาส่งสัญญาณไปยังโม่เหวินก่อนที่อีกฝ่ายจะชักคมดับออกจาฝักเดินก้าวขุมก็ตะบันคอกบฎหลุดออกจากบ่าไม่มีขอกาสได้ร้องขอชีวิตทหารรักษาหน้าประตูห้องพระโรงขาดความระมัดระวังมาก ไม่นานก็มีเสียงดาบครืนเคร้งปะทะกัน กลิ่นเลือดคละคลุ้งตามอากาศชวนอ้วกแต

หลังปีใหม่ผ่านพ้นไปดูเหมือนอากาศจะเย็นลงทุกพื้นที่ยามพลบค่ำและรุ่งสางมีหมอกแผ่ปกคลุมขึ้นมา ยามลมพัดโชยมาเห็นได้ว่าวันนี้คงเป็นวันที่หนาวเย็นที่สุดในฤดูกระมัง เฟยหลงชินอ๋องยืนหลับตาเหม่อลอยหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อนปลายฤดูใบไม้ผลิอีกตามเคย“สามี..”สองคำเรียกสั้นๆ นั้นทำให้เขาปรือตาขึ้น เหลียวตัวหันกลับไปมอง ทั่วหล้านี้จะมีผู้ใดเอ่ยเรียกเช่นนี้นอกจากนางเฟยหลงชินอ๋องเลิกคิ้วมองสองมือน้อยที่แบออกมา“ขวัญถุง”ขวัญถุง? ตัวเขายังจะมีเบี้ยอะไรติดตัวอีกเล่า ทุกอย่างล้วนมอบให้อยู่ในมือนางแล้วเขาเอื้อมมือไปกอบกุมฝ่ามือเย็นเฉียบไว้ออกแรงถูกเบาๆ ให้เกิดความร้อน “ยามนี้สามีเองไม่ต่างจากยาจกผู้หนึ่งแล้ว ถึงแบบนั้นอยากได้อะไรก็เอ่ยปากมาย่อมให้ภรรยาได้”“อยากได้อาหลง…ได้หรือไม่”ไฉ่หงถอนหายใจ ก่อนปล่อยมือเปลี่ยนเป็นคล้องกอดแขนชินอ๋องพร้อมบ่นพึมพำ “ท่านนี่นะซื่อบื้อยิ่งนัก”ผู้ใดจะกล้าเอ่ยบอกด่าชินอ๋องหากไม่ใช่ไฉ่หง“ผู้ใดได้ยินจะถูกครหาเอาได้” ชินอ๋องชะงักเอ่ยห้ามปราบ ยามอยู่ในห้องนางจะเรี